27 κ 28 Απρ 2020 : Η ζωή μας έχει εξελιχθεί σαν να βρισκόμαστε σε ένα νεκροταφείο

όχι ως επισκέπτες αλλά ως μόνιμοι κάτοικοι. Χθές ανακοινώθηκαν 5 κρούσματα και σήμερα άλλα 15 Συνολικά έχουμε 837 κρούσματα στην Κύπρο και το ποσοστό εκτοξεύτηκε στο  0,096%. Το ποσοστό που ζαλίζει. 

Θεωρητικά όλοι χαίρονται που η Κυβέρνηση αποφάσισε να πάρει μέτρα για την επιστροφή στην περίφημη κανονικότητα. Τι φοβερή σκέψη. Για ποιους λόγους άλλωστε, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει; Στις σκέψεις είναι μεταξύ άλλων να ανοίξουν πρώτα τα γραφεία στοιχημάτων και τυχερών παιχνιδιών. Πόσο μας ξέρετε, πόσο μας καταλαβαίνετε!!!

Αν κάτι μου έχει μείνει βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μου είναι πλέον η ικανότητά μου να πλένω σωστά τα χέρια μου. Και αισθάνομαι ντροπή γιατί έφτασα σε τόσο μεγάλη ηλικία και μόλις τώρα στην 6η δεκαετία της ζωής μου έμαθα πως να σαπουνίζω τα χέρια μου και φυσικά πως να τα απολυμαίνω. Καημένοι μου γονείς που νομίζατε βρε πως μου μαθαίνατε κανόνες καθαριότητας. Αυτοί μου τους μάθανε, κάποιοι υπουργοί και υφυπουργοί της προστασίας του πολίτη και κάποιοι ειδικοί επιδημιολόγοι και τεχνοκράτες. Πως σας κατήργησαν όλους και σας έβαλαν σε κάψουλες μνήμης ούτε που το καταλάβαμε. Και να δείτε πως αυτές τις κάψουλες θα τις παίρνουμε με συνταγές ιατρών στην μετά COVID εποχή και δεν θα χρειαζόμαστε να μεταβαίνουμε ούτε στους ιατρούς. Θες μνήμη, πάρε μια κάψουλα. 

Αγαπημένοι μου γονείς θλίβομαι πάρα πολύ γιατί βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση νας σας καταλογίσω μεγάλες ευθύνες για την πολύτιμη γνώση που δεν κατορθώσατε να μου μεταδώσετε με υπευθυνότητα. Και μιλώ για αυτή τη γνώση του σωστού πλυσίματος των δακτύλων. Ποιος να το φανταζότανε ότι εάν δεν έτριβα τα δάκτυλα στις ενώσεις τους θα κινδύνευα από τον θανατηφόρο ιό. Και ποιος να το πίστευε ότι η φράση "Νίπτω τα χείρας μου" θα είχε χρησιμοποιηθεί σε ένα ακριβοπληρωμένο διαφημιστικό σποτάκι. Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Τη θέση σας πήραν τόσοι γραβατωμένοι, τόσοι  σοβαροί και τόσο τρε σικ άνθρωποι που εσείς μου μοιάζετε τόσο μικροί, χωρίς σοφία και γνώση. Α παπα, μην τους αδικώ, μας το διαμύνησαν με το σοφότερο τρόπο. Εάν θέλω να σας ξαναδώ του χρόνο στο εορταστικό τραπέζι θα πρέπει να μένω σπίτι και να πλένω όπως μου δείξανε τα χέρια. Και δεν έχει ποιος ζει μέχρι του χρόνου, εγώ τα χέρια μου θα τα πλένω. Το λέει και ο Μπαρμπαλιάς (γνωρίζετε το τραγούδι : Δεν έχεις τέλος Μπαρμπαλιά κτλ) 

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ: Μεταφρασμένο στην Αλβανική Γλώσσα από τον φίλο ποιητή Πέτρο Τσερκέζη

Ένα ποίημα από τον ποιητή Δημήτριο Γκόγκα μεταφρασμένο από μένα στην αλβανική γλώσσα με βαθιά εκτίμηση για την ακούραστη εργασία και τις αξίες του έργου του που αγκίζει με τη λυρική του πένα τις ψυχές των ανθρώπων, ανθολογεί τους Έλληνες και ξένους ποιητές με αγάπη σε αρκετές θεματικές ανθολογίες και διάφορους ιστότοπους. Του εύχομαι πάντα επιτυχίες!

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

Θυμάται ακόμα τη μάνα
να σπάει ένα σταρένιο ψωμί στο κεφάλι της νύφης.
«Να στεριώσετε» φώναξε να τ΄ ακούσουν όλοι.
Προ πάντων να τ΄ ακούσουν οι εχθροί της.

Στις γιορτές το ίδιο.
Σταύρωνε τα χριστόψωμο, μοίραζε στους γειτόνους.
«Να μπολιάσουν τα τραύματα» μονολογούσε.
«Να σιάξουν οι χρόνοι»
μέχρι την επόμενη στάση της ζωής, στο ψήσιμο της αλμυροκουλούρας.
Ύστερα
με μια λαγάνα αποχαιρετούσε
το μπάρκα της ζωής της για να γευτεί τη λαμπρόπιτα.

Μα η μάνα έγινε άνεμος και σαν άνεμος πάει.
Παίρνει πότε πότε τα μαλλιά και τα χτενίζει με τον τρόπο της.
Ευθύς ανοίγουν τα μάτια του,
καμπάνες τον καλούν.
Ψάχνει να βρω, λίγο αλεύρι, νερό, μαγιά, κι αγίασμα να ζυμώσει,
να θέσει σε μια πινακωτή τη ζωή του.
Ν΄ αγγίξει τη φωτιά του.
Να μυρίσει ο δρόμος του ψημένη κόρα
να θρυμματιστεί ο αχνός της ψίχας του.

Έτσι να πορεύεται, το σκέφτεται, το θέλει
ζυμωτός σε σταρένιο κάμπο,
με το ψωμί παραμάσχαλα,
πότε κομμένο στα δύο, πότε μοιρασμένο
και πότε στον κόσμο ολάκερο.

Για «να σιάξουν οι χρόνοι» ακούστηκε ξανά η φωνή από την άβυσσο.

DHIMITËR GOGA

BUKA E NËNËS SIME

Kujton ende nënën
duke thyer një bukë gruri mbi kokën e nuses.
“Të hedhë rrënjë” thirri që ta dëgjoijnë të gjithë.
Sidomos ta dëgjojnë armiqtë.

Në festat ndodhte e njëjta gjë.
Bënte kryq mbi meshën e Krishtit,
dhe e shpërndante tek fqinjët.
“Për të shëruar plagët” monologonte.
“Të përmirësojnë motet”
deri në stacionin tjetër të jetës,
në pjekjen e kulaçit të kripur.
Më vonë
me një bukë Kreshme i linte lamtumirën
shtegtimit të jetës së saj për të shijuar byrekun
e Pashkës.

Por nëna u bë erë dhe si erë fluturoi.
Lëshon herë pas here flokët dhe i kreh në mënyrën e saj.
Menjëherë i hapen sytë,
Dhe e ftojnë kambanat.
Më lutet t’i siguroj pak miell, ujë, maja
dhe ajazmë për të mbrujtur,
për të vendosur një pjatë në jetën e të birit.
Për të prekur zjarrin e tij.
Të kundërmojë rruga bukë të pjekur
të thërmohet avulli i tulit të saj.

Të shkojë kështu duke menduar, e dëshiron
i brumuar në fushë gruri,
me bukën nën sqtull,
herë të prerë më dysh, herë të ndarë
me tërë botën.

Për të “rregulluar motet” u dëgjua sërish zëri
nga humnera.

Përktheu: PETRO ÇERKEZI

Τα δέντρα μου

Τα δέντρα μου,  είναι είναι τα δέντρα των φωτογραφιών, τα φύτεψα με πολύ αγάπη τον Νοέμβριο του 2019, στο περίβολο της πολυκατοικίας που ζω.  Τα απόκτησα ύστερα από παράκληση στο Τμήμα Δασών και Κήπων της πόλης μου και φυτεύτηκαν στα πλαίσια ενός προγράμματος δενδροφύτεσης. Το μεγάλωμά τους γίνεται με μεγάλη προσοχή καθώς έχουν δεχτεί ύπουλες επιθέσεις από ανθρώπους που δεν συμφωνούν με την ύπαρξή τους σε μία περίοδο που όλοι προσπαθούμε να ενισχύσουμε το πράσινο που μας περιβάλλει και προσπαθούμε να εξωραίσουμε τους χώρους που ζούμε. 

Τα σημάδια της "βάναυσης" επίθεση των ανθρώπων φαίνονται στο μικρό πεύκο, που προσπαθούμε να σώσουμε και να το καταστήσουμε υγιές. Νομίζω ότι τα καταφέραμε. 

Αυτή τη στιγμή χαίρουν άκρας υγείας, μεγαλώνουν και ελπίζουμε κάποια στιγμή να μας φιλοξενήσουν κάτω από το σκιερό τους βλέμμα. 

26 Απρ 2020: 817 τα κρούσματα του covid και η ζωή δεν μπορεί να συνεχιστεί με αυτούς

τους ρυθμούς αν και η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να ξεφεύγει,να αναγεννάται, να προχωρά. Ελπίζω


Ποσοστό:0,093%

25 Απρ 2020 : Η κανονικότητα του ευαγγελίζονται κάποιοι θα αργήσει

έχουν παραβλέψει τον παράγοντα άνθρωπο ως άνθρωπο και τον αντικαθιστούν από τον παράγοντα αριθμό. Έτσι λοιπόν οι αριθμοί που έχουν την τιμητική τους στην ανάλυση της πανδημίας παρουσιάζονται με μία ασύλληπτη δυναμική και ως οι πρωταγωνιστές της συμφοράς. Τόσοι νόσησαν, τόσοι πέθαναν, τόσοι θεραπεύτηκαν κτλ. Και αναμάσηση τσίχλας τύπου : επανεκκίνηση της οικονομίας. 

Θα προσπεράσω το γεγονός της πανδημίας ως ακραία κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και κατάλληλα και θα συμφωνήσω με την αναγκαιότητα των μέτρων. Σκέφτομαι όμως ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν ήταν να επιβληθεί μια απόφαση ή όταν ήταν να ληφθούν μέτρα πχ για την τρομοκρατία, έπρεπε να τρανταχθεί η σκέψη και η συνείδηση του παγκόσμιου πολίτη. Λέω λοιπόν μήπως έρχονται αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα; 

Ας φανούμε, ας φανώ και εγώ λιγάκι πιο πεζοί. Ας αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα στην ώρα του. 

Σήμερα 810 νοσούντες : 0,092% επί του πληθυσμού

24 Απρ 2020, έχω κουραστεί όπως και όλοι όσοι γνωρίζω να ακούμε

ειδήσεις και αναφορές για την πανδημία. Τα 9 νέα κρούσματα στην Κύπρο, ανέβασαν το σύνολο των νοσούντων στους 804 και με βάση τον εγγεγραμμένο πληθυσμό το ποσοστό έφτασε 0,092%. 

Μικρό ή μεγάλο το ποσοστό έπαψε να με ενοχλεί. Με ενοχλούν περισσότερο πράγματα που μέχρι χθες ήταν τόσο δεδομένα και τώρα αυτά θεωρούνται τόσο μακρινά και πως θα πρέπει να τα διεκδικήσουμε εκ νεου. Με ενοχλεί το γεγονός πως όλοι σκέφτονται το δικό μου καλό και ουσιαστικά μέσα από αυτή τη σκέψη απουσιάζω εγώ που με παρουσιάζουν ως τον ανεύθυνο πολίτη, στον οποίο θα εμφυσήσουν την υπευθυνότητα και όλοι μαζί θα σωθούμε ώστε να μη λείπει κανείς από το επόμενο τραπέζι, όπως λέει και το διαφημιστικό σπότ. Τι άραγε να είναι αλήθεια και τι ψέμα. Που υπάρχει λογική και που παραλογισμός; Στις αναφορές κάποιες εφημερίδας της ότι με τα μέτρα που πήρεαμε αποτελεύμε παράδειγμα; Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο παρεμβατικό το κράτος και τόσο δυνητικά θετικό στην αστυνόμευση όσο τώρα. Γιατί άραγε; Μα για την προστασία της Δημόσιας Υγείας. 

