ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΣΠΡΑ

Φύσηξε και φέτος τον Γενάρη 
γέμισαν οι δρόμοι τ΄ ουρανού περίεργα φεγγάρια 
αμυγδαλωτά, κόκκινα, κίτρινα,
κομμένα δαγκωμένα γλειφιτζούρια. 
Αραχνοΰφαντα,
γεμάτα Αλώνια που φέρνανε βροχές. 
Μα μείς φοβισμένα μικρά 
τρυπώναμε τις κλεφτές ματιές μας στους φεγγίτες 
κι απλώναμε επιμελώς τις ξυλιασμένες γλώσσες
άσπρες- άσπρες γλώσσες, να γλύψουμε τα φεγγάρια. 
Κόκκινες νιφάδες που μας πάγωναν. 
Πριν τελειώσει το βράδυ 
-σαν το μπορούσαμε –
αλυσοδέναμε όσα πιάναμε 
τα δέκα δάκτυλά μας δίχτυα.
Τα μάτια μας φακοί, ίδια κι όμοια φεγγάρια.

Κι είχαμε την αίσθηση της ελευθερίας στη δικιά τους σκλαβιά.

Προχωρούσε έτσι ο Γενάρης
Χωρίς φεγγάρια, χωρίς γλειφιτζούρια, 
Κόκκινες νιφάδες που μας πάγωναν. 
Ξυστά από τα αχτένιστα μαλλιά βόλια που πέθαναν 
Ίσα- ίσα ν΄ ακουστεί ο ρόγχος του θανάτου, 
ο ήχος της πένας σα βάζει τη γλυκιά υπογραφή του

πως τα χιόνια του Γενάρη δεν είναι πάντα άσπρα.

 Ποιητική Συλλογή: Ταξίδια Πολύτιμα του νου (ομαδικό έργο)