Κυπριακό Πρόβλημα: Γενικές σκέψεις και μια ανεφάρμοστη πρόταση για λύση του προβλήματος.

  

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    Το Κυπριακό πρόβλημα, συγκαταλέγεται ανάμεσα σε άλλα διεθνή προβλήματα (Ρωσική εισβολή στην Ανατολική Ουκρανία, προσάρτηση Κριμαίας, Δημιουργία Ισλαμικού κράτους, διχοτόμηση Συρίας, Παλαιστινιακό κτλ ) που χρήζουν επίλυσης, μέσω των  αποφάσεων και των διαταγμάτων που έχουν ψηφιστεί τόσο από τον ΟΗΕ, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και από άλλους συνασπισμούς κρατών αλλά και μεμονωμένων χωρών.

    Η μη λύση του Κυπριακού προβλήματος, έχει περάσει ήδη στην 5η δεκαετία και όπως όλα δείχνουν θα διαρκέσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, άγνωστο πόσο, καθώς οι προτεινόμενες λύσεις σκοντάφτουν συνεχώς στην απόλυτα αρνητική στάση της Τουρκίας που βρίσκει (και εάν δεν υπάρχουν τις δημιουργεί) πάντα αιτίες και προφάσεις είτε να ακυρώνει τις συνομιλίες, είτε να τις αποδομεί, είτε τέλος να δημιουργεί μια άλλη παράπλευρη κατάσταση, οδηγώντας στην τελμάτωση το πρόβλημα και κερδίζοντας χρόνο που είναι ο καλύτερος παράγοντας παγιοποίησης ενός θέματος και λειτουργεί υπέρ αυτού που κατέχει το άδικο. Καθορίζει με ακρίβεια τη θέση της Τουρκοκυπριακής πλευράς και υποκινεί κάθε ενέργειά της σε τέτοιο σημείο που μηδενίζει την κοινότητα των Τουρκοκυπρίων, την περιθωριοποιεί. Την καταστεί μαριονέττα.

    Φυσικά οι ιστορικοί σκαπανείς και άλλοι περιφερόμενοι εργάτες των γεγονότων και αναλυτές μπορούν με ευχέρεια να διαπιστώσουν λάθη και μάλιστα αρκετά στην Ελληνοκυπριακή πλευρά, όμως δεν μπορούν να παραβλέψουν το συνεχή αγώνα της Ελεύθερης Κύπρου να ενώσει τα δύο κομμάτια της. Ίσως είναι μάταιος ο αγώνας αλλά είναι ένα σημαντικό αγώνας. Είναι αγώνας επιβίωσης.

    Η Κύπρος ως ελεύθερο κράτος αδυνατεί να επιβάλλει μία από τις προτεινόμενες λύσεις ή να οικοδομήσει με τους Τουρκοκυπρίους τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που φέρεται ως η καλύτερη λύση (υποστηρίζεται από την Κυβερνητική Πολιτική) μέσα στο χάος των συνεχών κι ανεδαφικών συνομιλιών. Γιατί όμως δεν μπορεί να επιβληθεί μία λύση; Η απάντηση (εάν ξεφύγουμε από το ρομαντισμό της πολιτικής) είναι απλή. Η Κύπρος δεν έχει την Στρατιωτική Ισχύ και ως εκ τούτου περιορίζεται η προσπάθειά της μέσω της διπλωματίας που όμως (το επιβεβαιώνει ο χρόνιος παράγοντας) δεν είναι αρκετή. Έτσι «πάει περίπατο» και η λαϊκή ρήση που λέει: «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».

   Αντίθετα η Τουρκία ως χώρα παρουσιάζεται όλα αυτά τα χρόνια ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη που παρά τα όποια προβλήματά της (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, στρατιωτικά κτλ) κατορθώνει να παίζει ηγετικό ρόλο και παίρνει μόνη της δικαιώματα χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα, χωρίς να σέβεται διεθνείς κανόνες και οργανισμούς. Της δώσανε το δικαίωμα, δεν της το πήρανε ποτέ, της μάθανε να συμπεριφέρεται ως ταραξίας και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Εξάλλου για να έχει και η ζωή ενδιαφέρον κάθε γειτονιά θέλει τον ταραξία της, τον τζάμπα μάγκα. Η Στρατιωτική της ισχύ δεν είναι αμελητέα αν σκεφτεί κανείς ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πολεμά σε 3 μέτωπα με (μερική ή ολική ) επιτυχία (Λιβύη, Συρία, Κουρδιστάν). Είναι ακραίο θορυβώδες μέλος του ΝΑΤΟ, τελεί υπό ειδική σχέση με την ΕΕ, αναλαμβάνει τον ρόλο του αστυνομικού της γειτονιάς όταν της ζητηθεί και είναι φυσικό να αξιώνει (και αξιώνει συνεχώς με απειλές) κέρδη και τώρα τελευταία κέρδη από το ενεργειακό παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο. Και δεν θα σταματήσει γιατί δεν μπορεί. Έχει προπονηθεί και πρέπει να τρέξει για να τερματίσει νικητήρια. Οι θέσεις της παρουσιάζονται με περίσσιο θράσος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των διεθνών σχέσεων και δεν θα ήταν παράδοξο να υποστηρίξουμε ότι ευλογούνται αυτές οι θέσεις, από την ΗΠΑ (πολιτικά, οικονομικά, προσωπικά συμφέροντα) αλλά και από την ανοχή της ΕΕ(παγίως οικονομικά συμφέροντα, πολιτικά οφέλη σε κράτη όπως η Γερμανία και η Ολλανδία) και την μη τυχαία Ρωσική ουδετερότητα (εμπορικές συναλλαγές δις). Ως που μπορεί να φτάσει; Υποθέτω ως το τέρμα!

     Και τελευταία, μέσα σε όλο αυτό το περίεργο σκηνικό διεθνών σχέσεων είμαστε και εμείς η μικρή Κύπρος που χωρίς να έχουμε μετρήσει το μέγεθός μας, ή εάν το έχουμε μετρήσει δεν έχουμε κατανοήσει τη μικρότητά μας, προσπαθούμε να παίξουμε σπουδαίο ρόλο, πρωταγωνιστικό, αλλά μέλλον περιοριζόμαστε στο ρόλο του κομπάρσου και μάλιστα χωρίς αμοιβή, ούτε λαμβάνουμε  τον κατώτερο μισθό της Κυβέρνησης, εξάλλου ποιος ζει με κείνο τον μισθό πλέον. Οι πολιτικοί μας ηγέτες όλα αυτά τα χρόνια με γνώμονα το συμφέρον του Κυπριακού λαού, προσπαθούν βασιζόμενοι στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, της συμμετοχής μας στην γερμανοποιημένη ΕΕ και λαμβάνοντας υπ όψη τη διεθνή νομιμότητα, προσπαθούν για το καλύτερο. Κανείς δεν μπορεί να μην τους καταλογίσει τη σεβαστή προσπάθεια που καταβάλλουν όλοι τους. Για την επιθυμητή λύση,  που αργεί όπως και ο ταχυδρόμος πολλές φορές.

     Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής μέρους της από την Τουρκία, η οποία είναι μία από τις τρεις εγγυήτριες χώρες (Τουρκία, Αγγλία, Ελλάδα) της ύπαρξής της. Όσο σκληρό και εάν ακούγεται αυτό, αυτό ισχύει. Ύστερα λοιπόν από το υποκινούμενο (ΗΠΑ, Αγγλία) πραξικόπημα της Ελλάδας (Χούντα των Αθηνών) και την απαράδεκτη ανοχή της Αγγλίας, επενέβη η Τουρκία (ύστερα και από σχετικό κάλεσμα για τη αποκατάσταση της Δημοκρατίας των εγγυητριών δυνάμεων) και τα αποτελέσματα αυτής της επέμβασης τα βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Επί της ουσίας και οι τρεις χώρες φάνηκαν ανεπαρκείς στο ρόλο τους και οι ευθύνες βαρύνουν άπαντες. Φυσικά το μερίδιο του λέοντος αποδίδεται στους Τούρκους που δεν κατανοούν τίποτα μα τίποτα.  Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις που υπάρχουν προφητεύουν μια δύσκολη μελλοντική περίοδο για την Μεγαλόνησο και τον ελληνισμό της.

     Ωραία θα πούνε ορισμένοι. Και τι θα πρέπει να γίνει, τι θα πρέπει να κάνουμε. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να παρατήσουμε τη στάση της κλαίουσας κόρης. Επιδίωξη οι απ΄ ευθείας συνομιλίες με την χώρα που παίζει το ρόλο του κατακτητή. Την Τουρκία δηλαδή. Η κοινότητα των Τουρκοκυπρίων απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια την ανεπάρκειά της ως συνομιλητής. Πέτυχε το ρόλο της ως υπερσύχρονο φερέφωνο της Τουρκίας, της μητέρας πατρίδας της όπως την αποκαλούν.