Και όλες αυτές οι εταιρείες; Τροφίμων,Αυτοκινήτων, Τράπεζες κτλ τόσο κοντά μας και τόσο εξυπηρετικές. Σαν να μας αγκαλιάζουν όλους με τόση τρυφερότητα, με τόση αγάπη και στέλνουν τα φιλιά και τις ευχές τους να είμαστε όλο καλά και πως είναι συνεχώς στο πλευρό μας, άγγελοι, άγγελοι, γυμνοί άγγελοι εμείς χωρίς φτερά. Τι να τα κάνεις άλλωστε, που να πετάξεις, πως να πετάξεις. Και αφού το κακό παράγινε και τα λεφτά τελειώνουν και όλοι έχουμε καταλάβει πως με το να σταματήσουμε τον κόσμο, να τον ακινητοποιήσουμε στην φυλακή του σπιτιού, κάναμε την πατάτα του αιώνα, αποδεικνύοντας μια λανθασμένη αποτελεσματικότητα στην συνεχή αποτελεσματικότητα μας, επισημαίνοντας την δυναμική της αδυναμίας μας, αποφασίσαμε την σταδιακή άρση των μέτρων εν μέσω πανδημίας. Α μην ξεχάσω να πω ότι η καμπύλη της νοσηρότητας έχει πάρει την κατηφόρα. Ασχέτως εάν τα κρούσματα ανεβαίνουν. Η καμπύλη της πανδημίας είναι όπως τις καμπύλες της γυναίκας. Αυξομοιώνεται και ανάλογα βγαίνουν τα συμπεράσματα. Καλά, κακά βγαίνουν από γλώσσες που κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα τσακίζουν. 

Ιησούς Χριστός! 

Πέμπτη 23 Απρ 2020 : 5 νέα κρούσματα, 795 στο σύνολο στην Κύπρο

Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε αισίως το 0,091%. Έτσειλα μύνημα και μετέβηκα μέχρι το αρτοποιείο για ν απάρω ψωμί. Είχα στη διάθεσή μου ακόμα μιρή ώρα μέχρι να πάει 21:00, μέχρι δηλαδή να αρχίσει η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Στο κατάστημα έδειχνα βιαστικός, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από την υπάλληλο. Της εξήγησα και μου απάντησα: "Θα μας τρελλάνουν γενικώς" " Δεν έχετε άδικο" μουρμούρισα. Ας φύγω όμως γιατί βιάζομαι. Όλα βιαστικά, Να πας εδώ, να πας εκεί και συγχρόνως να προστατευτείς.Μια ζωή τραγωδία. 

[Φοβάμαι..] / Δημήτριος Γκόγκας

Φοβάμαι

το δένδρο που ριζώνει μέσα μου

Και τα μικρά του κλαδιά γίνονται χέρια
Όταν πάει ν΄ ανθίσει κόβω
τα νύχια του σώματος
Φοβάμαι μη βγάλει αγκάθια.
Αντίο δίχως όνομα στο τέλος
Η αγκαλιά μου πάντα ανοικτή
Αυλή, ποθητή τριανταφυλένια
Μη σε τρομάζουν Τα ρήματα της αγάπης
Μη γίνουν τα χέρια σου κλαδιά
Φοβάμαι Μη και συ
Ακονίζεις τα νύχια σου.

Είμαι εδώ..... / Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Μέτρησα φιλιά

                           Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας και                            δαγκώναμε το φεγγάρι τα,

λόγια, κρίματα

ήταν πολλά σαν σύννεφα

                           μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους 

                          χωρίς ανάσα, 

                          χωρίς να μιλάμε, 

                          χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων που,

σαν ουρανού αστέρια

                           κατέβαιναν στο περίγυρό μας, 

                           στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και

                           παίζανε τα φιλιά,

                          παίζανε και τα χάδια  στα έγχορδα.

Για μένα ήσουν μονοπάτι

                          Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,

                μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου. 

 Τα βήματά μου ισχνά σαν βεργούλες που σπάζουνε,

μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.

Ξέρω

είσαι το μονοπάτι

που δεν θα ξανά περπατήσω

είμαι εδώ όμως,

φεγγάρι που δάγκωσα, 

φεγγάρι που χόρτασα

είμαι εδώ τα λόγια σου

να σου θυμίσω.

Ποιητική Σύμπραξη: Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και 

Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα / Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα

Μια ψιλή βροχή έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος

Δεν ήρθες όταν σε καλούσα

Ένα άσπρο περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες

Δεν ήρθες όταν σ΄  είχα ανάγκη

Η καρδιά μου αποτέλειωσε τους κτύπους

Τώρα το κενό γίνεται μαύρη κορνίζα

Δεν ήρθες όταν έγινα ποίημα

Δεν μπλέχτηκες στις λέξεις, στους στίχους

Πήρες τη θέσης της τελείας

Δεν ήρθες όταν σ΄  αγάπησα

Δεν ήρθες όταν σ΄ αγαπούσα

Μη περίμενες να σε ξυπνήσω  λέγοντας:

Σ΄ αγαπώ μα συ δεν έρχεσαι!

Αγαπημένη Αιωνιότητα / Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Άνομη αγάπη

Αρνούμαι πεισματικά την Άνοιξη, σαν να ήμουν τυφλή

κείνους τους πορφυρούς μήνες που στέγνωναν στους χρόνους μας.

Η αλήθεια είναι πως

με την πρώτη εντύπωση

έγινες αγαπημένη συνήθεια

για μένα

που λέω θα γίνω ποιητής ξανά

και πάλι θα γίνω ποιητής

να σου πω πως είσαι εσύ, είσαι

μια ευχάριστη έμπνευσης πηγή

είσαι ατελεύτητη περιπέτεια

γλυκό άκουσμα με λίγα λόγια…

Ποιητικό πέλαγος

που κάθε αρσενική καρδιά θέλει να κολυμπήσει ,

να εξερευνήσει ... ,

βούισμα πάθους

αερικό στις αμμουδιές που πλανηθήκαμε

εσύ κι εγώ.

Άνομη αγάπη

Χαμόγελο πάθους

απρόσμενη  παραμυθένια ανάσα ζωής

πάνω από θάλασσες με γλάρους να μας βρέχουν τα χείλη στο υγρό αυτό πανηγύρι. … όταν ο ήλιος πυρώσει για καλά να με έχεις ακόμα αγκαλιά ..

με Αλμυρονερού κρυφά φιλιά στα δικά μου πικραμένα χείλη

Ναι αγάπη μου άνομη

στο φιλί μας η ουσία αναζήτησης…..

Θα συντάξω λοιπόν τις εποχές που αφήσαμε στις χαρές και τις λύπες

Στις δικές μας μυστικές χαρές, λύπες και ελπίδες.

Στη δική μας αγαπημένη αιωνιότητα σε ένα μικρό κοχύλι.

Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Απώλειες του έρωτα / Δημήτριος Γκόγκας

1.

