Ο πνιγμός της

Δεν άντεχε. Έχρισε πέτρα τη καρδιά της. Έκανε δυο βήματα φοβισμένη στα λασπωμένα νερά του ξεροπόταμου. Άρχισε να βυθίζεται Το άρωμα του θανάτου κλωθογύριζε στα σωθικά της και η ματιά της ορθάνοικτη κοιτούσε τις πνιγμένες στιγμές του βίου της.

Κατρακύλησε με άλλες πέτρες, παρασέρνοντας στο διάβα της τον κόσμο της. Τι κόστιζε η ζωή της; Τι άξιζε; Μια διαδρομή υδάτινη προς του καινού την πύλη.

Έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια. Τρομοκρατημένη. Δεν ήταν όνειρο. Τράβηξε κουπί. Μα την κατάπινε ο Ποσειδώνας. Λειχήνες και αγριόχορτα μπλέχτηκαν στο κορμί της. Ένα δάκτυλο της έλεγε να σιωπήσει.

Λίγο πριν ανοίξει η γης σταμάτησε στη γούρνα που αγιαζόταν τα νερά και ο σταυρός των Θεοφανίων. Ένιωσε ένα απόκοσμο ρίγος να την κυριεύει. Επέστρεφε δυνατή ως αναστάσιμη.