Απανθίσματα : Ποιητική Συλλογή με Ποιήματα των : Χριστίνας Γαλιάνδρα – Strada, Ρούλας Τριανταφύλλου και Δημήτριου Γκόγκα από τις Εκδόσεις Διάνυσμα / 2018

ΑΙΩΝΙΑ / Χριστίνα Γαλιάνδρα – Strada

Ντύθηκα πόθο.

Ένιωσα πάθος.

Γέννησα οργασμούς.

Έσταξα  ηδονή.

Γέμισα  ιδρώτα.

Εισέπνευσα έρωτα.

Πεπλοτυλίχτηκα.

Σανδαλώθηκα.

Καρδιοτινάχτικα.

Μαντατοφόρα αγάπης.

Σκορπίζοντας όλα τα πέταλα του άνθους μου.

Να βαδίσεις.

Στο αντάμωμα ψυχών .

Στην ενσωμάτωση κορμιών.

Προσκυνητής αιώνια να μείνεις.

**

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ /  Ρούλα Τριανταφύλλου

Περαστική  με σκεπάζει

Μια  φλύαρη  σιωπή

-Όπως κι  ζωή-

Μυστήρια

Κρατώ    κλειστά  τα μάτια

Η αυριανή γιορτή

Μια  ψευδαίσθηση

**

ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ / Δημήτριος Γκόγκας

Αν ο χρόνος είναι πίκρα

Αγγίζω μια πίκρα στο βλέμμα σου

Πίσω από το παραθύρι που έκλεισες

Παραμονεύει ένας χλωμός ήλιος.

Ο ίσκιος σου.

Σπάθη απελέκητη στα απρόσιτα του χρόνου

Πάνω της καρφιτσώνονται ερινύες

Σ΄ ότι πεθύμησες

Ότι πόθησες

Σ΄ ότι σκούπισες με το μαντήλι του νοτιά

Στα ροδομάγουλά σου.

Αν ο χρόνος είναι λύπη

Βάφει με λύπη το Καλοκαίρι στα χείλη σου

Το χέρι του, σφικτά κρατεί το Φθινόπωρο

Σαν ένα βαρύ κτύπο

Πάνω σε ότι έζησες

Και θες να ζεις

Κόβοντας ότι ονειρεύτηκες στα σκότη

Σ΄ ένα διπλό χορευτικό

Και η ζωή σου

Μία οδός που αμφίδρομα παραδίδει σκυτάλη

στις αιώνιες δρασκελιές του χρόνου

Μπορείτε να διαβάσετε την συλλογή: 

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/apanthismata_e-book_

Φυλλάδιο Ποίησης Α/Α 3 : Απρίλιος 2018

https://issuu.com/dimitriosgogas/docs/_____________________2018

οι άνθρωποι φεύγουν

Οι άνθρωποι φεύγουν.
Με κλάμα με γέλιο συνεχίζουν και φεύγουν,
πολλάκις απρόσμενα,
Αποχαιρετώντας
χωμένοι μέσα στα γαρύφαλλα,
στο σαβανωμένο κρεβάτι,
ομορφότεροι από ποτέ,
παίρνουν μαζί τους ένα κομμάτι μας,
μια εποχή της ζωής μας,
μπολιάζουν αυτή που χάθηκε.
Κι εμείς λαβωμένοι όντας,
με πόνους στα πήλινα πλευρά του Αδάμ,
σκεβρωμένες πληγές οι ψυχές,
γινόμαστε μικρότεροι.
Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο κονταίνουμε,
όσο προχωράμε τόσο απομακρυνόμαστε,
με ελπίδα πως κάπου θα σμίξουμε ξανά.
Αγκαλιάζουμε τη μοίρα σφίγγοντας τα πόδια της,
σκυφτοί, κυρτωμένοι,
εκλιπαρώντας την αιωνιότητα των κεριών
αιτούμενοι τους παραδείσους.
Υγραίνοντας με δάκρυα τους τάφους.
Να πούμε κι όσα δεν είπαμε.
Να αγκαλιαστούμε όσες φορές δεν βρεθήκαμε μαζί.
Να συγχωρέσουμε ό,τι δεν προλάβαμε.
Θεέ μου,
Ας κρατούσες τουλάχιστον την τάξη.