Περίμενε κοιτάζοντας τη βροχή σπασμένη σε δάκρυα
ήταν φρικτή η νύχτα
Απουσία Φεγγαριού, αυτόφωτων αστεριών και κομητών σε πίεση
Είχε χάσει τη σκέψη του
Τον πείραζε πιότερο τούτο κι όχι ο θύελλα στο άπειρο. 

2.

Κουνούσε το χέρι συνεχώς
είχε ξεχάσει το άσπρο μαντήλι στο κρεβάτι του
Αυτή κυκλωμένη από μια Άνοιξη
Αυτός πότε Φθινόπωρο, πότε Χειμώνας
Για το χαμένο Καλοκαίρι ούτε λόγος!

3.

Εισχώρησε μέσα της
γλυκύς ποταμός σ΄ αλμυρή θάλασσα
Κι ύστερα χάθηκε στης ηδονής το κλάμα
και στην υστερία του τέλους.

22 Απρ 2020: Covid - 19

Άλλα 6 κρούσματα, φτάσαμε του 790 συναθρώπους μας που έχουν μολυνθεί. Το ποσοστό στο 0,090% παρέμεινε και παρ΄ όλα αυτά μιλάμε για πανδημία. Θεωρητικά δεν ισχύει, πρακτικά ο ιός εξαπλώνεται αργά μα σταθερά. Και παρ΄ όλο που εξαπλώνεται αρχίζουν και οι πρώτες σκέψεις για άνοιγμα κάποιων επιχειρήσεων. Το νρίσκω λογικό μα επικίνδυνο εάν δεχτούμε τον όρο της πανδημίας. Διότι εν όσο είναι ενεργή η ...πανδημία, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ωσάν να την έχεις προσπεράσει. Βέβαια οι πιέσεις είναι σημαντικές και αφορούν κυρίως στην αποτελμάτωση της οικονομίας, αλλά...

Φίλε μου ημερολόγιο δεν ξέρω πόση υπομονή κάνω να σε ενημερώνω κάθε μέρα....Έβαλα και 4 κιλά και τώρα άντε να απαλλαγώ από αυτά. 4 κιλά σε ένα μήνα, ελπίζω να μην κρατήσει άλλο η καραντίνα γιατί έχω φορτωθεί και το άγχος να παρακολουθώ τα ηλίθια βιντεάκια που ανεβάζουν ορισμένοι.... 

Γιατί γράφω ποίηση; / Δημήτριος Γκόγκας

Πολύ δύσκολο να απαντήσω. Πολλές φορές δεν γνωρίζω τον σκοπό αυτής της γραφής. Δεν μπορώ να εξακριβώσω τα αίτια αλλά ούτε να προσδιορίσω τις αφορμές. Θυμάμαι που όταν ήμουν μαθητής λυκείου, χωρίς πολλούς ιδαίτερα φίλους, εύρησκα ένα καταφύγιο στη σύνθεση ωραίων προτάσεων στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού,αγναντεύοντας τον ξεροπόταμο. Προσπαθούσα μάταια να μπω μέσα σε ένα σύννεφο, να χτίσω γέφυρες ανάμεσα σε μένα και σε μια χελιδονοφωλιά, να πετάξω με ένα φύλλο Φθινοπώρου. Με τον καιρό, λες και η γλώσσα έβγαλε φτερά και άρχισε να γεννάει λέξεις περίεργες και προτάσεις τόσο όμορφα στρωμμένες, όπως η γιαγιά όταν έπλεκε όταν κένταγε κάτι όμορφο. Όμορφα φυσικά μου φαίνονταν εμένα. 

Τα χρόνια πέρασαν και κατάλαβα πως για ορισμένους το να διαβάζεις ποίηση ή ακόμα καλύτερα το να γράφεις ποίηση εμπεριείχε μια δόση ντροπής. Ίσως γιατί η ποίηση περιείχε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω έννοιες και όρους όπως απόδραση, αντίσταση, αντίρρηση και ίσως γιατί εννοούσε σε μεγαλύτερο βαθμό την αγάπη για όλους και για όλα. Είχε λοιπόν η ποίηση μία δύναμη που λίγοι μπορούν να δούν. Να συνδυάζει το όχι με το ναι, να εναρμονίζει το λίγο με το πολύ, να πλάθει μέσα μου τη μνήμη, το παρελθόν με το παρόν. Να μου γνωρίσει τη γέννηση και τον προορισμό μου. 

Κι έφτασα εδώ, στο σημείο που λες είμαι ποιητής και διαπιστώνεις ότι είσαι τόσο μικρός μπροστά στην σκέψη του κόσμου, μπροστά στην κορυφή ενός βουνού, κάτω από έναν ουρανό, μικρότερο και από έναν κόκκο άμμου. Και λες, το είχες ήδη αποφασίσει, να γι αυτό πρέπει να γράφω ποίηση, για να γνωρίσω τη σκέψη των ανθρώπων, για να λακτίσω μαζί με τα ζωντανά του δάσους, για να πετάξω με εκείνα τα χελιδονόπουλα που πάντα πεθυμούσα, για να γίνω καλύτερος και εγώ σαν άνθρωπος. Και πάνω απ΄ όλα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χαλί, σε ένα σύννεφο, σε ένα φύλλο, στο φτερό ενός πελαργού, βλέποντας τα νερά του ξεροπόταμου, πηγαίνοντας στο παρελθόν, ριγώντας από ένα φύσημα ανέμου, γράφω για μένα και προσπαθώ, συνεχώς προσπαθώ να ακουμπίσω τον άνθρωπο με το δικό μου τρόπο, την δική μου καρδιά και ψυχή. Για αυτό γράφω. 

21 Apr 2020: 784, 0,090%, covid-19

Το ποσοστό ανεβαίνει, μα τα νέα είναι καλύτερα. Όχι για μένα αλλά για την παραπαίουσα κοινωνία. Ο κύβος ερίφθει εδώ και καιρό και αυτό που απομένει είναι: το αποτέλεσμα να βγει το θετικό της χειραγώγησης. Νομίζω έχει γίνει κατορθωτό. Μια παράδοση άνευ όρων. 

Απαγορευμένος Έρωτας*

Τι ήθελε και μίλησε για απαγορευμένο έρωτα; Κανείς δεν τον πίστεψε. Τον κοίταζαν ειρωνικά, χλευαστικά και γύριζαν αλλού τα πρόσωπά τους. Χρόνια λειτουργούσε με ένα ενδεδυμένο εγώ, σαν προστατευτική πανοπλία. Το αποτύπωμα στον καθρέφτη ήταν το είδωλό του. Τη σκιά του ακολουθούσε.

Δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Μοναδικά ο εαυτός του ανταποκρινόταν στον έρωτά του. Με τέτοιο τρόπο που θύμιζε δίδυμη ψυχή. Ίδια έντονα  συναισθήματα, όμοιο αξιολάτρευτο κορμί, κοινούς φίλους, μαζί στη  δουλειά. Δεν θα μπορούσε να του συμβεί στη ζωή τίποτα καλύτερο. Ο εαυτός του, ήταν το άλλο μισό της ζωής του.

Απορούσε βέβαια με τη στάση των αγαπημένων του ανθρώπων; Ζήλεια; Φθόνος; Κακία; Πώς να εξηγήσει το ρήμα «απαγορεύεται», αφού το είχε διαγράψει από το λεξιλόγιό του;

Δημήτριος Γκόγκας

*Συμμετοχή στον 8ο διαγωνισμό διηγήματος 121 λέξεων

20 Απρ 2020: Καραντίνα 37 ημερών λόγω covid - 19 (Ο ποιητής δεν είναι ένας απλός άνθρωπος.)

Το ημερολόγιο δεν αντέχει άλλες σκέψεις και κυρίως δεν αντέχει άλλες αρνητικές σκέψεις. Κι όμως τα πράγματα εξελλίσονται όπως ακριβώς τα σκεφτόμουνα. Σταδιακά ο αριθμός των νοσούντων θα μειωθεί αισθητά ώστε κανείς να μην συζητά πλέον παρά μόνο τη σταδιακή άρση των μέτρων. Ήδη χθες Δεύτερη Μέρα του Πάσχα ανακοινώθηκαν μόνο 5 κρούσματα αυξάνοντας  τον συνολικό αριθμό στου 772 και το ποσοστό στο 0,088%. 

Με την πανδημία του Κορωνοιού να κυριαρχεί στις ειδήσεις έμειναν πίσω δεκάδες προβλήματα που ταλανίζουν τις μικρές κοινωνίες. Είσαι ποιητής λέει και δεν πρέπει να πολιτικολογείς με την κοινή γλώσσα των απλών ανθρώπων. Ο ποιητής δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Στέκεται σε μια υψηλότερη βαθμίδα, ένα σκαλοπάτι πριν από την λύτρωση της κάθε ζοφερής κατάστασης, όπου θα χτυπήσει με τους στίχους το θεριό και θα απαλύνει τους πόνους των συνανθρώπων του. 

19 Απρ 2020: Το πέρασμα θα είναι πολύ δύσκολο

και θα απαιτήσει και νέες θυσίες

Καθώς δεν μπορούμε να βαθμολογήσουμε την αγάπηκαι να την κατατάξουμε σε κάποια κλίμακα καλό είναι να σωπαίνουμε μπροστά στην αγάπη του θεού για τον άνθρωπο.


ποσοστό νοσηρότητας : 0,088% 

18 Aπρ 2020: Η συμφωνία τον Θεό και τον Ιησού είναι διμερής. Κάποια από τους δύο (ή ο άνθρωπος ή ο Θεός) δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.

Και επειδή ο Θεός είναι τέλειος θα πρέπει να αναζητήσουμε το λάθος στη πλευρά του ανθρώπου. Παρατηρώ τα λόγια των συνανθρώπων μου, κυρίως αυτών που είναι κοντά μου και όλοι συμφωνούν ότι δεν κάνουμε όσα είπε ο Ιησούς, ή εάν θα κάναμε τα μισά από όσα είπε και όσα έκανε θα δημιουργούσαμε έναν καλύτερο κόσμο. Τότε γιατί σπάμε τη συμφωνία και δεν την τηρούμε. Γιατί τηρούμε τα μέτρα και τους νόμου ςτων ανθρώπων και όχι το μέτρο και τους νόμους του Θεού;

Παρατήρηση: Covid-19 Πεδίο νοσηρότητας στην Κύπρο: 761 κρούσματα: Ποσοστό 0,087%

Η σταύρωση ενός ποιήματος

Πως εξελίχτηκε έτσι ο κόσμος. Μπροστά στην μήτρα του να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, να ξεπλένει τις αμαρτίες του με το βάπτισμα των χεριών στα νερά του Ιορδάνη, βαφτίζει το θύμα θύτη και το αντίθετο. Μίκρυναν οι λέξεις στο δαιμονικό στερέωμα, ενός άκαρπου λόγου που χάθηκε ανεξήγητα. Πέτρωσε μέσα στους στίχους. Το αέτωμα αποστράγγιζε την θλίψη των συναισθημάτων. Χάθηκαν οι μισές πατρίδες, χώρεσαν σε βιβλιαράκια τσέπης, κάηκαν οι φωλιές και γίνηκαν τα μάρμαρα αόρατη σκόνη που πασπαλίζει τις αδύναμες μνήμες των ανθρώπων.

Ύστερα φανερώθηκαν από το βάθος του χρόνου οι αστυνόμοι, αιχμαλώτισαν βιαίως το ποίημα. Κάτω από τις ιαχές της πλατείας, «σταυρώστε» το κάρφωσαν σε μια πισσωμένη κολόνα, με μαρτυρία ενοχής. Όποιος το βρει ας το σταυρώσει και κείνος. Θεία δίκη.

Μην προσπερνάς την ποίηση.

Είναι ασέβεια να αδιαφορείς για ένα νεκρό καταμεσής του δρόμου.

Ο Καλλιτέχνης και η μετανάστρια

Ο διάσημος αστέρας ήταν σχεδόν έτοιμος να βγει στη σκηνή. Το κοινό παραληρούσε, ζητωκραύγαζε, χειροκροτούσε και χόρευε στο ρυθμό που θα ακολουθούσε κι ας μην γνώριζε ποιο τραγούδι θα ήταν αυτό.

Την σκοτεινή σκηνή έκοβε στα δύο μία δέσμη φωτός.

