Ο ποιητής πριν από την Πύλη.

Οίκος ευγηρίας / 28 Απρ 2019

Τη μέρα που δοξάστηκε η νίκη επί του θανάτου, τη μέρα ετούτη επέλεξε να πάει στον αγαπημένο του ποιητή. Και ήταν εκεί, ξαπλωμένος στο μονό κρεβάτι, σκεπασμένος ως το λαιμό, μόνη διέξοδος του κορμιού μια σκιά κρανίου, με το περιποιημένο μούσι και τα μάτια ορθάνοιχτα.

Του χάιδεψε το κεφάλι, κρύο και ρίγησε. «Ποιητή, με ακούς;» «Ποιητή με ακούς;» επανέλαβε εκείνος, στον χρόνο που κλωθογύριζε,  τη ζωή, η άνοια και η λήθη. Το βλέμμα ακούνητο, τα χείλη στεγνά. Χέρια γαντζωμένα στο αόρατο κουπί, που δεν θέλει να κουνήσει. Απρόβλεπτος ο συνομιλητής της ζωής. Δεν θέλει να τηρήσει την συμφωνία. Βιάζεται και η βάρκα παρασέρνεται από το ποτάμι, έτοιμη να διαβεί την πύλη, όπου η σιωπή κυβερνά και άρχει το αιώνιο. «Ποιητή ακούς;»