ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Ο Ανδρέας άπλωσε τα καπακλούδια
πάνω στο λερωμένο τραπέζι.
Η Μαρία γέμισε με ψίχουλα τις συγνώμες της.
Ο αυτόματος φωτισμός τρεμόπαιζε στους λερωμένους ανεμιστήρες.
Ο κάδος απορριμμάτων ανέδυε την μυρωδιά των στομάχων
την ασχήμια της εργασίας, τους φόβους.
Ο νεροχύτης βούλωνε συχνά από τα αποφάγια  
την συμπεριφορά της τυφλής υπευθύνου, την αλαζονεία της.
Το μαύρο τηλέφωνο της εταιρείας δίπλα από τον βρώμικο νεροχύτη.
Κάθε που χτυπούσε- και χτυπούσε συχνά- ένας απολυόταν.

ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Δίπλωναν απ΄ την ασίγαστη κούραση
τα γόνατά του.
Τα πρωινά για την δουλειά
στην γιομάτη από εργάτες στάση του λεωφορείου
τρία στενά πιο κάτω
άφηνε στις πέντε τα ξημερώματα
από νωρίς, τον κρύο ιδρώτα να κυλήσει στον υπόνομο.
Τώρα ήταν σίγουρος
Η συγκατάβαση στον θάνατο
υποταγή στη ζωή του χρέωνε.
Έξι με δύο – μείον τις υπερωρίες-
Κατέβαλε τον φόρο εργασίας που του αναλογούσε
Από τις συχνές υποκλίσεις, καλό μπαστούνι έγινε!

ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Μεγάλωσε μ΄  ένα πίνακα στο βλέμμα του: ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ.
Πίσω από τις πληροφορίες, οι αλλαγές και οι παραλαβές τσαντών.
Η Υποδοχή.
Στα καταστήματα που σύχναζε, τα είχε μάθει όλα τόσο καλά!
Τις ημέρες και τις ακριβείς  ώρες των επιστροφών.
Τους ομιχλώδεις όρους.
Μάλιστα, κάποια στιγμή  - παρελθόντα ανάμνηση-
είχε επιστρέψει ένα ολάκερο χρόνο ως ελαττωματικό προϊόν.
Ξήλωσε ένα μήνα, πέταξε στην άκρη της ιστορίας, δυο – τρεις ημέρες,
τίποτα παραπάνω.
Εκείνοι της Υποδοχής με το προσποιητό χαμόγελο, το δέχτηκαν.
Στις πάντα αναγκαίες επιστροφές (εισβολή, κατοχή)
δεν απαιτούσε χρήματα.
Του αρκούσε να αγοράζει άλλα, καινούργια προϊόντα.
Η ίδια δουλειά, μισό αιώνα τώρα. Γιόρταζε!
Η κίβδηλη γειτονιά του έφερε δώρο την αγάπη.
Την δέχτηκε (από συνήθεια) αρνούμενος ευγενικά.
 
Όπως τότε, που φερνε πρόσφορα
ο διπλανός με το τρύπιο ποτιστήρι
ο μεμέτης που βρεχε τα χωράφια με άσβεστο μίσος
η ασέληνη νύχτα σαν μπόλιαζε την κραγμένη σιωπή στο κορμί του
και η προσφιλή προσφυγιά τον ακολουθούσε στο κάθε βήμα.
 
Έπρεπε να την επιστρέψει, σκέφτηκε,  το δίχως άλλο.
Πήρε ένα μικρό μαχαίρι, την τρύπησε κρυφά. Μάτωσε.
Ποια αγνή αγάπη δεν ματώνει;
Απευθύνθηκε νομότυπα στους υπεύθυνους.
 
Πεισματικά κλειδώνανε στα κόκκινα βαμμένα χείλη το «όχι».
«Μόνο υγιή προϊόντα» του είπαν.
 
Πήγε την επομένη, βρήκε κλειστό το κατάστημα.
Την άλλη, είχε μια πίκρα που ενοχλούσε η φωνή, μα πάλι,  τα ίδια.
Έκλεισε με τα χέρια το θαμπό πρόσωπό του και είδε εχθρό τον εαυτό του. Μέσα του.
Αποφάσισε να την κρατήσει.
Την φώλιασε σ΄ ένα από τα ράφια της καρδιά του,
δίπλα από το μαύρο τσεμπέρι της μάνας και
από την λευτεριά  που σκότωσε τον πατέρα του νέο.
Από τότε, έμαθε να ζει με μια μισή αγάπη.
 
