Τρία ποιήματα, ένα το βλέμμα, στη Λογοτεχνική βραδιά της 26ης Αυγ 2022 στην μικρή αποβάθρα της Λάρνακας του Δημητρίου Γκόγκα

 
 

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
 
Μην με αφήνεις να προσπεράσω τούτο το βλέμμα
που απ΄ τα μάτια σου -πράσινα μάτια- έχει σταλεί.
Πώς να πιστέψω, μην με αφήνεις, πως είναι ψέμα,
αυτό το βλέμμα, φύλλο στον άνεμο, σαν την σιωπή.
 
Κάθε που γέρνω, μ΄ ακολουθεί βαθιά, το νιώθω
σαν περπατώ, κάτω από δένδρα που δεν έχουν κλαδιά.
Σ΄ ένα κορμό τα γράμματά μας, μ΄ άσβεστο πόθο,
που ζωντανεύουν των φυλλωμάτων τη μυρωδιά.
 
Αγαπημένη, πόσο γλυκά το βλέμμα σου ρίχνεις,
μικρό κομμάτι ενός χαμένου στη γη  θησαυρού,
που με το δάκτυλο, εκεί στο στήθος, ζεστά το δείχνεις,
πως το΄ χεις κρύψει μέσα στα σπήλαια του στεναγμού.

**
 
 
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
 
Κάποια στιγμή,
της αγάπης μου ήταν να σβήσει
κείνη η ρωγμή,
που δειλά
σ΄ ένα τοίχο είχα αφήσει.
Mα εσύ μυστικά,
σε χαρτί που ρωτά,
είχες απλά ζωγραφίσει
την ζωή.
 
Ποιητή,
του Σεφέρη μια αρχή
«η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει»*
Λέω:
η ζωή είναι δείλι,
που στον ήλιο μας τάζει,
-κάθε μέρα σαν ωριμάζει -
πως θα έρθει, θα φύγει.
Κι άμα χαράζει
γίνεται φόβος, κυνήγι.
 
 
 
*Στίχος του Γεωργίου Σεφέρη

***
 
 
[ΑΝ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ]
 
Αν κλείσω τα μάτια,
φοβάμαι,
μην έρθει ο θάνατος σιμά.
Κι αν με ρωτήσει που πάμε
θα του πω έτσι απλά
δεν κοιμάμαι!