Δημήτριος Γκόγκας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ : https://demispoetry.wordpress.com/2016/10/

Ιστορίες Ανδρών και Γυναικών μέσα από 14 Δημοτικά Ποιήματα και Τραγούδια

Το παρόν φυλλάδιο γεννήθηκε μέσα από την ιδέα για την δημιουργία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής ή την πραγματοποίηση θεατρικής Χορωδιακής Παράστασης κατά τις οποίες θα παρουσιαστούν στο κοινό, ιστορίες ανδρών και γυναικών που ξεπηδούν μέσα από Δημοτικά Τραγούδια

https://issuu.com/dimitriosgogas/docs/____________________________________bedbb788e3b5a0

«Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» ψέλλισε ο γνωστός τραγουδιστής στις….

Ο γνωστός τραγουδιστής στις μεταμεσονύκτιες παρέες των μπουζουκομάγαζων, όπου μετά δυσκολίας κάποιοι πολιτικοί έσερναν τα βήματά τους χτυπώντας τους βαρύς καημούς στα στήθη τους των τρεις και εξήντα, κοίταξε τις χορδές του οργάνου και τα δάκτυλα του μαέστρου. Αυτός τραγουδούσε, προσπαθούσε με μαεστρία, αλλά κάπου μακρύτερα από την γραμμή του ορίζοντα, κάτω από το φως της ημισέληνου, ένα λάθος βγαλμένο από την μυθιστορηματική αφήγηση του αγαπημένου του συγγραφέα, έπλεε στα κρύα νερά του ποταμού και έπλεκε μια αφηρημένη προδοσία στα καθ΄ ημάς και μία έντεχνη σύνθεση στα δρώμενά τους. Δεν ήταν πρωταπριλιά, αλλά τα ψέματα εκατέρωθεν, έτσι τουλάχιστον φάνταζαν τα λόγια, μέσα από μία τόση ατάραχη και ήρεμη ανακοίνωση, ήταν δηλωτικά μιας ηθικής τουλάχιστον ήττας. 
Ο γνωστός τραγουδιστής σήκωσε τα χέρια του ψηλά, πολύ ψηλά, όσο ψηλότερα μπορούσε και σκέφτηκε για μια στιγμή, την ηρεμία των πολιτικών που έσερναν τα βήματά τους και έστρωναν στο γιακά τους την ατσαλάκωτη γραβάτα τους και την τρικυμία στις καρδιές των μανάδων. Οι σειρήνες ζητούσαν και άλλους συντρόφους, μάγευαν με το ανατολίτικο τραγούδι, αλλά ίσως και να έφταναν μονάχα δύο για τα επιτευχθεί ο στόχος. Αν υποψιαστώ ψέλλισε….
Τι να υποψιαστεί; Πήδηξε αμέσως χωρίς να αλλάξει η μουσική, λες τόσα χρόνια ίδια να ήτανε; Σε άλλους στίχους : μια φορά θυμάμαι, μια αγάπη για το καλοκαίρι…. Και άλλα παρόμοια άσματα. Στα υπόγεια δωμάτια των φυλακών, ένα λάθος, μία συντεταγμένη στιγμή του χρόνου… 
Φυσικά και υπάρχουν δικαιολογίες. Το είπανε στα κρατικά κανάλια. Αποπροσανατολίστηκαν. Να φταίει και κείνη η ομίχλη. Ο γνωστός τραγουδιστής άρχισε να ψάλλει με βυζαντινούς ρυθμούς «Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» Αν υποψιαστώ ότι ο συνθέτης, ο μαέστρος θα παραδώσει τις συνθέσεις που κρατά ως τεκμήριο δικαιοσύνης στον γείτονα για να αποσβέσει την ένταση, για να περάσουν από το λάθος στο σωστό…. Μα τι είναι αλήθεια λάθος και το σωστό. Κι αυτή η απόλυτη ηρεμία πάνω από τα κρύα νερά του ποταμού; Ίδια και απαράλαχτη με την τρικυμία στις ψυχές των μανάδων, ίση και μικρότερη από την πλημμύρα του πόνου στις καρδιές των μανάδων….Αχ. Ας μπορούσε ο χρόνος να γύριζε πίσω, πριν ξεκινήσει να τραγουδά ο γνωστός σε όλους και να σέρνουν τα βήματά τους οι πολιτικοί καιροσκόποι. Απλώς να ήταν όλα στον τόπο τους, στη σειρά τους και τα όπλα, είτε του λόγου, είτε του πολέμου. Απλώς χιαστί.

ΗΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΗΣ

Ήρθε ο γαμπρός και έκατσε δίπλα του

να μετρηθεί το ύψος και το πλάτος

και προπαντός οι αποστάσεις.

Η κόρη του είχε φτάσει τα είκοσι ένα χρόνια.

Μετρούσε, ξανά μετρούσε τόσα τα έβγαζε

και ο ίδιος είχε πατήσει τα εξήντα.

Αισθάνθηκε στην πλάτη το χτύπημα του χεριού

«μην ανησυχείς θα την προσέχω

κοίτα εσύ να γράψεις κείνο το χωράφι με τις ελιές»

Η μάνα είχε κοιμηθεί κάτω από κείνες τις ελιές.

Έβγαλε το χαρτί από την τσέπη, έβαλε την υπογραφή του

μια τζίφρα δηλαδή και του το δωσε.

Πήρε το χαμόγελο της κόρης, το έκαμε δαχτυλίδι

το φόρεσε στο δάκτυλο του γαμπρού

πήρε την μνήμη την έκαμε κεντητό

και είπε: «ήταν το θέλημά της…»

Κέρασε από μια ελιά στους καλεσμένους,

ύστερα βγήκε από το σπίτι

πήρε τον δρόμο για το χωράφι

ξάπλωσε κάτω από τις ελιές.

Τον πήρε και κείνο ο ύπνος.

Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών 

ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ από τη συλλογή: Ωράρια Επιστροφών

Σήμερα θα δειπνήσω μ΄ ένα νέο άγνωστο στρατιώτη.

Θα καθίσουμε απέναντι,  σ΄ ένα καλό εστιατόριο,

σαν αυτά που σερβίρουν με ευγένεια τη ακρίβεια,

κι΄  αλλοίμονο  θ΄ ανεχτούμε την υπεροπτική ματιά, 

του τελευταίου τραπεζοκόμου.

Θα παραγγείλουμε όλα εκείνα που μας αναγκάζουν

να καθόμαστε αμέριμνοι,  σαν τις καλαμιές

έτοιμες να καούν στους κάμπους της υπαίθρου

και μας καθιστούν ώρες- ώρες δειλινές, 

όμορφα αγάλματα στα σαλόνια των φυλακών μας.

Θα πιούμε ένα γλυκύ ηδύποτο,  κοιτάζοντας

ο ένας στα μάτια του άλλου,

μέχρι ότου κουραστεί κάποιος και

κατεβάσει σιγανά τα βλέφαρα.

Ο ήλιος θ΄ αρμενίζει στις καρδιές

και θα ξεκουράζεται στις αγκαλιές των νέων

που πέφτουν αμαχητί στα χαρακώματα της ραστώνης

και υποκλίνονται στις συνήθειες των σοφών.

Πατρίς, αγκαλιά με τη  Θρησκεία και λίγη οικογένεια.

Μην ταραχτεί η χρόνια τάξη.

Μην λησμονηθούν και οι άγνωστοι στρατιώτες, 

εκείνων των χρόνων που δεν θέλει να θυμάται κανείς.

Μα είναι τόσο καλά δομημένες οι παρελάσεις, 

της λεβεντιάς και της υπερηφάνειας.

Δεν θα τον πιέσω με οχλήσεις του κοινού νου.

Δεν θα σκιάσω αυτή την έξοδο

από τις σκοτεινές πύλες της πολιορκίας.

Έτσι τα βλέφαρα κάποιος θα τα σηκώσει.

Θ΄ αντικρύσουμε και πάλι ο ένας τα μάτια του άλλου

βαθειά για να βρούμε καθαρό νερό στο βυθό της ίριδας.

Και πριν υπογραφή το συμβόλαιο του.

Θα τον ρωτήσω: Γιατί κινήθηκε από την πολυθρόνα του;

Ήρωας θέλει να γίνει;

 Ο Πίνακας είναι του ζωγράφου Θεόφιλου . Σύνδεσμος: http://ikivotos.gr/