Χαιρετισμός ...

Δεν κράτησα επαρκείς σημειώσεις
ώστε τώρα που ξέφυγα από τη χλεύη εκείνων που
με περιέπαιζαν στο άκουσμα πως ξεσκόνιζα στίχους,
να γνωρίζω με απόλυτη ακρίβεια πότε έγραψα το πρώτο ποίημα.
Κι ίσως τούτο να είναι μία ασημαντότητα
όμως πόσες ασημαντότητες κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και πιο τρυφερή;
Κι όσο πλησιάζει ο καιρός που θα διαβούμε
τα κατώφλια της ένδοξης αιωνιότητας και θα μακαριζόμαστε
για μία- δύο γενιές,
δεν γνωρίζω (ίσως όσο αντέξουν τα ήθη και τα έθιμα) να σας πω και
τούτο με ακρίβεια.
Οι μακαρισμοί πολλές φορές κουβαλούν επάνω τους ένα βαρύ φορτίο συμφερόντων, σφιχταγκαλιές και ασπασμούς που μετά την αποδήμηση λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία.
Πως ένα λερωμένο εσώρουχο αποκτά αμύθητη αξία επειδή είχε τη τιμή
να περιβάλλει επιδέξιους κώλους.
Στον δρόμο αυτό που επέλεξα να προχωρήσω, δεν ήλπιζα ποτέ,
ότι θα χαρακτηριστώ μονομάχος σε μια αρένα.
Αλήθεια πόση φαυλότητα, πόσος στόμφος μα κυρίως πόση έπαρση επιστρατεύονται στις προσωπικές και απρόσωπες συναναστροφές των ποιητών, ώστε να δειχθεί κάποιος καλύτερος και
να σκοτώσει τα ποιήματα των άλλων. Τις ζωές των άλλων.
Διότι το κάθε ποίημα είναι ένα κύτταρο, είναι κομμάτι του σώματος από τη ζωή ενός ποιητή.
Και εμείς γινόμαστε φονιάδες.
Αν το ποίημα είναι πέτρα, κρατάμε σφυρί
Αν το ποίημα είναι φωτιά, ρίχνουμε νερό
Αν το ποίημα είναι αέρας, κλειδωνόμαστε έσω μας
Αν το ποίημα είναι νερό, το πίνουμε
Αν το ποίημα είναι κρασί, το χύνουμε
Αν το ποίημα είμαστε εμείς, το θυσιάζουμε
Αν το ποίημα είναι ξύλο, το καίμε…

Αλήθεια γιατί τόσο λίγο κρατά το ποιητικό αεράκι
που έστω γλυκά και ακυβέρνητα σκουντά το καραβάκι στα πελάγη και τις θάλασσες. Πόσο μας ενοχλεί, που στο βάθος του ορίζοντα θαρρούμε πως είναι γκρεμός και παρακαλούμε να πέσει;
Τέλος – τέλος όταν πλησιάζει το φεγγάρι στη μέση και βγαίνουν οι βρικόλακες και οι πόρνες στα θαμπόγυαλα,
όλοι μα όλοι γελούν ακατάπαυστα
(υποτασσόμενοι σε μια παγκόσμια θεωρεία πως το γέλιο κάνει καλό στην υγεία)
γιατί πιστεύουν ακράδαντα πως όλα σε τούτη την τεντωμένη σε μια μικρούλα κλωστή ζωή, ακόμα και η ποίηση είναι ένας ασκός γεμάτος αστεία.

Αγαπητέ μου Ποιητή, μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα!