Κυπριακό Πρόβλημα: Μια άποψη και πρόταση

   

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας*

      Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια πρωτοφανή κινητικότητα,  με συνεχείς διαβουλεύσεις εντός και εκτός Κύπρου, όπου οι πιέσεις από την φερόμενη ως Διεθνή Κοινότητα (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία κτλ)  είναι πολύ έντονες,  για την επίτευξη μιας λύσης του Κυπριακού Προβλήματος. Μιας λύσης που θα διασφαλίζει πρωτίστως τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής.
Όμως επί 42 χρόνια το θέμα δεν αντιμετωπίζεται ως ένα πρόβλημα διεθνές, αλλά ως ένα ουσιαστικό πρόβλημα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Είναι όμως έτσι; Φυσικά και όχι. Τόσο οι Ελληνοκύπριοι όσο και οι Τουρκοκύπριοι επιθυμούν διακαώς μια λύση που θα ενώσει και πάλι τα δύο κομμάτια της μεγαλονήσου και θα τερματίσει την κατοχή του 37% και πλέον των εδαφών από την Τουρκία. Η Τουρκία ως η μεγαλύτερη δύναμη της περιοχής (ας μην γελιόμαστε….) φέρει την πρώτη ευθύνη για τα αδιέξοδα,  όλα αυτά τα χρόνια. Φέρει δε την απόλυτη ευθύνη για τις τελευταίες δυσμενείς εξελίξεις στις συνομιλίες στην Ελβετία. Και το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει όμως πολύ καλύτερα ότι ο χρόνος που περνά, μετρά υπέρ της.

     Λειτουργεί ως ο απόλυτος ρυθμιστής της ζυγαριάς και οι υπόλοιποι είτε είναι εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Αγγλία) είτε όχι (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία κ.α)  απλώς παρακολουθούν και περιμένουν πότε θα διαμορφωθεί το κατάλληλο σκηνικό για να επιτελέσουν τον ρόλο του διαπραγματευτή, του ειδικού συνομιλητή ή συμβούλου, του διαμορφωτή θέσεων και φυσικά του καταλύτη στις αποφάσεις για την επίλυση του προβλήματος.  Η Ελλάδα έχει κρυφτεί πίσω από την πολιτική επιταγή ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει, ενώ η Αγγλία που κατέχει ως γνωστόν και το 3% του Κυπριακού Εδάφους κάνει έκτακτες εμφανίσεις κατά την προσφιλή της συμπεριφορά του διαίρει και βασίλευε, με αποτέλεσμα η Τουρκία να σέρνει τον χορό κατά το δοκούν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τελευταίες συνομιλίες πραγματοποιήθηκαν στην Ελβετία μετά από απαίτηση του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων που περιέργως από καλό παιδί των συνομιλιών κατάντησε κομιστής θέσεων της Τουρκίας.

   Οι συζητήσεις αναλώνονται σε διάφορα θέματα (Εδαφικό, Εγγυήσεων, Διακυβέρνησης κτλ) μεταξύ δύο κοινοτήτων, ενώ θα έπρεπε να γίνονται μεταξύ της Κύπρου και της Τουρκίας ως χώρα που εισέβαλε και καταπάτησε την κυριαρχία ενός άλλου κράτους.  Η Τουρκία τότε και τώρα κρύβεται πίσω από τον τίτλο της εγγυήτριας δύναμης και καθοδηγεί τα βήματα του προβλήματος όπου θέλει και όπως θέλει, τερματίζει ή συνεχίζει τις συζητήσεις με θρασύτατη άνεση και δεν εφαρμόζει σε καμία απολύτως απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και δεν υποκύπτει σε καμία πίεση (αν υπάρχει τελικά αυτού του είδους η πίεση) από κάποια άλλη δύναμη ή οργανισμό. 

     Οι τελευταίες εξελίξεις και ειδικά οι πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με την επιδιωκόμενη λύση, με τη λύση που διαφαίνεται να προσπαθούν να επιβάλλουν στην Κύπρο,  δεν αφήνουν περιθώρια για επικροτήσεις αλλά για αρνητικούς προβληματισμούς. Οι περισσότεροι πολίτες της Κύπρου αισθάνονται ότι ο έλεγχος της κατάστασης ξεφεύγει από τα χέρια τους και ότι θα βρεθούν μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα καθόλου ευχάριστα για το μέλλον της πατρίδας τους. Ελλοχεύει πάντα και  το όνειρο του Παντουρκισμού, μιας επικίνδυνής θεωρίας που στραγγαλίζει οποιαδήποτε προσπάθεια χώρας και λαού που συνορεύει με την Τουρκία για επιτυχή επίλυση οιονδήποτε προβλήματος. Απαιτείται προσοχή και εγρήγορση.

     Πολλοί είναι αυτοί που διατείνονται ότι το πρόβλημα της Κύπρου μπορεί να λυθεί με απλούς τρόπους τηρώντας ουσιαστικά το διεθνές δίκαιο και εφαρμόζοντάς το, κυρίως από την πλευρά της Τουρκίας. Από την πλευρά της χώρας δηλαδή που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και καταπατά τα κυριαρχικά και ανθρώπινα δικαιώματα ενός λαού.

 Τι ακριβώς θα πρέπει να γίνει; Ένα τεράστιο ερώτημα που η απάντησή του δεν υπάρχει μέσα στη λύση που προωθείται. Σίγουρα υπάρχει μέσα στα όρια κάποιας συμφωνίας, αλλά όχι της συμφωνίας που τείνει να υπογραφεί. Υπάρχει στα κιτάπια όλων των εμπλεκομένων χωρών αλλά δυστυχώς κυριαρχεί η άποψη των δυνατότερων. Και ουσιαστικά δεν είναι σύμφωνη ούτε με το διεθνές δίκαιο ούτε συμβατή με τις επιθυμίες και τις απόψεις του πολιτών της Κύπρου. (Ελεύθερης και κατεχόμενης)

  Ας αναγνώσουμε αυτά τα στοιχεία που φορτίζουν αλλά και θεωρούνται απαραίτητα για την επίλυση του Κυπριακού Προβλήματος. Δεν είναι άγνωστα αφού επί 42 συναπτά έτη απασχολούν τα εμπλεκόμενα μέρη γύρω από τις στρογγυλές τράπεζες και έχουν γραφτεί τόνοι βιβλίων και έχουν αναλυθεί από τους «σοφούς» πολιτικούς και διεθνολόγους.

        α. Διασφάλιση του ενιαίου κράτους και των θεσμών με την «μια ενιαία και αδιαίρετη κυριαρχία, τη μια διεθνή νομική προσωπικότητα και τη μια ιθαγένεια» Διασφάλιση των τριών βασικών ελευθεριών - ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης, ιδιοκτησίας.  Η ενωμένη Κύπρος θα διοικείται (όχι με τη μορφή της εναλλασσόμενης διοίκησης)  από ηγέτη που θα εκλέγεται με βάση τους δημοκρατικούς θεσμούς και ύστερα από καθολική εκλογική διαδικασία και θα έχει μία και μοναδική φωνή στους διεθνείς οργανισμούς. Η λύση θα πρέπει να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα από τις δύο κοινότητας, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.

        β. Τερματισμός της κατοχής με την άμεση απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας και κάθε άλλης ξένης στρατιωτικής δύναμης. Κατάργηση των εγγυητριών δυνάμεων και κατά συνέπεια του δικαιώματος οιοσδήποτε εγγυήτριας χώρας για στρατιωτική επέμβαση στη περίπτωση ανάγκης δημοκρατικής αποκατάστασης. Παραχώρηση του εδάφους των Αγγλικών Βάσεων στην Κυπριακή και άμεση αποχώρηση των αγγλικών αποικιοκρατικών δυνάμεων.

      γ. Αποτελεσματική αντιμετώπιση του εποικισμού. Η συστηματική αλλοίωση του πληθυσμού της κατεχόμενης Κύπρου είναι ένα διαρκές έγκλημα της Τουρκίας.

      δ. Επίλυση και διευθέτηση του ζητήματος των αγνοουμένων. Πρόβλημα που μάλλον έντεχνα αποσιωπάται τον τελευταίο χρόνο και ειδικότερα από την έναρξη και εντεύθεν των συνομιλιών.

      ε. Ουσιαστική διασφάλιση της οικονομίας της ενωμένης Κύπρου.

      στ. Τέλος ως κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Κύπρος μετά την επανένωσή της θα έχει την ίδια αντιμετώπιση και τύχη από την Διεθνή Κοινότητα και Οργανισμούς ενώ  το Ευρωπαϊκό κεκτημένο θα συνεχίζει να εφαρμόζεται χωρίς παρεκκλίσεις.

  Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι η διαπραγματευτική πορεία που έχει ακολουθηθεί μέχρι και σήμερα, βασίζεται ουσιαστικά στις επιταγές της Τουρκίας. Περιθωριοποιούνται τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας καθώς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και εκεί Θα πρέπει να επικεντρωθεί ο αγώνας των Κυπρίων εάν θέλουμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα. Βέβαια στη συνεχή αυτή προσπάθεια, δεν μπορεί ο λαός να μένει απαθής. Και επιδίωξη της Κυπριακής Σοσιαλιστικής Δύναμης και Αρχής, να είναι ο κανόνας, ότι η δύναμη ενός κράτους έχει ως πηγή τον διαφωτισμό των πολιτών, και την συνεχή εγρήγορσή για αγώνες και θυσίες. Δεν είναι δυνατόν να διαμορφώνεται το μέλλον των παιδιών του, της πατρίδα του και ο λαός της Κύπρου να μένει καρφωμένος στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του και να αλώνετε σε εμποροπανηγύρεις εντός των μεγάλων πολυκαταστημάτων. Οι αγώνες είναι ηλίου φαεινότερο ότι κερδίζονται στους δρόμους και  στις πλατείες.  Και είναι ένας αγώνας για την απελευθέρωση του νησιού από τους κατακτητές. 


*http://poetryfromcyprus.blogspot.com.cy/p/blog-page.html

Προσμονή ενός φεγγαριού

Μια μαγική νύχτα
χωρίς φεγγάρι
μόνο με ήλιο και μια καρδιά
γεμάτη λησμονιά και στεναχώρια.
Αυτό είσαι.

Μην εκπλαγείς
ο βραδινός ήλιος
κουβαλά στις ακτίνες του ένα ασήκωτο βάρος.
Έτσι είναι η λησμονιά ένα ασήκωτο βάρος.
Έτσι είναι η στεναχώρια
ένα αγκάθι.
Σκοτώνει το φεγγάρι,
μετακινεί τον ήλιο,
τρυπάει τις καρδιές.
Μια παρείσακτη ρίζα
τραβάς το δάκρυ
και παίρνει μαζί της και τα δύσβατα.

Ή πιστεύεις ;
Τα παρασέρνει
μαζί και τα σίδερα,
τις αλυσίδες
τις λαιμητόμους;

Αυτή είσαι.
Μια νύχτα.

Κι κείνο που χτίζεται παρατύπως
δεν είσαι εσύ μα ένα φάντασμα,
δεν είσαι εσύ μα μια προσμονή.
Προσμονή ενός νέου φεγγαριού
τη νύχτα…

Οι βάρβαροι έμειναν απέναντι...

Επιτέλους, έκαμε τον σταυρό του ο εθνιστής.

Δεν επήλθε ουδεμία πρόοδος.  

Οι Βάρβαροι του Καβάφη

μα θαρρώ και οι δικοί μας

έμειναν στον τόπο τους. 

Είχαν βλέπετε και πολλές δουλειές.  

Ν΄ ανάψουν τις σημαίες στον Πενταδάκτυλο

να ακολουθήσουν το άστρο του Σουλτάνου

και να γευτούν το μέταλλο, το μύρο και τη ρητίνη.

Οι μισές γυναίκες συνέχιζαν τα κοσκινίζουν τη ζάχαρη στα κόλλυβα.

Ήτανε τα μνημόσυνα για τους αγνοούμενους.  

Οι άλλες μισές και τούτες, μάζευαν την κόκκινη κλωστή,

είχε ξετυλιχτεί από την ανέμη, τελείωνε και το παραμύθι.

Για τον άσπρο καπνό που περιμένανε, σύννεφο ανομβρίας ήτανε.

Πάει έφυγε και κείνο.

Μην αναγνώσετε λαθεμένα τα σημάδια.

Πιο καθαρά δεν γίνεται.

Διαβάστε απλώς την Ιστορία μας.

Κι οι βάρβαροι την δική τους. 

[Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής; ]

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής;

Πήρα πρόχειρα και γρήγορα μια νεκρή μέρα

και ειλικρινά θυμάμαι πως την έβαλα να καθίσει δίπλα μου και όχι απέναντί μου.  

