Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανάσες από την Καμπούλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανάσες από την Καμπούλ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024

ΑΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ / Ποίημα από την συλλογή : ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / Δημήτριος Γκόγκας

 

26 Νοεμβρίου


ΑΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

Τι να σου κάνει μια καληνύχτα στην ερημιά του στρατοπέδου;
Πως προσπαθώ να ξεγελάσω την μοναξιά
με μια βουβή καληνύχτα κολλημένη στο κόκκινο των χειλιών
μεταφέρει τραύματα από στόμα σε στόμα και
από μια ανδρική αγκαλιά σε μία άλλη κλειστή.
Πόσες φορές να την πω,
πόσες φορές μπορώ να την ακούσω,
να ξεγελάσω τις σκιές
που άλλοτε μονάχες και άλλοτε ζευγαρωτές,
περπατούν με τις κάνες των όπλων
να εκλιπαρούν τους ουρανούς των δωματίων,
να συγκατανέψουν στο πόνο, το κλάμα,
τον βουβό οίστρο μιας σύντομης συνάντησης μέσα στο όνειρο.
Δειλά υποκλίνομαι δεχόμενος και έναν εφιάλτη.

ΣΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ / Ποίημα από την συλλογή : ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / Δημήτριος Γκόγκας

 

2 Νοεμβρίου

 


ΣΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ


Στ΄ αγέννητα φεγγάρια 
αγάπες μου προσεύχομαι.
Να λάμπουνε σαν άστρα.

Ακάνθινους δρόμους γυρισμού ας χαράξουνε
Κι αφού διαβώ 
των ακριτών τ΄ απόρθητα κάστρα,
τα στήθη ορνέων γυναικών,
σεμνά και σεβάσμια θα ψηλαφίσω.


Μην πέσω, 
μην υποκύψω στης αμαρτίας την εντολή
Κι ύστερα 
                 θα οσμίζω τα δάκρυα της γης,
Κι ύστερα,
                 ανάσα και πάλι ανάσα.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2023

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΑΔΡΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας από την ποιητική συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

                                                                                                                    Ξεκινά ο Δεκέμβριος





Στις γρανιτένιες πλαγιές
είδα,
τις τσαλακωμένες ανηφοριές
που κλείδωναν τα βήματα των ανδρών, είδα.
Κάτω από το δίχτυ της μπούρκας,
τις ρυτίδες ανέγγιχτων γυναικών, είδα.
Στις διαρκείς ερωτήσεις κωπηλάτησα, κ είδα
στο βαθύ χρώμα του μαύρου,
κορίτσια με πολύχρωμες φορεσιές.
Πριν αρρωστήσουν από κείνη την φυσική ασθένεια
που την λέγανε ειρήνη και πεθάνουν
από τα χέρια μισογύνη επαναστάτη, είδα
το σκεπάρνι καρφωμένο στον αφίλητο σβέρκο.
Φτάνει πια.
Να λυσσομανούν οι αδέσποτοι σκύλοι για την σάρκα αθώων, είδα.

Έχουν μικρά αυλάκια στο πρόσωποοι σαβανωμένες γυναίκες.
Δεν πρόλαβαν να γίνουν 
γυναίκες.
Αρυτίδωτες μικρές ανεμώνες.
Μέσα από την μπούρκα, η ταραχή και η ανημποριά, γλιστράνε
να δραπετεύσουν από την τσάκιση του υφάσματος.

Εκείφτηνές γυναίκες της αιώνιας Καμπούλ
πίσω απ΄ το σταχτί τ΄ ανέμου που ερωτευτήκατε
τη φευγάτη λευτεριά
Μέσα στις σπηλιές που δώσατε φιλί στις ζωγραφιές
να πεταρίσουν με τα γράμματα του αλφαβήτου
στα αμμοχάλικα που σκόρπισαν για να ξεφύγετε
απ΄ το κακό βλέμμα της Δύσης
στέκετε μια λύπηση σαν μαύρη μεσίστια σημαία
με το σχοινί της θηλιάς στον ιστό ενός αγέρωχου δένδρου.
Θα πρέπει να έχουν χαράδρες στα πρόσωπα και όχι απλώς ρυτίδες!


Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ / Δημήτριος Γκόγκας / Ποιητική Συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

 


1η Νοέμβρη


Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.
Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.
Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.
Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.
Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.  




Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!
Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!

Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,
κάτω από το φως του ουρανού μας. 
Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!

Πανηγύρι ο θάνατος.
Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του
του κλείνουμε πονηρά το μάτι. 
(η καημένη  Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)

Που ξεκινούν και πάνε; 
Ρωτάνε περίεργα περιπατητές στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,
Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;
Στήνει γάμο και χαρά ο  πόλεμος;

Κι αυτός ο πόλεμος;
Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.
Τι νεκρική σιγήστο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!

Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.
Αντίο δρόμοι,
Που περπάτησα,
Που έκλαψα,
Που πόνεσα.
Αντίο και πάνω σας ξόδεψα
Τόσες πατούσες υποδημάτων.