 

Οι τελευταίοι άνθρωποι του Ιησού Χριστού.*

 του Δημητρίου Γκόγκα

 
        

Μετά την σύλληψη του Ιησού Χριστού, είναι γνωστό ότι το σύνολο των μαθητών και των υπολοίπων που ήταν κοντά του διασκορπίστηκαν, καθώς φοβήθηκαν τις συνέπειες. Οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι κατόρθωσαν να κερδίσουν,  αφού έπεισαν τον Ιούδα να τους τον παραδώσει και στη συνέχεια τον Πόντιο Πιλάτο να αποφασίσει τη θανάτωση του δια σταυρώσεως.
         Ο Ιούδας μετά την παράδοση του Ιησού Χριστού στο Ιερατείο έβαλε τέλος στη ζωή του, ο Πέτρος ακολούθησε την πομπή και παρακολουθούσε ως ένα σημείο τις εξελίξεις από μακριά, οι υπόλοιποι άγνωστο που μετέβησαν για να κρυφτούν. Μονάχα ο Ιωάννης, αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, στάθηκε δίπλα στο πλευρό της μητέρας του Ιησού και τη συνόδευσε μέχρι τον Γολγοθά, στη σκηνή του μαρτυρίου. Στην ταφή συναντάμε τη μορφή του Ιωσήφ από την Αριμαθαία για πρώτη φορά, ενώ η παρουσία του Νικόδημου, μέλος του Ιερατείου αποδεικνύει ότι και φίλος της οικογενείας υπήρξε, αλλά και ότι ο Ιησούς είχε κερδίσει την εύνοια και την συμπάθεια μελών του Ιουδαϊκού Ιερατείου.
 
       Ας δούμε όμως τα σημεία των Ευαγγελίων, που αποδεικνύουν ποιοι ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι του Ιησού, από τους μαθητές και τις γυναίκες που φρόντιζαν για την συντήρησή τους. Την ομάδα εκείνη που τον συμπαραστάθηκε και ήταν δίπλα του μέχρι και την Ανάστασή του.
 
Σύλληψη του Ιησού:
 
      Η Σύλληψη του Ιησού έγινε πέρα από την κοιλάδα των Κέδρων, στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε ο Ιησούς να πηγαίνει για προσευχή και περισυλλογή. Ο Ιούδας ως μαθητής του το γνώριζε αυτό και οδήγησε τον όχλο και τη φρουρά του αρχιερέα στο σημείο εκείνο. Στο ερώτημα γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η σύλληψη την ημέρα την ώρα που ο Ιησούς Χριστός δίδασκε, είναι εύκολη θεωρώ η απάντησή. Υπήρχε πάντα ο φόβος να αντιδράσει ο λαός. Ο Ιησούς είχε πάρα πολλούς οπαδούς και λίγες ημέρες πριν τον είχαν υποδεχθεί με βάγια στα Ιεροσόλυμα ως βασιλιά.
 
Κατά Ματθαίον: 26,56:  Τότε όλοι οι μαθητές του τον άφησαν και έφυγαν
Κατά Μάρκον: 14,50: Και όλοι τον άφησαν και έφυγαν. Κάποιος νέος τον ακολουθούσε γυμνός, τυλιγμένος κατάσαρκα με ένα σινδόνι και τον συνέλαβαν. Αλλά αυτός άφησε το σινδόνι και τους έφυγε γυμνός.
Κατά Λουκάν: Ο Ευαγγελιστή Λουκάς δεν αναφέρει τις ενέργειες των μαθητών, μετά τη σύλληψη του Ιησού από τους στρατιώτες και τον όχλο των Αρχιερέων.
Κατά Ιωάννην: Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει και αυτός τις ενέργειες των μαθητών και προχωρά στην άρνηση του Πέτρου.
 
Ο Ιησούς στο Ανάκτορο του Αρχιερέα:
 
     Αμέσως μετά τη σύλληψη ο Ιησούς Χριστός οδηγείται στο Αρχιερέα Άννα και στη συνέχεια στον Καιάφα, όπου ήδη είχαν μαζευτεί οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι, προκειμένου να εξετάσουν και να δικάσουν παράνομα τον Ιησού. Μόνο ένας από τους μαθητές έχει την τόλμη να ακολουθήσει όλη αυτή τη πομπή και να παρακολουθήσει τι μέλει γενέσθαι. Είναι ο Πέτρος, ό οποίος πριν αρνηθεί τον Ιησού κατορθώνει και εισέρχεται στην αυλή του ανακτόρου του Καιάφα. Είναι σίγουρο ότι δεν κάνει προσπάθεια να μπει εντός της αίθουσας που δικαζόταν ο Ιησούς. Μόλις έχουν συλλάβει τον κύριό του, ως επικεφαλής ενός κινήματος που διατάραζε την ομαλότητα της Κοινωνίας και ως ψευδοπροφήτη που κήρυττε ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Ως εκ τούτου ως μέλος αυτής της ομάδας, διέτρεχε άμεσο κίνδυνο να συλληφθεί και ο ίδιος. Το γεγονός βέβαια ότι ο Πέτρος είναι αυτός που τολμά, δείχνει και τον χαρακτήρα του, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν λυγίζει αλλά και την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους υπόλοιπους μαθητές. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ότι τον Ιησού τον ακολούθησε ακόμα ένας μαθητής ο οποίος ήταν γνωστός στον Αρχιερέα και ο οποίος μεσολάβησε προκειμένου να εισέλθει στο ανάκτορο ο Πέτρος. Ο μαθητής αυτός πιθανόν (εικάζω) να ήταν ο μαθητής Ματθαίος, ο οποίος εργαζόταν ως Τελώνης (φοροεισπράκτορας) και θα είχε αρμονικές σχέσεις με το Ιερατείο, ή ο Ιωάννης ως αγαπημένος μαθητής του Ιησού γνώριζε τον πρεσβύτερο Νικόδημο, οικογενειακό φίλο του Ιησού και μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου.
 
