100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή : Εκδήλωση για την Ειρήνη, την Δικαιοσύνη, την Ανισότητα στην Αγία Νάπα την 30η Σεπ 2017

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Στην αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Αγίας Νάπας, ενώπιον εκπροσώπων της Πολιτικής, Ακαδημαϊκής σκηνής της Κύπρου, ανθρώπων του πνεύματος και λίγων φίλων της Ειρήνης, πραγματοποιήθηκε στις 30 Σεπ 2017,  η εκδήλωση «100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή». Η Αγία Νάπα ήταν η μοναδική πόλη της Μεγαλονήσου που φιλοξένησε φέτος αυτή την διοργάνωση, μαζί με περισσότερες από  400 πόλεις ανά τον κόσμο. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν  ο Δήμος Αγίας Νάπας, ο Παγκύπριος Πολιτιστικός Σύλλογος και η εκπρόσωπος της οργάνωσης στην Κύπρο.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό από τον Δήμαρχο της Πόλης κ Γιάννη Καρούσο, ακολούθησε ομιλία του Προέδρου του Παγκύπριου Πολιτιστικού Συλλόγου κ. Δρ. Γιώργοου Κιτρομηλίδη, ενώ  και η κυρία Γιούλα Ιωάννου Πατσαλίδου,  εκπρόσωπος της Οργάνωσης «100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή» αναφέρθηκε στους σκοπούς της και στον εμπνευστή της ιδέας που δεν είναι άλλος από τον Αμερικανό ποιητή Michael Rothemberg, μήνυμα του οποίου διαβάστηκε τόσο στην Αγγλική όσο και στην ελληνική γλώσσα.

«Σκοπός της Οργάνωσης» ανέφερε η κα Γιούλα Πατσαλίδου είναι «να τονίσει τα σημαντικά προβλήματα του κόσμου, όπως είναι ο Ρατσισμός, η Ειρήνη, ο Πόλεμος, η ανισότητα των φύλλων, η φτώχεια και να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης για την ορθή αντιμετώπισή τους»

     Συνεχίζοντας η  κυρία Γιούλα Πατσαλίδου επισήμανε ότι βασικός της στόχος ήταν η εκδήλωση να γίνει στην περιοχή της Αμμοχώστου σε μια προσπάθεια όπως είπε «να γνωστοποιήσουμε το πρόβλημα της αγαπημένης μας πόλης, στην παγκόσμια κοινότητα και να ζητήσουμε τη βοήθειά της στην επίλυση του προβλήματός της».

Ακολούθησαν ομιλίες με τα παρακάτω θέματα:

Ø «Η Ειρήνη στη Λογοτεχνία» από τον Δρ. Γιώργο Κιτρομηλίδη

Ø «Η μνησικακία και η μισαλλοδοξία ως εμπόδια στην ειρήνη» από τον Ακαδημαϊκό καθηγητή Niyazi Kizilyurek. Μια ομιλία που κράτησε έντονο το ενδιαφέρον μέχρι και την λήξη της.

Ø  «Η Ειρήνη στην Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία» από τον Δρ. Γιάννη Η. Ιωάννου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και τέλος

Ø  «Εκπαίδευση και Ειρήνη». Από τον Δρ. Κυπριανό Λούη

Ενδιάμεσα των ομιλιών κλήθηκαν οι παρακάτω ποιητές για την απαγγελία των ποιημάτων τους με βασικό θέμα την Ειρήνη.

Ø ΄Αντης Κανάκης,

Ø ΄Ολγα Ρουβήμ,

Ø Δημήτρης Γκόγκας και

Ø Χαμπής Αχνιώτης,

Επίσης απαγγέλθηκε ποίημα της Ποιήτριας Εύας Γεωργίου

Η εκδήλωση τελείωσε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν: 

Ø Ο Αδάμος Κατσιαντώνης,

Ø Ο Μιχάλη Χατζημιχαήλ,

Ø Το Χορευτικό Συγκρότημα του Δήμου Αγίας Νάπας

Και απονομή στους συμμετέχοντες μικρών αναμνηστικών δώρων. 

