Στην Εκκλησιά του Αγίου Αντωνίου /Δημήτριος Γκόγκας

 

Στο σπίτι του Αι Αντωνιού, 
εκεί στη νότια πύλη

πιάνω το δάκρυ του Θεού

πριν γίνει χαμομήλι.

Στην Εκκλησιά που κάηκε

και ζώστηκε τη λάβα

μόνο ο χάρος χάρηκε

και του χωριού η σκλάβα.

Και τον χειμώνα, μια ανεμώνα

-στις αλκυόνες λαλεί η αηδόνα-

στέκεται μόνη.

Κι ένα κοράκι, μ΄ενα ανθάκι

ένα καντήλι ανάβει στο βραχάκι, 

και κείνο λιώνει. 

Στο σπίτι που γεννήθηκα

κάποιες μορφές στον τοίχο, 

ότι και αν ευχήθηκα

το λένε μ΄ έναν ήχο. 

Τις νύχτες που έρχονται καημοί

κι άνθρωποι ουρλιάζουν

στους στίχους βρίσκομαι και κει 

που τ΄ άδικο δικάζουν.