Κατά Ματθαίον: 26,58: Ο δε Πέτρος τον ακολουθούσε από μακριά, έως την αυλή του ανακτόρου και όταν μπήκε μέσα κάθισε μαζί με τους υπηρέτες για να δει το τέλος.
Κατά Μάρκον: 14,54: Ο Πέτρος τον ακολούθησε από μακριά έως μέσα στην αυλή του Αρχιερέα και καθότανε μαζί με τους υπηρέτες και ζεσταινότανε.
Κατά Λουκάν: 22,54: όταν τον συνέλαβαν, τον έφεραν και τον έμπασαν στην οικία του Αρχιερέως. Ο δε Πέτρος ακολουθούσε από μακριά. Άναψαν φωτιά στο μέσο της αυλής και εκάθησαν όλοι μαζί, κάθισε δε και ο Πέτρος μαζί τους.
Κατά Ιωάννην:18,15: Ακολούθησε δε τον Ιησού, ο Σίμων ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής. Ο μαθητής εκείνος ήταν γνωστός στον Αρχιερέα και μπήκε μαζί με τον Ιησού στο ανάκτορο του Αρχιερέως. Αλλά ο Πέτρος στεκότανε έξω, κοντά στη πόρτα. Βγήκε τότε ο άλλος μαθητής που ήταν γνωστός στον Αρχιερέα  και είπε στον θυρωρό και έμπασε τον Πέτρο.
 
[ Παρατηρούμε ότι στο ευαγγέλιο του Ιωάννη γίνεται λόγος για θυρωρό και υπαινίσσεται ότι για να μπει κανείς στο ανάκτορο του Αρχιερέως απαιτούσε ειδική άδεια. Όμως θεωρητικά και πρακτικά εκείνη τη νύχτα, καθώς η σύλληψη έγινε από στρατιώτες και ένα πλήθος, όχλος επί της ουσίας, ο έλεγχος στην είσοδο θα ήταν ελλιπής. Ίσως ο μαθητής που γνώριζε τον Αρχιερέα, να απευθύνθηκε σε μέλος του Συνεδρίου που διατείνονταν φιλικά προς τον Ιησού προκειμένου να επιτραπεί η είσοδος στον πρώτο μαθητή του.]
 
Η Σταύρωση και ο Θάνατος του Ιησού Χριστού
 
       ‘Όπως θα διαπιστώσουμε από τα παρακάτω εδάφια των τεσσάρων Ευαγγελίων, κατά τη Σταύρωση και τον Θάνατο του Ιησού στον λόφο Γολγοθά, ήταν παρόντες και παρακολουθούσαν από κάποια απόσταση τα συμβάντα γνωστοί του Ιησού αλλά και ένα πλήθος γυναικών που τον ακολουθούσε από τη Γαλιλαία. Είναι η ομάδα εκείνη, που συντηρούσανε το έργο του Ιησού από πολλές απόψεις και κυρίως μεριμνούσανε για τα καθημερινά. Γίνεται ειδική αναφορά στην παρουσία της μητέρας του , της Μαρίας, της Σαλώμης (γυναίκα του Ζεβεδαίου)  η οποία ήταν αδελφή της Μαρίας και θείας του Ιησού, της Μαρίας της συζύγου του Κλωπά, αδελφού του Ιωσήφ (θεια του Ιησού) αλλά και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Μην λησμονούμε ότι στα απόκρυφα κυρίως ευαγγέλια η Μαρία η Μαγδαληνή  αναφέρεται ως η γυναίκα εκείνη που ο Ιησούς είχε ιδιαίτερη αδυναμία και κάποιες φορές τη φιλούσε και στο στόμα (σημ: Ευαγγέλιο του Ιακώβου). Αφού σταυρώνεται ο Ιησούς και υψώνεται, ο επικεφαλής της Ρωμαϊκής φρουράς επιτρέπει τα μέλη της οικογενείας να πλησιάσουν τον σταυρό και να αντικρύσουν από κοντά τον αγαπημένο τους. Ο μαθητής που αγαπούσε και αναφέρεται από τον ευαγγελιστή έχει γραφτεί ότι δεν είναι άλλος από τον ίδιο (Ιωάννης). Ακολουθώντας δε τις βιογραφίες των πρωταγωνιστώ μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Ιωάννης έμενε μαζί μα την μητέρα του Ιησού, έως τη στιγμή που ξεκίνησε να κηρύττει το λόγο του Χριστού στη Μικρά Ασία. Όταν έφυγε άφησε τη φροντίδα της στη Μαρία τη Μαγδαληνή. Είναι γνωστό ότι μετά το Θάνατο της μητέρας του Ιησού(στα Ιεροσόλυμα), η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στην Έφεσο και έζησε δίπλα στον Ιωάννη μέχρι και τον θάνατό της.
 
