η Ευρωπαική Ένωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει...

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

 Η Ευρωπαική ένωση γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1957 και μετρά ήδη 66 χρόνια ζωής. Ξεκίνησε με 6 κράτη και συνεχίζει με 27 κράτη την πορεία της. Η Ελλάδα εισήλθε το 1981, ενώη Κύπρος το 2004. Μέσα από την κοινή πορεία με τα υπόλοιπα κράτη διαπιστώσαμε ότι οι βασικές αρχές της Δημοκρατίας δεν τηρούνται. Κυριαρχούν οι μεγάλες δυνάμεις , όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ δυναστεύονται μικρά κράτη όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν ανάμεσα από τα 4-5 κράτη που οδηγήθηκαν σε οικονομικές πολιτικές λιτότητας με ανυπολόγιστες ζημιές στις οικονομίες των νοικοκυριών και φυσικά στις εθνικές οικονομίες. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε σε κράτη με πολύ μεγαλύτερες οφειλές προς το ΔΝΤ αλλά και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα δεν επιβλήθηκε καμία απολύτως αναγκαστική οικονομική οδηγία πλην κάποιων παραινέσεων (πχ Ιταλία). 
    Στην περίπτωση δε της Ελλάδας που τόλμησε να ψελλίσει έξοδο από την Ευρωπαική Ένωση έπεσαν τα διάφορα μαύρα κοράκια της και όπως είχε διαρέυσει τότε στον εγχώριο τύπο υπήρξαν έντονες απειλές και το αποτέλεσμα γνωστό. Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε δεύτερη μνημονιακή καταιγίδα. 
   Στις περισσότερες χώρες παρατηρείται μια δυσφορία σχετικά με τις αποφάσεις που λαμβάνει το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και η Κομισιόν, πάνω σε θέματα που αφορούν τον κοινωνικό ιστό, την οικονομία, την μετανάστευση, την διαφορετικότητα, την γεωργία, την λεγόμενη και αμφισβητούμενη πράσινη ανάπτυξη. Κράτη με διαφορετικές κουλτούρες καλούνται να συνυπάρξουν και να εντελούν κοινές πολιτικές αποφάσεις χωρίς όμως να έχουν την δυνατότητα της προσαρμογής. Η ΕΕ μοιάζει να λειτουργεί ως ένα πολυκατάστημα που διευθύνεται από μια μυστική ομάδα που υπηρετεί ολιγαρχίες της οικονομίας. Ήδη συνδικάτα εργαζομένων σε Γαλλία, Γερμανία,Ουγγαρία κ.α κινούνται δραστικά κατά των δημοκρατιών τους,κατά της εξουσίας καθώς αντιλαμβάνονται ότι η κοινή οικονομική πολιτική το μόνο που επιφέρει είναι μείωση των εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση των τιμών ενώ αμφοσβητείται έντονα ακόμα και η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ έναντι πολεμικών συρράξεων όπως αυτής της Ουκρανίας και Ρωσίας. Και μάλιστα με την δικαιολογία της διατήρησης της Ειρήνης και της διεθνούς σταθερότητας υπερασπίζεται σθεναρά την Ουκρανία βυθίζοντας τους λαούς της σε ένα οικονομικό χάος. Πραγματικά αδιανόητη πολιτική προχειρότητα. 
    Η ΕΕ της ισονομίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, μέσα στην διάρκεια της ζωής της δεν κατόρθωσε να τις εφαρμόσει. Διαδορετικές οικονομίες,διαφορετικές πορείες αλλά ίδια εφαρμογή νόμων. Αυτή η ετεροχρονισμένη πρακτική είναι που διαβρώνει τα θεμέλιά της και είναι καταδικασμένη η αποτυχία της. Μέσα στα χρόνια που θα ακολουθήσουν το πιθανότερο είναι να βιώσουμε τη διάλυσή της και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.Λέω οδυνηρό διότι παίζοντας το παιχνίδι των ΗΠΑ σχετικά με τον αποκλεισμό της Ρωσίας (μεαφορμή την Ουκρανία) δεν πετυχαίνει παρά την αυτοκτονία της. Τόσο ενεργειακά, όσο και οικονομικά. Και δεν υπολογίζει τις εσωτερικές αντιδράσεσεις (πχ της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας κτλ) που ακόμα οι σχέσεις τους με την Ρωσία είναι σε φιλικό επίπεδο.

   Η ΕΕ δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον πόλεμο στα κράτη της Γιουγκοσλαβίας, δίκασε μονομερώς κάποιους ως εγκληματίες πολέμου, δεν απέτρεψε τον πόμλεμο στην Κριμαία και τώρα στην Ουκρανία. Δεμ μπόρεσε να αποτρέψει ούτε την έξοδ οτης Αγγλίας από τομαντρί της.  Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε ίσως είναι μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη που θα έχει ως απότερο σκοπό την αναδιάταξη δυνάμεων, εθνών και εδαφών στην γηραιά ήπειρο. Ήδη το χρονικό διάστημα ζωής της Ένωσης είναι από τα μακροβιότερα διαστήματα ζωής ανάλογων συνασπισμών και Ενώσεων κρατών. 
    Είναι μια ανθρώπινη επιταγή τρελών ηγεσιών αλλά είναι μια απτή πραγματικότητα. Τα λάθη τους θα τα πληρώσουν οι υπό διοίκηση λαοί της Ευρώπης.