Φοβάμαι
το δένδρο που ριζώνει μέσα μου
Και τα μικρά του κλαδιά γίνονται χέρια Όταν πάει ν΄ ανθίσει κόβω
τα νύχια του σώματος
Φοβάμαι μη βγάλει αγκάθια.
Αντίο δίχως όνομα στο τέλος
Η αγκαλιά μου πάντα ανοικτή
Αυλή, ποθητή τριανταφυλένια
Μη σε τρομάζουν Τα ρήματα της αγάπης
Μη γίνουν τα χέρια σου κλαδιά
Φοβάμαι Μη και συ
Ακονίζεις τα νύχια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου