Διηγήματα και Κείμενα της Ειρήνης και του Πολέμου (Από την Συλλογή: ...ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ)

 …ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

[Ποίηση, Διήγημα, κείμενο]

                                                             

                 

 

 

Επιμέλεια Συλλογής: Δημήτριος Γκόγκας

2022

 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΟΓΚΑ

… ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ISBN : Προσωπική Έκδοση

© Δημήτριος Γκόγκας

e-mail: dimitriosgogas2991964@yahoo.com

 

Τίτλος συλλογής: … ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 

                                Ενότητες:

                                Α. Τα Χαικού της Ειρήνης και του Πολέμου

                                Β.  Ποίηση στη κοινή Νεοελληνική                                            

                                Γ.  Διηγήματα και κείμενα

                                Δ. Έμμετρη ποίηση

 

Σελιδοποίηση: Δημήτριος Γκόγκας

ΕΚΤΥΠΩΣΗ- ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ

 

    Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται από τις διατάξεις της Κυπριακής Νομοθεσίας [Ο περί του Δικαιώματος Πνευματικής Ιδιοκτησίας και Συγγενικών Δικαιωμάτων Νόμος του 1976 (Ν. 59/1976), όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι και σήμερα] και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου χωρίς την έγγραφη συναίνεση από τον συγγραφέα και τον εκδότη.

 

 

 

 

Στους ποιητές και ποιήτριες του κόσμου

 που πολεμούν με τους στίχους και τα κείμενα τους

τον πόλεμο και ενισχύουν την ειρήνη

 

 

Σημείωση

 

 

Η Ποιητική συλλογή είναι αποτέλεσμα έμπνευσης, βασισμένη στην απουσία ειρήνης, στην συνεχή απειλή του πολέμου και την ανάγκη παρέμβασης του Ποιητή.

 

Είπαν για την ειρήνη:

ü Αν θέλεις να κάνεις ειρήνη, μη μιλάς με τους φίλους. Μίλα με τους εχθρούς σου. Μοσέ Νταγιάν, 1915-1981, Ισραηλινός υπουργός & στρατιωτικός

ü Ειρήνη είναι το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο πολέμων. Ζαν Ζιρωντού,  1882-1944, Γάλλος συγγραφέας

ü Αν θέλεις να δουλέψεις για την παγκόσμια ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου και αγάπα την οικογένειά σου. Μητέρα Τερέζα, 1910-1997, Καθολική καλόγρια, φιλάνθρωπος και αγία

ü Ειρήνη ανά γην κουροτρόφος.: Η ειρήνη τρέφει γιους στον κόσμο. Ησίοδος, 7ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής  (Έργα και Ημέραι -228)

ü Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον. Ρήγας Φεραίος , 1757-1798, Εθνομάρτυς («Το Σύνταγμα», άρθρο 121)

ü  

Είπαν για τον πόλεμο:

ü           Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται. Όλοι οι πόλεμοι γίνονται για την απόκτηση υλικών αγαθών. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

ü          Τα κατά πόλεμον κρατούμενα των κρατούντων είναι φασιν. Όσα κυριεύονται στον πόλεμο λέγεται ότι ανήκουν στου νικητές. Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος  (Πολιτικά 1255)

ü          Ξυνόν ανθρώποις Άρης. Για τους ανθρώπους ο Άρης (=πόλεμος) είναι ένα συνηθισμένο κακό. Αρχίλοχος, 725-650 π.Χ., Αρχαίος ιαμβογράφος

ü          Si vis pacem para bellum.: Αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Ρωμαίος ποιητής

ü          Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν. Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής

 

Στην ενότητα: Διηγήματα και  Κείμενα του Πολέμου και της Ειρήνης, συμμετέχουν οι παρακάτω ποιητές και ποιήτριες

                        

1.    Κωνσταντίνα Βουτσινά

2.    Δημήτριος Γκόγκας

3.    Δέσποινα Κωνσταντίνου

4.    Γιάννης Παρασκευόπουλος

 

 

 

"Ουδέν δεινότερον ανθρώπου" / Κωνσταντίνα Βουτσινά

 

 Η Γη δέχεται τις συγκρούσεις, μεγάλες και φοβερές, όλες όσες συμβαίνουν στην επιφάνεια της.

Νιώθει την γεύση του  αίματος πάνω στο χώμα της. Ανοίγει οπές               αγκαλιές για τους νεκρούς της, τους πεινασμένους για πόλεμο , 

τους διψασμένους για άδικο ή για το δίκιο τους... Μα  ακολουθεί την πορεία της. Περιστρέφεται στο διάστημα, δεμένη στην τροχιά της, χαρούμενη που κουβαλά τα βουνά της, 

τους ωκεανούς και όλα τα νερά της. Καμαρώνει που την στολίζουν τα δάση της, το φεγγάρι της, τα αστέρια. Ναι, η γη υπακούει. Μόλις νιώσει την θέρμη του Ήλιου της εκτελεί τον προορισμό της. Λιώνει τα χιόνια της. Πρασινίζει και λουλουδίζει κάνει καρπούς για όλα τα παιδιά της. Στο πιο λατρευτό της παιδί προσφέρεται αδιαμαρτύρητα. Μα το νιώθει

αχάριστο. Ενίοτε το επιπλήττει με κάποιο σεισμό και τελικά το αφήνει στη μοίρα του. 

Θέλει να ζήσει ειρηνικά; 

Θέλει να αλληλοσκοτωθεί στους ανθρωποκτόνους πολέμους; 

Η Γη διαγράφει την πορεία της, περίλυπη κατά βάθος για το δεινότατον πλάσμα της...

 

**

 

Η μετάβαση της Πανικάβας (η γυναίκα του Πανίκου)στην Ελλάδα/ Δημήτριος Γκόγκας

 

   Η γιαγιά Σοφία με το μαύρο τσεμπέρι και την ξύλινη μαγκούρα καθότανε στο πεζούλι του μικρού της σπιτιού. Μόλις μας αντίκρυσε να ανηφορίζουμε τον δρόμο και να την πλησιάζουμε, σηκώθηκε λες από σεβασμό προς τους επισκέπτες της, θες πάλι για να ετοιμαστεί η ίδια ή να ετοιμάσει το τρατάρισμα; Καλώς τους μας είπε με εκείνο το αληθινό χαμόγελο του γέροντα που δεν έχει να χάσει πλέον τίποτα πλην της ζωής του. Και δεν θα λυπηθεί καθόλου για αυτό. Τι δουλειά ανθρώπινη και τούτη. Να περιμένεις τον θάνατο σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό!

    «Έτρεχε σαν δαιμονισμένος ο νέος ανάμεσα στα σοκάκια του χωριού. Φύγετε, φύγετε έρχονται οι Τούρκοι. Ούτε που καταλάβαμε οι περισσότεροι πότε ακριβώς μπήκαν οι Τούρκοι, κακό χρόνο να έχουν, στο χωριό. Οι φωνές από τους πρώτους χωριανούς που χάνονταν άρχισαν να ακούγονται και να μας κυνηγούν σας ερινύες. Ένας εφιάλτης απλωνότανε και ένας τρόμος διέγραφε τις ματιές μας. Ήμουνα μόνη στο σπίτι, οι άλλοι δεν ήξερα. Στα χωράφια υποθέτω. Βγήκα με φόβο από την πίσω πόρτα του σπιτιού, δεν πρόλαβα να φορέσω ούτε παπούτσια, όταν αισθάνθηκα να με πιάνει το χέρι ο Παναγιώτης. Ευτυχώς σε βρήκα μου φώναξε, έλα πάμε από δω. Αρχίσαμε να τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι, προς το βουνό και ξωπίσω μας αφηνιασμένοι τούρκοι καβαλάρηδες να πυροβολούν. Η πλαγιά του βουνού απόκρημνη, κάθετη και μεις με την δύναμη να σωθούμε, να ζήσουμε, τραβούσαμε προς την κορφή. Οι σφαίρες βούιζαν σαν μέλισσες γύρω μας, χτυπούσαν πέτρες και δένδρα, σκύβαμε, τρέχαμε, ούτε που κατάλαβα πως μία είχε καρφωθεί στη φτέρνα. Τόση δύναμη για ζωή είχαμε. Κάποια στιγμή μας χάσανε, γύρισαν και ο Παναγιώτης με πήρε στην αγκαλιά του»

     Γύρισε το κεφάλι προς το παράθυρο, δεν ήθελε να φανεί το δάκρυ.

