Ένας γέρος / Δημήτριος Γκόγκας

Σ ένα παραθύρι της ακρογιαλιάς,

στο μουράγιο.

Κάθεται ο γέρος και αναζητά,

στο κουράγιο.

Λίγους χρόνους που του έμειναν

στη μαύρη γη.

Να διπλώσει, να μαζέψει

κάθε του πληγή.

Μη του λέει κάποιος, μη βαρυγκομας,

δεν σου πρέπει.

Πέτα από τη πίκρα που σε κυβερνά

κάθε λεπι.

Κι ύστερα ξεκινά για τη λευτεριά,

στα ουράνια.

Να γίνεις και συ, ένα απ' του Θεού

τα φεγγάρια.

Μάζεψε τα ρούχα του, της λασπουριας,

ξεφτισμενα.

Τα όνειρα που μείναν όνειρα,

τα πεταμένα.

Κι έκλεισε τα μάτια του, γλυκά

να ηρεμήσει.

Ποιος απ' όλους που ξε-μείνανε

θα τον ξυπνήσει;

Δίστασε για λίγο, έσταξε

πικρό το δάκρυ.

Έπιασε, του μπαστουνιού,

γυρτη την άκρη.

Μα κατάλαβε, ήταν σκιά , τον είχαν πάρει

Ήτανε ψηλά και ήτανε

ένα φεγγάρι!

Η λιοχαρη κι ο γιος /Δημήτριος Γκόγκας

Είχε πλεξούδες τα μαλλιά

και θαλασσί στα μάτια.

Έχτιζε μες στα όνειρα

στη θάλασσα παλάτια.

Ήταν του φεγγαριού ο γιος.

Το σφύριγμα τ ανέμου.

Κι ένιωθε μέγας και τρανός

σαν πέταγε θεέ μου.

Πρωί είδε τη λιοχαρη,

τη λουλούδοστολισμένη.

Ανεμελη σ' ένα σκαρί

και κάτι να προσμένει.

Το όνομα της ρώτησε.

Ποιο άστρο την ορίζει.

Κι όλο ο καμπος φώτισε

κι άρχισε να μυρίζει.

Είμαι η Πούλια που γροικας.

Τη νύχτα ανασαίνω.

Στα σύννεφα του ουρανού

γεννιέμαι και πεθαίνω.

Ενώθηκαν οι μοίρες τους.

Δροσιστηκαν οι χρόνοι.

Οι ανεμώνες άνοιξαν

και λύγισαν οι κλώνοι.

Ακέφαλη καρέκλα / Δημήτριος Γκόγκας

 

Απέναντί του μια ακέφαλη καρέκλα
Την αντικρύζει κάθε μέρα.
Και μάρτυρά του ο Θεός 

την ομοιάζει με σκελετό που ξεθάφτηκε χωρίς το κρανίο.
Έχει κορμί, έχει πόδια μα ακέφαλη ως είναι δεν απαντά στις εκκλήσεις του
Δεν απαντά στις ερωτήσεις του
Γιατί;
 
Έτσι με ταπεινότητα ρίχνει το βλέμμα στο Θεό
Α τούτος φταίει που τον έκανε λεύτερο
Επέλεξε τη σκοτοδίνη κι ήρθε ο θάνατος
Κι έτσι απουσιάζει τις Κυριακές από το τραπέζι στο πατρικό
Κι έτσι είναι αδειανή και ακέφαλη η καρέκλα
Κι έτσι μένει κενό το πιάτο
Κι έτσι υψώνει το πνεύμα στον ουρανό και πλησιάζει το ετοιμόρροπο ταβάνι
 
κι αυτή η εικόνα είναι θεϊκή;
Αναρωτιέται και σταματά τη γλώσσα που έκπληκτη αναμασά προσευχές και παρεκκλίσεις
Ύστερα πάει στο εικονοστάσι κι ανάβει το καντήλι
Τουλάχιστον να ζεσταίνεται κάτω από τα κλινοσκεπάσματα της γης
Κι ας μένει ακέφαλη η καρέκλα!
 

 

 

 

Ίχνη υστεροφημίας // Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Θεωρούσε πως πάντοτε είχε κάτι να πει ως ποιητής,
αρκεί να μην ενοχλούσε τον Θεό κι ύστερα τους ανθρώπους. 