Εκδήλωση για την Ειρήνη : 30 Σεπ 2017 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Αγίας Νάπα: Ποίηση απήγγειλαν οι ποιητές/ τριες: Αντης Κανάκης, Όλγα Ρουβήμ , Χαμπής Αχνιώτης και ο Δημήτριος Γκόγκας.

Τα ποιήματα του Δημητρίου Γκόγκα που ακούστηκαν στην παραπάνω εκδήλωση. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Θαρρώ πως το ξέρετε.

Το υποκείμενο Ειρήνη τρέφεται με επιθετικούς προσδιορισμούς.

Καβαλάει ένα τραίνο, σέρνεται στις ράγες.

Μόνη της.

Επιλέγει τους σταθμούς, σπέρνει τους παραδείσους.

Μα απορώ, χωρίς ένα βαγόνι με μελλοθάνατους;

Έτσι το συνηθίζει.

Προσπερνά το μαύρο των γαλαριών  και των ραγών της.

Αιώνες τώρα στις εξετάσεις που δίνει

πάντα με κόκκινο υπογράφει ο Δικαστής.

Μας στέλνει στο απόσπασμα.

Κοίτα να δεις μικρές εκεχειρίες γιγαντώνουν τον πόλεμο.

Ειρήνη των μαχών.

Μην μου χτυπά λοιπόν την πόρτα ο ταχυδρόμος με τη λήξη του πολέμου.

Δεν θα ανοίξω.

Φοβάμαι πως θα ναι ένα γράμμα με περισπωμένη στο α του θανάτου.

Ένα τηλεγράφημα κι ύστερα το χέρι θα κλείνει το στόμα μου

μην ακουστεί ο λυγμός σαν επιφώνημα.

Δεν θα είναι αρκετό ένα κτύπημα στη πλάτη.

Δεν αποτελεί δικαιοσύνη ο οίκτος της πατρίδας.

Ποιος θα κοιμίζει την Ειρήνη;

Ποιος θα την νανουρίζει;

Ποιος θα της δίνει το ποτήρι με το γάλα, Ποιητή;

Ο πόλεμος γεννά θανάτους.

Ο Θάνατος  στέλνει ταχυδρόμους στα μετόπισθεν.

Και έτσι, ετοιμάζεται η Ειρήνη να στρώσει τραπέζι

για τους αθώους.  

 ***

ΑΣ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

1.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.

Ας γράψουμε ένα γαλάζιο ποίημα, 

όμοιο με τους ουρανούς που ονειρευτήκαμε.

Διάφορο με το μαύρο των σύννεφων που θολώνει τους δρόμους μας.

Μεθυσμένοι απ΄ τη ζωή, ο θάνατος μόνος στις παρυφές του θανάτου.

Γλεντοκοπάει μόνος.

Κι είναι θάνατος να πίνεις μόνος.

2.

Ας σοβαρευτούμε κι ας μαζέψουμε

τα ψεύτικα σκιάχτρα απ΄ τις αυλές μας.

Τα κοράκια δεν φοβούνται τα μακριά πουκάμισα, 

τα σκισμένα καπέλα,

τα λερωμένα παντελόνια.

Τρέμουνε τους γυμνούς ανθρώπους

που

δεν έχουν να χάσουν πλην την ομορφιά της γύμνιας τους,

και τον καμουφλαρισμένο παράδεισό τους. 

3.

Ας σοβαρευτούμε και ας απλώσουμε τα δέκα χέρια μας.

Έχουμε και περισσότερα.

Ένα για κάθε παιδί που χάνεται πριν μάθει την ζωή. 

Ένα για κάθε παιδί που μπαίνει σαν φως απ΄ την χαραμάδα.

