Οι βάρβαροι έμειναν απέναντι...

Επιτέλους, έκαμε τον σταυρό του ο εθνιστής.

Δεν επήλθε ουδεμία πρόοδος.  

Οι Βάρβαροι του Καβάφη

μα θαρρώ και οι δικοί μας

έμειναν στον τόπο τους. 

Είχαν βλέπετε και πολλές δουλειές.  

Ν΄ ανάψουν τις σημαίες στον Πενταδάκτυλο

να ακολουθήσουν το άστρο του Σουλτάνου

και να γευτούν το μέταλλο, το μύρο και τη ρητίνη.

Οι μισές γυναίκες συνέχιζαν τα κοσκινίζουν τη ζάχαρη στα κόλλυβα.

Ήτανε τα μνημόσυνα για τους αγνοούμενους.  

Οι άλλες μισές και τούτες, μάζευαν την κόκκινη κλωστή,

είχε ξετυλιχτεί από την ανέμη, τελείωνε και το παραμύθι.

Για τον άσπρο καπνό που περιμένανε, σύννεφο ανομβρίας ήτανε.

Πάει έφυγε και κείνο.

Μην αναγνώσετε λαθεμένα τα σημάδια.

Πιο καθαρά δεν γίνεται.

Διαβάστε απλώς την Ιστορία μας.

Κι οι βάρβαροι την δική τους. 

[Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής; ]

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής;

Πήρα πρόχειρα και γρήγορα μια νεκρή μέρα

και ειλικρινά θυμάμαι πως την έβαλα να καθίσει δίπλα μου και όχι απέναντί μου.  

Είχα την πεποίθηση,  ίσως ψευδή,  

μα καταλάβαινα πως

μέσα από την καρδιά μου βαθιά,

όπου η ανούσια για αυτούς  ειλικρίνειά μου

πρόδιδε τους χρόνους του σαρκίου μου

μα κρατούσε αμπαρωμένη και κρυφή την ηλικία της ποίησής μου

θα έδινε ένα χρόνιο εμφύλιο

με παρατεταμένες απώλειες στίχων και ποιημάτων

σχισμένες,  ανάκατες σελίδες χαρτιών στα δάπεδα και στα ξύλινα γραφεία.

Είσαι νέος ποιητής; Τι πάει να τούτο;

Η νεκρή μέρα είχε βάψει επιμελώς τα χείλη του δειλινού

και περίμενε να την φιλήσω στο μέτωπο πριν την αποχαιρετήσω.

Έσκυψα μα με μιας χάθηκε

το πρόσωπό μου βράχηκε από δροσιά με μια ταχύτητα ποιητικής φωτιάς.

Ξέρετε εμείς εκδίδουμε νέους ποιητές;

Μα η ποίηση;

Η ποίηση κύριοι έχει ταχύτητα, δεν έχει ηλικία; Έχει ηλικία η ταχύτητα;

Η Ποίηση είναι νανούρισμα;

Έχετε ακούσει καλύτερο νανούρισμα από το κορίτσι που έγινε μάνα;

Η ποίηση είναι ένα βαθύ όνειρο, που αναζητά τη διέξοδο;

Έχεις ακούσει κλάμα ανθρώπου που ολάκερη ζωή περιμένει να χαρεί το όνειρό του;

Η ποίηση είναι θεότητα. Είναι σοφία. Είναι το λίγο που έγινε και γίνεται πολύ!

Γιατί λοιπόν επιμένετε;

Ενδύθηκα την ηλικία της ποίησης μου,

πήρα τη χαμένη μέρα παραμάσχαλα

μονολογώντας στίχους ανέκδοτους και σαθρές σοφιστείες.

Μεγάλωσα ακόμα περισσότερο!