Στη Μάνα του Θανάση

 

 
 
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες την υπόθεση της χαροκαμένης μάνας που 16 χρόνια μετά δικαιώθηκε όσο αφορά στο θάνατο του παιδιού της που δεν ήταν αυτοκτονία αλλά δολοφονία, ήρθαν στο νου μου κάποιοι αυθόρμητοι απλοϊκοί στίχοι ως ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα της για πλήρη δικαίωση και ανάπαυση της ψυχής του παιδιού της.

Δημήτριος Γκόγκας

 
Χρόνια με μια θηλιά γύρω απ΄ το λαιμό της
που ανθοστόλισε σεπτά την χωματένια μέρα.
Εκείνη ανέλπιδη κραυγή για τ΄ αρχοντόπουλό της
που χάθηκε στο σκιερό σαν έγειρε η εσπέρα.
 
Κόχλαζε και η βουή χανότανε μαζί της,
σαν το ξερόφυλλο πλανιόταν στον αγέρα.
Αγέλαστη ξεφούσκωνε στην έρημη πνοή της
κι ο κόσμος ήταν διαρκώς βόλι από φοβέρα.
 
Πέρασαν λυγερόκορμες οι Άνοιξες. Τα χιόνια
λιώσανε και γίνανε ποτάμια στις πεδιάδες.
Θα γλυκο-νανούριζε στα χέρια της αηδόνια.
Τον Μάη, τον Ιούλιο του χρόνου τις λιακάδες.
 
Πουρνό. Πικρο-κυλούν τα δάκρυα, χείμαρροι καταράκτες,
σπάνε τις πέτρες μα η καρδιά τ΄ ανθρώπου παγωμένη.
Τα αμπελοπούλια σιωπηλά ανάμεσα στους φράκτες
 κι η πολιτεία πιο βουβή λιώνει. Σαν πληγωμένη
 
η φάρα της ψάχνει να βρει μια λέξη
παρηγοριάς. Μα τι να πει. Ποιος φόρο θα πληρώσει.
 Αφού προδόθηκε αυτός και τώρα πριν να φέξει,
ο υποκριτής στο Δικαστή τ΄ αργύρια θα δώσει.
 
Κι η μάνα ματαίως καρτερά κρατώντας την εικόνα
του γιόκα της .Μονάκριβος. Πως χάθηκε απ΄ την κρίση
αλόγων, άνοων μικρών και ασήμαντων 
που όλο προσμένουν γελαστοί τη μέρα τους να δύσει.