Ο διάσημος τραγουδιστής, σαφώς συγκινημένος από τις αντιδράσεις του κοινού, σήκωσε ψηλά το χέρι. Το κοινό τον αποθέωσε. Απόλυτη σιωπή. Άνοιξε μια μικρή ταξιδιωτική μαύρη τσάντα, έβγαλε ένα καπέλο και το τοποθέτησε κάπως λοξά στο κεφάλι του. Έκρυψε επιμελώς το μέτωπο και τα μάτια. Μια κυρία στις πρώτες θέσεις ούρλιαξε για τελευταία φορά. Την μετέφεραν με φορείο. Δεν την ξαναείδε ποτέ κανείς. Ο καλλιτέχνης άνοιξε και πάλι τη μικρή μαύρη βαλίτσα, έβγαλε ένα ζευγάρι μαύρα γάντια, σήκωσε το κεφάλι προς την οροφή, θαρρώ πως θα προτιμούσε να βλέπει ουρανό, ούρλιαξε και παρέσυρε με την κραυγή του δεκάδες λύκους από το κοινό να αλληλοσπαραχθούν. Η μουσική ξεκίνησε, ο καλλιτέχνης χόρευε, τραγουδούσε, έπιανε τ΄ αχαμνά του και οι μεθυσμένες αιμοσταγείς κυρίες κατέρρεαν η μία μετά την άλλη. Τα φορεία πηγαινοέρχονταν. Χανόντουσαν μέσα στους οριοθετημένους δρόμους. Η συναυλία πέτυχε.

Λίγα τετράγωνα πιο πέρα, μια άσημη γυναίκα, κρατώντας μικρή ξεθωριασμένη βαλίτσα, πάτησε το κατώφλι του γραφείου μετανάστευσης. Περίμεναν και άλλοι έξω, οι περισσότεροι άνδρες,  που δεν ζητωκραύγαζαν ούτε χειροκροτούσαν. Κάθε που κάποιος από το σινάφι τους περνούσε τις ιατρικές εξετάσεις και έπαιρνε την τελική έγκριση του χτυπούσαν φιλικά την πλάτη. Ίσως να μην τον έβλεπαν ξανά, ίσως να χάνονταν και αυτός στην ομίχλη των οριοθετημένων δρόμων.

Η γυναίκα στάθηκε μπροστά στην τριμελή ανδρική επιτροπή. Στην άκρη όρθια, περίμενε εντολές μια νοσοκόμα. Της είπανε να βγάλει το φόρεμά της. Ξεκούμπωσε με αργές κινήσεις το σιδερωμένο φόρεμά, προσπάθησε να δείξει ότι δεν ντρεπότανε, δάγκωσε λίγο τα χείλη, έσκυψε το κεφάλι, αισθάνθηκε να την πυροβολούν τρία ζευγάρια μάτια. Διέκρινε μια σειρά από πυροτεχνήματα στα μάτια τους, σαν αυτά των ανδρών στις περίεργες κυριακάτικες βόλτες στο χωριό της. Ακολούθησε και δεύτερη εντολή. Να μείνει γυμνή. Διέκρινε, σε κάποια βλέμματα, ίχνη μειδιάματος, ένα μολύβι σε κάποιο στόμα, νευρικότητα στο τραπέζι, μετακινήσεις ποδιών. Έξω οι σύντροφοι περίμεναν. Δεν ακούγονταν φωνές. Η απόλυτη σιωπή χτυπούσε σαν χρυσός στις φλέβες τους. Ύψωσε το κεφάλι της, όρθωσε το γυμνό κορμί της και προχώρησε σαν κυπαρίσσι προς το μέρος τους. Οι τρεις άνδρες έχασαν τις αισθήσεις τους, η νοσοκόμα μόλις που πρόλαβε  να ειδοποιήσει ασθενοφόρο. Χάθηκε μεταφέροντας τις σωρούς στους οριοθετημένους δρόμους.

Η συναυλία είχε τελειώσει, η ιατρική εξέταση το ίδιο. Ο καλλιτέχνης κάλεσε στη σκηνή την μετανάστρια. Της έγνεψε το ναι, αυτή κατάλαβε το όχι και ούρλιαξε κοιτάζοντας την οροφή, θαρρώ πως θα ήθελε να βλέπει ουρανό. Πρώτη φορά ούρλιαξε και φάνηκαν τα άσπρα της δόντια. Ξέσκισε τον λαιμό του καλλιτέχνη. Το κοινό την αποθέωσε!

Το τέλος ενός ποιητή

για τον ΣΖ

Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, τους έζησε καθηλωμένος στο κρεβάτι ενός αναρρωτηρίου γερόντων και πασχόντων από διάφορες ασθένειες του κορμιού και της ψυχής. Όχι από επιλογή, σίγουρα δεν θα επιθυμούσε ένα τέτοιο μέρος για τις τελευταίες στιγμές του. Ίσως έναν παρθένο δάσος όπου θα του κελαηδούσαν τα πουλιά και αυτός θα συνέθετε με το βιολί του απαγγέλλοντας τον νόστο της Αμμοχώστου. 

Εκείνες όμως τις στιγμές καταλάβαινες ότι η μουσική πρακτικά είχε κάνει το κύκλο της. Το βιολί δεν ακουμπούσε στους ώμους του αλλά τη θέση του είχαν πάρει σωληνάκια μηχανών αναπνευστικής υποστήριξης. Όσο και όταν καταλάβαινε γελούσε και ψιθύριζε "σας αγαπώ όλους, αγαπώ όλο τον κόσμο" και κουνούσα το κεφάλι συγκαταβατικά. Ήξερα ότι οι λέξεις αυτές γεννιόντουσαν στην καρδιά του και μόλις έβλεπαν το φως το ήλιου πέθαιναν γιατί οι άνθρωποι δεν τις καταλάβαιναν. 

Εκείνες τις στιγμές καταλάβαινες ότι και η ποίηση πρακτικά είχε κάνει τον κύκλο της στα χείλη και στο μυαλό του ποιητή. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε να γράψει πλέον αλλά γιατί δεν είχε την δύναμη να απαγγείλει με εκείνον τον μοναδικό και εξαίσιο τρόπο που καθήλωνε τους ακροατές και έλεγες πως κάθε λέξη ενός ποιήματος, κάθε στίχος είναι και ένα διαφορετικό ποίημα και όλα μαζί ένα και όλα μαζί η ζωή. Μετά βίας του έλεγα δυο τρεις στίχους, που να βγούνε από το στόμα μου λέξεις. Κι ύστερα έφτανε ένα απλό φιλί στο μέτωπο. Οι άνθρωποι φιλούνε τους ανθρώπους στο μέτωπο όταν καταλαβαίνουν πως έρχετε ένα τέλος. Ένα οποιοδήποτε τέλος. 

Μια Κυριακή, τον επισκέφτηκα από νωρίς. Κουφόβραση στη Λάρνακα. Η υγρασία είχε καταλάβει κάθε μόριο του αέρα. Με δυσκολία αναπνέαμε. Ο ποιητής δυσκολευότανε και αυτός δεμένος στον αναπνευστήρα. Προσπαθούσε να κινηθεί, να πει κάτι, μουρμούριζε, ήταν η φωνή μια απόκοσμη οπτασία, με φόβισε. Η νοσοκόμα στην οποία απευθύνθηκα μου είπε πως δεν έχει τίποτα, κούκλο τον κάνανε από το πρωί. Μια κούκλα, σκήνωμα. Πως χάνεται η ψηχή μέσα στο σώμα και πως το σώμα λιώνει μέσα στη ψυχή. Και πάλι το φιλί,μ΄ ένα φιλί αποχαιρετάς το πρόσωπο, τη μέρα, τη πόλη που χάνεται και δεν θα την δεις ξανά. 

Από εκείνη την μέρα βουβάθηκε ο κόσμος, ξεράθηκε ο Αύγουστος. Ξέρω πως ηρέμησε, γνωρίζω πως δεν του άξιζε αυτή η επιλογή της μοίρας κι άρχισα  καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο την πίκρα της μουσικής και τη σιωπή της ποίησης. 

17 Απρ 2020 : Τα θεία πάθη και η ζωή εν τάφω εν μέσω πανδημίας

μοιάζουν με ιστορία βγαλμένη από άλλη ανθρώπινη διάσταση. Μου λένε πολλοί φίλοι και γνωστοί : μα δεν πιστεύεις ότι ο κίνδυνος είναι υπαρκτός; Φυσικά και πιστεύω. Αν δεν πίστευα δεν θα έπαιρνα προσωπικά προφυλάξεις και δεν θα τηρούσα τα προστατευτικά μέτρα της Πολιτείας. Πιστεύω όμως πως ακόμα και στα πλαίσια μιας τέτοιας απειλής ο ρόλος της Πολιτείας πρέπει να είναι άλλος και να διαμορφώνεται με έτερο τρόπο. Ο λαός φορολογείται και φορολογείται αδρά. Πληρώνει πολλά μα πάρα πολλά χρήματα δημόσιους λειτουργούς όχι να πελαγοδρομούν την στιγμή της συμφοράς αλλά πρωτίστως να προλαμβάνουν τις συμφορές. Και να διαθέτουν όλα εκείνα τα μέσα ώστε την κατάλληλη ώρα η θεραπεία και η αποθεραπεία να δίνεται στο κατάλληλο σημείο. Στο σημείο Χ (Νοσοκομεία, σανατόρεια,κλινικές) 

Αφού λοιπόν δίνουμε στο κράτος όσα πρέπει και κατά κάποιο τρόπο ωφείλουμε, θα πρέπει και να δίνουμε στο θεό τα του θεού και θα πρέπει να μας επιτρέπεται να το κάνουμε στον οίκο του. 

Ας γίνει όμως το θέλημα των ανθρώπων που αποδεικνύονται σοφότεροι του Θεού. 

Σημείωση: 75ο κρούσματα και το ποσοστό στο 0,086%

«16 αριθμοί και 24 γράμματα» : Απόσπασμα της Ποιητικής Συλλογής

Αγαπητοί φίλοι, είδε το φως, σε ηλεκτρονική μορφή (ISBN 978-9925-7392-6-40) βέβαια και σε πολύ περιορισμένα φωτοτυπημένα αντίτυπα η ποιητική μου συλλογή: «16 αριθμοί και 24 γράμματα» Αποτελείται από 40 μικρά ποιήματα, ενδεικτικό κάποιας ποιητικής ανησυχίας. Θα ήταν ευχαρίστηση για μένα να ρίξετε μια ματιά είτε επισκεπτόμενοι την παρακάτω διεύθυνση απ΄ όπου μπορείτε να την "κατεβάσετε" 
Τιμήθηκε ως ένα από τα βραβεία της χρονιάς 2019 από τον ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος)

https://www.openbook.gr/16-arithmoi-kai-24-grammata/

Απόσπασμα

1.        

Στο μικρό δωμάτιο,

μέτρησε τέσσερις

άσπρους τοίχους.

Ψηλά ο ουρανός.

«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.

Τους έβαψε γαλάζιους

και πνίγηκε στη θάλασσα.

2.        

Στο σκονισμένο κομοδίνο

είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.

Με χάλκινες ζωγραφιές.

               Σε κλουβί,

μικρά πουλιά

είχαν τα φτερά της.

Το ίδιο βράδυ

πέταξαν μακριά.

3.        

Ήθελε πάντα

να περπατήσει

κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,

με μια ομπρέλα να γέρνει

στον κυρτό της ώμο.

Κάποια ημέρα

έβρεχε πολύ

από το χάραμα,

πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,

την έβαλε με προσοχή στον ώμο,

η βροχή σταμάτησε ευθύς.

4.        

Η δουλειά που είχε

δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.

Κρύφτηκε με επιμέλεια

πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ

που έχω δουλειά.

«Αυτονόητο»,

μονολόγησε,

και συνέχισε να μαζεύει

τα σκουπίδια του Δήμου.

Κάπου – κάπου κοίταζε

τον κόσμο που περνούσε

βαδίζοντας

στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.

5.        

Το είχε αποφασίσει από βραδύς.

Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει

το σπίτι.

Σηκώθηκε,

ήπιε κρύο καφέ,

έκανε ζεστό μπάνιο,

έβαψε είκοσι νύχια,

είδε τηλεόραση,

ντύθηκε αργά,

βγήκε έξω στην πόλη.

Συγύρισε τον εαυτό της,

δεν ήθελε να λερωθεί.

6.        

Την αγαπούσε,

ήταν σίγουρο.

(σίγουρο;)

Μα ακόμα περισσότερο,

τα μικρά του βράδια,

τα κουρασμένα εκείνα βράδια

όταν πονούσε το κορμί του,

την αγαπούσε με την απουσία της,

ακόμα πιο πολύ.

Κι απουσία τώρα είχε γίνει μόνιμη,

σαν τον κισσό σ’ ένα παράθυρο ανοιγμένο.

16 Απρ 2020. Μεγάλη Πέμπτη,Προδόθηκε, Σταυρώθηκε και το μαρτύριο το πέρασε μόνος του

Άλλα 20 κρούσματα. 735 συνολικά σε μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος. Πρέπει σίγουρα να προσπεράσω τις κακές σκέψεις αλλά μία τάση, φυσιολογική τάση να αναλύω τα πάντα, με οδηγεί σε αυτές. 0,084% σκαλί, σκαλί ανεβαίνει το ποσοστό. Μόλις κατεβαίνουν τα κρούσματα αρχίζουν οι ειδικοί και μιλούν για σταθεροποίηση και κυρίως προσπαθούν να δώσουν μυνήματα αισιοδοξίας, πάσχα έρχεται παιδιά και Ανάσταση, ας μοιράσουμε ψεύτικες ελπίδες, δεν χάνουμε τίποτα, τα χάσαμε όλα! 

