«Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» ψέλλισε ο γνωστός τραγουδιστής στις….

Ο γνωστός τραγουδιστής στις μεταμεσονύκτιες παρέες των μπουζουκομάγαζων, όπου μετά δυσκολίας κάποιοι πολιτικοί έσερναν τα βήματά τους χτυπώντας τους βαρύς καημούς στα στήθη τους των τρεις και εξήντα, κοίταξε τις χορδές του οργάνου και τα δάκτυλα του μαέστρου. Αυτός τραγουδούσε, προσπαθούσε με μαεστρία, αλλά κάπου μακρύτερα από την γραμμή του ορίζοντα, κάτω από το φως της ημισέληνου, ένα λάθος βγαλμένο από την μυθιστορηματική αφήγηση του αγαπημένου του συγγραφέα, έπλεε στα κρύα νερά του ποταμού και έπλεκε μια αφηρημένη προδοσία στα καθ΄ ημάς και μία έντεχνη σύνθεση στα δρώμενά τους. Δεν ήταν πρωταπριλιά, αλλά τα ψέματα εκατέρωθεν, έτσι τουλάχιστον φάνταζαν τα λόγια, μέσα από μία τόση ατάραχη και ήρεμη ανακοίνωση, ήταν δηλωτικά μιας ηθικής τουλάχιστον ήττας. 
Ο γνωστός τραγουδιστής σήκωσε τα χέρια του ψηλά, πολύ ψηλά, όσο ψηλότερα μπορούσε και σκέφτηκε για μια στιγμή, την ηρεμία των πολιτικών που έσερναν τα βήματά τους και έστρωναν στο γιακά τους την ατσαλάκωτη γραβάτα τους και την τρικυμία στις καρδιές των μανάδων. Οι σειρήνες ζητούσαν και άλλους συντρόφους, μάγευαν με το ανατολίτικο τραγούδι, αλλά ίσως και να έφταναν μονάχα δύο για τα επιτευχθεί ο στόχος. Αν υποψιαστώ ψέλλισε….
Τι να υποψιαστεί; Πήδηξε αμέσως χωρίς να αλλάξει η μουσική, λες τόσα χρόνια ίδια να ήτανε; Σε άλλους στίχους : μια φορά θυμάμαι, μια αγάπη για το καλοκαίρι…. Και άλλα παρόμοια άσματα. Στα υπόγεια δωμάτια των φυλακών, ένα λάθος, μία συντεταγμένη στιγμή του χρόνου… 
Φυσικά και υπάρχουν δικαιολογίες. Το είπανε στα κρατικά κανάλια. Αποπροσανατολίστηκαν. Να φταίει και κείνη η ομίχλη. Ο γνωστός τραγουδιστής άρχισε να ψάλλει με βυζαντινούς ρυθμούς «Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» Αν υποψιαστώ ότι ο συνθέτης, ο μαέστρος θα παραδώσει τις συνθέσεις που κρατά ως τεκμήριο δικαιοσύνης στον γείτονα για να αποσβέσει την ένταση, για να περάσουν από το λάθος στο σωστό…. Μα τι είναι αλήθεια λάθος και το σωστό. Κι αυτή η απόλυτη ηρεμία πάνω από τα κρύα νερά του ποταμού; Ίδια και απαράλαχτη με την τρικυμία στις ψυχές των μανάδων, ίση και μικρότερη από την πλημμύρα του πόνου στις καρδιές των μανάδων….Αχ. Ας μπορούσε ο χρόνος να γύριζε πίσω, πριν ξεκινήσει να τραγουδά ο γνωστός σε όλους και να σέρνουν τα βήματά τους οι πολιτικοί καιροσκόποι. Απλώς να ήταν όλα στον τόπο τους, στη σειρά τους και τα όπλα, είτε του λόγου, είτε του πολέμου. Απλώς χιαστί.