ΖΕΙΔΩΡΑ ΨΥΧΑΝΕΜΙΣΜΑΤΑ : Ποιητική Συλλογή του Χρήστο Αλεξιάδη

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 
     

Τον Χρήστο Αλεξιάδη, έχω την τύχη και την τιμή να τον γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ως ποιητή όμως, τον συνάντησα μέσω των σελίδων της κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι ένας άνθρωπος που διακρίνεται για την σεμνότητα και την ταπεινότητά του. Και αυτό κατορθώνει να το μεταδώσει μέσα από τον λόγο του. Προσπαθεί χρόνια τώρα να ζει τις μικρές στιγμές, μέτοικος μέσα σε μια «αυλή θαυμάτων» αντιπαλεύοντας το «άτι της αλαζονείας» Εκεί ξεδιπλώνει τα όνειρά του και συναντά τα χρώματά τους. Εργάτης της ποίησης και της στιχουργικής, σκαπανέας ακούραστος της τέχνης, δύναται να αναλύσει τη «δύναμη μιας λέξης» και να αναδείξει τις «ζείδωρες στιγμές». Στην πρώτη του ποιητική συλλογή μπορούμε να δούμε χωρίς περιστροφές το αποτέλεσμα της «αποταμίευσης αισθημάτων» , τα «άστρα του θέρους» και μια ακόρεστη δίψα να μας κοινωνήσει στης «ηλιαχτίδας το αγλάισμα» και στον «ήχο των χρωμάτων»
      Στα 62 ποιήματα της ποιητικής συλλογής των εκδόσεων «το κλειδί» μπορεί ο αναγνώστης να έχει την διάθεση να ανέβει σε «ασέλωτα άλογα» και να τραπεί σε φυγή, σε ουτοπίες, όμως σίγουρα θα σταθεί με σκεπτικισμό στα μικρά φιλοσοφημένα ποιήματα που ορισμένα από αυτά αποτελούν αλήθειες του κόσμου πέραν του ποιητή. Το «αν που δεν μεγάλωσε» αναμένουμε ως αναγνώστες να αποκτήσει την οντότητα που επιθυμεί ο ποιητής και είμαστε απολύτως σίγουροι ότι και στο μέλλον θα διαβάζουμε «Φυλλορροήματα» που στους «δρόμους του ουρανού» θα μας χαρίζουν την γαλήνη που χρειάζεται ο ίδιος, αλλά και εμείς οι αναγνώστες της ποίησης. Α μη τι άλλο, η ποιητική συλλογή «ΖΕΙΔΩΡΑ ΨΥΧΑΝΕΜΙΣΜΑΤΑ» όπως και όλες οι ποιητικές συλλογές αποτελούν το απόσταγμα της ψυχής και την έκθεση των υπαρξιακών προβλημάτων μας και οφείλουμε να αγκαλιάσουμε την προσπάθεια του Χρήστου Αλεξιάδη.
 
Στιγμές της λήθης
 
Και σαν έρθουν τούτες οι στιγμές της λήθης,
να μου κρατάς το Α της ζωής,
Α-λήθειες μαζί σου να θυμούμαι…
 
**
Το άτι της αλαζονείας
 
Σέλες αλόγων έγιναν οι άρχοντες
και καυχώνται για τη ρώμη και την εξυπνάδα τους
μέχρι να ξεπεζέψουν απ΄ το άτι της αλαζονείας.
 
**
Τα σημάδια
 
Σημάδια να βάζεις
– μου ΄λεγες μάνα-
ακόμα και στους πέτρινους
τους τοίχους
ένα δενδρί τα λόγια μας,
π΄ ανθίζουν και την πέτρα.
Σημάδια να βάζεις μου ΄λεγες
–κι ύστερα έκλαιγες-
άδικος ο κόσμος
στ΄ αλισβερίσι
 κλαδιά τα χέρια μας
μα τα ρήμαξε η συνήθεια.