Ένα για κάθε σκοτάδι που πνίγεται μέσα μας κι ανασταίνεται ελπίδα.

Ένα για σένα που ξύπνησες και σήμερα. Είπες: θεός ή τύχη;

Ένα για μένα που μπορώ να ξύνω το μολύβι, να οργώνω σελίδες.

Ένα για τη γη που χάνει τους ανθρώπους  της και κλαίει. 

Ένα για τους ποιητές που δεν γνωρίσαμε την έμπνευσή τους.

Ένα για τη φωτιά του πολέμου που ερωτευτήκαμε

και την πίκρα της ειρήνης που γευτήκαμε στα χείλη μας.

Ένα για τους ανθρώπους που μας γέννησαν. 

Ένα χέρι για τον κόσμο μας.

Ας σοβαρευτούμε κι ας ενώσουμε  τα χέρια μας.

Λόγος περί των πολλών ποιητών και των πολλών ποιήσεων

    Ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος σε ομιλία του στην εκδήλωση τού περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες» πού έγινε προς τιμήν του στο «Σπίτι της  Κύπρου» στις 8-12-1997, είπε πως είχε γράψει το παρακάτω χαϊ-κού:

Όλοι χωράμε

Οι ζωντανοί και οι νεκροί

Σ΄ ένα ποίημα.

   εννοώντας προφανώς ότι η τέχνη της ποιήσεως  μπορεί να υπηρετηθεί από όλους τους ανθρώπους και πως χωράει μέσα της ολόκληρη η «μνήμη του κόσμου»

    Αναφέρομαι δε σχετικά με παρακάτω λόγια,  γιατί αισθάνομαι άσχημα όταν διαβάζω να γράφεται σε διάφορους ποιητικούς τόπους του διαδικτύου αλλά και στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως,  οι ποιητές έγιναν πολλοί, με τέτοιο τρόπο όμως που να υποδηλώνει με στόμφο ότι θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότεροι, στοχοποιώντας ουσιαστικά τους αδυνάτους στη τέχνη της γραφής και εξαιρώντας αυτούς (ζωντανούς και νεκρούς) που είτε έχουν καταξιωθεί ως ιερά τέρατα της ποιήσεως, οπότε κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει στο στόμα του και να πει και μια δεύτερη κουβέντα ( πέθανε ένας καλός ποιητής, κατά το όμοιο: πάει ένας καλός άνθρωπος, ήταν ένας  καλός άνθρωπος) είτε έχουν ανεβεί το δρόμο του Γολγοθά, έχουν σταυρωθεί και τώρα οι Ποιητικές τους Συλλογές βρίσκονται στα δεξιά του πατρός της Ποιήσεως.

       Και ενώ με ασάφεια προσδιορίζεται από ετεροδημότες αυτής της τέχνης, η κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που έχουν το δικαίωμα στο χτίσιμο ποιημάτων, δεν συγκεκριμενοποιείται αυτή η κατηγορία. Έχουν λοιπόν δικαίωμα ποιήσεως οι χτίστες, οι σοβατζήδες, οι καλουπατζήδες, οι σιδεράδες, οι απλοί εργάτες και γεωργοί ή μόνο οι διδάκτορες Πανεπιστημίων, φιλόλογοι, φιλόσοφοι, διάσημοι αστέρες του χώρου του θεάματος, τραγουδοποιοί και γενικά αυτοί που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο της γλώσσας; Ή τελειώνοντας θα αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα σε όλους μα όλους τους ανθρώπους; Αλλιώς,  γιατί να αναφερόμαστε σε πολλές ποιήσεις σε εκείνους που δεν γεννήθηκαν ποτέ ή σε εκείνους που χαθήκαν, σκοτώθηκαν, εξαφανιστήκανε;

      Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε εκείνους που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Δεν θα μπορεί κανείς να ασχοληθεί πλην εκείνων που η επιστήμη θα δικαιώσει την αξία τους και θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές. Τότε όμως, τότε πως θα μπορούσε να σταθούν όλα αυτά τα πρωταθλήματα, όλες αυτές οι κατηγορίες αθλημάτων όπου δεκάδες νέοι, γέροι και παιδιά ασχολούνται με το σώμα τους, ώστε να στεγαστεί εκτός  από τον απαίδευτο νου και η ματαιοδοξία τους. Αθλούνται,  καταναλώνοντας τον προσωπικό ελεύθερο τους χρόνο και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που η προσπάθειά τους θα αμειφθεί  με μία ανώτερη κατηγορία, με μία πρωταγωνιστική θέση, με ένα μετάλλιο. Και ενώ λοιπόν όλοι έχουν το δικαίωμα να αθλούνται λίγοι θα ξεχωρίσουν και ελάχιστοι, οι καλύτεροι, οι μέγιστοι, οι άριστοι θα οδηγούν μπροστά. Μήπως,  κάπως έτσι,  θα πρέπει να δεχτούμε και την ενασχόληση των ανθρώπων με την ποίηση;

       Στη νέα εποχή, τουλάχιστον στην επικοινωνία που ξημέρωσε και συνεχώς βελτιώνει τις επαφές των ανθρώπων, θα πρέπει να έχουμε τη θέληση και να μπορούμε να ακούμε και να διαβάζουμε τον καθένα. Άλλοι θα γράψουν καλά, κάποιοι καλύτερα και άλλοι, ίσως οι εκλεκτοί και προικισμένοι με εκείνο το χάρισμα του θεού, που αντί για δάκτυλα θα έχουνε πέννες και οι άλλοι που η σκληρή εργασία θα τους καταστήσει μπροστάρηδες, θα συνθέσουν τα άριστα, τα καλύτερα, τα ιερότερα των ποιήσεων. Πριν από χρόνια με είχε απασχολήσει και εμένα προσωπικά το θέμα, αναρωτηθείς: «μα καλά τι χρειάζονται τόσοι ποιητές» και μάλιστα το είχα συζητήσει και με ορισμένους άλλους συνοδοιπόρους.  Με τη σκέψη αυτή όμως,  χωρίς να το επιθυμούμε χτίζαμε, ανεπίτρεπτο φυσικά, τοίχους και φράχτες. Σήμερα η σκέψη αυτή έχει διαγραφεί  οριστικά από το αλφαβητάρι της ποίησης.

Αν η ποίηση λοιπόν,

είναι μία έκρηξη συναισθημάτων,

εάν η ποίηση είναι ένα όνειρο,

εάν η ποίηση είναι η ζωή των τεσσάρων εποχών,

εάν η ποίηση είναι γνώση,

εάν η ποίηση είναι έρωτας και πόνος,

εάν η ποίηση είναι ανάγκη,

είναι ομορφιά μα και ασχήμια,

είναι το θελκτικό μα και η αποστροφή,

είναι το αληθινό μα και το ψεύτικο,

είναι ο πόλεμος μα και η ειρήνη,

ποιος θα μπορούσε να πει με απόλυτη σιγουριά, πως αυτός ή εκείνος, πως αυτοί αλλά και οι άλλοι δεν έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να γίνουν ποιητές, να εκφραστούν και να εκθέσουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις δράσεις του εγώ τους, τη ζωή τους, μέσα από το κατανοητό και το ακατανόητο.

  Ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε πως : «Η  ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.» και πως «είναι παράξενο πως γράφει κανείς ποιήματα»

Ο Κώστας Καρυωτάκης είπε: «Η Ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε»

Ο Κώστας Μόντης αναρωτήθηκε: «Αφού δεν είπες τίποτα κύριε ποιητή, γιατί ενόχλησες τις λέξεις;»

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες επισήμανε: « Όταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας»

Και δεκάδες άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών τόνισαν την αναγκαιότητα των ποιητών και της ποίησης, που θα ήταν αδύνατο να αναφέρουμε στις λίγες αυτές σελίδες αυτής της ανάρτησης.

    Ας αφήσουμε λοιπόν τους απλούς κτίστες αυτού του κόσμου να γράφουν ποιήματα, σε μια προσπάθεια να βρούνε το καταφύγιό τους. Αν η προσπάθεια δεν έχει το τέλος που θα προσδοκούσαν και πεθυμούσαμε μπορούμε να ρωτήσουμε γιατί ενοχλήθηκαν οι λέξεις. Να είστε όλοι σίγουροι, πως στο τέλος η θάλασσα θα ξεβράσει κάθε τι άσχημο και πως θα αφήσει επάνω της να πλέουν,  στα καταγάλανα νερά της τα ωραιότερα και οι σπουδαιότεροι. 

Κύπρος: Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει.

Και τώρα τι; Τι απομένει ; Η ελπίδα ότι μόλις συμφωνήσουμε θα έχουμε την ίδια ώρα; Και οι χάρτες; Οι νέοι κόκκινοι χάρτες; Κυκλοφορούν λέει ήδη στο διαδίκτυο και πιάνουν, θεέ μου πόσες χώρες αγκαλιάζουν κάτω από το ζεστό κόκκινο φεγγάρι, ημισέλινο θαρρώ το έχουνε βαφτίσει, οι σφαγείς της ιστορίας κι είναι σαν να ρέει το αίμα από την Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη ποταμό. Κι όμως εμείς, τόσο μα τόσο πια ιδεαλιστές, που αντί να γίνουμε οι γλύπτες της ιστορίας, μακαρίζουμε τις μέρες και τις ώρες, που ο καλός κοινός θεός (γιατί βρε παιδιά ένας είναι να το ξέρετε) μας έκανε γειτόνους και όσο και εάν τινάζουν τα χαλιά από πάνω μας και πετάνε τα σκουπίδια τους, εμείς εκεί να τους τρατάρουμε το γλυκό της Κυριακής.

Δεν αρκεί να διαβάζουμε τα ποιήματά τους, δεν αρκεί να ακούμε τη μουσική της, δεν αρκεί ν΄ αγκαλιάζουμε τους δικούς μας εγκλωβισμένους τόπους και ανθρώπους, δεν αρκεί να παρακαλούμε …..δεν καταλαβαίνετε δεν αρκεί….

Πόσες ακόμα ενδείξεις θα πρέπει να υπάρξουν σε τούτα τα χρόνια, πόσες φορές θα πρέπει να μας φτύσουν για να πιστέψουμε πως η ντροπή δεν είναι δική μας, πόσο καιρό έχουμε να διαβάσουμε τη λέξη περηφάνεια και αξιοπρέπεια, τους ορισμούς της. Ω! μην αφήνετε τους εαυτούς σας, μην αφεθούμε όλοι μας να γίνουμε επαίτες της ήδη χαλκευμένης ιστορίας και μην παρασύρεστε από ηλίθιες συζητήσεις που αναμασούν τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια χρόνια ολάκερα.

Μας λένε ότι τα δεδομένα άλλαξαν. Τα δεδομένα είναι ίδια (εισβολή, κατοχή, αγνοούμενοι) εμείς αλλάζουμε. Αλλάζουμε και όσο περνάει ο καιρός οι ίδιοι τρομάζουμε τους εαυτούς μας. Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει. 

Η ΚΛΗΡΩΣΗ

Την ειδοποίησαν πριν από μία εβδομάδα. Σήμερα θε έπρεπε να πάει στο σχολείο, είχανε γιορτή. Μια νέα γιορτή. Την κλήρωση του σημαιοφόρου και των παραστατών στην παρέλαση. Αιφνιδιάστηκε. Νόμιζε πως ο γιος της, άριστος σε όλα, ο καλύτερος μαθητής, το συνετό παιδί της γειτονιάς και του χωριού θα σήκωνε την σημαία. Όμως, όπως της είπε ο δάσκαλος, υπάρχει μια νέα εξέλιξη και θα πρέπει να παρευρεθεί, να είναι παρούσα όπως και οι υπόλοιπες μανάδες και πατεράδες του χωριού.

