Ιστορίες τρέλας / Δημήτριος Γκόγκας

Όταν γυρίζω τα βράδια στο σπίτι,

συνήθως δεν βρέχει

αλλά μια ζέστη πλανιέται αγκαζέ με την υγρασία

κι αφήνει τα δάκρυά της στα σκέπαστρα

όπου κουρνιάζουν αμάξια κάποιας ηλικίας

και χάμω ακουμπώντας στις ρόδες,  γάτες της Αφροδίτης

έτοιμες να χυμήξουν στα βήματά μου.

Κάθονται στα σκονισμένα γραμματοκιβώτια

με τις σπασμένες θύρες

όπου ο μεθυσμένος ταχυδρόμος αφήνει

με κείνη την αδιόρατη τεμπελιά του Δημοσίου

γράμματα από το παρελθόν

όπου ο αγνοούμενος εκλιπαρεί για ένα τεστ DNA

μήπως και ο θεός λυπηθεί

και ορισθεί ημέρα και τόπος κηδείας.

Και αν ένα αμάξι κινηθεί και πατήσει γάτα,

το αίμα χύνεται στους δρόμους.

Μέχρι να έρθει ο Δήμος, (πάντα ο Δήμος αργεί)

οι γάτες κλαίνε την μοίρα τους,

μυρίζουν το αέρα

και τις στάλες τις υγρασίας

όπου λιμνάζουν ξηρασίες.

Τέτοιες ιστορίες τρέλας

κρύβονται καλά στις μετακινήσεις,

στις ντόπιες εξορίες και στις φάσεις της σελήνης.

Οι εισβολείς το γνωρίζουν καλά,

πως η μόνη λύση για να επιβιώσουν

είναι να σκοτώσουν τις γάτες.

Ποντικοί όντας.