Ο παλιός κόσμος μας χάνεται.

 Ο παλιός κόσμος μας χάνεται. Έφυγαν οι πρόγονοι, οι γονείς, μας αποχαιρετούν. Η ζωή, μας οδήγησε σε άλλα μέρη. Ασπρόμαυρες οι εικόνες της Κυριακάτικης βόλτας στην πλατεία, το σουβλάκι με την ξεροψημενη φέτα ψωμιού στην κορυφή, το μουχαμπετ των γυναικών στο πλατυσκαλο, τα μαύρα σπόρια, τα πειράγματα, το τρέξιμο στις αλάνες, η ευτυχία μες στη ανέχεια και τη φτώχεια.

Άνοιξαν νέοι δρόμοι εξέλιξης, όχι δα και οι καλύτεροι, απομακρύνθηκαμε από τις εστίες, ξεχάστηκε το κρυφτό κυνηγητό και γλυτωμο, ξεχάστηκαν τα μήλα, το τσιλίκι, το τζαμι, δεν παίζουμε πια τα δέκατα. Οι παλιοί μας φίλοι κάπου μακριά κι αυτοί.

Μακριά τα αδέλφια, οι συγγενείς, έρχονται νέα πρόσωπα και παίρνουν τις θέσεις τους.

Και μεις κάπου κάπου γράφουμε κείμενα μπας και αναβιώσουμε κάποια μνήμη.