Κατά Ματθαίον: 27,55: Ήταν εκεί και γυναίκες πολλές που παρακολουθούσαν από μακριά και είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από την Γαλιλαία και τον Υπηρετούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν :
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή και
Ø  Η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου
Κατά Μάρκον: 15,40: Ήσαν δε και γυναίκες που παρατηρούσαν από μακριά, μεταξύ των οποίων ήταν και :
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του νεώτερου και του Ιωσή και
Ø  Η Σαλώμη, οι οποίες ήταν στη Γαλιλαία, τον ακολουθούσαν και το υπηρετούσαν. Ήταν δε και άλλες πολλές, οι οποίες είχαν ανέβει μαζί του στα Ιεροσόλυμα.
Κατά Λουκάν: 23,27: Τον ακολουθούσε δε πολύς κόσμος και γυναίκες και κτυπούσαν τα στήθη τους και τον θρηνολογούσανε.
23,49: Όλοι οι γνωστοί του και οι γυναίκες που τον είχαν ακολουθήσει από τη Γαλιλαία στέκονταν και έβλεπαν αυτά από μακριά.
Κατά Ιωάννην: 19,25: Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν :
Ø  Η μητέρα του και
Ø  Η αδελφή της μητέρας του,
Ø  Η Μαρία η σύζυγος του Κλωπά και
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Όταν είδε ο Ιησούς τη μητέρα του και τον μαθητή που αγαπούσε να στέκεται κοντά της… Και από εκείνη την ώρα την πήρε ο μαθητής στο σπίτι του.
 
Ταφή του Ιησού Χριστού
                                                
Η αποκαθήλωση και η ταφή του Ιησού έλαβε χώρα σε τάφο σκαλιστό σε βράχο, κοντά σε κήπο που υπήρχε δίπλα από το λόφο Γολγοθά και ανήκε στον Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Στον ενταφιασμό παρατηρούμε την απουσία της μητέρας του Ιησού και αγαπημένων του (σσ: όπως ο μαθητής Ιωάννης) αλλά και των υπολοίπων μαθητών που προφανώς από τον φόβο των Ιουδαίων κρύβονται. Αντιθέτως παρούσες είναι και πάλι: Η Μαρία η Μαγδαληνή, η θεία του Μαρία η γυναίκα του Κλωπά και πιθανώς και κάποιες άλλες γυναίκες από την ομάδα που τον περιποιούνταν (όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς)
 
 
Κατά Ματθαίον:
27,57: …Ήρθε ένας πλούσιος από την Αριμαθαία, ονομαζόμενος Ιωσήφ…ζήτησε το σώμα του Ιησού… και το έβαλε σε δικό του καινούργιο μνήμα.
27,61: Ήσαν δε εκεί:
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η άλλη Μαρία, οι οποίες κάθονταν απέναντι από τον τάφο.
Κατά Μάρκον:
15,43: …ήρθε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας…τόλμησε και ζήτησε το σώμα του Ιησού…και το έθεσε σε μνήμα…
15,47:
Ø  Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η Μαρία του Ιωσή
παρατηρούσαν που τον βάζουν
Κατά Λουκάν:
23,50: Υπήρχε κάποιος ονομαζόμενος Ιωσήφ…από την Αριμαθαία…ζήτησε το σώμα του Ιησού….και το έβαλε σε λαξευμένο τάφο…
23,55: Οι γυναίκες που είχαν έλθει μαζί του από τη Γαλιλαία, παρακολούθησαν και είδαν το μνήμα και πως ενταφιάστηκε το σώμα του. Ύστερα επέστρεψαν σπίτι τους και ετοίμασαν αρώματα και μύρα. Και το μεν Σάββατο ησύχασαν σύμφωνα με την εντολή.
Κατά Ιωάννην:
19,38:…Έπειτα από αυτά, ο Ιωσήφ…από την Αριμαθαία…πήρε το σώμα του Ιησού…ήλθε επίσης και ο Νικόδημος…πήραν το σώμα του Ιησού να το ενταφιάσουν.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρεται σε γυναίκες που παρακολουθούσαν την ταφή, η οποία πραγματοποιήθηκε όπως αναφέρεται σε όλα τα Ευαγγέλια με μέριμνα του Ιωσήφ από την Αριμαθαία και την σύμπραξη του πρεσβύτερου Νικόδημου.
 
