Σήμερα δεν έχω πολλά να πω. Μου αρκεί η σιωπήμπροστά στην ερώτηση της συζύγου μου. Πόσο θα διαρκέσει αυτό. Δεν αντέχω. Έχω πολλές σκέψεις που με βασανίζουν μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη πανδημία και όχι μόνο (απαίσια φράση) αρρώστειας αλλά και πανδημίας αρρωστημένων μυαλιών.
Ειλικρινά δεν μπορώ να ταξινομήσω πουθενά πως να είναι δυνατόν να ακούμε φράσεις όπως είναι ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, να τ΄ αγκαλιάσουμε, έχουμε την δυνατότητα να περπατήσουμε στην αυλή μας, να μας λένε πως είναι καιρός να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας στην μαγειρική, για δες τι έκανε ο τάδε διάσημος κτλ, να κάτσουμε στο μπαλκόνι μας και να θαυμάσουμε την δύση, την ανατολή και τα πουλάκια που κελαηδούν ....σαν δεν ντρέπονται και παρασυρόμαστε και εμείς και λέμε ναι μπορούμε επιτέλους να τα κάνουμε αυτά, λες και πιο μπροστά δεν τα κάναμε, δεν μιλούσαμε, δεν παίζαμε, δεν περπατούσαμε, δεν γελούσαμε .... Γιατί κοροιδεύουμε ακόμα και τον ευατό μας δεν το γνωρίζω. Γιατί δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε κάποιο παράλληλο κόσμο και όχι σε αυτή την τρομακτική πραγματικότητα, την οποία διασκεδάζουμε, τη στιγμή που κάποιοι επενδύουν στον φόβο και την διαρκή υπομονή θα περάσει και τούτο.
Κοιτάζεις τους άδειους δρόμους και βρίσκεσαι κομπάρσος σε μια ταινία επιστημονικής δαντασίας και τρόμου.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, που έγραφαν και οι μικροί κύριοι και οι μικρές κυρίες, το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,082%, άντε ακόμα λίγο. Η Μεγάλη Τετάρτη του Κυρίου μας καλεί στο ευχέλαιό της. Ας αναστηθούν οι ευχές μας και ας διαλύσει το άγιο λάδι τις κακίες και τους φθόνους αυτού του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου