Μουρμουρίζοντας για τους σκοτωμένους εννέα (στο Στρυμονικό Σερρών) *

 

Μέσα στα σκυφτά κεφάλια των γυναικών,
τυλιγμένα με κείνα τα αραχνούφαντα τσεμπέρια
κατατίθενται στεφάνια στους άγνωστους στρατιώτες,
τους γιους τους.
Δίπλα απ΄το αργοκύλιστο δάκρυ,
ζευγάρι γίνεται μια λαμπυρίδα
από τον πόνο του πατέρα για τον χαμό της γυναίκας,
μέσα σ΄ ένα τάφο τυλιγμένη με σάβανο.
Κι έρχεται ανίκητος ο άγνωστος στρατιώτης
να μπήξει ένα κοφτερό μαχαίρι στο μάρμαρο
να γίνει ανθός φορώντας άσπρο φόρεμα αγγέλου.
Στο μνημείο του χωριού, πλησιάζω
κι αφουγκράζομαι τις ανάσες
μέσα από τις διαχωριστικές των μαρμάρων,
που βοούν και κυνηγούν τα νερόφιδα
από τον ξεροπόταμο
μέχρι να γιγαντωθεί η άρνηση
μέσα στο ίδιο τους το όνομα.
Έλα και ρώτα μας άγνωστε στρατιώτη
πως χάσαμε πίσω από το παλιό σπίτι
μέσα στους ήχους που ξερνούν οι ριπές των πολυβόλων,
το φως το στάρι, την ζωή;
Και να, τώρα κυκλώνουμε το μάρμαρο
και γίνονται θυσίες στο όνομά τους.
Αλαφιασμένες φωνές πλανώνται
χωρίς ύπνο χωρίς ανάσα
καλώντας μας να μην χαθούμε μέσα στα χαλάσματα και το ρημαδιό,
μέσα στις πέτρες που κάρφωσαν με πλέγματα στις όχθες οι πρόγονοί μας.
Κι ύστερα σιωπηλά
όπως ήρθαμε, έτσι σιωπηλά να αποχαιρετιστούμε.
Τουλάχιστον να πάρουμε ένα ρούχο
σαν ανοιχτεί ο τάφος
κι ας είναι φαγωμένο από του χρόνου την άρνηση.


* Οι Γερμανοί στις 9 Σεπτεμβρίου του 1942 σκοτώνουν 9 κατοίκους και καίνε δύο σπίτια, επειδή σε μία από τις τακτικές εφόδους ανακαλύπτουν πολεμικό υλικό φυλαγμένο σε αμπάρια.