Η Ανάσταση του Ιησού
 
    Είναι πολύ σημαντικό να εστιάσουμε στα πρόσωπα της Ανάστασης. Στα πρόσωπα εκείνα που είδαν πρώτα τον Ιησού Χριστό αναστημένο. Διότι πολλοί είναι αυτοί που έχουν παρανοήσει τα γεγραμμένα στα ιερά Ευαγγέλια και λένε : πρώτα εμφανίστηκε σε κείνον και ύστερα στον άλλον. Ουσιαστικά συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι γυναίκες που είχαν ετοιμάσει αρώματα για να πάνε να μυρώσουν τον Ιησού ήσαν και οι πρώτες που είδαν κενό τον τάφο και έμαθαν για την ανάσταση του. Δεν αναφέρεται η μητέρα του Ιησού η Μαρία, η οποία οδηγήθηκε πριν την ταφή στο σπίτι από τον Ιωάννη. Οι γυναίκες αυτές έτσι τουλάχιστον όπως παρουσιάζονται στα ευαγγέλια ήταν:
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή
Ø  Η Μαρία του Κλωπά (μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή) [Κλωπάς: αδελφός του Ιωσήφ του άνδρα της Μαρίας)
Ø  Η Σαλώμη ( αδελφή της Μαρία, μητέρας του Ιησού)
Ø  Η Ιωάννα
και κάποιες άλλες που αποτελούσαν την ομάδα των γυναικών που διακονούσαν τον Ιησού και τους 12 μαθητές του.
 
Ας δούμε λοιπόν κατά ευαγγέλιο τα γραπτά:
 
Κατά Ματθαίον: 28,1: Μετά το Σάββατο, μόλις άρχισε να φωτίζει η πρώτη μέρα της εβδομάδας, ήρθε:
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η άλλη Μαρία δια να ιδούν τον τάφον.
…τότε μίλησε ο άγγελος και είπε στις γυναίκες:… ξέρω ότι ζητάτε τον Ιησού τον σταυρωμένο. Δεν είναι εδώ διότι αναστήθηκε καθώς είχε πει… Καθώς δε πήγαιναν να τα αναγγείλουν στους μαθητές, ο Ιησούς τις συνάντησε και τις είπε…
Κατά Μάρκον: 16,1: Όταν πέρασε το Σάββατο,
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή και
Ø  Η Μαρία του Ιακώβου και
Ø  Η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν να τον αλείψουν. …Και …βλέπουν ότι ο λίθος έχει κυλισθεί.  Κι όταν μπήκαν μέσα στο μνήμα, είδαν έναν νέο με λευκή στολή…: Μην τρομάζετε. Τον Ιησού τον Ναζαρηνόν ζητάτε τον σταυρωμένο; Αναστήθηκε δεν είναι εδώ. Αλλά πηγαίνετε και πέστε στους μαθητές και στον Πέτρο. … Αφού δε αναστήθηκε το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίστηκε πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή από την οποία είχε βγάλει επτά δαιμόνια.. Εκείνη πήγε και το ανήγγειλε σε εκείνους, που είχαν μείνει μαζί του και που πενθούσαν και έκλαιγαν.
Κατά Λουκάν: 24,1: Αλλά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, πριν ακόμα χαράξει ήρθαν στο μνήμα και έφεραν τα αρώματα που είχαν ετοιμάσει και μαζί τους ήταν και μερικές άλλες. …εμφανίστηκαν σε αυτές δύο άνδρες με ενδύματα αστραφτερά. …Γιατί ζητάτε τον ζωντανό μεταξύ των νεκρών; Δεν είναι εδώ αλλά αναστήθηκε… και όταν επέστρεψαν από το μνημείο ανήγγειλαν όλα αυτά στους ένδεκα και σε όλους τους λοιπούς.
Ø  Η Μαρία η Μαγδαληνή
Ø  Η Ιωάννα και
Ø  Η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι λοιπές που ήταν μαζί τους…
…δεν τις πίστεψαν. Ο Πέτρος όμως σηκώθηκε και έτρεξε στο μνήμα και όταν έσκυψε είδε μόνο τα σάβανα και πήγε στο σπίτι του θαυμάζων για το γεγονός.
Κατά Ιωάννην: 20,1: Νωρίς την πρώτη μέρα της εβδομάδας, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι, η Μαρία η Μαγδαληνή ήρθε στο μνημείο και είδε ότι ο λίθος είχε αφαιρεθεί από το μνήμα. Τρέχει τότε και έρχεται στον Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή, τον οποίο αγαπούσε ο Ιησούς και τους λέγει: Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε που τον έβαλαν. Τότε ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής έφυγαν και πήγαν στο μνήμα. … και είδε και πίστεψε. … Αλλά η Μαρία (σημ: η Μαγδαληνή) στεκότανε κοντά στο μνήμα και έκλαιγε. …βλέπει δυο αγγέλους με λευκά ενδύματα να κάθονται μέσα… έστρεψε προς τα πίσω και είδε να στέκεται εκεί ο Ιησούς… και της λέγει: Μαρία και εκείνη έστρεψε και του λέγει: Ραββουνι το οποίο σημαίνει: διδάσκαλε. Η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε και ανήγγειλε στους μαθητές ότι είδε τον Κύριο και τι της είπε.
 