Είχα την πεποίθηση,  ίσως ψευδή,  

μα καταλάβαινα πως

μέσα από την καρδιά μου βαθιά,

όπου η ανούσια για αυτούς  ειλικρίνειά μου

πρόδιδε τους χρόνους του σαρκίου μου

μα κρατούσε αμπαρωμένη και κρυφή την ηλικία της ποίησής μου

θα έδινε ένα χρόνιο εμφύλιο

με παρατεταμένες απώλειες στίχων και ποιημάτων

σχισμένες,  ανάκατες σελίδες χαρτιών στα δάπεδα και στα ξύλινα γραφεία.

Είσαι νέος ποιητής; Τι πάει να τούτο;

Η νεκρή μέρα είχε βάψει επιμελώς τα χείλη του δειλινού

και περίμενε να την φιλήσω στο μέτωπο πριν την αποχαιρετήσω.

Έσκυψα μα με μιας χάθηκε

το πρόσωπό μου βράχηκε από δροσιά με μια ταχύτητα ποιητικής φωτιάς.

Ξέρετε εμείς εκδίδουμε νέους ποιητές;

Μα η ποίηση;

Η ποίηση κύριοι έχει ταχύτητα, δεν έχει ηλικία; Έχει ηλικία η ταχύτητα;

Η Ποίηση είναι νανούρισμα;

Έχετε ακούσει καλύτερο νανούρισμα από το κορίτσι που έγινε μάνα;

Η ποίηση είναι ένα βαθύ όνειρο, που αναζητά τη διέξοδο;

Έχεις ακούσει κλάμα ανθρώπου που ολάκερη ζωή περιμένει να χαρεί το όνειρό του;

Η ποίηση είναι θεότητα. Είναι σοφία. Είναι το λίγο που έγινε και γίνεται πολύ!

Γιατί λοιπόν επιμένετε;

Ενδύθηκα την ηλικία της ποίησης μου,

πήρα τη χαμένη μέρα παραμάσχαλα

μονολογώντας στίχους ανέκδοτους και σαθρές σοφιστείες.

Μεγάλωσα ακόμα περισσότερο! 

Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης.

Και τώρα τι; Τι απομένει ; Η ελπίδα ότι μόλις συμφωνήσουμε θα έχουμε την ίδια ώρα; Και οι χάρτες; Οι νέοι κόκκινοι χάρτες; Κυκλοφορούν λέει ήδη στο διαδίκτυο και πιάνουν, θεέ μου πόσες χώρες αγκαλιάζουν κάτω από το ζεστό κόκκινο φεγγάρι, ημισέλινο θαρρώ το έχουνε βαφτίσει, οι σφαγείς της ιστορίας κι είναι σαν να ρέει το αίμα από την Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη ποταμό. Κι όμως εμείς, τόσο μα τόσο πια ιδεαλιστές, που αντί να γίνουμε οι γλύπτες της ιστορίας, μακαρίζουμε τις μέρες και τις ώρες, που ο καλός κοινός θεός (γιατί βρε παιδιά ένας είναι να το ξέρετε) μας έκανε γειτόνους και όσο και εάν τινάζουν τα χαλιά από πάνω μας και πετάνε τα σκουπίδια τους, εμείς εκεί να τους τρατάρουμε το γλυκό της Κυριακής.

Δεν αρκεί να διαβάζουμε τα ποιήματά τους, δεν αρκεί να ακούμε τη μουσική της, δεν αρκεί ν΄ αγκαλιάζουμε τους δικούς μας εγκλωβισμένους τόπους και ανθρώπους, δεν αρκεί να παρακαλούμε …..δεν καταλαβαίνετε δεν αρκεί….

Πόσες ακόμα ενδείξεις θα πρέπει να υπάρξουν σε τούτα τα χρόνια, πόσες φορές θα πρέπει να μας φτύσουν για να πιστέψουμε πως η ντροπή δεν είναι δική μας, πόσο καιρό έχουμε να διαβάσουμε τη λέξη περηφάνεια και αξιοπρέπεια, τους ορισμούς της. Ω! μην αφήνετε τους εαυτούς σας, μην αφεθούμε όλοι μας να γίνουμε επαίτες της ήδη χαλκευμένης ιστορίας και μην παρασύρεστε από ηλίθιες συζητήσεις που αναμασούν τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια χρόνια ολάκερα.

Μας λένε ότι τα δεδομένα άλλαξαν. Τα δεδομένα είναι ίδια (εισβολή, κατοχή, αγνοούμενοι) εμείς αλλάζουμε. Αλλάζουμε και όσο περνάει ο καιρός οι ίδιοι τρομάζουμε τους εαυτούς μας. Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει. 

Μνηστήρες επί του εδαφικού κι η Πηνελόπη συνεχίζει να υφαίνει

Γιατί θα πρέπει να ξενιτευτώ για να μοιράσω τα περιβόλια μου, τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, τις ελιές, κάτω από τον ίσκιο της Γενεύης; Τι αθέατο θα συμβεί εκεί που εδώ δεν θα μπορούσαμε να το δούμε; Γιατί θα πρέπει να κουβαληθούν τόσες ομάδες ανθρώπων μακριά από την Πατρίδα, με χάρτες, πυξίδες, μπλοκ ζωγραφικής και χάρακες; Τι θα σχεδιάσουν επί αμμοδόχων και χαρτών; Δεν είχαμε στην μεγαλόνησο αίθουσες και ταχυ φαγεία. Και τι περίεργη προθυμία από χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου να φιλοξενήσουν διάσκεψη για την επίλυση του εδαφικού της Κύπρου; Τόσοι μνηστήρες κι η Πηνελόπη να επιμένει τη γη του Κολόμβου ως εγγύηση. Καλά εκείνη ύφαινε 10 χρόνια το ίδιο υφαντό ενώ εμείς (και πάλι πρώτοι και μοναδικοί εν τω μάταιο τούτο κόσμο) 40 χρόνια και ευτυχώς βρήκαμε πετρέλαιο και αέριο και τα βασιλόπουλα της γης μας έρχονται κρατώντας μύρια δώρα. Απλώς, επειδή την φιλαργυρία μας την ξέρουμε, ας σφίξουμε την καρδιά μας, ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη και ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Η βαλίτσα της επιστροφής ας μείνει λίγο ακόμα σκονισμένη, αν είναι για το καλό μας. Διότι όπως ακούτε τον άνεμο, ο Σουλτάνος, παίζει τον ίδιο σκοπό και πάλι. Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου. Μην υποτιμάμε τις ορέξεις του εχθρού. Ο Λύκος κι αν εγέρασε.......Όσο είσαι Κοκκινοσκουφίτσα καλό είναι να προσέχεις τα μονοπάτια του δάσους και καλού κακού πριν περάσεις από το ΑΤΜ για ανάληψη, δες αν καταβλήθηκαν οι εισφορές για τα ενοίκια των βάσεων, Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και το παιχνίδι του θρόνου στη περιοχή βάζει πλώρη και για τα φετινά βραβεία Οσκαρ και Γκράμυ. Οι ηθοποιοί ήδη παρήγγειλαν τα καινούργια τους κουστούμια.......

