Θεία κοινωνία! / Δημήτριος Γκόγκας

Επιλέγω σαν Απόστολος τη σιωπή.

Να οι κραυγές της,

καθώς γεννιέται στίχος.

Στην ειρήνη που ηττάται και στον πόλεμο που μεθά.

Στη κοφτερή πέτρα που σπάει τη πέτρα.

Στον αμάραντο ήλιο,

στο βαθύ ύπνο του φεγγαριού,

στην αγάπη σου που συγχωρεί.

Κι είμαι προσκυνητής στο έλεος της.

Η σιωπή σα θεία κοινωνία.

Κωνσταντίνος Ξενόπουλος ο Συγγραφέας που γεννήθηκε στο Στρυμονικό

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Ο Κωνσταντίνος Ξενόπουλος γεννήθηκε στο Στρυμονικό Σερρών το 1959. Σπούδασε στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία όπου και διετέλεσε καθηγητής αγιογραφίας για τέσσερα χρόνια. Το 1990 ιδρύει και διευθύνει την Καραπιπέρειο Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας στην Κατερίνη. Τον Ιανουάριο του 1991, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Minsk κ.κ. Φιλαρέτου, μεταβαίνει στη Ρωσία. Το Σεπτέμβριο του 1992 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Σχολής Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, στην οποία και διδάσκει μέχρι το Μάιο του 1997. Ο Μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος του εμπιστεύεται την αγιογράφηση εικόνων που δώρισε στις επίσημες περιοδείες του. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος του αναθέτει την αγιογράφηση ναών στην Φινλανδία, Ουγγαρία και Πολωνία. Στις 19 Ιουνίου 1996 εκδίδεται το βιβλίο του «Κόπος και Σπουδή» που περιέχει μαθήματα κλασσικής αγιογραφίας. Το Δεκέμβριο του 1997 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού της Σχολής «Ο Πανσέληνος». Στις 20 Σεπτεμβρίου 1998 τιμάται με το παράσημο του Μεγάλου Τάγματος του Αγίου Αμνού της Αρχιεπισκοπής Φινλανδίας και στις 17 "Οκτωβρίου 1998 με το παράσημο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Πολωνίας. Από το 1999 διδάσκει στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. την βυζαντινή αγιογραφία καθώς επίσης και στο Μουσικό Γυμνάσιο Πιερίας. Τον Ιανουάριο του 2000 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η αξιοπρέπεια ενός πινέλου». Από το καλοκαίρι του 2000 έως και σήμερα διδάσκει βυζαντινή αγιογραφία στο Sommer Akademie στο Moosburg της Αυστρίας. Από τον Ιανουάριο του 2001 συνεργάζεται με τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κύριο Πέτρο. Συνεχίζει την συνεργασία του και με την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο. Έχει ιστορίσει τον Πατριαρχικό ναό στην Αλεξάνδρεια και με ψηφιδωτά το νέο Πατριαρχικό Μέγαρο. Τον Ιούνιο του 2001 τιμάται από τα Μ.Μ.Ε. της Πολωνίας για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας με δίπλωμα και μετάλλιο. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 διευθύνει τη νεοϊδρυθείσα Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Ο Άγιος Αντώνιος στη Βυζαντινή τέχνη» (σύντομος βίος και μάθημα αγιογραφίας). Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Είναι παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ζει και εργάζεται στην Κατερίνη.

Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις αγιογραφίας. Ατομικές του εκθέσεις έγιναν:
1. 1985: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
2. 1985: στην αίθουσα του Κέντρου Επικοινωνίας της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
3. 1986: στο ΡΕΥΡΙΝ D' AICUES στη Νότια Γαλλία.
5. 1988: στην Κατερίνη, στο βιβλιοπωλείο «Άθως».
6. 1990: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
7. 1991: στις Σέρρες υπό την αιγίδα του Δήμου Σερρών.
8. 1992: στην Ξάνθη υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης Αντωνίου.
9. 1992: στην αίθουσα εκδηλώσεων της Νομαρχίας Πιερίας υπό την αιγίδα του Νομάρχη.
10. 1998: στο Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
12. 1999: στην Κατερίνη στην αίθουσα ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους.

Ο Τράμπ, ο Ζελένσκι, ο Ζαγοράκης και ο δικός μας ο Φειδίας!