Οι Συγγενείς και μαθητές που αντίκρισαν τον αναστημένο Ιησού Χριστό κατά χρονική στιγμή όπως συνάγεται από την ανάγνωση των Ευαγγελίων:
 
Στα Ιεροσόλυμα:
 
Ø  Μαρία η Μαγδαληνή
Ø  Μαρία σύζυγος του Κλωπά [θεία του Ιησού]
Ø  Η Σαλώμη [γυναίκα του Ζεβεδαίου, θεία του Ιησού]
Ø  Η Ιωάννα [μέλος της ομάδας των γυναικών διακονίας]
Ø  Λοιπές γυναίκες
Ø  Στους ένδεκα μαθητές
 
Σε εξοχικό δρόμο των Ιεροσολύμων προς τους Εμμαούς:
 
Ø  Σε δύο μαθητές [εκτός των έντεκα]
 
Στη λίμνη της Τιβεριάδας:
 
Ø  Σίμων  Πέτρος
Ø  Θωμάς ο ονομαζόμενος δίδυμος
Ø  Ο Ναθαναήλ
Ø  Οι γιοι του Ζεβεδαίου
Ø  Δύο άλλοι μαθητές
 
Στη Γαλιλαία:
 
Ø  Ένδεκα μαθητές
 

 

·         Επισήμανση: Θα παρακαλούσα, καθώς η εργασία είναι πιστοποιημένη, στη περίπτωση αναδημοσίευσης ή αναπαραγωγής, να αναφέρεται ο συντάκτης και το διαδικτυακό σημείο ανάρτησης.

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ: Από την ποιητική Συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικο / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Γράμμα σου στέλνω μάννα μου, κι ας είσαι ο καημός μου
σ΄ όσους ρωτούν, να απαντάς,είναι καλά ο γιός σου.

Μου τo λεγες δεν πίστευα, η ξενιτιά ειν΄ αγκάθι
κι όποιος ποτέ δεν μάτωσε, ποτέ του δεν θα μάθει.

Αν το ριζώνεις όλο κλαις, αν το τραβάς ματώνεις
αν τ΄ ασπαστείς μανούλα μου, μόνος σου ξημερώνεις.

Γράμμα σου στέλνω κι εύχομαι ο χρόνος να περάσει,
άλλος εδώ να μην μας βρει, δάκρυα να μας κεράσει.

Στου Αι Αντώνη την γιορτή, θα ρθώ μες στην αυλή μας
ν΄ αφουγκραστώ τις μυρωδιές, που ντύσαν την ζωή μας.

Κι αν δεν μπορέσω, άναψεένα κερί  για μένα
τ΄ αγκάθια πού χω στην καρδιά, νάναι ευωδιασμένα! 

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ*: Από την ποιητική ζωή : Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό Σερρών / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Όσο θυμάμαι το χωριό,
θα λέω για τον Δημητρό
και τον Αντώνη.
Για του Δεκέμβρη την δροσιά
της μάνας μου την αγκαλιά
που δεν παγώνει.

Σε μια αυλή από πηλό,
είχαν στην στέγη πελαργό
και χελιδόνια.
Που ξενιτεύονταν θαρρώ
με της βροχής τον ερχομό
τα πρώτα χιόνια.

Κάθε πρωί, πριν το σκολειό
από το χέρι με κρατούσε
ο παππούς μου.
Και με ταξίδευε μακριά
μ΄ ένα μπισκότο λιχουδιά,
θυμάται ο νους μου.

Ζεύει τα ζώα ο Δημητρός
«άσε γυναίκα ο αγρός
γεννά χορτάρι,
από τα βάσανα εγώ

δεν θα γλυτώσω, κι αν
ο χάροντας με πάρει»

Μες στο τσεμπέρι τ΄ αργυρά,
στην υφασμάτινη ποδιά,
το χαρτζιλίκι.
Βόλοι, κρυφτό και γλυτωμό
και ένας ήχος ξύλινος
απ' το τσιλίκι.

Και απ΄ των συννέφων την δροσιά
σαν από κάδρου ζωγραφιά
πάνω σε άτι,
μ΄ άσπρα φτερά ο Αντωνιός
και ο παππούς ο Δημητρός
σ΄ ένα παλάτι.

*Αφιερωμένο στον παππού ΔΗΜΗΤΡΗ και στον πατέρα ΑΝΤΩΝΗ

Ένας γέρος / Δημήτριος Γκόγκας

Σ ένα παραθύρι της ακρογιαλιάς,

στο μουράγιο.

Κάθεται ο γέρος και αναζητά,

στο κουράγιο.

Λίγους χρόνους που του έμειναν

στη μαύρη γη.

Να διπλώσει, να μαζέψει

κάθε του πληγή.

Μη του λέει κάποιος, μη βαρυγκομας,

δεν σου πρέπει.

Πέτα από τη πίκρα που σε κυβερνά

κάθε λεπι.

Κι ύστερα ξεκινά για τη λευτεριά,

στα ουράνια.

Να γίνεις και συ, ένα απ' του Θεού

τα φεγγάρια.

Μάζεψε τα ρούχα του, της λασπουριας,

ξεφτισμενα.

Τα όνειρα που μείναν όνειρα,

τα πεταμένα.

Κι έκλεισε τα μάτια του, γλυκά

να ηρεμήσει.

Ποιος απ' όλους που ξε-μείνανε

θα τον ξυπνήσει;

Δίστασε για λίγο, έσταξε

πικρό το δάκρυ.

Έπιασε, του μπαστουνιού,

γυρτη την άκρη.

Μα κατάλαβε, ήταν σκιά , τον είχαν πάρει

Ήτανε ψηλά και ήτανε

ένα φεγγάρι!

ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΣΤΟ ΣΤΡΥΜΟΝΙΚΟ / από την ποιητική συλλογή : Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό

Αλαφροΐσκιωτη ζωή
κι ο Γιάννης σπάει μια χορδή απ΄ την κιθάρα
με το ανέβασμα του φα
διώχνει απ΄ τα μάτια του, την γκρίζα αντάρα.
 
Κι η Γιάννα ρίχνει μια στροφή
σ΄ ένα ζεϊμπέκικο βαρύ, τα βήματά της
σπίθες μέσα από την κραυγή
μία χωμάτινη βροχή τα δάκρυά της.
 
Κι ο Μήτσος μπαίνει στην γραμμή,
είναι βαριά η προσοχή στην αρβυλιά του,
στον ξεχασμένο μαχαλά,
βρήκε ένα τρόπο να γλιστρά στα όνειρά του.
 
Ανοίγει η πόρτα και βαρύς,
μπαίνει αγέρας ο μπεκρής με το τσιγάρο.
Φεύγει ψηλά ο στεναγμός,
άντε στον πάτο οι τσικουδιές,και θα κρεπάρω.
 
Μια ανεπίδεκτη στιγμή,
βγαίνουνε σπίθες μέσα από την λαλιά τους,
στο χρυσαφένιο τους μυαλό
μάτσο ανεμώνες που ανθούν στην αγκαλιά τους.
 
Φίλοι του κάμπου μου καλοί
στίχοι της γλώσσα μου, ανθοί μες στον μπαξέ μου
ας ζούσαμε έστω μια στιγμή
όλο το χθες σε μια πνοή.Ο αμανές μου!
 
 
Στον Γιάννη, την Γιάννα, τον Δημήτρη,
τον άλλον Δημήτρη, τον μικρό Γιάννη,
και στους λοιπούς μικρούς φίλους του χωριού μου
που τώρα είμαστε άλλος εδώ και άλλος εκεί...
 

Πέντε (5) ποιηκοτράγουδα για το Στρυμονικό Σερρών: από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)

 

ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των Φεγγαριών.
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των λουλουδιών.
Πέρασες και συ και έφυγες, μονάχα ο χρόνος,
έμεινε εδώ συντροφιά του είναι ο πόνος.
 
Μες στα σοκάκια του χωριού και την πλατεία,
τότε που σου ΄λεγα την ίδια ιστορία,
για τα πουλιά στις ερημιές.
Αχ  να ΄τανε πολλές οι πρωτομαγιές!
 
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των Φεγγαριών 
μ΄ ένα λουλούδι στα μαλλιά και ένα δάκρυ.
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των λουλουδιών
μ΄ ένα αστέρι λαμπερό στου ουρανού την άκρη.
 
