Πικροτράγουδο ενός ποιητή

Η νύχτα πέφτει. Πεταλούδα ήσουν καλέ μου.

Κόκκινο χρώμα στο κορμί μου σπαρταρά.

Καθώς κυλούν τα δρομολόγια τ΄ ανέμου,

μια καταιγίδα τις κραυγές μου κουβαλά.

Θέλω να φύγω, μα τα σύνορα κλεισμένα.

Ένας στρατιώτης σημαδεύει τα πουλιά.

Το όνειρό μου σαν χωριά βομβαρδισμένα,

σε κάποιο χάρτη έχουν μείνει μελανιά.

Και σβήνω μίσος, διαγράφω ανίσους.

Μες στης ψυχής μου τ΄ αβαθή μικρούς αβύσσους.

Κι ένα αηδόνι,

με χελιδόνι,

ντύνουν με ήχους το χιονιά

και κείνος λιώνει!

Χριστός το λάθος σ΄ ένα κόσμο που ολισθαίνει.

Κουπί μολύβι, ο Καβάφης φυλακή.

Κοντεύω πάντα μα η στεριά μου ξεμακραίνει.

Βρίσκομαι χάνομαι σ΄ ένα επίπεδο χαρτί.

Επτά οι πληγές σου, αμαρτήματα του κόσμου.

Μία από κείνες της ζωής σου είμαι γω!

Μες στα σκοτάδια μου πατρίδα είσαι φως μου,

μα στη φωλιά μου κάποιος ξένος ξαγρυπνά.

Σβήνω, διαγράφω και ξαναγράφω

τις μνήμες μου αιματοβάφω.

Σαν σ΄ αγκαλιάζω,

στίχους μοιράζω.

Λυχνάρι γίνομαι της γης

κι αγαλλιάζω.