Το Περιοδικό Cadences που επιμελείται ο ∆ρ. Σταύρος Σταύρου Καραγιάννη, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Ανθρωπιστικών Σπουδών Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου

στην τελευταία έκδοσή του κάνει αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη. Έτσι μαζί και με άλλους σημαντικότατους ποιητές της Κύπρου, αποδεχόμενος σχετική πρόταση, συμμετείχα με δύο ποιήματά μου εμπνευσμένα από την ποίηση του μεγάλου Έλληνα βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας ποιητή. Τα ποιήματα που συμπεριλήφθησαν στο αφιέρωμα είναι τα παρακάτω: 

Κάποια στιγμή 

Κάποια στιγμή, 

της αγάπης μου ήταν να σβήσει 

κείνη η ρωγμή, 

που δειλά 

σ΄ ένα τοίχο είχα αφήσει. 

Mα εσύ μυστικά, 

σε χαρτί που ρωτά, 

είχες απλά ζωγραφίσει 

την ζωή. 

Ποιητή, 

του Σεφέρη μια αρχή 

«η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει»

 Λέω: η ζωή είναι δείλι, 

που στον ήλιο μας τάζει, 

-κάθε μέρα σαν ωριμάζει - 

πως θα έρθει, θα φύγει.

 Κι άμα χαράζει γίνεται φόβος, κυνήγι. 

Εμπνευσμένο από το ποίημα του Γ. Σεφέρη «Ρίμα» 

που συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή Ποιήματα 

από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 

***

Με το χνώτο σβηστό 

παράγωγο έμπνευσης 

από την “Άρνηση” του Γιώργου Σεφέρη 

Με το χνώτο σβηστό, 
σε πελάγη, τρελό το καράβι μου. 
Να σαλπάρει απ΄ το χθες, 
όταν συ θα μου λες, 
στ΄ ακρογιάλι μου, 

σ΄ αγαπάω πολύ, 
μα σαν να σαι πουλί, 
τον χειμώνα, 
με αφήνεις γιατί, 
Καλοκαίρι ανθεί, 
ανεμώνα.

Ταξίδια Πολύτιμα Του Νου: Ποιητική Συλλογή με έργα των : Σκουλίκα- Βέλλου Σοφίας, Βλαχιώτη Αλέξανδρου, Γκόγκα Δημητρίου και Δράτσελου Ευριπίδη (Απόσπασμα από τη Συμμετοχή του Δημητρίου Γκόγκα / τρία ποιήματα)

ΑΤΙΤΛΟ

Τον ενοχλούσε πολλάκις ο αγέρας που φυσούσε.
Είτε από την ανατολή, είτε από το φεγγάρι,
μα θες από τον ουρανό, από το χώμα που φιλούσε.
Τον ενοχλούσε… 
Τον ενοχλούσε…
Έπιασε με τη χούφτα του την ωραία του κόμη. 
Τη ξερίζωσε. 
Δεν ήθελε άλλο ν΄ ανεμίζει χωρίς νόημα.

ΑΚΟΥΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΑΣ

Ακούω τους στίχους σας.

Μα πιότερο ακούω
Τις φωνές των αστέγων 
Τις φωνές των αγνοουμένων
Τις φωνές των προσφύγων

Τι να δώσω 

Ψάχνω στην υποταγή μου 
Ψάχνω στη σκλαβιά των στίχων μου

Ένα άρμα για σπίτι 
Ένα όνομα σε μάρμαρο 
Μια πατρίδα, μια σημαία

Ψάχνω ένα καθρέφτη.

ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

 
Λιγόλογη σαν μικρό ποίημα
Σαν έναν στίχο
Η μάνα μου, η πατρίδα μου 
Δεν απήγγειλε ποτέ της
Δεν έγραψε ούτε ένα ποίημα
Κι όμως μέσα στο πόνο της 
Γέννησε μυριάδες.

"Φόβος" του Δημητρίου Γκόγκα : Σχολιάζει ο Κώστας Τσιαχρής

Λέω πως ζω
κι όταν με ρωτούν πως τα πάω
απαντώ
"σπίτι - δουλειά
δουλειά-σπίτι"
Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια
με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες
Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα
αποφεύγω τον σκύλο που μισώ
δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο
κατοικούν μέσα του Κέρβεροι
κι ένας Προκρούστης
που θέλει δουλειά.
Αν του την δώσω τι θα λέω
όταν με ρωτούν αν ζω;
Ζω σπίτι; 

Λένε πως τα πιο φοβερά πράγματα φορούν πάντοτε τις πιο αθώες λέξεις. Αγγίξτε προσεκτικά το παραπάνω ποίημα, για να νιώσετε την ένταση μέσα από τον ήρεμο παφλασμό στις φλέβες του. Δεν υπάρχει τίποτε το επικίνδυνο στις λέξεις του, ίσως μόνο τα τέρατα που εμφανίζονται ως απωθήσεις σε έναν χώρο εσκεμμένα ανεξερεύνητο, κι όμως η απειλή είναι αδιόρατα παρούσα, το σκηνικό έχει ήδη στηθεί, χωρίς να υπάρχουν καν τα πρόδηλα υλικά, ας πούμε απεικονίσεις, προβολείς, αντικείμενα. Ο φόβος βγάζει το κεφάλι του από κάθε στίχο, εισχωρεί μέσα στο σώμα του αφηγητή και του αναγνώστη σαν άρωμα, κολυμπάει στις σκέψεις του χωρίς να υπάρχει έτοιμο ποτάμι. Από την συγκαταβατική αποδοχή της ανάγκης να εξακολουθεί κανείς να ζει [«Λέω πως ζω» ], από τον εγκλωβισμό στο χιαστό σχήμα μιας αδιάκοπης πλήξης ["σπίτι – δουλειά /δουλειά-σπίτι"], φτάνουμε κάποτε στις συγκαλυμμένες εκδηλώσεις αυτού του φόβου : φόβος να μη διαταραχθεί η τελετουργία των πιο κοινότυπων δραστηριοτήτων ["Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια  με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες"], φόβος να μην εκτεθεί το καλά θωρακισμένο εγώ στην ανεπιθύμητη επαφή με το άλλο ον, είτε αυτό λαμβάνει τη μορφή του ανθρώπου [«Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα»] είτε τη μορφή του ζώου [«αποφεύγω τον σκύλο που μισώ»] , φόβος για τα θηρία που τρυπώνουν μέσα στην καθημερινή αλληλογραφία κι αναστατώνουν την τόσο βολική ησυχία που ξαμολάει κανείς μέσα στο φρούριο της σάρκας του [«δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο /κατοικούν μέσα του Κέρβεροι /κι ένας Προκρούστης /που θέλει δουλειά»]. Κι είναι κι αυτός ο Προκρούστης, ένα τερατώδες απείκασμα του υποσυνείδητου, που ζητάει αναπροσαρμογές στα μεγέθη, κόψιμο -τέντωμα, και που καιρός και διάθεση για τέτοιες ανατροπές ! Κι αν όπως λέει ο αφηγητής, δώσει δουλειά σ’ αυτό το τρομερό θεριό, τι θ’ απομείνει σ’ εκείνον; Τι θ’απομείνει παρά μόνο ένας νεκρός χώρος, μέσα τον οποίο απλώς θα κρύβει τα τρωτά του ;

Αναδημοσίευση από τον Σύνδεσμο: http://filologikesmaties.blogspot.com.cy/

Ο λαθεμένος ποιητής

Αυτός που λειτούργησε ως ιερέας της λήθης
βγάζοντας λάβα από τα στήθη του
στήνοντας τα δένδρα πάνω στα όρη 
άτακτα χωρίς συνταγματική τάξη
Αυτός που δεν στάθηκε με αυστηρή κρίση ενώπιον του θεού πολέμου
και της άνομης ειρήνης,
μα κράτησε με αυταπάρνηση τα όπλα σκοτώνοντας αθώους
και προπηλάκισε την ειρήνη στο όνομα της.
Αυτός που καμουφλάρισε τη ζωή του
και είπε:
Έγινα Κυπαρίσσι,
μυρίζω σαν Πασχαλιά,
χτυπώ ως έχιδνα,
μα έπλεξα με στόμφο τους στίχους μου
και ξέπλυνα αργύρια σε ρυπαρούς υπαίθριους πάγκους, 

σκουπίζοντας τα δάκρυα με αρωματικά κεντήματα.
Αυτός που εκτέλεσε τις επάρατες λέξεις
λερώνοντας με αίμα τα στιβαρά του χέρια,
τα πρωινά οργώνοντας χωράφια,
χτίζοντας σπίτια για τίμιες πόρνες,
ιερουργώντας σε εκκλησίες με παγκάρια
όπου ο ήχος των χρημάτων ηχεί ως έναρξη θαυμάτων,

τέλος ως αμήν,
αυτός που δίδαξε την ημιμάθεια ως λαϊκή τέχνη
είμαι εγώ, ο άνθρωπος,

είπε ο λαθεμένος ποιητής.

Ρημαγμένα καφενεία

φιλοξενία στην ιστοσελίδα :https://itzikas.wordpress.com/2016/01/09/%CF%80%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-131%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF/

Πάσχιζε ταλαιπωρημένο το βλέμμα
να δει τις χώρες πίσω από τα γεμάτα βαγόνια με ανθρώπους
-μετανάστες τους λέγανε στα χαρτιά με κείνες τις πύρινες γλώσσες-
Κι εσύ, με την τεμαχισμένη σου ψυχή
κόχλαζες σα λάδι σε καρβουνιασμένο τηγάνι
ως αγκάλιασε σταγόνες βροχής.
Έσταζε και στα στήθια της γης το νερό του Φθινοπώρου.

Δεν είχες πλέον δύναμη το μαύρο χέρι να σηκώσεις
Το είχες ακουμπήσει πάνω στο θρυμματισμένο γόνατο
απ΄ την ορθοστασία της ξενιτειάς που έβριζες πάντοτε.
Δεν άντεχες το χέρι να απλώσεις,
τα άσπρο μαντήλι λερωμένο μονίμως στη τσέπη
και ιδού
αξύριστος μέρες – συνεχώς είχες πένθος-
με τις τρίχες πουρνάρια στις αυλακωμένες πλαγιές,
δικαιολογούσουν κάποτε – κάποτε
κι έλεγες περιγελώντας,
ο αχνιστός καφές σε ξεκούραζε
στα ρημαγμένα καφενεία που σύχναζες τα βράδια.

Γκόγκας Δημήτριος

Τέσσερα θέλω ενός απλοϊκού ποιητή

Είναι στιγμές που το μυαλό θέλει να ξεκουραστεί και 

«Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ/ μ’ αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο/ Νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του σαράντα/που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο» που είπε και ο Πανούσης.

Από κάτι τέτοιες στιγμές προέκυψε και το παρακάτω στιχούργημα
(και όχι τερατούργημα ! ελπίζω)

Θέλει τον ήλιο μοίρα στη ζωή του
σαν ποιητής που καίει την φυγή του.
Σαν το πουλί που τρέμει στη βροχή
και τη φωλιά του ψάχνει να κρυφτεί.

Θέλει να βρει Πατρίδα ν΄ αποκάμει
στο στήθος του τον Ιούδα να ξεκάνει.
Ν΄ ανθίσει ένα λιβάδι, κει στη γη του.
Μόνο αυτός να έχει το κλειδί του.

Θέλει να είναι στίχος σε αλάνα.
Φωνήεντα όταν φωνάζει μάνα.
Να ναι το ποίημα, που δεν μπορεί
από το μίσος να ξεκλειδωθεί.

Κι αν δραπετεύσει στίχος με μαχαίρι.
Καταραμένος θα ΄ναι, πιάσε βουλοκέρι.

Θέλει εσύ να υπάρχεις, και να ελπίζεις
Κι αν στη φωτιά σε σπρώχνουν, μη λυγίζεις.
Οι στίχοι του αγγέλοι που πετούνε
του άλλου κόσμου κάποιους καρτερούνε.

Του ποιητή μας είν΄ αυτά τα θέλω
Μαστιγωτές πουτάνες σε μπορντέλο.
Με το μολύβι σβήνει τη ζωή
μα πριν πεθάνει έχει αναστηθεί.

