13 χρόνια άστεγη

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Διάβασα την ανάρτηση ενός συνανθρώπου μας σε μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης σχετικά με την κα......(το όνομα δεν δημοσιεύεται για ευνόητους λόγους) η οποία είναι άστεγη επί 13 χρόνια και έχει ως ....σπίτι πλέον μια γωνιά σε κεντρική πλατεία των Αθηνών. Αγαπημένη της συνήθεια το διάβασμα...οπότε και συλλέγει βιβλία από φίλους και γνωστούς και στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς και ανέχειας επιδίδεται στην προσφιλή της συνήθεια. Όπως η ίδια εκμυστηρεύτηκε κάποετε είχε μια βαλίτσα με 20 και πλέον βιβλία που κάποιοι της την έκλεψαν. 
     Δεν θα σταθώ όμως στην ... συνήθεια αυτή, της κυρίας αλλά στο γεγονός ότι είναι άστεγη επί 13 χρόνια.  Σίγουρα θα υπάρχουν σοβαροί λόγοι που την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Ίσως να είναι οικογενειακοί, το πιθανότερο οικονομικοί, ίσως πάλι προσωπικοί. Όποιοι και να είναι μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ότι μπορεί να είναι επιλογή ζωής. 

    Και έρχομαι στην έρμη την πολιτεία, στην κοινωνία, στον Δήμο, στο Κράτος. Όλο και κάποιος λειτουργός των εν λόγω θεσμών που διαρκώς συντηρούνται από τον οβολό του κάθε πολίτη, πασχίζουν για το καλύτερο, θα είδε την κυρία αυτή, όπως και κάθε άλλο άστεγο. Πόσοι θα είναι 1000, 10.000 χιλιάδες. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα τόσες τρύπες σε μια μεγαλούπολη όπως η πολυδύναμη Αθήνα για να χωθούν αυτοί οι άνθρωποι, όχι φυσικά για να μην τους βλέπουμε εμείς οι .... καλώς συντηρούμενοι πολιτισμένοι, αλλά για να ζούνε στοιχειωδώς ανθρώπινα και αξιοπρεπέστατα. Διότι όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει ως άνθρωπος σου την αφαιρεί αυτή η δόλια κατάσταση της μη στέγασης, της μη τροφής σε τακτά χρονικά διαστήματα της μέρας, της μη εργασίας, της μη.....κτλ. 
     Υπάρχουν διάφορα προγράμματα τόσο του φημισμένου ηλεκτρονικού κράτους, τόσο της διαβολόσταλτης ΕΕ, τόσο του τοπικού Δήμου που οι άστεγοι θα έπρεπε να είναι μια μακρινή ανάμνηση. Εν τούτοις αυτξάνονται ελέω οικονομικής ανέχεις και προσωπικών προβλημάτων. Και δεν βρίσκεται ένας μα ένας Ανώτερος άρχοντας να εξαλείψει αυτή την κατάσταση. Δεν βρίσκεται μία μα μία Εκκλησία που αντί να μοιράζει μερίδες φαγητών ( που ορθώς το κάνει) να χτίσει 1000 (τρόπος του λέγειν) δωματιάκια με ένα WC και λουτρό και να χαρίσει διαρκές χαμόγελο. Και ας συνεχίσει να μοιράζει το κεσεδάκι με το θε-ι-κό φαγητό της. 
   Νομίζω πως η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης δεν είναι δύσκολη και ούτε ακατόρθωτη. Θέληση απαιτείται. Νου και γνώση και αποφασιστικότητα. Δεν μπορεί η κα .... να είναι 13 χρόνια άστεγη, να περνάμε από δίπλα της 156 μήνες ως να μην συμβαίνει τίποτα και να της χαρίζουμε βιβλία. (που είναι και τούτο κάτι) Όμως Δήμε, παλιοδήμε κάνε κάτι πιο ουσιαστικό. Χάρισε μια στέγη κι ας είναι σπηλιά. Ένα απάγκιο.