Άλλα 20 κρούσματα. 735 συνολικά σε μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος. Πρέπει σίγουρα να προσπεράσω τις κακές σκέψεις αλλά μία τάση, φυσιολογική τάση να αναλύω τα πάντα, με οδηγεί σε αυτές. 0,084% σκαλί, σκαλί ανεβαίνει το ποσοστό. Μόλις κατεβαίνουν τα κρούσματα αρχίζουν οι ειδικοί και μιλούν για σταθεροποίηση και κυρίως προσπαθούν να δώσουν μυνήματα αισιοδοξίας, πάσχα έρχεται παιδιά και Ανάσταση, ας μοιράσουμε ψεύτικες ελπίδες, δεν χάνουμε τίποτα, τα χάσαμε όλα!
Μόλις ανεβαίνουν τα κρούσαματα όλοι μιλούν για μία διαρκή πάλη και αγώνα που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί. Μα οι αγώνες κερδίζονται εκεί έξω στους δρόμους. Πρώτη φορά βλέπω έναν αγώνα και έναν πόλεμο να κερδίζεται μέσα από φυλακές. Πρωτοτυπία, ανθρώπινη πατέντα. Ιδιοφυής σκέψη. Αντί στο αντίθετο. Μη φυσιολογικό. Είναι σαν να μου λένε πως σε έναν πόλεμο γίνεται δικός μας ένας λόφος χωρίς να πατήσουμε και χωρίς να υψώσουμε την σημαία μας εκεί. Γελειότητες.
Μεγάλη Πέμπτη. Σήμερα βάφαμε τα αυγά, κάναμε τα τσουρέκια, προετοιμάζαμε το έδαφος και την κουζίνα για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής. Σήμερα μας πείθουμε πως πρέπει να βάψουμε τα αυγά, να κάνουμε τα στουρέκια και να προετοιμάσουμε το έδαφος για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής με μοναδική διαφορά τη σημαντικότερη πτυχή. Μόνοι και μακριά απο τους αγαπημένους μας. Όταν θέλεις να εκδικηθείς κάποιον, όταν θέλεις να πληγώσεις κάποιους χτυπάς εκεί που πονάνε. Στους αγαπημένους, στους δικούς τους. Και αυτή τη στιγμή, ξεπερνώντας τα όρια της πανδημίας, αυτό γίνεται. Δεν ξέρω αν θα αναστηθούμε, δεν ξέρω εάν με το να μείνουμε σπίτι θα είμαστε ζωντανοί αύριο. Ξέρω πως θα πρέπει να μάθω ξανά το αλφάβητο και να συνθέσω νέες λέξεις και όρους, σβήνοντας όλα όσα ήξερα ως σωστά και ορθά στη ζωή μου.
Δεν μπορώ να ακούω άλλο από την τηλεόραση συνθήματα και μυνήματα που σε λίγες μέρες γίνανε ξεπερασμένα, καταδικασμένα σε αποτυχία. Δεν μπορώ να βλέπω άλλο πρόσωπα επιστρατευμένα σε μια πολιτική επικίνδυνη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Δεν μπορώ να θωρώ τους αυνανιστές του ψέματος να παρουσιάζονται ως προφήτες της αλήθειας. Και κυρίως δεν αντέχω να μου λένε κατάμουτρα πως είμαι αδαής,πως μέχρι τώρα ζούσα σε ένα κενό, ήμουν καινός και τώρα, ναι τώρα έτσι ξαφνικά να προδίδω τον Χριστό μου, να τον Σταυρώνω και να τον ξεπροβοδίζω στον θάνατο μόνο του. Λάθος.
Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι μέχρι τώρα δεν γνώριζα τις αξίες και τα ιδανικά, πως δεν μιλούσα με τα παιδιά μου, πως δεν δάκρυζα, πως δεν γνώριζα τους γειτόνους και τώρα ελέω ενός ιού, όλα αυτά γεννήθηκαν μέσα μου. Έτσι ξαφνικά. Δεν γνωρίζω εάν με τον Χριστό αναστηθώ και εγώ, αναστηθούμε όλοι. Πρέπει πάντως να αποκτήσουμε τη δύναμη, ή να βρούμε μια κρυμμένη δύναμη στη καρδιά και στη ψυχή μας να αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία αξοστρακίζοντας την ανεντιμότητα του λόγου, την κλοπή της ελευθερίας, τη περιθωριοποίηση της επιλογής, τη Δημοκρατία του εγώ μας. Να βρούμε την ανθρωπιά μας.
Με όλα αυτά το μόνο που μου απομένει είναι μια κοινότυπη ευχή: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου