Στον Στέφανο Ζυμπουλάκη
Βρήκα τον χτύπο της ποίησής του απίστευτα ισχνό. Από τα τρίσβαθα της καρδιάς
έβγαινε μια βαθιά μελαγχολία και σημείωνε στον χρόνο πως η ψυχή του θα ήθελε να
μείνει καθαρή. Στο βλέμμα του η αλησμόνητη πατρίδα. Πως κυριάρχησε έτσι η μοίρα
επί του ανθρώπου; Από την Αμμόχωστο, στη
Λάρνακα. Τώρα χωρίς βιολί, χωρίς πέννα, χωρίς μελωδία στη ψυχή και στο
σώμα. Τι να ρωτήσεις, τι να σου απαντήσει;
Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Εγώ αμέσως διέκρινα στίχους από τα: «Αναζητήματα»,
τις «Λευκές Αϋπνίες» τους «Μεταβολισμούς», από το εξαιρετικό «Ιστόρημα» παρέα
με το «Χειρ Κυρίου». Στο βάθος της ίριδας τα «Ερωτικά της Εύης», αντάμα με το
αφιέρωμα στη μάνα «Λούλα Γιάγκου Ρώσσου» και το γλυκόπιοτο: «Της Πίκρας Μου
Βιολί». Αυτός δεν ξέρω τι είδε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου