Κάπου στο πιο πέρα / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Η αγαπημένη μου φωλιά ήτανε το μπαλκόνι

είναι το μπαλκόνι
Εκεί διάβαζα, εκεί διαβάζω
Όχι απαραίτητα τα βιβλία
Αλλά τα σύννεφα που περνούσαν και περνούν 
Τους αέρηδες που σφύριζαν και τριγυρνούνε τώρα
Και σένα που ήξερα πως θα σε γνωρίσω και σε συνάντησα ξανά Μάρτη θυμούμαι
 
Κάπου σήμερα
Κάπου στο αύριο
Κάπου στο πιο πέρα
 
Όμως αργούσες, αργείς,  συνήθεια.
Και άλλο δεν μπορούσα
Να κρύβομαι μέσα στη φωλιά μου
Κι έβγαινα τα βράδια και φώναζα

και τωρα ακόμα ουρλιάζω. 
 
Πού ΄ναι εκείνες οι γυναίκες που πέθαναν από έρωτα;
Πού ΄ναι εκείνα τα κορίτσια που πατούσαν το σταφύλι 

και γελούσαν σηκώνοντας τις φούστες
Μέσα σε κείνα τα φορέματα και το δικό σου σώμα
Μέσα στο γλυκοστάφυλο που έσταζε στο χώμα 

και η δική σου μυρωδιά της αγάπης
Το στόμα
Και τα χείλη σου
Το βαθύ των ματιών σου
 
Το πρωί πάλι στη φωλιά μου
Πότε κουρνιαχτός και πότε μια σκιά από περιστέρια
Άγριο- χελίδονο, σπουργίτι
Γίνε αετός
Έγινα
Μα και πάλι μόνο τα βράδια σε φώναζα

μόνο στα μεσόνυχτα σε αναζητώ.
 
Κάπου στο αύριο
Κάπου στο πιο πέρα
Στα σύννεφα και στους αέρηδες
Εκεί σε διαβάζω, εκεί σε βρίσκω