Έβαλε τα καλά της, λίγο κόκκινο κραγιόν στα χείλη, αποχαιρέτησε τον άνδρα της που κινούσε για τα χωράφια και ξεκίνησε κόβοντας τον δρόμο από σοκάκια για το σχολείο. Ανάμεσα στα σπίτια δεχότανε τα συχαρίκια των γειτόνων, των συγχωριανών. «Να τον χαίρεσαι» «Πάντα πρώτος» κοκκίνιζε από ντροπή και περηφάνεια. Οι βαθμοί του, έλαμπαν, η διαγωγή του κοσμιωτάτη. Έλαμπε από χαρά.

Απ΄ ότι κατάλαβε, από τα μισόλογα του δασκάλου, όλα τα ονόματα των μαθητών γραμμένα με γραμματοσειρά arial 12, (έγραφε και η ίδια κάποιες σκέψεις στο FB και στο ίντερνετ, αλλάζει ο κόσμος γείτονα!) σε άσπρα χαρτάκια (σύμβολο της αγνότητας) θα τοποθετούνταν σε διάφανη γυάλινη γαβάθα ( για το αδιάβλητο της διαδικασίας) και ο δάσκαλος, ίσως και κάποιο αθώο παιδάκι θα τραβούσε ένα- ένα τους …λαχνούς. Οι τυχεροί θα σήκωναν την σημαία και οι λιγότεροι τυχεροί θα τους πλαισίωναν, ενώ οι άτυχοι θα ακολουθούσαν σε τριάδες ή τετράδες ξοπίσω. Λογικό της φάνηκε, όχι όμως και δίκαιο. Από την άλλη, όσο σκεφτόταν ότι ο Μέγας Κολοκοτρώνης δεν είχε βγάλει το σχολείο αλλά μας ελευθέρωσε, όπως και ο Μακρυγιάννης. Θυμήθηκε τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη…Έλεος μπερδεύτηκε. Η Κοινωνία αλλάζει ψέλλισε. Θα δούμε.

Στο σχολείο είχαν μαζευτεί και άλλοι γονείς. Εκεί και η πόρνη μάνα της Καιτούλας, εκεί ο ρουφιάνος μπαμπάς του Γιαννάκη, εκεί και οι θετοί γονείς του Μιχαλάκη που καλλιεργούσαν φούντα για να τα βγάλουν πέρα. ‘Ήταν εκεί όμως και ο Ιερέας του χωριού (πόσο μα πόσο άδικα κατηγορήθηκε πέρυσι για το άδειο παγκάρι) εκεί και ο κοινοτάρχης που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με στρέμματα στον κάμπο, εκεί και ο αστυνομικός που κάλυπτε με επιμέλεια τις μπαγαποντιές του μικρού του, όταν έσπαγε για πλάκα τα τζάμια των αποθηκών, εκεί τέλος και οι γείτονες που κόπιαζαν ολημερίς για τα παιδιά τους αλλά τούτα δεν έπαιρναν τα γράμματα. Εντάξει σκέφτηκε, οι γονείς είναι, οι εικόνες που έχουν τα παιδιά θα είναι άλλες. Μικρά είναι δεν γνωρίζουν ακόμα. Χαιρετίστηκε με όλους, εξάλλου τα πήγαινε καλά με όλους αυτούς. Δεν τους χώριζε και τίποτα.

