Σ ένα παραθύρι της ακρογιαλιάς, στο μουράγιο. Κάθεται ο γέρος και αναζητά, στο κουράγιο. Λίγους χρόνους που του έμειναν στη μαύρη γη. Να διπ...

Είχε πλεξούδες τα μαλλιά και θαλασσί στα μάτια. Έχτιζε μες στα όνειρα στη θάλασσα παλάτια. Ήταν του φεγγαριού ο γιος. Το σφύριγμα τ ανέμου. ...

  Απέναντί του μια ακέφαλη καρέκλα Την αντικρύζει κάθε μέρα. Και μάρτυρά του ο Θεός  την ομοιάζει με σκελετό που ξεθάφτηκε χωρίς το κρανίο. ...

    Θεωρούσε πως πάντοτε είχε κάτι να πει ως ποιητής, αρκεί να μην ενοχλούσε τον Θεό κι ύστερα τους ανθρώπους.  Μα τι ποίηση θα ήταν αν δεν...

    Κυλάει ο χρόνος μες στο καλοκαίρι. Σε κάποιο κάδρο σ΄ έχω ξαναδεί. Πιάσε γυναίκα, το δεξί μου χέρι και κράτα το, πριν σβήσει η αυγή.  ...

Επιλέγω σαν Απόστολος τη σιωπή. Να οι κραυγές της, καθώς γεννιέται στίχος. Στην ειρήνη που ηττάται και στον πόλεμο που μεθά. Στη κοφτερή πέτ...

Πουλιά και άστρα, πετούνε γύρω μου. Χτίζονται κάστρα, γι όλο το είδος μου! Ρίζες και χώμα, στον ήλιο απλώνονται. Σιωπή και λόγος, αναδιπλ...

    «Ζητείται ποιητής,   να μένει άγρυπνος τη νύχτα. Να έχει τη ρίζα στη καρδιά.   Να συντάσσει διαθήκες,   για τους ανθρώπους που δεν πρόκ...

    «Αν είναι να έρθω» επαναλάμβανε συνεχώς με το σάλιο να πέφτει από τα ασπρισμένα χείλη του, « Αν είναι να έρθω,   θα έρθω σαν ένας δια...

    Μέσα σε δύο δεκαετίες σκότωσε πενήντα εννέα γυναικείες λέξεις. Όσες και οι χρονιές που ζούσε. Για το ακριβέστερο, πενήντα εννέα λέξεις...

  Η σκιά του άνθιζε αναπάντεχα πότε στη ζωή και πότε στον θάνατο.  Μύριζε κόκκινη παραρούνα και ανεμώνα του Πέγκου* μύριζε λιβάνι του Αγίου ...

  Όσο κινείται ο χρόνος θυμάμαι και λιγότερα. Μέχρι να έρθει το πλήρωμά του, που δεν υπάρχει μνήμη μέσα μου. Και μαζί με την απουσία θα λε...

Καθόμουν στο στασίδι, αριστερά του ψαλτηρίου. Υπέμενα τη τιμωρία άνωθεν ορθοστάτης τίμιος και αβλαβής της ακρόασης της λειτουργίας. Είχα την...

    Άλλαξε ο ήλιος φορεσιά και ήρθε ο χειμώνας.   Έπιασε ο ψεύτης τα στερνά, όμοιος ο αιώνας. Γκρίζωσε ο ήλιος μάννα μου και μάτωσε η φύ...

Η θλίψη έρχεται νωρίς,  πριν ξημερώσει η μέρα.  Πριν γίνεις άνθος της αυγής.  Πριν σε λαβώσει η σφαίρα! Ποτίζεις το χρυσάνθεμο και το βασιλι...

Henry Roland (1856-1924),  Η αλληγορία της Άνοιξης. Κ άποιο χρόνο, ένα μήνα, δεν θυμάμαι πια. Δυο κρινάκια άνθισαν στην ακροποταμιά.   Λυγε...

Περίμενα είν' αλήθεια ν ακούσω τις σειρήνες, να τραγουδούν τη προδοσία όπως επικράτησε να λέγεται κείνος ο κουρνιαχτός και η ασέληνη νύ...

  Κλείνω τα μάτια Κι η νύχτα χάνεται Στα βλέφαρα του κόσμου Οι σκιές παραπετάσματα Και συ Δικαιωμενη στην εξομολόγηση Παίρνεις το πρόσφορο ξ...

Το προσωπείο Του αγόρασε - πολύ μικρός ήτανε-   του είχε αγοράσει ένα προσωπείο ο πατέρας του -εθνικιστής με σοσιαλιστικές ι...

    Είχα μια πήλινη αυλή και το ποτάμι δίπλα. Πουλί στο δένδρο η πνοή και τ΄   όνειρο μια φυλακή που έσβηνε τη νύχτα.   Από την άκρια τ...