 

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Η γυναίκα μου συχνά- πυκνά μου λέει : τι κάθεσαι και ασχολείσαι και γράφεις, μήπως θα αλλάξει κάτι. Σέβομαι την άποψή της και τις περισσότερες φορές ακολουθώ τις συμβουλές της. Όμως έχω φτάσει σε μια κρίσιμη ηλικία, στην ηλικία εκείνη, που αδυνατώ να μην καταθέτω την δική μου άποψη, την προσωπική μου γνώμη, ειδικά σε ζητήματα δημοσίου συμφέροντος, σε ζητήματα πολιτικής, σε θέματα που επηρρεάζουν την κοινή γνώμη και όταν αντιλαμβάνομαι ότι η επιφάνεια προσπαθεί πάσι θυσία να καλύψει την ουσία. Ο άνθρωπος μην ξεχνάμε είναι πολιτικό ον! 

Διαβάζοντας λοιπόν ειδήσεις στο διαδίκτυο και βλέποντας και αυτά τα μικρά βίντεο του Τικ-Τοκ, που άλλοτε σε ευχαριστούν και άλλοτε σου δημιουργούν αποτροπιασμό, πέφτω μπροστά σε ένα βίντεο του δικού μας Κύπριου Ευρωβουλευτή, του κ.Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος πάνω- κάτω δικαιολογώντας το γεγονός της εκλογής του ως Ευρωβουλευτή λέει. Ο Τράμπ και ο Ζελένσκι ήταν ηθοποιοί, ο Ζαγοράκης ποδοσφαιριστής και έγιναν Πρόεδρος των ΗΠΑ, Πρόεδρος της Ουκρανίας και Ευρωβουλευτής. Γιατί όχι και εγώ! (Λέω πάνω- κάτω διότι δεν συγκράτησα ακριβώς τα λόγια του και δεν μπόρεσα να ξαναβρώ το βίντεο) 

Φύση ανύσηχος προσπαθώ να βρώ στοιχεία για τους 3 που ανάφερε και επισημαίνω τα κάτωτι:

Ο Ντόναλτ Τράμπ, γεννήθηκε το 1946. Από ηλικία 13 ετών σε στρατιωτική ακαδημία και αποφοίτησε το 1964. Ακολούθως σπούδασε οικονομικά σε Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ακολούθησε σταδιοδρομία ως επιχερηματίας, εργολάβος, κτηματομεσίτης, παραγωγός ταινιών, έπειξε και ο ίδιος σε 1-2 ταινίες (άρα ηθοποιός δεν λέγεται!) ενώ ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική το 2016. (σε ηλικία 70 ετών!) Το 2017 εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ μέχρι και το 2021. Ασχολήθηκε δε και με την συγγραφική, γράφοντας περί τα 20 βιβλία. 

Ο Βολοντιμίρ Ζελένσι γεννήθηκε το 1978 και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Ασχολήθηκε με την
υποκρτική, έγινε δηλαδή ηθοποιός, παραγωγός ταινιών, σεναριογράφος. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 2018, καθώς η εταιρία παραγωγής της ταινίας που πρωταγωνιστούσε ως πρόεδρος της χώρας, ίδρυσε το : κόμμα του λαού. Από το 2019 (σε ηλικία δηλαδή: 41 ετών ασχολήθηκε με την πολιτική) 

Ο Θεόδωρος Ζαγοράκης γεννήθηκε το 1971. Ποδοσφαιριστής των Ομάδων Καβάλας, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΛΕΣΤΕΡ Αγγλίας. Ήταν αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας το 2004 όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαικό πρωτάθλημα! Η Πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 2014 και έκανε 2 θητείες στο Ευρωκοινοβούλιο! (σε ηλικία 43 ετών) 

Ο Φειδίας Παναγιώτου γεννήθηκε το έτος 2000. Από το 2019 ασχολείται ως Youtuber και το 2024 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής.

Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να κατανοήσει ο καθένας από εμάς ότι η σύγκριση εκθέτει τον δικό μας ευρωβουλευτή. Και όχι μόνο τον εκθέτει αλλά τον θέτει απέναντι μας με απολογητική στάση ως θεσμικό παράγοντα! Οι απαντήσεις που μέχρι τώρα δίνει και γενικότερα η εν γένει στάση του, αναφέρεται δε ότι προσφάτως "Ο Σύνδεσμος Τέκνων Αγνοουμένων οι 1619" καταήγγειλε πως , όταν ζήτησαν από τον 24χρονο ευρωβουλευτή να προωθήσει το θέμα των αγνοουμένων στο Ευρωκοινοβούλιο, εκείνος φέρθηκε απρεπώς, με ειρωνείες και χλευασμούς.