Κάθισαν σε θρανία στην αίθουσα του τμήματος Α1. «Να σε δούμε τώρα κυρά Βαγγελιώ, αν ο μικρός σου δεν τύχει τον λαχνό. Μας έπρηξες όλα αυτά τα χρόνια, με το χαμόγελό της πρωτιάς». Κοκκίνισε και πάλι. Μα καλά όλα τα απωθημένα σήμερα θα τα βγάλουν; Φρόντιζε το παιδί της κατά πως ήξερε και κατά πως ήθελε η χρηστή κοινωνία. Πατρίς – θρησκεία- οικογένεια. Τι τους έφταιγε.

Πρόσεξε πως πάνω από τον πίνακα δεν υπήρχε η εικόνα του Χριστού ( ε είπε ανεξιθρησκεία έχουμε, καλή είναι και η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν είδε σηκωμένη την σημαία στο προαύλιο, ( ε καλά θα την πήγαν για πλύσιμο, να προσέχουν όμως γιατί αν πλυθεί στους 60 βαθμούς μπορεί και να ξεβάψει) οι μαθητές δεν έκαναν προσευχή ( ε καλά ούτε στο σπίτι κάνουν αυτό μας πείραξε!) Τίποτα δεν την πείραζε πλέον. Απορούσε με την εαυτό της. Αριστερή μεν αλλά …. Δεν ξέρω τι σημαίνει αριστερή….. Αν αριστερά είναι να καταργείς ότι έκανε η δεξιά αλλά αποδεχότανε η κοινωνία, είναι και αυτό μία πρόοδος. Είναι μία εξέλιξη!

Στην έδρα καλέσανε τον γιό της. Ο καλύτερος μαθητής θα τραβούσε τον λαχνό. Όπως και στο λαχείο. Η ομορφότερη των καλλιστείων γυρνά την λαχειοφόρο, βγαίνει το νούμερο και μοιράζει χρήματα. Για ένα καλύτερο αύριο. Ο Οργανισμός Λαχείων στηρίζει την διαφορετικότητα, ενισχύει τον πολιτισμό! Ο κανακάρης της τράβηξε τον λαχνό. Κι ο κλήρος πέφτει στον Γιαννάκη.

Κανείς δεν ξέρει τον Γιαννάκη. Είδε τον κόσμο τη να χάνεται. Εντάξει όλα τα παραπάνω ήταν σκέψεις. Καλές – κακές μα ήταν σκέψεις . Και να η πράξη. Είναι πολύ δύσκολο στην πράξη. Πήγε να σηκωθεί, να φωνάξει. Το χέρι στον ώμο την θύμισε. Τι πας να κάνεις Βαγγελιώ. Είμαστε στην Εξουσία. Τώρα κανείς δεν φωνάζει!

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Στην κεντρικότερη οδό, αρχή της Μακαρίου

που οδηγεί πλατύτερα, στου Ταχυδρομείου

το κτίριο, τις Κυριακές, βλέπω και τις αργίες,

τις δούλες να μαζεύονται. Την θλίψη ενός αντίου

μοσχοπουλούν σε γέροντες που ξύνουν τις κοιλιές τους

κι αργοπεθαίνουν ευτυχείς βαθιά στις ηδονές τους.

Ξημέρωμα, ως είπα αργιών, απλώνουν την πραμάτεια.

Πολύχρωμα φλαμίγκο στη ξηρά που γυρνούν στις αλυκές κοπάδι.

Απ΄της δουλειάς την κούραση, σφαλίζουνε τα μάτια

κι ανοίγουν όταν γίνονται των κυνηγών σημάδι.

Στων Φοινικούδων το πλατύ ξαπλώνουνε δειλά.

Mέρος μιας τύψης γίνονται κι αμαρτωλή ματιά.

Κάποιες αφήνονται γλυκά στο χάδι του ανέμου.

Να της τρατάρει το φιλί, που είναι Κυριακή.

Άλλες εξανεμίζονται στου ανεμοδαρμένου

χρόνου που σπαταλήσανε. Ίσως και μια ζωή.

