ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Από την ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 
 

Όταν πλαγιάζει και κρυώνει
βάζει τα χέρια κάτω απ΄ το πάπλωμα
μην τ΄ αγγίξει η παγωνιά και τα σπάσει
Μερικές φορές κοιτά
με την άκρη του ματιού του την γυναίκα
που κοιμάται δίπλα του
και πιάνει την καρδιά του
Δεν θέλει να πεθάνει πρώτος
Θέλει να είναι δεύτερος όπως πάντα
 
Κάτω απ΄ την σκιά των σκεπασμάτων
μπορεί να δει πιο καθαρά
τους δικούς του που έφυγαν,
τους άλλους που κοιμούνται
και κείνους που έρχονται
για να γεράσουν μαζί του.
Όταν τον παίρνει ο ύπνος
είναι σίγουρος ότι έκανε το σωστό
αλλά πάντα στο βαθύ της ψυχής του
πεταρίζει ένα μικρό πουλί
έτοιμο να του κλείσει τα χείλη
να του αρπάξει με το ράμφος
την άκρη του σκεπάσματος.
 
Φοβάται πολύ
τρέμει μην πεθάνει πρώτος.

ΦΟΒΟΣ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 
 

Λέω πως ζω
κι όταν με ρωτούν πως τα πάω
απαντώ
"σπίτι - δουλειά
δουλειά-σπίτι"
Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια
με προσοχή μην σχιστούν οι σακούλες
Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα
αποφεύγω τον σκύλο που μισώ
δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο
κατοικούν μέσα του Κέρβεροι
κι ένας Προκρούστης
που θέλει δουλειά.
Αν του την δώσω τι θα λέω
όταν με ρωτούν αν ζω;
Ζω σπίτι;

ΠΕΝΤΕ ΔΑΚΡΥΑ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 
 
Χιόνι
 
Σπογγισμένο αίμα
που στράγγιξε
κι έγινε λάβα που καίει
στα σπλάχνα της.
Κάποτε,
μέσα απ΄ τις ρωγμές του σώματος της, 
γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού. 
Καίει ότι την πόνεσε.
Κι ύστερα
στάχτη
και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.
 
Βροχή
 
Κάθε χρόνο
την ίδια μέρα,
μικρή ώρα δειλινού,
βρέχει.
Επέτειος θλίψης,
απώλειας
και χωρισμού.
 
Ρίγη στα μάρμαρα.
Μια ξαφνική μπόρα,
τον ύπνο των νεκρών ταράζει.
 
Ιδρώτας
 
Της πατρίδας το χρέος ξεπληρώθηκε.
Είπες : Με το παραπάνω
και –θυμούμαι- έκανες και μια κίνηση
με το χέρι, σαν να ΄ θελες να ξεφύγεις.
Τώρα ήρθε η σειρά της.
Βάλανε κάτω όλα τα ίχνη και τις υπογραφές,
οι πέτρες και τα σίδερα έτοιμα
-είχε καλούς σιδηρουργούς η Πατρίδα-
Τα καινούργια συμβόλαια έτοιμα.
Και πάλι χρέος.
Ο Ιδρώτας κυλούσε σαν τον κόμπο στο λαιμό σου.
 
Γάλα
 
Πίσω από αυτές τις βιτρίνες δούλευες.
Εγώ στους δρόμους.
Συναντιόμασταν στο ίδιο καφενείο
με άλλους συντρόφους και δεν
ανταλλάσαμε κουβέντα.
Χαρτιά έπαιζα μόνο με τον καφετζή.
Απορούσα βέβαια ,
καθώς είχαμε πιει από το ίδιο ποτήρι, γάλα.
 
Αίμα
 
Είναι στη μοίρα μας.
Έτσι να πεθάνουμε.
Σε κάποιο χρόνο ανομβρίας.
Όταν τα δένδρα θα διψούν,
θα μας φυτέψουνε στις ρίζες τους,
το αίμα  μας να πιούνε.
 