   «Άφησα πίσω όλη μου τη ζωή. Το σπίτι, που πήγαν τα αδέλφια μου, τους αγαπημένους μου. Άφησα τα πάντα. Σαν στάχυα σκορπίστηκαν όλοι και όλα στους ανέμους.

Τις πρώτες μέρες τρώγαμε ότι βρίσκαμε. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά και φτάσαμε στη θάλασσα. Καράβια περίμεναν, να σωθεί ο κόσμος. Και εκεί έλεγαν θα φτάνανε οι Τούρκοι. Τόσο τρομαγμένο κόσμο δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Μην ρωτάτε πως, Βρωμούσαμε. Στο λιμάνι μας χώριζαν. Από δω για την Μακεδονία, από κει για την Θράκη. Εμένα με στέλνανε στη Ξάνθη. Τον παππού κατά Φλώρινα, Βέροια, ούτε που θυμάμαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως είδα τον Παναγιώτη, να πηδά από τα στρατιωτικό φορτηγό, και να ανεβαίνει με ένα σάλτο στο δικό μου. Τόσο με αγαπούσε! Με αγκάλιασε και πάλι. Κοιμήθηκα μέσα του, στην δική του ασφαλή φυλακή. Φτάσαμε σούρουπο στην Ξάνθη. Μας δώσανε λίγη γαλέτα, τυρί, μια κονσέρβα. Κοιμηθήκαμε άλλος εδώ, άλλος εκεί, σε αποθήκες και στα φορτηγά μέσα. Κακό μεγάλο. Και την άλλη μέρα, δυό ώρες ποδαρόδρομο για το νέα μας Πατρίδα, το Κρωμνικό κοντά στη Γαλάνη»

 

**

 

Το  λεωφορείο – γιασεμί / Δέσποινα Κωνσταντίνου

 

    Στην  περιοχή  η  ατμόσφαιρα  μύριζε  φωτιά. Ωστόσο ο  οδηγός  του  λεωφορείου, τολμηρός  όπως  πάντα,  συνέχισε  να  κάνει τη διαδρομή  των  δώδεκα  χιλιομέτρων  που  ένωνε  τους  δυο  οικισμούς.

     Εκείνη  τη  μέρα έπεσαν πυροβολισμοί  την  ώρα  που  το  λεωφορείο  είχε  φτάσει στα  μισά  της  διαδρομής. Ο  οδηγός σταμάτησε  κι  όλοι οι επιβάτες   κατέβηκαν  από το  όχημα  αναζητώντας  καταφύγιο  μες  στα χωράφια. 

     Το λεωφορείο  έμεινε  για  δεκαετίες  ακινητοποιημένο  εκεί.  Τα  μέταλλά  του  σκούριασαν,  τα  ελαστικά  ξεφούσκωσαν  κι  έλιωσαν  σ΄ έδαφος   που  δεν  τ’ όριζε  κανείς. Μα το  γιασεμί έκανε  τη  δουλειά  του! Αφού δέχτηκε  τα  πρωτοβρόχια  απ’ το σπασμένο  παράθυρο  του  συνοδηγού,  μεγάλωσε, άπλωσε  κλαδάκια, φύλλα, μυρωδιές,  έντυσε  ύστερα  και  τα  υπόλοιπα  καθίσματα,  μετά  πολιόρκησε  τα παράθυρα, βγήκε έξω κι  έντυσε  όλο το λεωφορείο.

  Οι  δορυφόροι  κατέγραφαν  το  γεγονός,  οι δημοσιογράφοι έκαναν  αφιερώματα κι  η  περιοχή πήρε την ονομασία  «ο δρόμος  του  γιασεμιού». Ο  οδηγός,  σε  μεγάλη  ηλικία  πια, έδινε  συνεντεύξεις. Μιλούσε για τη  γυναίκα  που  εκείνο  το  πρωί  έφτασε  τριάντα  δευτερόλεπτα  πριν  από  την  αναχώρηση  στη  στάση  του  λεωφορείου  και  τον  παρακάλεσε  να  μεταφέρει  στη φίλη  της  που έμενε  στον  άλλον  οικισμό  δύο  γλάστρες  με  γιασεμί.