Κάτι απ΄ της μοίρα σκόρπισαν κι αντλούν απ΄τα όνειρά τους,

ότι φτηνό περίσσεψε μες στ΄ αναφιλητά τους.

Και φτάνει το απόγευμα. Η μέρα χτίζει δείλι.

Σιγά- σιγά μαζεύονται στα σπίτια που δουλεύουν.

Το σώμα ψάχνει μια γωνιά στο δώμα για να γείρει,

Καθώς δυο χέρια αισθάνονται κρυφά να τις χαϊδεύουν.

Ξυπνούν από τον λήθαργο και τις αυγές σιωπούνε

Και μέχρι να ΄ ρθει Κυριακή καμώνονται πως ζούνε.

Σηκώνονται με πόνο συνεχή, στην πλάτη μαντρωμένο.

Να ετοιμάσουν πρωινό, να πλύνουν, ν΄ απλώσουν,

του μάστρου το πουκάμισο να΄ ναι σιδερωμένο.

Πως είναι όλα στη σειρά με φόβο να δηλώσουν.

Ύστερα μια σκούπα θα κρατούν πάνω στα πεζοδρόμια

Και θα κοιτούν ότι  πετά και πράγματα παρόμοια. 

παρατήρηση του ποιητή: Από τις πλέον ευχάριστες στιγμές για μένα (πιστεύω και για δεκάδες άλλους που ασχολούνται με την ποίηση ή τον στίχο ) είναι όταν δημιουργούν απλά ποιήματα που περιγράφουν με μέτρο μία κατάσταση ή κάποια εικόνα . Σκεπτόμενος αυτό που κάποιοι συνδημότες, μου έχουν πει ότι γίνεται, πέφτοντας στην αντίληψή μου κάποια γεγονότα ίσως ασήμαντης αξίας τις Κυριακές ή τις Αργίες, ακόμα και διαβάζοντας σχετικά άρθρα στις εφημερίδες που κυκλοφορούν στην πόλη, σκέφτηκα να αναφερθώ με τον δικό μου τρόπο στις ΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ αν και αρχικά είχα σκεφτεί να δώσω άλλο τίτλο. Ο άλλος όμως τίτλος θα αναφερότανε σε όλες όσες ασχολούνται με το αρχαιότερο όπως λένε επάγγελμα του κόσμου, ενώ ο τίτλος που δόθηκε ανήκει στην συμπαθέστατη τάξη των ....δούλων της Λάρνακας, που ορισμένες εξ αυτών για να προσθέσουν στο εισόδημά τους, αναγκάζονται (!) στην ενασχόληση του ..πεζοδρομίου. Το αφιερώνω σε όλες αυτές τις γυναίκες ...

Ανθολόγιο Χαϊκού (Α΄Πανελλήνιος Διαγωνισμός Χαϊκού 2015)

Κρατώ στα χέρια μου το Ανθολόγιο Χαϊκού που επιμελήθηκε ο Ποιητής Άθως Χατζηματθαίου, ως τελικό αποτέλεσμα του Α΄Πανελλήνιου Διαγωνισμού Χαϊκού 2015. Εκτός των βραβευμένων Χαϊκού, στο καλαίσθητο Ανθολόγιο μπορείτε να αναγνώσετε διακριθέντα Χαϊκού 55 Ποιητών που συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Στον Α΄Πανελλήνιο Διαγωνισμό Χαϊκού 2015, όπως αναφέρεται και στο σημείωμα του Εκδότη- επιμελητή συμμετείχαν 106 ποιητές με 514 ποιήματα. Ανάμεσα στα ανθολογημένα Χαϊκού και δύο (2) δικά μου. 

Φθινόπωρο!

Τα κίτρινα φύλλα

Ερμηνεύουν τη βροχή. 

Εσύ λες ελπίδα. 

Εγώ μέρα που έφυγε

Παγίδα του χρόνου.