Άρχισαν οι ηλίθιες προσεγγίσεις του εγκλεισμού να πιάνουν τόπο. Είναι καιρός λέει να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να επανεξετάσουμε τις αξίες και τα πιστεύω μας, να κατανοήσουμε καλύτερα τους δικούς μας και άλλα τέτοια ευώδη λέει, μα ποιος τα λέει και εάν πράγματι αυτός που τα λέει και μας τα διαβάζει ξέρει τι λέει.
Σε λίγες ημέρες θα κλείσουμε ένα μήνα εγκλεισμού στο σπίτι. Στην υπέροχη φυλακή μας που άλλωτε θέλαμε να γυρίσουμε και τώρα θέλουμε να την αφήσουμε, να τρέξουμε έξω από αυτή, να γυρίσουμε πίσω σε κείνη την αναθεματισμένη καθημερινότητα με τα άγχη της, τους φόβους της, τις υστερίες της. Εκείνη την τρομερή καθημερινότητα που μας ξυπνούσε πολύ πρωί για την δουλειά και μας γύριζε αργά το βράδυ στο κρεβάtι μας κατάκοποι. Και τώρα βγαίνουμε από το σπίτι μια στιγμή, μια τόση στιγμούλα και οι φόβοι μας κυριεύουν μην κολλήσουμε κάτι αόρατο, κάτι που μόνο οι άλλοι βλέπουν και ξέρουν και εμείς ακόμα είμαστε μακριά ή είμαστε τόσο κοντά...
Θυμάμαι τη μάνα μου στο χωριό, μικρό παιδί,χειμώνας καιρός να μου λέει: κοίτα να μην κολλήσεις καμιά γρίπη, χρονιάρες μέρες. Και ντυνόμασταν καλά, προσέχαμε να μην φτερνιζόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο, πίναμε ροφήματα ζεστά και καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, τη σόμπα να μην κρυώσουμε. Τι άλλαξε τώρα και η γρίππη έγινε τόσο απειλητική; Μάνα φοβάμαι!
Σαν να μην έφταναν τούτες οι σκέψεις αυτοί που νόσησαν έφτασαν τους 662 στην Κύπρο. Το ποσοστό που το μετρώ με την δική μου στατιστική έφτασε με ωραίο βηματισμό το 0,075% και οι νεκροί συνάνθρωποί μου τους 12. Δηλαδή στο 1,82% επί των νοσούντων. Δεν ξέρω εάν είναι μεγάλο το ποσοστό, αλλά με θλίβει πολύ η απώλεια. Με στεναχωρεί που Μεγάλη Εβδομάδα σκέφτομαι αυτά και βρίσκομαι μακριά από τον οίκο του Ιησού μου. Ελπίζω στη βοήθειά του. Κια όχι μόνο των ειδικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου