Τετάρτη 20 Μαΐου 2020
Κυριακή 17 Μαΐου 2020
Δευτέρα 11 Μαΐου 2020
Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: Ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Γκόγκα / Νοέμβριος 2018 /Ολοκληρώνεται έτσι μια τριλογία για την ιδιαίτερη πατρίδα του το Στρυμονικό Σερρών: Οι άλλοι δύο λόγοι ήταν: Κάμπος μιας Νιότης και Ξέρω έναν τόπο. (Απόσπασμα)
ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ
Θυμάται ακόμα τη
μάνα
να σπάει ένα
σταρένιο ψωμί στο κεφάλι της νύφης.
«Να στεριώσετε»
φώναξε να τ΄ ακούσουν όλοι.
Προ πάντων να τ΄
ακούσουν οι εχθροί της.
Στις γιορτές το
ίδιο.
Σταύρωνε τα
χριστόψωμο, μοίραζε στους γειτόνους.
«Να μπολιάσουν τα
τραύματα» μονολογούσε.
«Να σιάξουν οι
χρόνοι»
μέχρι την επόμενη
στάση της ζωής, στο ψήσιμο της αλμυροκουλούρας.
Ύστερα
με μια λαγάνα
αποχαιρετούσε
το μπάρκα της ζωής
της για να γευτεί τη λαμπρόπιτα.
Μα η μάνα έγινε
άνεμος και σαν άνεμος πάει.
Παίρνει πότε πότε
τα μαλλιά και τα χτενίζει με τον τρόπο της.
Ευθύς ανοίγουν τα
μάτια του,
καμπάνες τον
καλούν.
Ψάχνει να βρω,
λίγο αλεύρι, νερό, μαγιά, κι αγίασμα να
ζυμώσει,
να θέσει σε μια
πινακωτή τη ζωή του.
Ν΄ αγγίξει τη
φωτιά του.
Να μυρίσει ο
δρόμος του ψημένη κόρα
να θρυμματιστεί ο
αχνός της ψίχας του.
Έτσι να πορεύεται,
το σκέφτεται, το θέλει
ζυμωτός σε
σταρένιο κάμπο,
με το ψωμί
παραμάσχαλα,
πότε κομμένο στα
δύο, πότε μοιρασμένο
και πότε στον
κόσμο ολάκερο.
Για «να σιάξουν οι
χρόνοι» ακούστηκε ξανά η φωνή από την άβυσσο.
**
ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ
Δεν ήρθες όταν σε
ζητούσα.
Μια ψιλή βροχή
έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος.
Δεν ήρθες όταν σε
καλούσα.
Ένα άσπρο
περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες.
Δεν ήρθες όταν σ΄
είχα ανάγκη.
Η καρδιά μου αποτελείωσε
τους κτύπους.
Τώρα το κενό
γίνεται μαύρη κορνίζα.
Δεν ήρθες όταν
έγινα ποίημα.
Δεν μπλέχτηκες
στις λέξεις, στους στίχους.
Πήρες τη θέσης της
τελείας.
Δεν ήρθες όταν σ΄
αγάπησα.
Δεν ήρθες όταν σ΄
αγαπούσα .
Μη περίμενες να σε
ξυπνήσω λέγοντας:
Σ΄ αγαπώ μα συ δεν
έρχεσαι!
**
ΠΡΑΞΗ ΑΠΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΓΛΑΡΟΥ
Είχα ένα φίλο.
Καρδιακό;
Ίσως όχι.
Από τι στιγμή που
έμαθα
για ερωτική
ομόφυλη τάση προσευχόμουν γι αυτόν!
Ήταν άρρωστος, του είχαν πει, μου το έφτασαν και σε μένα.
Ήταν άρρωστος είχε
πει,
προσπαθώντας να
δικαιολογήσει την αδυναμία αποδοχής.
Προσευχόταν σχεδόν
πάντα στα κρυφά.
Τα βράδια το
εικονοστάσι δάκρυζε.
Έτσι εξάλλου
μεγάλωσε.
Με το εικονοστάσι
να δακρύζει σε κάθε τι κακό.
Κι ενώ αγαπούσε,
έπαψε ν΄ αγαπά, αυτούς που αγαπούσε.
Ήταν καλό παιδί.
Πριν αρρωστήσει
ήταν ένα καλό παιδί.