Παρακάτω ακολουθεί η στροφή που κόπηκε από τους εγκάθετους της Κυβέρνησης. Η λογοκρισία επανήλθε. Η ανάγνωση της στροφής επιτρέπεται σε άτομα 18+

Κι οι πόρνες που συχνάζουν στα σαλόνια
Γραβάτες βάλανε και παντελόνια
Ο σάκος του λαού δεν έχει απίδια
Κι αυτούς τους αφαιρέσαν τα ,,,καρύδια

Σιγά, η Αφροδίτη κοιμάται κι ο καλός της επίσης

Σηκώθηκε με ένα τσούξιμο στην πλάτη

«θα ήταν σκέφτηκε το καινούργιο τατουάζ»

Έβαλε περίτεχνα τη μάσκα του Έλληνα και κίνησε να αδράξει

(όχι ότι ήξερε με ακρίβεια την ετυμολογία της λέξης, μα του άρεσε)

τη μέρα παρέα , με πολιτικάντηδες και

άλλα συναφή βοηθήματα της πολύπλοκης ζωής του.

Ήξερε πως η μισή σελήνη είναι απείρως δυνατότερη

μα βαυκαλιζότανε ακόμα με το φραπόγαλο παρτιτούρα μέρα νύχτα

και τη μαγκιά ως πελάρα για να περάσει απέναντι.

Το πρόχειρο και η πώληση στιγμών (έτσι του μάθανε )

έγινε μάθημα στα γύφτικα πανεπιστήμια.

Τώρα του εξίσωναν την χαμένη λεβεντιά και του ξερίζωναν την πεθαμένη ελπίδα, κι ούτε λέξη για τους αγνοούμενους αετούς.

Πετάξανε είπανε οι ποιητές για την αιωνιότητα.

Τι το ψάχνεις!

Στη μετάφραση πάντα νικά αυτός που διαιρεί και βασιλεύει!

Οι δίκες που θα ακολουθούσαν στα καφενεία με τους άβουλους,

γύναια ιδεών και ισοπεδωτές της ιστορίας,

θα τον έβρισκαν δεμένο στο συρματόπλεγμα μιας πόλης αόρατης.

Η ειρωνεία του χρόνου τον καλούσε να αποτινάζει τη πρόσκαιρη μάσκα

και με την ελληνόφωνη λαλιά να αναζητά αγωνιώντας μια Ελλάδα. 

[Ποιείν την λύτρωση στα βήματά μας]

Αποστρέφομαι την άποψη 
πως 
επειδή περπατάτε 
πρέπει να περπατώ κι εγώ 
και μάλιστα στους δρόμους σας. 

Λογική με σοι.   
Πλήρωσα τα τέλη 
ο Δήμος στρώνει το χαλί του να περάσω.

Κάμετε πως δεν βλέπετε
το κοίλο του οδοστρώματος 
την προχειρότητα της κατασκευής 
το ψέμα (πληθυντικός τα ψέματα) 
των δεκάδων καλοδολεμένων. 
Δεν είναι αθώο το ψέμα 
κι όσο το ψέμα τους πολλαπλασιάζεται 
γιγνώσκεται ως αλήθεια. 

Πτώση στη πρώτη τρύπα που άνοιξε.  
Δεν ήταν τυχαίο για όσους αυτό πιστεύουν 
Ο ποιητής πάντα πέφτει στις παγίδες που στήνουν 
οι εργολάβοι και οι νυκτερινές κουστωδίες των βρυκολάκων.  

Κι εκείνη η φωνή 
στα έγκατα. 
Ποιειν το σύνολο.
Ποιείν τους δρόμους.
Ποιείν τις πλατείες.
Ποιείν τη ζωή μας.
Στους δρόμους και στις πλατείες.
Ποιείν την λύτρωση στα βήματά μας. 

Ένα βιβλίο Ποίησης σε καλάθι με προσφορές τευχών του "playboy" και ενός "φίλησε με"

Είχα βγάλει τον σκύλο μου βόλτα στην Παραλιακή οδό της Λάρνακας. Σκεφτόμουν πως χρειαζότανε και αυτό ένα περίπατο , παρ΄ όλο που υπήρχε ο κίνδυνος των ... περιττωμάτων και το αηδιαστικό εκείνο βλέμμα των ανθρώπων που σου καταλογίζουν στη στιγμή όλα τα δεινά της Παραλιακής. Ασχέτως εάν οι άνθρωποι τα βράδια κατουρούν, πετούν τα σκουπίδια τους μέσα σε σχισμένες σακούλες, αφήνουν στα κράσπεδα κουτάκια μπύρας και αναψυκτικών, πατούν και λιώνουν τα αποτσίγαρα τους κ.α Εφοδιάστηκα με όλα τα σύνεργα, ειδικό σακουλάκι, χαρτομάντιλα υγρά και ξεκίνησα. Μετά τις δύο πρώτες ψαροταβέρνες, έστριψα δεξιά και ακολουθώντας τη ροή του δρόμου, βρέθηκα σε ένα μπροστά σε ένα κατάστημα, λίγα μέτρα από το ησυχαστήριο, αναρρωτήριο της περιοχής Μακεντζυ, όπου μου κίνησε την περιέργεια το καλάθι με τις προσφορές, που δεν είχε τίποτα άλλο παρά βιβλία και περιοδικά. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. 

Πλησίασα και άρχισα έχοντας και στην αγκαλιά μου το σκυλάκι, να ψάχνω ανάμεσα στους τίτλους για οτιδήποτε θα μου τραβούσε την προσοχή μου.. Εκτός από ένα- δύο τόμους της Εγκυκλοπαίδειας του Χάρη Πάτση, κάποια βιβλία σχεδόν κατεστραμμένα τάξεων Δημοτικού και Γυμνασίου, βιβλία με αναφορές στην Κυπριακή Ιστορία, υπήρχαν διάσπαρτα τεύχη των περιοδικών playboy, με εξώφυλλα που λίγο ή πολύ όλοι έχουμε δει και θαυμάσει, αφού το γυμνό και το ημίγυμνο έγινε παγκοσμίως γνωστό από τους συντάκτες αυτού του περιοδικού. Μην ξεχάσω και το ελληνικό περιοδικό που είδα με τίτλο φίλησε με, όπου στην πρώτη σελίδα φιγούραρε γνωστή τηλεπαρουσιάστρια σε πόζα θεάς ή τέλος πάντως ημίθεας.  

