ΤΙ Ν΄ ΑΠΟΓΙΝΕ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ;

Κάποια στιγμή, έπιασα τη φωνή μου να κατακρημνίζεται 
Αγκαθωτοί σταυροί, κοκάλινοι στενωποί, να εισχωρούν στο δέρμα μου
Φραγγέλιο χριστέ μου
Κι έτσι καθώς ο αέρας λιγόστευε και τα ξεραμένα στήθια 
Αποζητούσαν ξανά τους χτύπους σου καρδιά
Μια φωνή, ήταν η φωνή σου, ξανά και ξανά 
σαν αόρατο δίχτυ κρατούσε, με τ΄ ακροδάχτυλα 
τσιγκέλια από ξύλινο ταβάνι 
κρεμασμένα τα νωπά σαρίκια, 
μέσα στο υγρό κουί.
Στη καταχνιά του Άξιον Εστί ως σκορπάει στάχτες ο Άρης 
Ένας περίεργος Ελύτης περιφέρεται, 
καθώς η δικαιοσύνη του κόσμου υψώνεται μαχαίρι στο λαιμό 
και το κυπαρίσσι μια πράσινη γραμμή στη χώρα μου.

Ποιητική Συλλογή: Ταξίδια Πολύτιμα του νου (ομαδικό έργο)