Ο Δάσκαλος
συνέστησε αποχή από το σχολείο.
«Να γίνει το παιδί
καλά»
Ο Δήμαρχος
συμφώνησε – απορίας άξιον;
Όχι με βάση τα
ποιητικά δεδομένα.
Μετά ο γιατρός
σήκωσε τα χέρια.
Πάντα στο μετά και
μετά το μετά σηκώνουν τα χέρια.
«Ακόμα και ο
γιατρός» κάποιοι είχαν δηλώσει «σήκωσε τα χέρια»
«Μονάχα ο θεός»
Ο ιερέας δεν έλεγε
τίποτα.
Περίεργο!
Ο Θεός αγαπά όλους
τους ανθρώπους,
ακόμα κι αυτούς
που έπαψε να τον αγαπούν.
Ο ιερέας δεν έλεγε
τίποτα!
Κάποια μέρα τον
αφόρισε, μετά την ανάγνωση του ευαγγελίου.
Έσκισε και την
Αγία Γραφή, οργισμένος.
Τα ιμάτια δεν
ξέρει κανείς και δεν ακούστηκε κάτι
τέτοιο.
Δυνατός άνδρας.
Είχε και τρία
παιδιά. (ποιητικά άσχετο).
Μια Κυριακή τον
συνάντησα στον ξεροπόταμο.
Είχε χιονίσει.
Είχε ξαπλώσει στη
πεζογέφυρα.
Να περάσουν έλεγε
οι χωριανοί με τα κάρα.
Κάποιο θα τον
πατούσε.
Είχε κλείσει
εισιτήριο ήδη –πριν γεννηθεί-
στο περιθώριο της
ζωής και το θανάτου.
Όμως δεν πέρασε
ποτέ κανένας χωριανός να τον σκοτώσει.
Έκαμε τσουχτερό
κρύο, κοπήκανε τα πήγαινε – έλα στην πλατεία.
Μετά από χρόνια
τον συνάντησα στη θάλασσα.
Αυτός ήταν γλάρος
και εγώ πότε ψαράς και πότε κυνηγός.
Τέτοια κατάντια.
Αυτός πουλί και
εγώ πατούσα στης γης τα ερημονήσια.
Εκεί τον συνάντησα.
Στης γης τα
Ερημονήσια.
Παρέα με άλλα
πουλιά.
Κάθε που πλησίαζαν
τους βράχους, ένα τόξο τα σημάδευε.
Κάθε που φιλούσε
τον ουρανό, ένα σύννεφο έβρεχε.
Και καθάριζε το
ερημονήσι.
Και ερήμωναν τα
ερημονήσια.
Πώς να αποδεχτεί
τον ομόφυλο γλάρο ένα ερημονήσι;
Στα χέρια του η
πέτρα των γραφών, γινότανε λεπίδι.
Στη μάνα του δεν
είπε τίποτα.
Ο πατέρας κάτι
είχε καταλάβει και πνίγηκε σε μια γαβάθα ρακί.
Τα αδέλφια του
μετοίκισαν.
Κι ο φίλος του,
εγώ, κρύφτηκα βαθιά στις σκιές και τους
στίχους.
Να μη με βρει και
κολλήσω την ασθένειά του.
Κόλλησε πάνω σ΄
ένα βράχο και δεν αναστήθηκε ποτέ του.
Εκείνος ο φίλος μου
δεν άντεξε ποτέ το περιθώριο.
Μπήκε βαθύτερα στο
σώμα του
κι αφέθηκε στην
απλωσιά του στήθους και της καρδιά του.
Όταν ταξίδευε στο
μέσα του, έκλεινε θέσεις στον παράδεισο.
Κι όταν κούρνιαζε
στο έξω του κόσμου, πάλι ένα τόξο τον σημάδευε.
Παρασκευή 8 Μαΐου 2020
Στρυμονικό Σερρών Το φαγητό που μας ένωνε και μας ενώνει
Στρυμονικό Σερρών Το φαγητό που μας ένωνε και μας ενώνει
Μια καταγραφή παραδοσιακών Συνταγών Μαγειρική της Κοινότητας
Στρυμονικού Σερρών
Το βιβλίο αυτό δεν είναι παρά, μια απλή καταγραφή παραδοσιακών συνταγών των κατηγοριών εκείνων (Ντόπιοι, Πόντιοι, Σαρακατσάνοι, Θρακιώτες, Βλάχοι, Μικρασιάτες) που συνέθεταν και συνθέτουν τον πληθυσμό του Στρυμονικού Σερρών, της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της γενέτειράς μου.... δεν είμαι μάγειρας και δεν έχω σπουδάσει την μαγειρική τέχνη, Το βιβλίο προέκυψε από την ενασχόλησή μου με την ιστορία και τις παραδόσεις της γενέτειράς μου και είναι αποτέλεσμα της συλλογής πληροφοριών για τις γαστρονομικές συνήθειες και παρασκευές φαγητών και εδεσμάτων.
Α
Β
Τετάρτη 6 Μαΐου 2020
7 Μαι 2020 : Εποχή Πανδημίας; Εποχή εξευτελσμού της Ατομικής Ελευθερίας
Πέρασε; Μπα δεν πιστεύω,Ήταν μια άσκηση θεωρώ και συνεχίζεται. Όπως και τα μαθηματικά. Οι ασκήσεις ακόμα και όταν λύνονται, δίνονται ως άλυτες στους νέους μαθητές, να τις λύσουν και εκείνοι. Κάπως έτσι θα πορευτούμε, με τις ασκήσεις παραμάσκαλα, το τετράδιο και το μολύβι. Ζώντας σε μια μικρή περίοδο της Πανδημίας, ελέω αυτού του Κορωνοιού, μάλλον αισθανθήκαμε την απόλυτη περιθωριοποίηση της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης και τον περιορισμό της Ατομικής Ελευθερίας. Με διάφορους απλούς τρόπους αλλά με αποτελεσματικούς τρόπους. Με μεθόδους που φαίνονται ανώδυνοι, δίνουν χαμόγελα αλλά στο βάθος, στο πολύ βάθος σε εξευτελίζουν ως ανθρώπινη οντότητα. Αρχικά μας κλείσανε στην φυλακή, την όμορφη φυλακή του σπιτιού μας, με τηλεόραση, ατομική κουζίνα, αφράτο στρώμα και μαξιλάρια και μας δώσανε την δυνατότητα να βλέπουμε ηλίθιες μικρές ιστορίες ως τα νέα μιας καραντίνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ελαφρότητα των ανθρώπων,η διέξοδος της τρέλλας, γιατί όλοι την κουβαλάμε πάνω μας αλλά δεν ξέρουμε πότε θα εμφανιστεί. Ύστερα, δοθείσας και της υποψίας ότι πιθανόν να υπάρξουν κοινωνικές αναταραχές, επιστρέψαμε στα θρανία και στις δουλειές μας. Σωθήκανε και τα χρήματα και η πολιτεία ανίκανη να μας ταίσει μας έχτισε μια αόρατη φυλακή,διαστάσεων 2χ3. Μαζί της προχωράμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Αποστάσεις αλλιώς βαρύς ο πέλεκυς επί του κουρασμένου και γερασμένου ώμου. Στο φούλ οι μηχανές των διαταγμάτων. Πόλεμος,σύγχρονος πόλεμος. Μα πιο σύγχρονος θα είναι εκείνος που οι στρατιώτες θα πολεμούν σε αποστάσεις των 2 ή 3 μέτρων στα χαρακώματα. Και ο εχθρός θα περνά ανενόχλητος ανάμεσά τους. Αόρατος.