Μα τι ποίηση θα ήταν αν δεν ενοχλούσε; 
Όταν επέστρεφε από την πλάνη στα μέρη που μεγάλωσε
καθόταν επί ώρες πάνω στην άσπρη ταφόπλακα.
Ήξερε πολύ καλά, πως κάτω από το χώμα ήταν ολοζώντανος ο άνθρωπος!

Μύριζε αποσυνθεμένο το σώμα του,

άκουγε την ασθενική φωνή του. 
Εκείνου που αγάπησε.
Εκείνου που δεν έζησε.
Εκείνου που δεν χαιρέτησε.
Κείνου που κατέβαινε με το καμουτσίκι στο χέρι από το βουνό,
χαράζοντας με τις ρόδες του κάρου την κακοτράχαλη κατηφόρα, κάθετα.
Λες κι ήθελε να αφήσει το αποτύπωμα στους αιώνες.

Δεν ήθελε;
Δεν υπολόγιζε καν τη φύση, που θα έσβηνε το ίχνος μιας υστεροφημίας.
Κι ήταν ακόμα ποιητής ή κάτι ως αυτόν.

Του κόσμου μας φεγγάρι / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Κυλάει ο χρόνος μες στο καλοκαίρι.
Σε κάποιο κάδρο σ΄ έχω ξαναδεί.
Πιάσε γυναίκα, το δεξί μου χέρι
και κράτα το, πριν σβήσει η αυγή.
 
Κι ένα φεγγάρι, ανθός στη θύμησή μας,
τις νύχτες θα φωτίζει τη ζωή μας.
 
Στα κύματα σειρήνες τραγουδάνε.
Ο ουρανός συννέφιασε μαθές!
Οι νότες τσιγαρόχαρτα και σπάνε
κι η Πηνελόπη κόβει τις ραφές!
 
Και συ ρωτάς: θα φέξει το φεγγάρι;
Σου απαντώ: πως ναι τον Αλωνάρη.
 
Ξυπνά το σκότος, φρίττω τον Ιούλη
Ανάποδα χτυπάει η καρδιά!
Ακόμα να ξυπνήσουνε οι δούλοι
με προσευχές μιλούν και ωσαννά!
 
Μα σαν χαθεί τ ολόγιομο φεγγάρι.
Θα γεννηθεί στον κόσμο ένα βλαστάρι!

Θεία κοινωνία! / Δημήτριος Γκόγκας

Επιλέγω σαν Απόστολος τη σιωπή.

Να οι κραυγές της,

καθώς γεννιέται στίχος.

Στην ειρήνη που ηττάται και στον πόλεμο που μεθά.

Στη κοφτερή πέτρα που σπάει τη πέτρα.

Στον αμάραντο ήλιο,

στο βαθύ ύπνο του φεγγαριού,

στην αγάπη σου που συγχωρεί.

Κι είμαι προσκυνητής στο έλεος της.

Η σιωπή σα θεία κοινωνία.

Στους αδελφούς μου… / Δημήτριος Γκόγκας

Πουλιά και άστρα, πετούνε γύρω μου.
Χτίζονται κάστρα, γι όλο το είδος μου!
Ρίζες και χώμα, στον ήλιο απλώνονται.
Σιωπή και λόγος, αναδιπλώνονται!
 
Τους αδελφούς μου, αν συναντήσετε.
«Ήρωας είμαι;» να τους ρωτήσετε.
Κι αν απαντήσουν, με κάποια άρνηση,
στο πυρ θα πέσω, με αυταπάρνηση.
 
Φιλιά και χάδια, πατρίς σου ζήτησα.
Στην απιστία, μαζί σου γλίστρησα.
Δράκοι γεννιούνται. Παιδιά που χάνονται.
Απλοποιούνται, αυτά που αισθάνονται!
 
Τους αδελφούς μου, αν συναντήσετε.
Μην αμελείστε, να τους ρωτήσετε:
«Ποιος φταίει τώρα, πέρσι ποιος έφταιξε;»
Φωτιά στη μπόρα, αχός την διέτρεξε.

