Επτά ψυχές / Δημήτριος Γκόγκας

Ανάμεσα στις ευθύνες κινείται η σοκαρισμένη κοινωνία της Αφροδίτης. Υποκριτικά ονειροπαρμένη αναστατώνεται καθημερινά από κτυπήματα του Εγκέλαδου στην ελαφρότητα της καρδιάς της και ζητά ματαίως δικαιοσύνη δηλώνοντας τον συγκλονισμό της. Ουδέν δάκρυ επί των εκκλησιών. Που να περισσέψει. Εδώ καλά – καλά δεν μπορούμε να δούμε την έκφραση του πτώματος, πόσο μάλλον την δική μας. Στοιχεία συλλέγονται για την αθώωση των θεσμών όχι φυσικά του δράστη. Μας δυσκόλεψε ο μπαγάσας. Να ήτανε τουλάχιστον αλλοδαπός.

Ανάμεσα στο εύρος της όρασης, κινείται η οπτική μας επί των ψυχών που χάθηκαν. Τόση ήταν η δύναμή τους για ζωή, που συνάχθηκαν στον παράδεισο για ανέλπιδη δικαιοσύνη. Ο Έρωτας, τις αγκάλιαζε ασφυκτικά καθώς πάλευαν να ξεφύγουν από την σιδερόφρακτη φυλακή της πρότασης: «Μα για μια Φιλιππινέζα νοιάζεσαι σιορ»

Η ζωή τους καθρέφτης, μας θρυμματίζει. Ξεπεσμένη όπως όπως η πολιτεία, χωρίς ντροπή, ενδύεται την υποκρισία και το ψέμα, οραματιζόμενη τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν μέσα στον άνθρακα, τη πίσσα και τα αργύρια. Οι άτεγκτες  συνειδήσεις δεν παραιτούνται. Προσαρμόζονται, σιωπούν προσωρινά, παραφυλούν κι ύστερα ως ερπετά σφικτήρες, τυλίγονται γύρω από πολίτες που βαφτίζονται θύματα και σηκώνουν τις μαύρες σημαίες με πρόσημο: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Και τώρα πούστηδες θα δείτε…» δείχνοντας φανερή την ενόχλησή τους καθήμενοι επί ακούνητων καρεκλών πλησίον των περιγέλαστων γραφιάδων των «τα του Δήμου»

Και όλα αυτά ως την αποκάλυψη, την ανάσταση και το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία που δεν φαίνεται στο άμεσο μέλλον.