Του κόσμου μας φεγγάρι / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Κυλάει ο χρόνος μες στο καλοκαίρι.
Σε κάποιο κάδρο σ΄ έχω ξαναδεί.
Πιάσε γυναίκα, το δεξί μου χέρι
και κράτα το, πριν σβήσει η αυγή.
 
Κι ένα φεγγάρι, ανθός στη θύμησή μας,
τις νύχτες θα φωτίζει τη ζωή μας.
 
Στα κύματα σειρήνες τραγουδάνε.
Ο ουρανός συννέφιασε μαθές!
Οι νότες τσιγαρόχαρτα και σπάνε
κι η Πηνελόπη κόβει τις ραφές!
 
Και συ ρωτάς: θα φέξει το φεγγάρι;
Σου απαντώ: πως ναι τον Αλωνάρη.
 
Ξυπνά το σκότος, φρίττω τον Ιούλη
Ανάποδα χτυπάει η καρδιά!
Ακόμα να ξυπνήσουνε οι δούλοι
με προσευχές μιλούν και ωσαννά!
 
Μα σαν χαθεί τ ολόγιομο φεγγάρι.
Θα γεννηθεί στον κόσμο ένα βλαστάρι!

ΣΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

2 Νοεμβρίου 2002

 

ΣΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Στ΄ αγέννητα φεγγάρια αγάπες μου προσεύχομαι.

Να λάμπουνε σαν άστρα.

Ακάνθινους δρόμους γυρισμού ας χαράξουνε

Κι αφού διαβώ των ακριτών τ΄ απόρθητα κάστρα,

Τα στήθη ορνέων γυναικών,

Σεμνά και σεβάσμια θα ψηλαφίσω.

Μην πέσω, μην υποκύψω στης αμαρτίας την εντολή

Κι ύστερα θα οσμίζω τα δάκρυα της γης,

Κι ύστερα ανάσα και πάλι ανάσα.

Ερωτήσεις / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Κίτρινο βαθύ Φθινόπωρο

κι ένας άρρωστος Σεπτέμβρης 

με συμπτώματα γρίπης.

Ενοικιαστήριο προσωρινό 

πληρώνει η ζωή μου,

σ΄ ένα αρσενικό αφιλόξενο στρατώνα. 

Έστρωσε ατάκτως τα ξεραμένα φύλλα του ο μεθυσμένος μήνας, σκεπάζοντας με το κίτρινο σεντόνι του,

της γης τα εναπομείναντα ζωντανά μέρη.

Κατοίκησε έσχατος και ντροπαλός μέσα μου,

αναπάντεχα και απροσδόκητα.

Μύριζε πρώιμη βροχή, μύριζε και ξαφνικό κρύο.

Χουχούλιασα και ρίγωσα μέσα στα σιδερωμένα χακί.

Τρεις μήνες ενέχυρο, συγχρόνως και η εξόφληση.

Δειλά ο μεστωμένος ήλιος

μεγάλωνε πάνω από τα κουρεμένα κεφάλια μας,

στο αυστηρό πρωινό

κι έπαιρνε αγκομαχώντας την υπέρ ταχεία του χρόνου,

να μπολιάσει στη νοτισμένη δύση της ημέρας τα σπασμένα κομμάτια.

«Σε παρακαλώ» μέσα απ΄ τη παγερή σιωπή

και τ΄ όμοιο σκοτάδι των απογευματινών καψερών ηλιαχτίδων.

Στη βρεγμένη σιωπή,

στα μουδιασμένα χαμόγελα των νιόφερτων ανδρών,

στις πρωινές ώρες του γριπωμένου Σεπτέμβρη.

Έπιανα την βαριά καρδιά μου, μια κρύα φλούδα πεύκου ξεκολλούσε.

Αντίκριζα το ψηλό βουνό,

τόσο μικρό αυτό το βουνό με σκονισμένα κυπαρίσσια.

Η εγκυμονούσα ψυχή μου μια μικρή σημαία που γνώριζε να σωπαίνει.

Πόσες μορφές να πάρει τούτη η σιωπή.

Όσες οι σιωπές τόσοι και οι άνθρωποι.

Μετρούσα την σιωπή της ψυχής

με το δεξί δείκτη υψωμένο κάθετα στα δύο χείλη.