Αγγελία /Δημήτριος Γκόγκας

 

 

«Ζητείται ποιητής,  
να μένει άγρυπνος τη νύχτα.
Να έχει τη ρίζα στη καρδιά.  
Να συντάσσει διαθήκες,  
για τους ανθρώπους που δεν πρόκαμαν,
να κεντήσουν αετούς στους ώμους τους.
Να προδίδει τις ευθύνες
σε κείνους που ζυγιάσανε με λάθη τη ζωή των ανθρώπων.
Να τηρεί την ενδεκάτη εντολή, μ΄ ένα φιλί στον Κύριο»
 
Σήκωσε τα μάτια κι απάντησε με τη ψυχή μεσούρανα:
«Δεν μπορώ να ασπαστώ τη βουλή σου.
Επιταγή ανεξόφλητη και το χρέος θυσία»
 
Αμήχανος, λίγος και στεγνό ποτάμι, ο ποιητής μπροστά στην αγγελία.

Αν είναι να έρθω / Δημήτριος

 

 
«Αν είναι να έρθω» επαναλάμβανε συνεχώς
με το σάλιο να πέφτει από τα ασπρισμένα χείλη του,
« Αν είναι να έρθω,  θα έρθω σαν ένας διαβολεμένος έρωτας,
μια μολυσμένη αγάπη»
«Κι αν είναι  να φύγω, θα φύγω σαν ένα όνειρο
ή μια καιόμενη βάτο στο όρος Χωρήβ.
«Δεν θέλω» ψέλλισε «να με ορίσεις ως ενδεκάτη εντολή,
μου αρκούν οι δέκα εντολές του κόσμου.
Όλες απέθαντες, σαν να βαπτίστηκαν στο αθάνατο  και της στυγός τα νερό.
Απέθαντες και μαρτυρικά βασανιστικές για την ελευθερία των ανθρώπων»
Τι να του κάνουν οι υπογραφές και τα μυρωμένα κιτάπια από δάκρυα
ως στέγνωσαν, μ΄ αφήσαν πίσω τους αποτυπώματα και στεναγμούς.
 
«Αν είναι να έρθω, κλείσε τα κιτάπια και τα παραθύρια.
Ο ερχομός μου μόνο θλίψη και μαύρο θα ρίξει.
Μια καταχνιά και μια πρωινή ομίχλη τριγύρω θα είναι στο διάβα μου,
έτοιμες να με προϋπαντήσουν, έτοιμες να με σκανδαλίσουν  
κι ύστερα μετά από το δείπνο πάλι μια αντάρα και μια ομίχλη θα με σκεπάσει.»

Υστεροφημία / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Μέσα σε δύο δεκαετίες σκότωσε πενήντα εννέα γυναικείες λέξεις.
Όσες και οι χρονιές που ζούσε.
Για το ακριβέστερο, πενήντα εννέα λέξεις θηλυκού γένους !
Του είχε μείνει μία εξαίρετη μα δύσκολη συνάμα,  η υστεροφημία.
Πάντα πίστευε ότι αυτή θα τη σκοτώσει η δικαιοσύνη.
Σε ονειρική ενέδρα, κάποια μελαγχολική Κυριακή, κάποιο δείλι.
Αυτός θα περνούσε στην αιώνια αφάνεια.
Κατά συρροή δολοφόνος της ποίησης.
Ένα κείμενο σύνηθες με τυπογραφική γραμματοσειρά.
 
Είχε μεγάλες προσδοκίες.
Όλοι το γνώριζαν, αναμφίβολα θα έστηναν συμπληγάδες.
Στα έλη των λέξεων καραδοκούσαν οι Στυμφαλίδες όρνιθες.
Περίεργες ληστρικές αμαζόνες.
Και δεν ήταν ο ήρωας που θα τις χειραγωγούσε.
Τα βέλη τους
με τη περίεργη τροχιά στης κριτικής σκέψης το πλατύσκαλο,
δεν άφησαν αδιάφορο το ποιητικό δίκαιο.
Η υστεροφημία τον πλήγωσε.
 
Πριν σβήσει σαν διάττοντας γέλασαν όλοι στην πλατεία.
Ο επικήδειος τσιμέντωσε το περιθώριο.
Κι ήταν ωραία κηδεία!