   Με δεδομένο, ότι το σύνολο των παραμέτρων του Κυπριακού προβλήματος έχουν συζητηθεί και υπάρχει η σύγκλιση στο σύνολο των επιδιώξεων των αντιμαχόμενων πλευρών θα πρέπει: Να τεθεί υπό τη μορφή δημοψηφίσματος η προτεινόμενη λύση (Ενιαίο κράτος, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, Συνομοσπονδία Δύο Κρατών, Δύο κράτη στο ίδιο νησί κ.ο.κ) μέσα σε ένα χρονοδιάγραμμα 5-6 ετών. Το χρονοδιάγραμμα αυτό υπό τη μορφή νόμου του Κυπριακού κράτους θα κατατεθεί στον ΟΗΕ, στην ΕΕ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς με ορισθείσα επακριβώς την καταλυτική ημερομηνία. Την τελική ημερομηνία θα έχουμε τη λύση όποια και να είναι αυτή.

Παράλληλα θα προωθηθεί:

α. Η απομάκρυνση των Αγγλικών Βάσεων με τη μορφή που έχουν ή παραμονή με υπογραφή συμφωνίας για πλήρη στρατιωτική υποστήριξη στη περίπτωση παραβιάσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη περίπτωση αθετήσεως της συμφωνίας τίθεται αυτομάτως θέμα οριστικής απομάκρυνση τους.

β. Κατάργηση των καθεστώτος εγγυητριών δυνάμεων.

γ. Παύση των διλημμάτων εάν ανήκουμε στη Δύση ή στην Ανατολή (ΗΠΑ, ΕΕ ή Ρωσία). Κάποια στιγμή θα πρέπει να το αποφασίσουμε και να το τηρούμε.

    Σίγουρα οι αποφάσεις αυτές θα ασκήσουν πίεση και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Όμως θα δείξουν την επιθετική αποφασιστικότητα της Λευκωσίας για τερματισμό του προβλήματος που κρατά όμηρο τη χώρα και τους πολίτες της μισό αιώνα πλέον.

    Πλέον των παραπάνω θα πρέπει επιτέλους να ασκηθεί ολοκληρωτική πίεση στους Τουρκοκύπριους να επιλέξουν με ποιους θα πρέπει να είναι. Τον τρόπο επιλογής θα τους βρούνε εκείνοι μέσα και πάλι σε ένα αυστηρά χρονικό πλαίσιο. Πέραν εκείνου του χρονικού πλαισίου και εφ΄ όσον η επιλογή τους θα είναι η απομάκρυνση τους από την Κυπριακή οντότητα και κυριαρχία τότε θα πρέπει σταδιακά αλλά σύντομα να αποφασιστεί:

α. Η κατάργηση της Κυπριακής Ιθαγένειας και Ταυτότητας των Τουρκοκυπρίων

β. Η παύση κάθε είδους επιδομάτων προς την Τουρκοκυπριακή Πλευρά

γ. Η παύση κάθε είδους δωρεάν παροχής αγαθών (πχ ρεύματος, νερού κτλ)

και η λήψη και άλλων δυνατών μέτρων που θα καθορίσει και την αυτόνομη πορεία πλέον της Κυπριακής Δημοκρατίας.

    Αγαπητοί φίλοι,  φτάσαμε σε ένα επικίνδυνο σημείο να δικαιολογούμε τις συμπεριφορές της Τουρκίας ως αποτέλεσμα της δικής μας αναποτελεσματικότητας ή γιατί πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, αγνοώντας ότι συνεχώς κερδίζει έδαφος και εμείς με τη παθητική ανωτερότητά μας της το επιτρέπουμε. Πολλές φορές εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε, κρύβουμε για να περάσουμε και τα προβλήματα διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα έλος που συνεχώς μεγαλώνει και θα μας πνίξει. Εάν δεν μπορεί να υπάρξει κοινό μέλλον πρέπει να αποφασίσουμε για το βελούδινο διαζύγιο που θα επιτρέψει απεγκλωβισμό (όσο οδυνηρός μπορεί να είναι) από το αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που μπορεί να αλλάξει εάν η πράσινη γραμμή βαφεί άσπρη.

*Τουρκοκύπριοι:

Οι Τούρκοι της Κύπρου. Πριν από το 1571,χρονιά κατάκτησης της Κύπρου από τους Οθωμανούς, οι Τούρκοι της Κύπρου δεν αποτελούσαν παρά μια μικρή μειονότητα, κυρίως αιχμάλωτοι επιδρομών που ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Το 1571 εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο περί τις 30.000 Τούρκοι (αναμεμειγμένοι με Έλληνες και Αρμένιους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν Μουσουλμάνοι, ενώ πολλοί έφεραν το στίγμα του άπιστου. Κάποιους ονόμαζαν και ραγιάδες.