Το μεροκάματο του τρόμου

Ήθελα εδώ και καιρό να αναφερθω σε μια κατηγορία εργαζομένων στην Λαρνακα της Κύπρου που στην πλειονότητα τους είναι αφρικανικής και ασιατικής καταγωγής. Εννοώ τους μεταφορείς γρήγορων εδεσμάτων τόσο στην κατοικία μας όσο και στους χώρους εργασίας. Επί το...λαικοτερον ντελιβεραδες. Οδηγοι μηχανών ελάχιστων κυβικών και τελευταίως ποδηλάτων με το σχετικό ψυγιακι ζωσμένο στους ώμους. Τρέχουν να προλάβουν κάτω από τον χλευασμό μας με το ένα χέρι να κρατά το τιμόνι και το άλλο το κινητό για να μας ευρουν μέσω της σχετικής εφαρμογής, ενώ πολλάκις το κράνος κρέμεται στο μπράτσο. Τα χρήματα λιγοστά. Το κεφάλι σκυφτό, ιδρώτας, κούραση, αναγκαστικά θα χαμογελάσουν, Σερ. Πρόσφατα είχαν κατέλθει σε απεργίακή κινητοποίηση ελαχίστων ωρών κα η αντικειμενική τηλεόραση μας, αφιέρωσε λίγα λεπτά,ίσως λιγότερα από 2, στην ανάλυση του θέματος. Επιδερμικά ως συνήθως.

Στους δρόμους περνούν ανάμεσα στα ακριβά αυτοκίνητά μας, προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο, για να αποφύγουν και την συνήθη παρατήρηση. "Καθυστέρησες... Την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο ανεκτικός." Η ανασφάλιστη ωριαία αποζημίωση πολύ κάτω του υποφερτού. Ελεύθερη αγορά και κουραφέλαξα. Ελεύθερη εκμετάλευση το δικαιότερο.

Σίγουρα η κοινωνία βολεύεται, το κράτος με τους θεσμούς παρατηρητές. Αν θρηνήσουμε θύματα, το πιθανότερο να βρούμε μια βολική δικαιολογία. Αν όχι, βολευομαστε ως έχει. Εξάλλου ...μωρέ αδελφέ στη χώρα τους καλύτερα ήταν;