Μόλις ανεβαίνουν τα κρούσαματα όλοι μιλούν για μία διαρκή πάλη και αγώνα που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί. Μα οι αγώνες κερδίζονται εκεί έξω στους δρόμους. Πρώτη φορά βλέπω έναν αγώνα και έναν πόλεμο να κερδίζεται μέσα από φυλακές. Πρωτοτυπία, ανθρώπινη πατέντα. Ιδιοφυής σκέψη. Αντί στο αντίθετο. Μη φυσιολογικό. Είναι σαν να μου λένε πως σε έναν πόλεμο γίνεται δικός μας ένας λόφος χωρίς να πατήσουμε και χωρίς να υψώσουμε την σημαία μας εκεί. Γελειότητες. 

Μεγάλη Πέμπτη. Σήμερα βάφαμε τα αυγά, κάναμε τα τσουρέκια, προετοιμάζαμε το έδαφος και την κουζίνα για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής. Σήμερα μας πείθουμε πως πρέπει να βάψουμε τα αυγά, να κάνουμε τα στουρέκια και να προετοιμάσουμε το έδαφος για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής με μοναδική διαφορά τη σημαντικότερη πτυχή. Μόνοι και μακριά απο τους αγαπημένους μας. Όταν θέλεις να εκδικηθείς κάποιον, όταν θέλεις να πληγώσεις κάποιους χτυπάς εκεί που πονάνε. Στους αγαπημένους, στους δικούς τους. Και αυτή τη στιγμή, ξεπερνώντας τα όρια της πανδημίας, αυτό γίνεται. Δεν ξέρω αν θα αναστηθούμε, δεν ξέρω εάν με το να μείνουμε σπίτι θα είμαστε ζωντανοί αύριο. Ξέρω πως θα πρέπει να μάθω ξανά το αλφάβητο και να συνθέσω νέες λέξεις και όρους, σβήνοντας όλα όσα ήξερα ως σωστά και ορθά στη ζωή μου. 

Δεν μπορώ να ακούω άλλο από την τηλεόραση συνθήματα και μυνήματα που σε λίγες μέρες γίνανε ξεπερασμένα, καταδικασμένα σε αποτυχία. Δεν μπορώ να βλέπω άλλο πρόσωπα επιστρατευμένα σε μια πολιτική επικίνδυνη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Δεν μπορώ να θωρώ τους αυνανιστές του ψέματος να παρουσιάζονται ως προφήτες της αλήθειας. Και κυρίως δεν αντέχω να μου λένε κατάμουτρα πως είμαι αδαής,πως μέχρι τώρα ζούσα σε ένα κενό, ήμουν καινός και τώρα, ναι τώρα έτσι ξαφνικά να προδίδω τον Χριστό μου, να τον Σταυρώνω και να τον ξεπροβοδίζω στον θάνατο μόνο του. Λάθος. 

Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι μέχρι τώρα δεν γνώριζα τις αξίες και τα ιδανικά, πως δεν μιλούσα με τα παιδιά μου, πως δεν δάκρυζα, πως δεν γνώριζα τους γειτόνους και τώρα ελέω ενός ιού, όλα αυτά γεννήθηκαν μέσα μου. Έτσι ξαφνικά. Δεν γνωρίζω εάν με τον Χριστό αναστηθώ και εγώ, αναστηθούμε όλοι. Πρέπει πάντως να αποκτήσουμε τη δύναμη, ή να βρούμε μια κρυμμένη δύναμη στη καρδιά και στη ψυχή μας να αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία αξοστρακίζοντας την ανεντιμότητα του λόγου, την κλοπή της ελευθερίας, τη περιθωριοποίηση της επιλογής, τη Δημοκρατία του εγώ μας. Να βρούμε την ανθρωπιά μας. 

Με όλα αυτά το μόνο που μου απομένει είναι μια κοινότυπη ευχή: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

15 Απρ 2020: Στους 715 οι επίσημα νοσούντες. Η Μεγάλη Τετάρτη ευχέλαιο για τον Covid - 19

Σήμερα δεν έχω πολλά να πω. Μου αρκεί η σιωπήμπροστά στην ερώτηση της συζύγου μου. Πόσο θα διαρκέσει αυτό. Δεν αντέχω. Έχω πολλές σκέψεις που με βασανίζουν μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη πανδημία και όχι μόνο (απαίσια φράση) αρρώστειας αλλά και πανδημίας αρρωστημένων μυαλιών. 

Ειλικρινά δεν μπορώ να ταξινομήσω πουθενά πως να είναι δυνατόν να ακούμε φράσεις όπως είναι ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, να τ΄ αγκαλιάσουμε, έχουμε την δυνατότητα να περπατήσουμε στην αυλή μας, να μας λένε πως είναι καιρός να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας στην μαγειρική, για δες τι έκανε ο τάδε διάσημος κτλ, να κάτσουμε στο μπαλκόνι μας και να θαυμάσουμε την δύση, την ανατολή και τα πουλάκια που κελαηδούν ....σαν δεν ντρέπονται και παρασυρόμαστε και εμείς και λέμε ναι μπορούμε επιτέλους να τα κάνουμε αυτά, λες και πιο μπροστά δεν τα κάναμε, δεν μιλούσαμε, δεν παίζαμε, δεν περπατούσαμε, δεν γελούσαμε .... Γιατί κοροιδεύουμε ακόμα και τον ευατό μας δεν το γνωρίζω. Γιατί δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε κάποιο παράλληλο κόσμο και όχι σε αυτή την τρομακτική πραγματικότητα, την οποία διασκεδάζουμε, τη στιγμή που κάποιοι επενδύουν στον φόβο και την διαρκή υπομονή θα περάσει και τούτο. 

Κοιτάζεις τους άδειους δρόμους και βρίσκεσαι κομπάρσος σε μια ταινία επιστημονικής δαντασίας και τρόμου. 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, που έγραφαν και οι μικροί κύριοι και οι μικρές κυρίες, το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,082%, άντε ακόμα λίγο. Η Μεγάλη Τετάρτη του Κυρίου μας καλεί στο ευχέλαιό της. Ας αναστηθούν οι ευχές μας και ας διαλύσει το άγιο λάδι τις κακίες και τους φθόνους αυτού του κόσμου.