Δικαιολογία Ποιητή / Δημήτριος Γκόγκας

 

Η σκιά του άνθιζε αναπάντεχα
πότε στη ζωή και πότε στον θάνατο. 
Μύριζε κόκκινη παραρούνα και ανεμώνα του Πέγκου*
μύριζε λιβάνι του Αγίου Αντωνίου. 
Έπιανε τα βήματά του, μικρός τυμπανιστής, των βρεγμένων σκελετών του 
να κάνουν ανεπαίσθητο θόρυβο στους υγρούς δρόμους των πόλεων 

και τα λασπωμένα δρομάκια των χωριών του. 
Γήινοι παράδεισοι που προδόθηκαν 
στις κάννες της αδιαφορίας και της υποκριτικής λογικής. 
Σύγχρονη φαυλότητα!
Πήναινε μπροστά, κρατώντας στον ώμο το όπλο, η σκιά εκεί. 
Βάδιζε πίσω, τον ακολουθούσε πιστά. 
Ο ασκεπής τάφος, το μόνο ασφαλές καταφύγιο. 
Πλήρης δικαιολογία ποιητή. 

*Πέγκο: Περιοχή του Στρυμονικού Σερρών 

[ Όσο κινείται ο χρόνος ] του Δημητρίου Γκόγκα

 Όσο κινείται ο χρόνος

θυμάμαι και λιγότερα.

Μέχρι να έρθει το πλήρωμά του,

που δεν υπάρχει μνήμη μέσα μου.

Και μαζί με την απουσία

θα λείπει κι η αγάπη μου.

Θα σφαλιστούν τα χείλη μου

Κι οι μόνες λέξεις θα 'ναι της αναζήτησης

Τι δυστυχία να μην ζήσω σε ολα που ονειρευτήκαμε

Και ενώ εγώ θα κολυμπώ στην λήθη

εσύ θα ψιθυρίζεις τι έφταιξε.

Ο ανθρωπος με το μπαστουνι / Ποιήματα χωρίς ετικέτα

Καθόμουν στο στασίδι,

αριστερά του ψαλτηρίου.

Υπέμενα τη τιμωρία άνωθεν

ορθοστάτης τίμιος και αβλαβής

της ακρόασης της λειτουργίας.

Είχα την πεποίθηση

πως ή εκκλησία προσφέρει

νέκταρ και αμβροσία ευαγγελίου

ως εκ τούτου έφερα εικόνα

στη πτωχή μου σκέπη ενός συμποσίου.

Να και κει πέρα καθόταν έτρωγε και έπινε

ο Κύριος.

Ήτο ο γάμος στη Κανά.

Ύστερα κατά το τέλος πέρασε από μπρος μου

ο άνθρωπος μέγιστης ηλικίας

κρατώντας ένα μπαστούνι

κι έσκυψα ευγενικά.

Ήμουν ακόμα στο μυστήριο

κι όχι σε φαγοπότι.

Ο νέος αιώνας / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Άλλαξε ο ήλιος φορεσιά

και ήρθε ο χειμώνας.
 Έπιασε ο ψεύτης τα στερνά,
όμοιος ο αιώνας.
Γκρίζωσε ο ήλιος μάννα μου
και μάτωσε η φύση.
Πριν ανταμώσει την αυγή,
τον χαιρετά η δύση!
 
Μέσα στο άσπρο νυφικό,
η μνήμη περιμένει.
Η μοίρα της τελεσφορεί,
με δόρυ είναι γραμμένη.
Με το κρασί του αμπελιού
βγαίνει της γης το άχτι.
Τους χρόνους βάνει στη θηλιά,
τους μήνες της στ΄ αδράχτι.
 
Πέρα στους πέρα ποταμούς,
πέρα στ΄ αρχαία όρη.
Με μια λεπίδα μας φρουρούν,
ελπίδες μυροφόροι.
Σαν ο Ιπποτάδης μαίνεται  
στις μέρες αλκυόνας,
βάφεται η γη ανήμπορη
με χρώμα ανεμώνας.

Η θλίψη / Δημήτριος Γκόγκας

Η θλίψη έρχεται νωρίς, 
πριν ξημερώσει η μέρα. 
Πριν γίνεις άνθος της αυγής. 
Πριν σε λαβώσει η σφαίρα!

Ποτίζεις το χρυσάνθεμο
και το βασιλικό σου. 
Πλανιέσαι απ΄τον άνεμο
και πνίγεις τον καημό σου. 

