[Φοβάμαι..] / Δημήτριος Γκόγκας

Φοβάμαι

το δένδρο που ριζώνει μέσα μου

Και τα μικρά του κλαδιά γίνονται χέρια
Όταν πάει ν΄ ανθίσει κόβω
τα νύχια του σώματος
Φοβάμαι μη βγάλει αγκάθια.
Αντίο δίχως όνομα στο τέλος
Η αγκαλιά μου πάντα ανοικτή
Αυλή, ποθητή τριανταφυλένια
Μη σε τρομάζουν Τα ρήματα της αγάπης
Μη γίνουν τα χέρια σου κλαδιά
Φοβάμαι Μη και συ
Ακονίζεις τα νύχια σου.

Είμαι εδώ..... / Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Μέτρησα φιλιά

                           Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας και                            δαγκώναμε το φεγγάρι τα,

λόγια, κρίματα

ήταν πολλά σαν σύννεφα

                           μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους 

                          χωρίς ανάσα, 

                          χωρίς να μιλάμε, 

                          χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων που,

σαν ουρανού αστέρια

                           κατέβαιναν στο περίγυρό μας, 

                           στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και

                           παίζανε τα φιλιά,

                          παίζανε και τα χάδια  στα έγχορδα.

Για μένα ήσουν μονοπάτι

                          Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,

                μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου. 

 Τα βήματά μου ισχνά σαν βεργούλες που σπάζουνε,

μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.

Ξέρω

είσαι το μονοπάτι

που δεν θα ξανά περπατήσω

είμαι εδώ όμως,

φεγγάρι που δάγκωσα, 

φεγγάρι που χόρτασα

είμαι εδώ τα λόγια σου

να σου θυμίσω.

Ποιητική Σύμπραξη: Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και 

Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα / Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα

Μια ψιλή βροχή έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος

Δεν ήρθες όταν σε καλούσα

Ένα άσπρο περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες

Δεν ήρθες όταν σ΄  είχα ανάγκη

Η καρδιά μου αποτέλειωσε τους κτύπους

Τώρα το κενό γίνεται μαύρη κορνίζα

Δεν ήρθες όταν έγινα ποίημα

Δεν μπλέχτηκες στις λέξεις, στους στίχους

Πήρες τη θέσης της τελείας

Δεν ήρθες όταν σ΄  αγάπησα

Δεν ήρθες όταν σ΄ αγαπούσα

Μη περίμενες να σε ξυπνήσω  λέγοντας:

Σ΄ αγαπώ μα συ δεν έρχεσαι!

Αγαπημένη Αιωνιότητα / Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Άνομη αγάπη

Αρνούμαι πεισματικά την Άνοιξη, σαν να ήμουν τυφλή

κείνους τους πορφυρούς μήνες που στέγνωναν στους χρόνους μας.

Η αλήθεια είναι πως

με την πρώτη εντύπωση

έγινες αγαπημένη συνήθεια

για μένα

που λέω θα γίνω ποιητής ξανά

και πάλι θα γίνω ποιητής

να σου πω πως είσαι εσύ, είσαι

μια ευχάριστη έμπνευσης πηγή

είσαι ατελεύτητη περιπέτεια

γλυκό άκουσμα με λίγα λόγια…

Ποιητικό πέλαγος

που κάθε αρσενική καρδιά θέλει να κολυμπήσει ,

να εξερευνήσει ... ,

βούισμα πάθους

αερικό στις αμμουδιές που πλανηθήκαμε

εσύ κι εγώ.

Άνομη αγάπη

Χαμόγελο πάθους

απρόσμενη  παραμυθένια ανάσα ζωής

πάνω από θάλασσες με γλάρους να μας βρέχουν τα χείλη στο υγρό αυτό πανηγύρι. … όταν ο ήλιος πυρώσει για καλά να με έχεις ακόμα αγκαλιά ..

με Αλμυρονερού κρυφά φιλιά στα δικά μου πικραμένα χείλη

Ναι αγάπη μου άνομη

στο φιλί μας η ουσία αναζήτησης…..

Θα συντάξω λοιπόν τις εποχές που αφήσαμε στις χαρές και τις λύπες

Στις δικές μας μυστικές χαρές, λύπες και ελπίδες.

Στη δική μας αγαπημένη αιωνιότητα σε ένα μικρό κοχύλι.

Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Απώλειες του έρωτα / Δημήτριος Γκόγκας

1.

Περίμενε κοιτάζοντας τη βροχή σπασμένη σε δάκρυα
ήταν φρικτή η νύχτα
Απουσία Φεγγαριού, αυτόφωτων αστεριών και κομητών σε πίεση
Είχε χάσει τη σκέψη του
Τον πείραζε πιότερο τούτο κι όχι ο θύελλα στο άπειρο. 

2.

Κουνούσε το χέρι συνεχώς
είχε ξεχάσει το άσπρο μαντήλι στο κρεβάτι του
Αυτή κυκλωμένη από μια Άνοιξη
Αυτός πότε Φθινόπωρο, πότε Χειμώνας
Για το χαμένο Καλοκαίρι ούτε λόγος!

3.

Εισχώρησε μέσα της
γλυκύς ποταμός σ΄ αλμυρή θάλασσα
Κι ύστερα χάθηκε στης ηδονής το κλάμα
και στην υστερία του τέλους.