 

 

Από  τη  συλλογή  ‘’Μικροδιηγήματα’’, Λάρνακα 2021

 

**

 

Στο  έκτο χιλιόμετρο / Δέσποινα Κωνσταντίνου

 

    Ήρθε  η  μέρα  που ελευθερώθηκε  ο δρόμος  των  δώδεκα χιλιομέτρων. Πάλι  τα  ίδια, βέβαια, τον δρόμο δεν τον  όριζε κανείς. Στην πραγματικότητα τον  όριζε  το  λεωφορείο - γιασεμί, οι πέτρες, τα  χωράφια κι οι  παλιοί  φρουτόκηποι  που  έβγαζαν  καρπούς κάθε χρόνο  με όσο  νερό  έπαιρναν  από  τη  βροχή,  τα  σαλιγκάρια, οι  σαύρες και  ό,τι  άλλο ζωντανό  συντηρούσε  η φύση.

    Την  επόμενη  μέρα αντιπρόσωποι  των  δυο  οικισμών  συνεδρίασαν  για αρκετές ώρες. Τους  απασχόλησε  το  τι  θα  έπρεπε  να κάνουν  με το  λεωφορείο – γιασεμί,  πού ακριβώς θα  έπρεπε  να  το  τοποθετήσουν.

    Ζήτησε  τον  λόγο  ένας  φοιτητής.

    «Το έψαξα  το θέμα» είπε  στους  αντιπροσώπους. «Οι  πυροβολισμοί  που καθήλωσαν  τότε  τις  ζωές  μας, καθήλωσαν και  πολλά  αντικείμενα. Τρύπησαν  τα πλήκτρα  του  πιο  ιστορικού πιάνου στην περιοχή μας, έσκισαν  το  φόρεμα  που  ετοιμαζόταν  να  φορέσει  η αδελφή  μου  στους  αρραβώνες  της, μάτωσαν αργαλειούς, τεμάχισαν κούκλες, έσπασαν  την  αγαπημένη μηχανή παγωτού όλων  των παιδιών, έκοψαν στα δυο  την  οδοντιατρική καρέκλα του θείου μου. Μερικά  μόνο…»

    Ο δήμαρχος  έκανε  αμέσως  εισήγηση.

    «Να τα  μαζέψουμε  όλα αυτά στο  έκτο  χιλιόμετρο. Τόπος  μνήμης».

   «Κι  εμείς το ίδιο σκεφτήκαμε» είπαν οι άλλοι.

 

 

Από  τη  συλλογή  ‘’Μικροδιηγήματα’’, Λάρνακα 2021

 

**

 

Το κρυφτό της Ειρήνης / Γιάννης Παρασκευόπουλος

 

 

 Αμέριμνη περπατούσε η Ειρήνη. Με  λευκό  φόρεμα τριγυρνούσε στους αγρούς απολαμβάνοντας τα χρώματα, τα αρώματα, την ομορφιά της ζωής.

Μα ένας μαυροφορεμένος φάνηκε να την θαυμάζει από μακριά. Ήθελε να την κατακτήσει. Πόλεμο τον λέγανε κι η Ειρήνη έπρεπε να υποταχθεί αν δεν έβρισκε κάποιο σύμμαχο

και ήταν τόσο τραχύς, τόσο σκληρός, τόσο απόκοσμος.

Πως να τον ερωτευτεί η γλυκιά Ειρήνη, πως να ποθήσει την καταστροφή πως ν' αντικρύσει τον όλεθρο. Από τότε τρέχει   να βρει κάποιον να την βοηθήσει για να γλιτώσει και αυτή αλλά και η φύση . Όλοι όμως τελικά βοηθούν τον Πόλεμο πρόθυμοι ν' αποκαλύψουν την κρυψώνα της σαν να ζητούν την καταστροφή τους. Μα η Ειρήνη αντιστέκεται, κρύβεται . Και το κρυφτό αυτό σαν  παιδικό παιχνίδι αέναα συνεχίζεται..