Η θλίψη μένει και διαρκώς
στο μάγουλο ένα δάκρυ. 
Πότε βροχή και ποταμός. 
Της μοίρας πότε άκρη. 

Εν – χωρίον (Δημοτικό του Στρυμονικού) / Δημήτριος Γκόγκας

Henry Roland (1856-1924), Η αλληγορία της Άνοιξης.

Κάποιο χρόνο, ένα μήνα, δεν θυμάμαι πια.
Δυο κρινάκια άνθισαν στην ακροποταμιά.
 
Λυγερόκορμη κοπέλα κατηφόριζε.
Απ΄ τ΄ αγκάθια που ΄ταν γύρω τα ξεχώρισε.
 
Το ΄να είχε μαύρο χρώμα σαν τη μοίρα της.
Μια γραμμή κι αυτή κομμένη μες στη χείρα της.
 
Άσπρο χρώμα, τ΄ άλλο είχε, σαν παράδεισος,
που το ζήλευε τη νύχτα ως κι η άβυσσος.
 
Στάθηκε, κορμί με χάρη και τα μύρισε.
Στη καρδιά της, μια σταγόνα της σπινθήρισε!
 
Μα η Μαγκίλα*, γκρίζος λόφος, κακιά μάγισσα:
«όλα εγώ του κόσμου τούτου του τα δάνεισα».
 
Αν τη νύχτα πάρεις δρόμο είναι λυπηρό.
Αν τη μέρα χτίσεις ζήση, σκλήθρο σε σταυρό.
 
Και η νύμφη από τύχη, λάθος άρωμα.
Κάποια ξενιτειά την βρήκε ως το χάραμα.

*Μαγκίλα: Λόφος στην περιοχή του Στρυμονικού Σερρών 

@Δημήτριος Γκόγκας (πνευματικά δικαιώματα)

Επέτειος/ Δημήτριος Γκόγκας

Περίμενα είν' αλήθεια ν ακούσω τις σειρήνες,
να τραγουδούν τη προδοσία όπως επικράτησε να λέγεται
κείνος ο κουρνιαχτός και η ασέληνη νύχτα.
Μα τις άκουσα,
ναι τις άκουσα, να στριγλίζουν, τσίτσιδες, ξεδιάντροπες και πολεμοχαρείς, 

λίγο πριν πυρωσει ο ήλιος.
Κι ούτε κατάλαβα, τυφλός ων και ασθενής στη μνήμη και στα έργα,
καθώς έπλενα τις πατουσες στον Πεδιαιο και στα νερά του Γιαλιά.

Πάνω στου Κικκου στις κολυμβήθρες, ένιψα τις παλάμες.
Θεέ, ας μην μολύνω τις γεννιες που θαρθουν,
με τα βδελυρά ανομήματα μου.
Μα κι αυτές - τις γεννιές και τα γεννήματα - 

 τις είδα ασυγκίνητες,
τα είδα, καλοκαίρια ξένοιαστα.
Σημαίες στις ξεροληθιές να φέγγουν,
τα βράδυα στη θέση των άστρων.

Κίβδηλες στο χρόνο σειρήνες, μια όχληση στην καυτή μέρα.
Έβαλαν ωτο- ασπίδες οι γεννιές και τα παλλικαρόπουλα.
Να αντικρούσουν τον εχθρό, σε τούτη την επάρατη σχέση.
Και σε μένα τον δύσμοιρο να θέσουν το σαθρό δίλημμα:
Ποιον δρόμο πια ν ακολουθήσω!

Οι μνήμες μ ένα μαύρο πέπλο συγκίνησης έσκαγαν στην άσφαλτο.
Λιποτακτούσαν, αλλόφρονες γελειότητες,
από ανεκπλήρωτες διαμαρτυρίες σε επωδούς δακρύων.
Που καιρός για τέτοια.
Που καιρός για λάβαρα και ταμπουράδες.
Καιρός για λήθη.
Σμύρνα και λιβάνι
στους αγνοούμενους νεκρούς και στους νεκρούς αγνοούμενους.
Έτσι κι αλλιώς η πράσινη γραμμή,
μίτος ενός λαβύρινθου,
κλωστή των εγκαινίων αιώνιας θυσίας, 

είναι,
για κρυψίμους γραμματείς και λαοφιλείς Φαρισσαιους.