Σε αυτή την εποχή ακούγονται, μας έπεισαν πως πρέπει να ακούγονται μόνο οι φωνές των ειδικών. Και οι φωνές εκείνες που συνηγορούν επί μιας απόψεως. Στην αρχή είχαν ακουστεί κάποιες κραυγές αγωνίας αλλά ξευτίσανε, δεν τις αφήσανε να ανδρωθούν. Μείνανε στην παιδική ηλικία εκεί που η θνησιμότητα δεν υπάρχει. Ζούνε αλλά πως ζούνε. Μεγάλη ιδέα η νεότητα. Δεν αρρωσταίνει,οπότε εσύ που είσαι στην παραγωγική ηλικία θα πρέπει να προσέχεις για να επιβιώσει η νεότητα. Και επίσης θα πρέπει να προσέχεις με ευγένεια παρακαλώ τις μεγάλες ηλικίες, για να σωθεί η σοφία. Λες και η ευγένεια προς τους μεγαλύτερους δεν υπήρχε. (Εντάξει, εκτάξει, είχε χαθεί ολίγη από δαύτη) Και μάθαμε και άλλες λεκτικές ανακαλύψεις: Ευπαθείς ομάδες, ασυπτωματικός, αρνητική πίεση κτλ. Νεαρές όμορφες παρουσιάστριες λένε τις ειδήσεις και πέραν τούτου τίποτα. Αν τις ρωτήσεις τι είναι οι ευπαθείς ομάδες, νόμίζουν πως είναι οι ομάδες ποδοσφαίρου που χάσανε το πρωτάθλημα. Θα μπορούσαν βέβαια να είναι και αυτές, διότι ήταν τεράστιος ο πόνος των παραγόντων για την έναρξη του πρωταθλήματος (βλέπετε τα ταμεία δεν ανανεώνονταν).
Θα μπορούσε να γράψω και άλλα, όπως ότι το ποσοστό θνησιμότητας ανέβηκε εμτα 883 κρούσματα στο 0,10% αλλά ξημέρωσε και ο εφιάλτης ως όνειρο με ξύπνησε. Ένα μεγάφωνο ντελάλης ακουγόταν από το παράθυρο, σαν πλανόδιος πωλητής φρούτων και λαχανικών: Αγαπητοί συμπολίτες η ασθένεια κορωνοϊού (COVID-19) είναι μια μολυσματική ασθένεια που προκαλείται από έναν νέο ιό. Η ασθένεια προσβάλλει το αναπνευστικό σύστημα (όπως η γρίπη) με συμπτώματα όπως βήχα, πυρετό και, σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, δυσκολία στην αναπνοή. Μπορείτε να προστατευτείτε πλένοντας τα χέρια σας τακτικά, αποφεύγοντας να αγγίζετε το πρόσωπό σας και αποφεύγοντας τη στενή επαφή (2 μέτρα) με άρρωστα άτομα.
Πάλι θα πιω καφέ μόνος,πάλι δεν θα δω τον γείτονα, πάλι δεν θα πιάσω την γιαγιά να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Α, πα, πα για όλα φροντίζει ο υπέρτατη αρχή, το μεγάλο μάτι, ο μεγάλος αδελφός, η αρωγός πολιτεία.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2020
29 κ 30 Απρ 2020: Covid - 19 : Η Πρωτομαγιά με θλίβει
Χθες λοιπόν αφού έστειλα το περιβόητο Sms μετέβηκα σε ένα αμπαρωμένο φαρμακείο για να πάρω κάποα φάρμακα μου. Μια συζήτηση με μία κυρία με αφορμή τις αντιρρήσεις μου για τα μέτρα που λαβάνονται για την πανδημία με έκανε να αναρωτηθώ γιατί θα πρέπει να πολεμά ο άνθρωπος αφού όλα τα επιλύει η πολιτεία. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω η κυρία, η οποία στα 60 της χρόνια τα θεωρεί όλα φυσιολογικά, ακόμα και την κατάργηση των συναθροίσεων αλλά και την κατάργηση των διαδηλώσεων. Το δικαίωμα δε της απεργίας μου είπε ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει. Σταυροκοπήθηκα αλλά μάλλον ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Σκέφτηκα όμως, που να τρέχεις στα εξωτερικά ιατρεία αφού γιατρός δεν θα υπάρχει και άσε που κινδυνεύεις να πεθάνεις πριν την ώρα σου. Απλώς μου ήρθαν στο νου οι αγώνες των προγόνων μας, των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για το δικό μας καλύτερο μέλλον και τώρα φαίνεται πως ο αγώνας τους έχει μηδενιστεί από ανθρώπους που εν μία νυχτί αποφασίζουν και διατάζουν για το ένα για το άλλο κτλ. Τι πρέπει να κοιτάς, να τρως, να ανασαίνεις, που και πότε, στα πλάισια της προστασίας της δημόσιας υγείας. Προσέξτε δεν αμφισβητώ την αναγκαιότητα της πρόληψης και της προστασίας αλλά για πείτε μου πως να διαμαρτυρηθεί κάποιος επειδή δεν πληρώθηκε λόγω πανδημίας, επειδή δεν έχει να φάει λόγω πανδημίας, επειδή δεν μπορεί να κάνει το δόντι του λόγω πανδημίας κτλ, με sms θα το κάνει;
Κύριοι αυτή η κατάσταση είναι ένα πολύ καλό άλλοθι για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν διότι όλα είναι και αναγκαία και νομότυπα και νόμιμα και για το ...καλό μας!