Κάτω λοιπόν από αυτό τον όγκο των σεμνών περιοδικών και των κατεστραμμένων λοιπών βιβλίων βρήκα ένα βιβλίο Ποίησης. Τα Ποιητικά Άπαντα του Κύπριου ποιητή Παύλου Ξιούτα. (1908-1991) Σε άθλια κατάσταση, λερωμένο, τσαλακωμένο, γαριασμένο από την υγρασία, ουσιαστικά ετοιμοθάνατο. Πως βρέθηκε σε εκείνη την κατάσταση αναρωτιόμουνα. Ο κάτοχος θα έπρεπε να το είχα παρατήσει έκθετο στον ήλιο και τη βροχή ή να το είχε για αρκετό καιρό πεταμένο σε κάποια γωνιά του μπαλκονιού του. Το βιβλίο όπως ενημέρωνε η σύνταξη, είχε εκδοθεί τον Ιούλιο του 2008 από την εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ σε 15 χιλιάδες αντίτυπα.  Επειδή δεν είχα στη βιβλιοθήκη μου κάποιο βιβλίο αυτού του ποιητή, αποφάσισα ευθύς να το πάρω, αλλά του κάκου διαπίστωσα ότι δεν είχα μαζί μου χρήματα. Κάλεσα την πωλήτρια, μία κυρία που από τις κουβέντες που ανταλλάξαμε έδειχνε να κατάγεται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μου είπε ότι το βιβλίο κοστίζει 3 ευρώ. Όταν την ρώτησα γιατί το έχει στον καλάθι με τα υπόλοιπα βιβλία η απάντησή της ήταν καταπέλτης. "Και που θέλεις να το έχω, σε ειδικό ράφι"  Της εξήγησα ότι θα το ήθελα και να μου το κρατήσει. "Δεν κάνουμε κρατήσεις μου είπε, άμα το θες πάρε το τώρα" 

Σηκώθηκα και έφυγα απογοητευμένος

Την επομένη πήγα και πάλι στο ίδιο κατάστημα ακολουθώντας τη συνηθισμένη διαδρομή. Στο καλάθι τα βιβλία και τα περιοδικά μου έδιναν την εντύπωση ότι δεν τα πείραξε κανείς. Ήταν στην ίδια θέση που τα είχα αφήσει και την προηγούμενη. Πήρα το βιβλίο ποίησης και ρώτησα την κυρία. Χθές μου είπατε ότι κοστίζει 2 ευρώ; ' Κάνεις λάθος" μου απάντησε "σου είπα 2, 95!" Της έδωσα τα 3 ευρώ και πήρα μαζί μου ουσιαστικά ένα νεκρό σωματικά βιβλίο. Αυτό που χρειάζεται είναι μια σωστή περιποίηση και ένα καλό διάβασμα. Η περιποίηση του έγινε και πήρε και τη θέση που του αξίζει. Τώρα δεν απομένει παρά η ανάγνωσή του. Έτσι θα αναστηθεί ....... σκέφτηκα. 

Μια ερώτηση σχετικά με την τελειότητα του Θεού, σε σχέση κυρίως με τη δημιουργία του ανθρώπου (αφελές και βλάσφημο;)

Ο Θεός είναι ο Κύριος και Θεός των Θεών και ο Κύριος των Κυρίων, ο Μέγας Θεός, ισχυρός και φοβερός.O Θεός είναι φως, είναι αόρατος, είναι παντοδύναμος, είναι  αναμάρτητος,  άγιος, άκακος, αψεγάδιαστος, είναι άπειρος…..θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα τόσα πολλά επίθετα που του έχουν προσδώσει οι επιφανείς της Ορθοδοξίας. Το ερώτημά μου λοιπόν είναι προσπαθώντας να βάλω και τον εαυτό μου στη θέση του (αμαρτία; ) σε μια προσπάθεια του "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" και σκεπόμενος ότι «Στο τέλος της έκτης ημέρας, ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, ο οποίος υπήρξε το τελευταίο και το τελειότερο δημιούργημα του Θεού» γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στη γη. Γιατί υπάρχει το κακό; Γιατί ο τέλειος Θεός δεν αποφάσισε, δεν αποφασίζει ή δεν μας έχει δείξει ότι θα προβεί στο μέλλον στη λήψη αποφάσεων για να σταματήσουν τα φρικτά δεινά, αλλά και τα απείρως ηλίθια πράγματα, του τελειότερου δημιουργήματός του, του ανθρώπου.

Διότι όταν έφτασα στον θρόνο του (είπα ότι προσπάθησα να δω από τη θέση του τον άνθρωπο) και κοίταξα τη γη, ειλικρινά δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να σκοτώνει, να είναι ζηλόφθονος, να βιάζει, να κοροϊδεύει, να αισχροκερδεί, να ψεύδεται, να φιμώνει, να σκλαβώνει, να τρέφει οργή, να είναι αλαζόνας, άπληστος, να επιθυμεί τη λαγνεία, να χλευάζει, και τόσα άλλα κακά και άσχημα. Κατέβηκα φυσικά πολύ γρήγορα από τον θρόνο του, διότι ήμουν ανάξιος να κρίνω το πιο τέλειο δημιούργημά του, στο οποίο έδωσε και την ελευθερία του λόγου και των πράξεων για να δικαιολογήσει τις ατέλειες που όπως καταλαβαίνετε δεν είναι και λίγες. Έχω την αίσθηση ότι περισσότερες είναι οι ατέλειες, περισσότερα τα κακά στοιχεία του ανθρώπου παρά τα καλά. Ειλικρινά ως ένα τέλειο δημιούργημα δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί δεν μπορώ να δω, να διαβάσω, να παρακολουθήσω,  το σχέδιο του θεού. Που οδηγούμαστε; Εκνευρίζομαι όταν πεθαίνει ένα παιδί και μου λένε πως το αγάπησε ο θεός και το πήρε στον παράδεισο. Αν το αγαπούσε τέλεια, δεν θα έπρεπε να μείνει με τους δικούς του. Δεν θα έπρεπε να κρατηθεί η ισορροπία πρώτα οι γονείς και μετά τα παιδιά στη ροή αυτού του κόσμου; Μας άφησε βέβαια παρακαταθήκη την είσοδο στην επόμενη τελειότητα (βλασφημία;) αλλά μέχρι τότε τι; Πώς να αντέξεις τόσους πολέμους σε όλες τις φάσεις της ζωής του τελειότερου δημιουργήματός του;

Κάτι δεν πάει καλά με τον ένα και μοναδικό θεό, με την πίστη μας, με τα κτίσματά του (έχω κουραστεί δε να αναλώνομαι σε αναγνώσεις τόσων διαφορετικών ερμηνειών από τόσους και τόσους εξέχοντες παράγοντες της…..θρησκείας) Και αρχίζω το καλοκαίρι να ξεφλουδίζομαι. Αλλάζω δέρμα ως… τέλειο δημιούργημα του πρώτου και μοναδικού κτίστη του σύμπαντος ( και άλλη βλασφημία) 

…ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ

Ο κόσμος του παντέρημος.