Ο Ισκαριώτης κάθε τόσο μ΄ένα λάγνο φιλί
προδίδει την προσφιλή πατρίδα και τους προς σφαγή αμνούς.

Σαν Εύα...

 

Κλείνω τα μάτια

Κι η νύχτα χάνεται

Στα βλέφαρα του κόσμου

Οι σκιές παραπετάσματα

Και συ

Δικαιωμενη στην εξομολόγηση

Παίρνεις το πρόσφορο ξεδιάντροπα

Ίχνη προδοσιας το κρασί

λεκες στα κόκκινα σου χείλη

Σαν Εύα

Δίνεις το μήλο να το δαγκώσω εγώ

Γυμνή και φοβισμενη

Το προσωπείο / Δημήτριος Γκόγκας

Το προσωπείο

Του αγόρασε - πολύ μικρός ήτανε-  

του είχε αγοράσει ένα προσωπείο ο πατέρας του

-εθνικιστής με σοσιαλιστικές ιδέες μέχρι που διορίστηκε στο Δημόσιο-

και ήτανε τόσο όμορφο, μα τόσο ωραίο

χαιρότανε όχι μόνο να το κουβαλά παραμάσχαλα

αλλά να το βάζει ως κράνος στο κεφάλι του,

μην του χτυπήσουν και αιμορραγήσει οι περίεργες ιδέες

που ένωναν ακόμα πιο περίεργα τους ανθρώπους και το κόμματα.

Τις τελείες, τις οξείες, τα αποσιωπητικά. Και εσχάτως και τα πνεύματα.

Καθώς μεγάλωνε είχε καταντήσει πόρνος του πεζοδρομίου

δινότανε με περισσή ευκολία και άνεση στο προσωπείο,  δώρο του πατέρα του

αλλά πλέον είχε προχωρήσει περισσότερο.

Αντάλλαζε τα προσωπείο κατά πως πήγαινε ο άνεμος.

Μα προσωπείο ήταν η σταθερά.

Με τον τρόπο αυτό είχε δικά του όλα όσα ποθούσε και

κυρίως μπορούσε να αποκτήσει και όλα όσα δεν ποθούσε,

με ένα κούνημα του προσωπείου, σημαία, αυλαία, παντιέρα, λάβαρο

που άλλοτε γινότανε κόκκινο, άλλοτε μπλε ή μαύρο, πορτοκαλί, ή πράσινο.

Κάποιες φορές

επαναστατούσε,

συμβιβαζότανε,

νικούσε,

προχωρούσε,

προσχωρούσε

μα ποτέ δεν νικιότανε,

ποτέ δεν μιλούσε ο ίδιος για ήττες,

δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για ήττες.

Συνεχώς ένας πόλεμος, μια πάλη ιδεών και σωμάτων.

Ισόβια σκοπιμότητα της ζωής του.

Οι λεκέδες στο μυαλό του μ΄ αυτό το προσωπείο φάνταζαν αιώνια ρητά.

Σταθερές ηθικές αξίες και ιδανικά. 

Είχα μια πήλινη αυλή* / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Είχα μια πήλινη αυλή
και το ποτάμι δίπλα.
Πουλί στο δένδρο η πνοή
και τ΄  όνειρο μια φυλακή
που έσβηνε τη νύχτα.
 
Από την άκρια της γης
τρεις μάγοι με ρομφαίες.
Πάνω στα βήματα θεών,
κεριά ανάβαν των νεκρών
άστρα πάνω στα κάστρα.
 
Αποσπερίτης μυστικά,
μέσα στη σκοτεινή αυλή,
κρυβότανε στους θάμνους.

Γιατί κι εγώ ήμουν παιδί
και δεν μεγάλωνα γιατί,
 χτένιζα τα φεγγάρια.
Κι ήμασταν όλοι μας εκεί.
Το γέλιο μι΄ ανοικτή πληγή.

Κάποτε- κάποτε χαράμι,
μες στην αυλή και το ποτάμι!

*@ κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα

* Φωτογραφία από τον ιστότοπο: https://puzzlefactory.com/el/%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%BB-%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1/502391-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%BB#16x13