Δεν μπορείς να μιλήσεις.

Δεν έχεις το δικαίωμα, ούτε θα έχεις την ευκαιρία.   

Μετρούσα τα βήματα των άλλων,

διαιρούσα κι έβγαζα τα δικά μου στο πηλίκο.

Επιτραπέζιο παιχνίδι στην αχανή αρένα

καθώς έβλεπα την αλλαγή φρουράς.

Μπροστά σκυφτός ο γέρος Δεκανέας, νέος γερασμένος χρόνος.

Άχρονος διαμελιστής σκοπών, ταχυδρόμος όπλων και φυσιγγίων.

Πέφτανε στάλες, ο σκουριασμένος τσίγκος  τις σιγοντάριζε.

Και πάλι εν δυο, ψηλά το ακούραστο χέρι, ίσιο το ακοίμητο όπλο, δυνατά το σταθερό πόδι.

Γυναίκα απάτη η διαρκής βροχή.

Πάλευε, ερωτοτροπώντας με το ξερό, ουδέτερο χώμα.

Αναζήτηση.

Εγώ, 

το άπλετο στενάχωρο εγώ, στο άνετο εμείς,

περίμενα απ΄ ώρα σε ώρα να σταματήσει

παίρνοντας τον δρόμο της ξενιτειάς

του αποχωρισμού, του Χειμώνα και της Άνοιξης. Τόσο θα διαρκούσε το ταξίδι αυτό στον πακτωλό ποταμό. Οκτώ μήνες και τρεις εποχές.

Πικροδάφνες πότιζαν οι μικρές και μεγάλες στάλες!

Μάνα ορφανή, καλή μου μάνα, πως στέκεσαι έτσι;

Μην καίγεσαι έτσι, κομμένη καλαμιά του κάμπου.

Στην μέση του κύκλου χορεύουν αντάμα,

Ο γκρίζος ουρανός καΙ η ετοιμόγεννη γη.

Μάχονται εντός μου. 

Κούφιο πικραμύγδαλο η ειρήνη και ένας λάγνος πόλεμος κοχλάζουν μέσα μου. Σύνθεση παράταιρη στα τραπέζια των λαών του κόσμου.

Ξερό, ετοιμόρροπο λαρύγγι να σπάσει.

Μια πλίθινη πηγή από έρημο στην έρημο.

Στέγνωσε από την αιώνια ανομβρία των λέξεων.

Πώς να ξεδιψάσω από το άνυδρο των χρόνων;

Τα αγιάτρευτα ερωτήματα μικτά μουσκεύουνε,

Πέφτουν από τις χαλασμένες ράγες των αρχαίων συρμών.

Οι επιταγές ανεξαργύρωτες με σκουριασμένες άγκυρες

Οπλισμένες περίτρανα και θανάσιμα.

Στενάζουν οι μολυσμένοι κοριοί.

Μικρές παγίδες, αλώνουνε το μισοφαγωμένο στρώμα.

Ο θεός μας έστειλε την φθινοπωρινή καταιγίδα.

Η αποδιωγμένη σιωπή μας, σταμάτησε με το αυστηρό αλτ του Δεκανέα.

Είχε τελειώσει η αλλαγή των δειλινών σκοπών.

Ο ήχος λόξιγκας μιας σταγόνας στο τσίγκο.

Χνώτο ζωγραφιστό πάνω στο λερωμένο τζάμι.

Τα θηκάρια είχαν γεμίσει από λάμες και σκέψεις.

Απλώσαμε τα κουρασμένα σώματα, στα μουχλιασμένα στρώματα, μουχλιάσαμε αμέσως και εμείς.

Το άνετο εμείς και το αγχωμένο εγώ!

Οι αεικίνητες φιγούρες κλαμένων γυναικών ξυπνήσανε,

Μέσα στα χιαστί πλέγματα των στεναγμών και των σιδερένιων κρεβατιών.

Βλέπαμε τους δρόμους της ζωής από δω.