Επισήμανση: Σύνολο κρουσμάτων 850, ποσοστό νοσηρότητας: 0,097%
Τρίτη 28 Απριλίου 2020
27 κ 28 Απρ 2020 : Η ζωή μας έχει εξελιχθεί σαν να βρισκόμαστε σε ένα νεκροταφείο
όχι ως επισκέπτες αλλά ως μόνιμοι κάτοικοι. Χθές ανακοινώθηκαν 5 κρούσματα και σήμερα άλλα 15 Συνολικά έχουμε 837 κρούσματα στην Κύπρο και το ποσοστό εκτοξεύτηκε στο 0,096%. Το ποσοστό που ζαλίζει.
Θεωρητικά όλοι χαίρονται που η Κυβέρνηση αποφάσισε να πάρει μέτρα για την επιστροφή στην περίφημη κανονικότητα. Τι φοβερή σκέψη. Για ποιους λόγους άλλωστε, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει; Στις σκέψεις είναι μεταξύ άλλων να ανοίξουν πρώτα τα γραφεία στοιχημάτων και τυχερών παιχνιδιών. Πόσο μας ξέρετε, πόσο μας καταλαβαίνετε!!!
Αν κάτι μου έχει μείνει βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μου είναι πλέον η ικανότητά μου να πλένω σωστά τα χέρια μου. Και αισθάνομαι ντροπή γιατί έφτασα σε τόσο μεγάλη ηλικία και μόλις τώρα στην 6η δεκαετία της ζωής μου έμαθα πως να σαπουνίζω τα χέρια μου και φυσικά πως να τα απολυμαίνω. Καημένοι μου γονείς που νομίζατε βρε πως μου μαθαίνατε κανόνες καθαριότητας. Αυτοί μου τους μάθανε, κάποιοι υπουργοί και υφυπουργοί της προστασίας του πολίτη και κάποιοι ειδικοί επιδημιολόγοι και τεχνοκράτες. Πως σας κατήργησαν όλους και σας έβαλαν σε κάψουλες μνήμης ούτε που το καταλάβαμε. Και να δείτε πως αυτές τις κάψουλες θα τις παίρνουμε με συνταγές ιατρών στην μετά COVID εποχή και δεν θα χρειαζόμαστε να μεταβαίνουμε ούτε στους ιατρούς. Θες μνήμη, πάρε μια κάψουλα.
Αγαπημένοι μου γονείς θλίβομαι πάρα πολύ γιατί βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση νας σας καταλογίσω μεγάλες ευθύνες για την πολύτιμη γνώση που δεν κατορθώσατε να μου μεταδώσετε με υπευθυνότητα. Και μιλώ για αυτή τη γνώση του σωστού πλυσίματος των δακτύλων. Ποιος να το φανταζότανε ότι εάν δεν έτριβα τα δάκτυλα στις ενώσεις τους θα κινδύνευα από τον θανατηφόρο ιό. Και ποιος να το πίστευε ότι η φράση "Νίπτω τα χείρας μου" θα είχε χρησιμοποιηθεί σε ένα ακριβοπληρωμένο διαφημιστικό σποτάκι. Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Τη θέση σας πήραν τόσοι γραβατωμένοι, τόσοι σοβαροί και τόσο τρε σικ άνθρωποι που εσείς μου μοιάζετε τόσο μικροί, χωρίς σοφία και γνώση. Α παπα, μην τους αδικώ, μας το διαμύνησαν με το σοφότερο τρόπο. Εάν θέλω να σας ξαναδώ του χρόνο στο εορταστικό τραπέζι θα πρέπει να μένω σπίτι και να πλένω όπως μου δείξανε τα χέρια. Και δεν έχει ποιος ζει μέχρι του χρόνου, εγώ τα χέρια μου θα τα πλένω. Το λέει και ο Μπαρμπαλιάς (γνωρίζετε το τραγούδι : Δεν έχεις τέλος Μπαρμπαλιά κτλ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)