Βαθύ μαύρο η νύχτα, πλημμυρισμένη από θλίψη.

Οι αγκάλες σφιχτές, οι πέτρινοι τοίχοι αμίλητοι. Ποτέ άλλοτε.

Οι  γέρικες πόρτες ακόμα πιο σφαλιστές. Εξέλειπε το φως των κεριών.

Η μυρωδιά της πείνας,

το απάνεμα της λύπης, μια στεναχώρια.

Το χρώμα ενός ξεχασμένου ψίχουλου στην άκρη του δωματίου

Και κείνος σβολιασμένος μέσα στις συλλαβές της ανέχειας.

Άνοιγε το ντουλάπι της ψυχής, δεν έβρισκε τίποτα.

Έκλεινε τις χούφτες με δύναμη,

ίσα να ματώσει των δακτύλων του το σύνορο

κι ύστερα,  βυθιζόταν άπλυτος στο βούρκο των δακρύων.

Πήρε ο καθρέφτης το πρόσωπο, άνεργο το μαράζωσε.

Γιόμισαν οι βαθιές αυλακιές ερωτήματα.

Στα έγκατά τους, χάνονταν

άνυδρες οι λέξεις κι οι εναπομείναντες ελπίδες.

Πώς να τις μιλήσει! Τις αποχαιρετά εραστής του ελάχιστου.

Φόβος. Αόρατη λύτρωση και σκόνη στο γύρω του.

Φόβος και βρεγμένη σκόνη λύτρωναν τη πείνα.

Ρούχο η ανέχεια, ουράνιος αδιέξοδος δρόμος.

Αστραπή τ΄ ουρανού, σκότος, λειψυδρία της ζήσης.

Θεέ μου.

Βρέξε αντάμα με τη στείρα μου ποίηση. Βρέξε ελπίδα.

Κάμε το τέλος κλωνάρι να μυρίσουν οι χρόνοι του,  

βασιλικό και μέντα.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ 2016

 Β΄ Βραβείο  Κατηγορία Σύγχρονης Ποίησης.

Συνομιλία με ένα τύπο που έφυγε χωρίς να τον χαιρετήσω

Έφυγε κι ούτε που πρόλαβα να τον χαιρετήσω

όχι ότι είχα και κάποια ιδιαίτερη σχέση

συγχωριανός απλά,  που σημαίνει αδελφός

ή θα έπρεπε να σημαίνει – έτσι, έτσι ρε μάγκα-

τριγυρνούσε αδιάκοπα με τις ρίζες του πότε στο ποτάμι και

πότε στον ουρανό

με το χαμόγελό του κεντημένο στον αέρα και

την αίσθηση της συμπόνιας του κόσμου στη καμπούρα του

στη καμπούρα της ζωής.

Το κενό στο σπίτι θα το γεμίσει ο χρόνος

Ξέρει τη τέχνη του

Το κενό μας θα βουλώσει η καθημερινότητα

Και θα ξεχαστεί ο εκφοβισμός

Θα ξεχαστούμε όλοι  

Κουβαλώντας στις καμπούρες μας τα σκεπάσματα που δεν δώσαμε

για ζεστασιά αλλά  τ΄ απλώσαμε με την αναίδεια της γλώσσας

να τα γιορτάσει ο ήλιος κι η νύχτα

τ΄αδέλφια των παρείσακτων

των γελωτοποιών

που όταν φεύγουν λέμε πόσο σημαντικοί είναι

οι σημαντικότεροι της ζωής μας.

Σο καφενείο κάθονται ευπρεπώς ενδεδειμένοι φίλοι και γνωστοί

Ως όφειλαν δηλαδή

Και ο καφές πάντα δίνει αφορμή για ένα αστείο.

Βρε μάγκα μου, γίνεται κηδεία χωρίς γέλιο!

Καλό ταξίδι 

Για την δική μου Πατρίδα

Έπαινος στον Ε΄Ποιητικό Διαγωνισμό
Καισάριος Δαπόντες (Δήμος Σκοπέλου)

Κάθε πρωί της ξενιτιάς ο ήλιος χρυσολάμπει.
Μα μένα την καρδούλα μου φωτίζει μια νυχτιά,
που απλώνεται κει στα βουνά. Κι είναι νεκροί οι κάμποι,
κάποιας πατρίδας που στο νου μου, πάντα τριγυρνά.

Το άρωμά της δεν ξεχνώ, είναι της μάνας μύρο.
Απλώνονταν απ΄ την αυλή, ως κάτω στο ποτάμι.
Κυρτή στ΄ αναχώματα, η λεύκα όπου θα γύρω
και η ψυχή απ΄ τη κούραση, σιγά θα αποκάμει.

Οι λόφοι της παράδεισοι, γεμάτοι ανεμώνες.
Απ΄ το βουνό απλώνεται σαν σκέπη o ουρανός.
Ξενιτεμένοι γερανοί μου φέρνουνε εικόνες.

Και φτερουγίζει πάντοτε στα στήθη ένας καημός.

ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΝΟΥ (Συλλογικό έργο) (Ποίημα ΣΚΙΑ του Δημητρίου Γκόγκα)

Συγγραφείς: 

ΒΕΛΛΟΥ-ΣΚΟΥΛΙΚΑ ΣΟΦΙΑ , 
ΒΛΑΧΙΩΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ , 
ΓΚΟΓΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ , 
ΔΡΑΤΣΕΛΟΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ 

ΣΚΙΑ

Στο λιτό γραφείο μια λάμπα πετρελαίου
Ήταν η πολυτέλεια που επιζητούσε
Η σκιά στο τοίχο έλαμπε από χαρά 
Μια λιπόσαρκη σκιά 
Ενός άδοξου ποιητή
Που πέθανε πάνω στη πένα του 
και άλλαξε χρώμα από μελάνι
Λυπήθηκε πολύ
Κι η στεναχώρια του πιο λύπη 
Έκαμε τη λιπόσαρκη σκιά να δακρύσει.

Ότι αγάπησε 
Ήτανε σκιές σε ένα τοίχο.