Φταίει η δυνατή βροχή, ο μαύρος βαρύς ουρανός;

Οι φάλτσες ανδρικές φωνές από τους διπλανούς θαλάμους,

Μακρινά μοιρολόγια, μιμήσεις νεκρικών ακολουθιών

Που αψηφούν – λένε υστερικά-τον θάνατο,

Όταν παίρνει τα όνειρά μας στο παρόν και υποδαυλίζει το εμπρός.

Κόπασε επιτέλους η βροχή,

Το χέρι άπλωσε δυο στάλες δροσιά στα κουρεμένα μαλλιά.

Κόπασε και η σιωπή.

Ο παλιός κόσμος μας χάνεται.

 Ο παλιός κόσμος μας χάνεται. Έφυγαν οι πρόγονοι, οι γονείς, μας αποχαιρετούν. Η ζωή, μας οδήγησε σε άλλα μέρη. Ασπρόμαυρες οι εικόνες της Κυριακάτικης βόλτας στην πλατεία, το σουβλάκι με την ξεροψημενη φέτα ψωμιού στην κορυφή, το μουχαμπετ των γυναικών στο πλατυσκαλο, τα μαύρα σπόρια, τα πειράγματα, το τρέξιμο στις αλάνες, η ευτυχία μες στη ανέχεια και τη φτώχεια.

Άνοιξαν νέοι δρόμοι εξέλιξης, όχι δα και οι καλύτεροι, απομακρύνθηκαμε από τις εστίες, ξεχάστηκε το κρυφτό κυνηγητό και γλυτωμο, ξεχάστηκαν τα μήλα, το τσιλίκι, το τζαμι, δεν παίζουμε πια τα δέκατα. Οι παλιοί μας φίλοι κάπου μακριά κι αυτοί.

Μακριά τα αδέλφια, οι συγγενείς, έρχονται νέα πρόσωπα και παίρνουν τις θέσεις τους.

Και μεις κάπου κάπου γράφουμε κείμενα μπας και αναβιώσουμε κάποια μνήμη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ / Το τελευταίο ποίημα της ποιητικής συλλογής : ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Τέλος Ιούνη 2003

--Καθώς γεννιότανε ο θεός,

                                                Ποιητή μου τι είδες;

--Σταυρωμένους λαούς,  στ΄ ουρανού τις τσιμπίδες.

-Καθώς γελούσε το παιδί,

                                               γράψε ποιητή μου, τι είπες;

--Είπα: χαρές θα σκοντάφτουνε στο σεργιάνι

                                     κι οι λύπες θα κερνούν την οικουμένη.

-Καθώς πονούσε ο θεός, ποιητή μου,

                                     Πες μας τι απομένει;

-Δάκρυ που στάζει στην άκρια της γης

                                    κι αναβλύζει ως μύρο απ΄ το ασκί της ζωής.

Σημείο Πώλησης Της Ποιητικής μου Συλλογής: "Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες" / Δημήτριος Γκόγκας

 

Επειδή όταν έρχεται η στιγμή να συζητήσω για τη δική μου ποίηση, φίλοι και γνωστοί με ρωτούν που υπάρχει ποιητική συλλογή μου, προκειμένου να την αγοράσουν, σας πληροφορώ ότι τόσο η ποιητική συλλογή : "Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες" αλλά και η "Τέσσερα Τέταρτα" (είμαι ένας εκ των τεσσάρων δημιουργών) εκτίθενται στο βιβλιοπωλείο: 

Academic & General Bookshop Cyprus

τηλ: 24 628401

email: academicandgeneral@cytanet.com.cy

επί της οδού : Ερμού 41, Λάρνακα

Θεία κοινωνία! / Δημήτριος Γκόγκας

Επιλέγω σαν Απόστολος τη σιωπή.

Να οι κραυγές της,

καθώς γεννιέται στίχος.

Στην ειρήνη που ηττάται και στον πόλεμο που μεθά.

Στη κοφτερή πέτρα που σπάει τη πέτρα.

Στον αμάραντο ήλιο,

στο βαθύ ύπνο του φεγγαριού,

στην αγάπη σου που συγχωρεί.

Κι είμαι προσκυνητής στο έλεος της.

Η σιωπή σα θεία κοινωνία.