Και τώρα πού σαι εδώ κοντά στην άκρη των ματιών μου
Να λαμπυρίζεις να σε βλέπω ξαστεριά
όπως θυμάμαι στου χωριού το ποταμάκι
και να σου ψιθυρίζω σ΄ αγαπάω αληθινά
 
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των Φεγγαριών
Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά των λουλουδιών
 

**

ΠΟΙΟ ΝΑ ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
 
Ποιο νάναι αυτό το περιστέρι
που κάθεται στο ένα μου χέρι,
και περπατά πάνω στους ώμους
και  μ΄ οδηγεί σ΄ άγνωστους δρόμους.
 
Ποιο νάναι αυτό το περιστέρι
που μ΄ οδηγεί σ΄ άγνωστο θάμπο
και από την σκοτεινή την πόλη
σ΄ ένα χωριό μέσα στο κάμπο.
 
Ποιο νάναι αυτό το Περιστέρι
που κελαηδάει στο ένα χέρι.
Και βγάζει ήχους από μια λύρα
όσα του έδωσα,τα πήρα.
 
Ποιο νάναι αυτό το περιστέρι
που λέει κλαδί το ένα μου χέρι,
κι απ΄ την Ανατολή στην Δύση
δεν λέει ποτέ του, να μ΄ αφήσει.
 
Δείχνει νοτιά, δείχνει Βοριά
δείχνει μικρούλα εκκλησιά,
και μ΄  οδηγεί μ΄ ένα καημό
στο όμορφo Στρυμονικό.
 

***

ΈΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ

Έλα να δεις τον τόπο μου, που είναι μεταξένιος,
μακρό φυλλες καλαμποκιές, πράσινο-φρουρημένος.
Ξερολιθιές στα μέσα του,μα όταν γερνούν τα όρη,

δέκα σκιές επάνω του και βγαίνει βόλτα η κόρη.

Δεν είναι φύση αλαργινού, πουλί ξενιτεμένου,
μα η καρδιά του στεναγμού, του χιλιοπονεμένου,

που απ΄ τα ξένα έρχεται και στο Σιβρί ανεβαίνει,
ένα σταυρό στον Αι Λια κι ύστερα κατεβαίνει.

Το πονάμε,σας  στο λέω, το πονάμε,
τ ΄ αγαπάμε, να ξέρεις μάνα, τ΄ αγαπάμε.
Τραγουδάμε!

Τρέχα να δεις την μάννα μου, που στο κατώφλι κλαίει,
βροχόνερο απ΄ τα μάτια της, την μοναξιά της καίει.
Βούρκος από λασπόνερα στον Αι Χαραλάμπη,
μια Εκκλησιά μετέωρη, ολόχρονα  που λάμπει.

Έλα να δεις τον τόπο μου, της ξενιτιάς Πατρίδα.
Έχει ο κόσμος  ομορφιές, πιο όμορφη δεν είδα.

Μες στης καρδιάς το χτύπημα, ένα καρφί ακόμα
κι εγώ φιλί που της χρωστώ στο νοτισμένο χώμα! 

****

ΣΤΙΣ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΓΙΕΣ

Στις ανθισμένες του πλαγιές, πέρασα καλοκαίρια
στις χωματένιες γειτονιές, τρεχάματα στ΄ αστέρια.
Βαδίζω στην Μαγκίλα του, στου Αι Λια τα ύψη
στο πανηγύρι του Αντώνιου, που τόσο μου χει λείψει!

Και δίνω μια στον Ουρανό και δυο στα βήματά μου,
η τρίτη είναι μαχαιριά, που σπάει τα σωθικά μου.
Στρυμονικό μου όμορφο, της νιότης μου πετράδι.
Ας ήσουνα στην ζήση μου, το πιο στερνό μου χάδι.

*****

ΕΚΕΙ ΣΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ...
 
Εκεί στου κάμπου τις γωνιές, χτυπάει ο σφυγμός μου
στις γειτονιές που αγάπησα, στο Στρυμονικό μου.
Τι κ αν ταξίδεψα στο χθες, το χθες με αποφεύγει
καλώ το σήμερα εδώ,κι αυτό απλά κωφεύει.
 
Εκεί σε χιόνι και νερό, είν΄ οι πατημασιές μου.
Στις λάσπες στ΄ αγριόχορτα, π΄ ανθούν μες στις αυλές μου.
 
Ήλιε που βγαίνεις το πρωί, ανάστα το μυαλό μου
πιάσε, το στήθος μου πονά, για το Στρυμονικό μου.
Τι κι αν αυτό με γέννησε, αλλού θαρρώ θα ζήσω
θα σπείρω στη εικόνα του, μνήμες για να μυρίσω.

https://www.openbook.gr/ena-tetradio-gia-to-strymoniko/