οι άνθρωποι φεύγουν

Οι άνθρωποι φεύγουν.
Με κλάμα με γέλιο συνεχίζουν και φεύγουν,
πολλάκις απρόσμενα,
Αποχαιρετώντας
χωμένοι μέσα στα γαρύφαλλα,
στο σαβανωμένο κρεβάτι,
ομορφότεροι από ποτέ,
παίρνουν μαζί τους ένα κομμάτι μας,
μια εποχή της ζωής μας,
μπολιάζουν αυτή που χάθηκε.
Κι εμείς λαβωμένοι όντας,
με πόνους στα πήλινα πλευρά του Αδάμ,
σκεβρωμένες πληγές οι ψυχές,
γινόμαστε μικρότεροι.
Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο κονταίνουμε,
όσο προχωράμε τόσο απομακρυνόμαστε,
με ελπίδα πως κάπου θα σμίξουμε ξανά.
Αγκαλιάζουμε τη μοίρα σφίγγοντας τα πόδια της,
σκυφτοί, κυρτωμένοι,
εκλιπαρώντας την αιωνιότητα των κεριών
αιτούμενοι τους παραδείσους.
Υγραίνοντας με δάκρυα τους τάφους.
Να πούμε κι όσα δεν είπαμε.
Να αγκαλιαστούμε όσες φορές δεν βρεθήκαμε μαζί.
Να συγχωρέσουμε ό,τι δεν προλάβαμε.
Θεέ μου,
Ας κρατούσες τουλάχιστον την τάξη.

Δημήτριος Γκόγκας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ : https://demispoetry.wordpress.com/2016/10/