Κωνσταντίνος Ξενόπουλος ο Συγγραφέας που γεννήθηκε στο Στρυμονικό

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Ο Κωνσταντίνος Ξενόπουλος γεννήθηκε στο Στρυμονικό Σερρών το 1959. Σπούδασε στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία όπου και διετέλεσε καθηγητής αγιογραφίας για τέσσερα χρόνια. Το 1990 ιδρύει και διευθύνει την Καραπιπέρειο Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας στην Κατερίνη. Τον Ιανουάριο του 1991, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Minsk κ.κ. Φιλαρέτου, μεταβαίνει στη Ρωσία. Το Σεπτέμβριο του 1992 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Σχολής Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, στην οποία και διδάσκει μέχρι το Μάιο του 1997. Ο Μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος του εμπιστεύεται την αγιογράφηση εικόνων που δώρισε στις επίσημες περιοδείες του. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος του αναθέτει την αγιογράφηση ναών στην Φινλανδία, Ουγγαρία και Πολωνία. Στις 19 Ιουνίου 1996 εκδίδεται το βιβλίο του «Κόπος και Σπουδή» που περιέχει μαθήματα κλασσικής αγιογραφίας. Το Δεκέμβριο του 1997 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού της Σχολής «Ο Πανσέληνος». Στις 20 Σεπτεμβρίου 1998 τιμάται με το παράσημο του Μεγάλου Τάγματος του Αγίου Αμνού της Αρχιεπισκοπής Φινλανδίας και στις 17 "Οκτωβρίου 1998 με το παράσημο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Πολωνίας. Από το 1999 διδάσκει στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. την βυζαντινή αγιογραφία καθώς επίσης και στο Μουσικό Γυμνάσιο Πιερίας. Τον Ιανουάριο του 2000 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η αξιοπρέπεια ενός πινέλου». Από το καλοκαίρι του 2000 έως και σήμερα διδάσκει βυζαντινή αγιογραφία στο Sommer Akademie στο Moosburg της Αυστρίας. Από τον Ιανουάριο του 2001 συνεργάζεται με τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κύριο Πέτρο. Συνεχίζει την συνεργασία του και με την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο. Έχει ιστορίσει τον Πατριαρχικό ναό στην Αλεξάνδρεια και με ψηφιδωτά το νέο Πατριαρχικό Μέγαρο. Τον Ιούνιο του 2001 τιμάται από τα Μ.Μ.Ε. της Πολωνίας για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας με δίπλωμα και μετάλλιο. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 διευθύνει τη νεοϊδρυθείσα Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Ο Άγιος Αντώνιος στη Βυζαντινή τέχνη» (σύντομος βίος και μάθημα αγιογραφίας). Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Είναι παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ζει και εργάζεται στην Κατερίνη.

Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις αγιογραφίας. Ατομικές του εκθέσεις έγιναν:
1. 1985: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
2. 1985: στην αίθουσα του Κέντρου Επικοινωνίας της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
3. 1986: στο ΡΕΥΡΙΝ D' AICUES στη Νότια Γαλλία.
5. 1988: στην Κατερίνη, στο βιβλιοπωλείο «Άθως».
6. 1990: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
7. 1991: στις Σέρρες υπό την αιγίδα του Δήμου Σερρών.
8. 1992: στην Ξάνθη υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης Αντωνίου.
9. 1992: στην αίθουσα εκδηλώσεων της Νομαρχίας Πιερίας υπό την αιγίδα του Νομάρχη.
10. 1998: στο Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
12. 1999: στην Κατερίνη στην αίθουσα ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους.

Ο Τράμπ, ο Ζελένσκι, ο Ζαγοράκης και ο δικός μας ο Φειδίας!

 

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Η γυναίκα μου συχνά- πυκνά μου λέει : τι κάθεσαι και ασχολείσαι και γράφεις, μήπως θα αλλάξει κάτι. Σέβομαι την άποψή της και τις περισσότερες φορές ακολουθώ τις συμβουλές της. Όμως έχω φτάσει σε μια κρίσιμη ηλικία, στην ηλικία εκείνη, που αδυνατώ να μην καταθέτω την δική μου άποψη, την προσωπική μου γνώμη, ειδικά σε ζητήματα δημοσίου συμφέροντος, σε ζητήματα πολιτικής, σε θέματα που επηρρεάζουν την κοινή γνώμη και όταν αντιλαμβάνομαι ότι η επιφάνεια προσπαθεί πάσι θυσία να καλύψει την ουσία. Ο άνθρωπος μην ξεχνάμε είναι πολιτικό ον! 

Διαβάζοντας λοιπόν ειδήσεις στο διαδίκτυο και βλέποντας και αυτά τα μικρά βίντεο του Τικ-Τοκ, που άλλοτε σε ευχαριστούν και άλλοτε σου δημιουργούν αποτροπιασμό, πέφτω μπροστά σε ένα βίντεο του δικού μας Κύπριου Ευρωβουλευτή, του κ.Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος πάνω- κάτω δικαιολογώντας το γεγονός της εκλογής του ως Ευρωβουλευτή λέει. Ο Τράμπ και ο Ζελένσκι ήταν ηθοποιοί, ο Ζαγοράκης ποδοσφαιριστής και έγιναν Πρόεδρος των ΗΠΑ, Πρόεδρος της Ουκρανίας και Ευρωβουλευτής. Γιατί όχι και εγώ! (Λέω πάνω- κάτω διότι δεν συγκράτησα ακριβώς τα λόγια του και δεν μπόρεσα να ξαναβρώ το βίντεο) 

Φύση ανύσηχος προσπαθώ να βρώ στοιχεία για τους 3 που ανάφερε και επισημαίνω τα κάτωτι:

Ο Ντόναλτ Τράμπ, γεννήθηκε το 1946. Από ηλικία 13 ετών σε στρατιωτική ακαδημία και αποφοίτησε το 1964. Ακολούθως σπούδασε οικονομικά σε Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ακολούθησε σταδιοδρομία ως επιχερηματίας, εργολάβος, κτηματομεσίτης, παραγωγός ταινιών, έπειξε και ο ίδιος σε 1-2 ταινίες (άρα ηθοποιός δεν λέγεται!) ενώ ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική το 2016. (σε ηλικία 70 ετών!) Το 2017 εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ μέχρι και το 2021. Ασχολήθηκε δε και με την συγγραφική, γράφοντας περί τα 20 βιβλία. 

Ο Βολοντιμίρ Ζελένσι γεννήθηκε το 1978 και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Ασχολήθηκε με την
υποκρτική, έγινε δηλαδή ηθοποιός, παραγωγός ταινιών, σεναριογράφος. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 2018, καθώς η εταιρία παραγωγής της ταινίας που πρωταγωνιστούσε ως πρόεδρος της χώρας, ίδρυσε το : κόμμα του λαού. Από το 2019 (σε ηλικία δηλαδή: 41 ετών ασχολήθηκε με την πολιτική) 

Ο Θεόδωρος Ζαγοράκης γεννήθηκε το 1971. Ποδοσφαιριστής των Ομάδων Καβάλας, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΛΕΣΤΕΡ Αγγλίας. Ήταν αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας το 2004 όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαικό πρωτάθλημα! Η Πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 2014 και έκανε 2 θητείες στο Ευρωκοινοβούλιο! (σε ηλικία 43 ετών) 

Ο Φειδίας Παναγιώτου γεννήθηκε το έτος 2000. Από το 2019 ασχολείται ως Youtuber και το 2024 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής.

Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να κατανοήσει ο καθένας από εμάς ότι η σύγκριση εκθέτει τον δικό μας ευρωβουλευτή. Και όχι μόνο τον εκθέτει αλλά τον θέτει απέναντι μας με απολογητική στάση ως θεσμικό παράγοντα! Οι απαντήσεις που μέχρι τώρα δίνει και γενικότερα η εν γένει στάση του, αναφέρεται δε ότι προσφάτως "Ο Σύνδεσμος Τέκνων Αγνοουμένων οι 1619" καταήγγειλε πως , όταν ζήτησαν από τον 24χρονο ευρωβουλευτή να προωθήσει το θέμα των αγνοουμένων στο Ευρωκοινοβούλιο, εκείνος φέρθηκε απρεπώς, με ειρωνείες και χλευασμούς.

" Σύμφωνα με το sigmalive, στην ανακοίνωση ο Σύνδεσμος ισχυρίζεται ότι «εκτός από την άρνησή του, την οποία ως ένα βαθμό κατανοούμε, εισπράξαμε την ειρωνεία, τον χλευασμό και την απαξίωση, με εκφράσεις όπως, “μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου”, “ποια νομίζεις ότι είσαι”, “εν τζι εν έτσι που δουλεύκει το ευρωκοινοβούλιο”, “τζαι εγώ έχω θείο αγνοούμενο αλλά εν κάμνω έτσι” και το καταπληκτικό, “εν τζι εν μόνο εσύ κόρη μου που είσαι ορφανή”». 

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο στο θέμα. Ο κ Παναγιώτου έχει αναφέρει πολλές φορές ότι αγνοεί τόσο την πολιτική, όσο και την λετουργία του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτή όμως η ...αδυναμία του, δεν τον καθιστά άτρωτο και δεν του δίνει "άφεση αμαρτιών" σε ότι λέει και κάνει. Είτε το θέλει, είτε όχι εκπροσωπεί μαζί με άλλους 5 ευρωβουλευτές την πατρίδα μας. Οφείλει τον μέγιστο σεβασμό όχι μόνο στους θεσμούς αλλά και στους πολίτες αυτής της χώρας. Σεμνότητα, σεβασμός, αυτοσυγκράτηση, ανάπτυξη θέσεων για όλα τα θέματα,  και γνώση της θέσεως του ευρωβουλευτή που κατάκτησε. Μόνο έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει ως πραγματικός εκπρόσωπος της Κυπριαής Δημοκρατίας. Ήδη έχει απογοητεύσει την μεγαλύτερη μερίδα των ψηφοφόρων του! 

πηγή: https://www.iefimerida.gr/

3 χαικού της Αγάπης

 

3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα (Ποιήματα ΟΡΑΣΗ και ΑΚΟΗ )

Ο Δημήτριος Γκόγκας το 2016 συμμετείχε στην 3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ με τα ποιήματα : ΟΡΑΣΗ και ΑΚΟΗ. Μάλιστα το ποίημα ΟΡΑΣΗ ήταν ανάμεσα στα 42 διακριθέντα του ποιητικού διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ. 

 

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε,

στο καψαλισμένο μυαλό του, φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα, δάφνες τα έλεγαν, έγραφε στους τοίχους.

Μασώντας τα φύλλα τους,

ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς.

Κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ,

ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά

να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-. 

Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη-

απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου, με τους δαιμονισμένους γέλωτες,

μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου, έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης.

Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ.

Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα.

Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα.

Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών!

Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου,

καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο.

Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-

έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους.

Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια.

Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα.

Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

***

AKOH

Κι ύστερα, ποιος να το πίστευε, πως στις άδειες νύχτες
από χαρά(;) από λύπη(;) η ελπίδα θα περίσσευε
κι ένα χέρι θα την πετούσε στα άπλυτα σκυβαλοδοχεία, 
έρμαιο των απελπισμένων. 

Εκείνων που προσδοκούν Ανάσταση νεκρών και φίλιων συναισθημάτων. 
Ήξερε, το γνώριζε πολύ καλά, πως οι χρόνοι, 
εκείνοι οι χρόνοι που κουβαλούσε ανάκατοι με λίγο ψωμί και μουχλιασμένο τυρί, 
στο τυλιγμένο από σκόνη δισάκι, 
μια ιδρωμένη σκόνη σύντροφος, που ένωνε και χώριζε,
αμείλιχτη σκόνη που δεν έφευγε απ΄ τα νερά των θαλασσών και των λιμνών,
αόρατη σκόνη που θόλωνε τις ακροθαλασσιές της υπομονής, 
μια σκόνη τρέλα που στις νικημένες του νύχτες ούρλιαζε,
ξέβραζε στην άκρη του δρόμου, μητέρες, παιδιά και γέροντες. 
Αυτός δεν ήθελε ν΄ ακούσει.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν άκουγε.
Έτσι και τώρα, 
για καλύτερη απόδοση στην ανυπακοή και στο ψέμα.
Για απλούστερη υποταγή στην ανοχή που του επιβλήθηκε,
απέσυρε τ΄ ακουστικά και βούλωσε τ΄ αυτιά του.