Όπου φτωχός κι η μοίρα του...

Όπου φτωχός κι η μοίρα του ....ακόμα και στο λόγο Πριν από καιρό, βρισκόμουν προσκεκλημένος σε μια δεξίωση, ξέρετε από εκείνες τις συναθροίσεις πλουσίων (τι τα ήθελα και εγώ) όπου ανταλλάσσονται ιδέες υψηλού επιπέδου για ....επενδύσεις, συν...αδελφικό χτίσιμο ονείρων και σχεδιασμούς κοινών δράσεων με κονδύλια δημοσίου. Σε ένα από τα πηγαδάκια με το ποτήρι γεμάτο σαμπάνια, (ει δυνατόν να κρατείται από τη βάση και όχι από τον κορμό) (εγώ παρεμπιπτόντως έπινα χυμό ο άθλιος και συζητήθηκε) όπου αναπτύσσονταν οι παραπάνω δράσεις βρέθηκε και η αφεντιά μου. Η συζήτηση αφού κύλησε ομαλά με νούμερα και άλλα επιχειρηματικά στοιχεία, έφτασε και στην εκμετάλλευση των φτωχών κοινωνιών αλλά και στην μοίρα των προσφύγων λόγω πολέμου. Και αφού αναλωθήκαμε σε παράθεση σχετικών ειδήσεων, την ώρα της κριτικής πανεπιστημιακής μόρφωσης στο ίδιο πηγαδάκι πέταξε την άποψη που προφανώς έκρυβε με επιμέλεια στα σωθικά του. " Αγαπητοί μου, χτίσανε την μοίρα τους, εμάς ε μας κόφτει. Καλά να είμαστε και να περνάμε καλά. Και να συνεχίζουμε να ζούμε έτσι. Ας λύσουν τα προβλήματα μόνοι τους" Σφίχτηκε το στομάχι μου και αναρωτήθηκα τι γύρευα εκεί πέρα. Για λόγους όμως κοινωνικής αβρότητας παρ όλο που ευγενικά διαφώνησα, συνέχισα να πίνω μαζί τους το χυμό. Έτσι λοιπόν φίλοι μου, οι πλούσιοι άνθρωποι που έχουν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα, έχουν την δυνατότητα να λένε και μια βλακεία παραπάνω. Κανείς δεν τους πειράζει. Οι στατιστικές λένε ότι οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι είναι σοφότεροι. Όμως αλήθεια τι αξία έχει η σοφία όταν περνά από πάνω σου μια σφαίρα, ένας όλμος, η το κεφάλι σου θερίζει η έννοια της επιβίωσης;