" Σύμφωνα με το sigmalive, στην ανακοίνωση ο Σύνδεσμος ισχυρίζεται ότι «εκτός από την άρνησή του, την οποία ως ένα βαθμό κατανοούμε, εισπράξαμε την ειρωνεία, τον χλευασμό και την απαξίωση, με εκφράσεις όπως, “μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου”, “ποια νομίζεις ότι είσαι”, “εν τζι εν έτσι που δουλεύκει το ευρωκοινοβούλιο”, “τζαι εγώ έχω θείο αγνοούμενο αλλά εν κάμνω έτσι” και το καταπληκτικό, “εν τζι εν μόνο εσύ κόρη μου που είσαι ορφανή”». 

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο στο θέμα. Ο κ Παναγιώτου έχει αναφέρει πολλές φορές ότι αγνοεί τόσο την πολιτική, όσο και την λετουργία του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτή όμως η ...αδυναμία του, δεν τον καθιστά άτρωτο και δεν του δίνει "άφεση αμαρτιών" σε ότι λέει και κάνει. Είτε το θέλει, είτε όχι εκπροσωπεί μαζί με άλλους 5 ευρωβουλευτές την πατρίδα μας. Οφείλει τον μέγιστο σεβασμό όχι μόνο στους θεσμούς αλλά και στους πολίτες αυτής της χώρας. Σεμνότητα, σεβασμός, αυτοσυγκράτηση, ανάπτυξη θέσεων για όλα τα θέματα,  και γνώση της θέσεως του ευρωβουλευτή που κατάκτησε. Μόνο έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει ως πραγματικός εκπρόσωπος της Κυπριαής Δημοκρατίας. Ήδη έχει απογοητεύσει την μεγαλύτερη μερίδα των ψηφοφόρων του! 

πηγή: https://www.iefimerida.gr/

3 χαικού της Αγάπης

 

[Ήμασταν φτωχοί πάντα] Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Κάμπος μιας Νιότης, του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2019 (ISBN 978-9925-7392-2-6) /(e-book)

 

Ήμασταν φτωχοί πάντα
έλεγε ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.
Γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
«τον αγάπησε ο θεός»
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο πέτρινος νεροχύτης άπλυτα ποτήρια.
Φώναζε η μαμά.
Γκρίνιαζε ο παππούς.
Δεν μπορούσε πια,
να δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.
Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
από τον πάτο του πηγαδιού!

3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα (Ποιήματα ΟΡΑΣΗ και ΑΚΟΗ )

Ο Δημήτριος Γκόγκας το 2016 συμμετείχε στην 3η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ με τα ποιήματα : ΟΡΑΣΗ και ΑΚΟΗ. Μάλιστα το ποίημα ΟΡΑΣΗ ήταν ανάμεσα στα 42 διακριθέντα του ποιητικού διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ. 

 

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε,

στο καψαλισμένο μυαλό του, φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα, δάφνες τα έλεγαν, έγραφε στους τοίχους.

Μασώντας τα φύλλα τους,

ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς.

Κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ,

ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά

να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-. 

Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη-

απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου, με τους δαιμονισμένους γέλωτες,

μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου, έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης.

Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ.

Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα.

Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα.

Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών!

Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου,

καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο.

Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-

έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους.

Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια.

Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα.

Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

***

AKOH

Κι ύστερα, ποιος να το πίστευε, πως στις άδειες νύχτες
από χαρά(;) από λύπη(;) η ελπίδα θα περίσσευε
κι ένα χέρι θα την πετούσε στα άπλυτα σκυβαλοδοχεία, 
έρμαιο των απελπισμένων. 

Εκείνων που προσδοκούν Ανάσταση νεκρών και φίλιων συναισθημάτων. 
Ήξερε, το γνώριζε πολύ καλά, πως οι χρόνοι, 
εκείνοι οι χρόνοι που κουβαλούσε ανάκατοι με λίγο ψωμί και μουχλιασμένο τυρί, 
στο τυλιγμένο από σκόνη δισάκι, 
μια ιδρωμένη σκόνη σύντροφος, που ένωνε και χώριζε,
αμείλιχτη σκόνη που δεν έφευγε απ΄ τα νερά των θαλασσών και των λιμνών,
αόρατη σκόνη που θόλωνε τις ακροθαλασσιές της υπομονής, 
μια σκόνη τρέλα που στις νικημένες του νύχτες ούρλιαζε,
ξέβραζε στην άκρη του δρόμου, μητέρες, παιδιά και γέροντες. 
Αυτός δεν ήθελε ν΄ ακούσει.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν άκουγε.
Έτσι και τώρα, 
για καλύτερη απόδοση στην ανυπακοή και στο ψέμα.
Για απλούστερη υποταγή στην ανοχή που του επιβλήθηκε,
απέσυρε τ΄ ακουστικά και βούλωσε τ΄ αυτιά του.