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Όταν κοιμάσαι,
βλέπω ένα μικρό σπιτάκι με τριαντάφυλλα
και μια Στρελίτζια στην άκρη του κήπου.
 
Να ξέρεις εγώ
                     (ναι εκείνο το εγώ μου)
Δεν μπορώ να μετρώ τ΄ άστρα
και να ψάχνω την Αφροδίτη.
Είμαι ερωτευμένος
γιατί ξεχνώ στο μέτρημα.
Κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή
                                            (τελετουργίες της νύχτας)
 
Να ξέρεις εγώ,
Έχω αρχίσει να ξεχνώ τις λέξεις.
Μιλώ όλο και λιγότερο.
Βυθίζομαι στην κινητή άμμο της σιωπής
και σηκώνω το χέρι για βοήθεια.
Αγκίστρι της αγάπης.
Πως η σιωπή είναι το δόλωμα
και πως, εγώ μετρώ τ΄ άστρα
στους γαλαξίες της.
                                         (τελετουργίες της ποίησης)

Ποια Πατρίδα; Μα για την Κύπρο μιλάμε!

 

       

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Με λύπη διάβασα στην εφημερίδα της 6^ης Οκτ 2024, ημέρα Κυριακή, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στο άρθρο του κ. Σταύρου Χριστοδούλου «Ποια Πατρίδα;» το παρακάτω απόσπασμα: «…με όλο τον σεβασμό στην κυρία Σακελλαροπούλου, …τι εξυπηρετούσε η παρουσία της προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στην παρέλαση της 1^ης Οκτ 2024; Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες ότι δημιουργείται η εικόνα ενός κράτους υπό κηδεμονία; Ποια είναι η διαφορά δηλαδή από τους αντίστοιχους πανηγυρισμούς στα Κατεχόμενα στην παρουσία του Ερντογάν;»

   Είναι δυνατόν σε ένα δημοσιογράφο, αναλυτή να βλέπει μόνο την μία πλευρά του νομίσματος; Η παρουσία της προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, επ΄ουδενί δεν μειώνει ή μηδενίζει την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος είναι κομμάτι, αναπόσπαστο μέρος του ελληνισμού και την 1^η Οκτ, γιορτάζει την ημέρα της ανεξαρτησίας της. Είναι λοιπόν λογικότατη η παρουσία εκπροσώπου του πλέον συγγενούς κράτους. Αν μάλιστα δίναμε μεγαλύτερη προσοχή θα διαπιστώναμε ότι στις αμέσως επόμενες σειρές καθισμάτων υπήρχαν εκπρόσωποι, μικρότερων βαθμίδων (όπως πρέσβεων, γραμματέων, στρατιωτικών κτλ ) άλλων κρατών. Εξίσωσε δε την παρουσία της κ Σακελλαροπούλου με αυτή του Ερντογάν στα Κατεχόμενα σε αντίστοιχες εκδηλώσεις, εορτασμούς. Μόνο που όταν μιλά ο πρόεδρος της Τουρκίας αναφέρεται στην λύση δύο κρατών και στην επέκταση της Τουρκικής επικράτειας μέσω του οράματος της Γαλάζιας Πατρίδας που περιλαμβάνει βεβαίως και την Κύπρο. Η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας σε κανένα σημείο της ομιλίας της δεν προκάλεσε, ενώ αντίθετα τόνισε την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος και την συνεχή στήριξη της Ελλάδας στο πάγιο αίτημα της Κύπρου.

    Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι σε όλα τα κράτη του κόσμου, που εορτάζουν αντίστοιχες ημέρες, καλούνται εκπρόσωποι άλλων κρατών που είτε είναι στενά συνδεδεμένοι και τυγχάνουν υπό «κηδεμονία» ή υπό προστασία ή είναι στενότατοι σύμμαχοι. Η παρουσία της Ελληνικής προεδρίας φυσικά και είχε ως στόχο να τονίσει τόσο την εθνική συγγένεια, όσο και τους αιώνια άρρηκτους δεσμούς μεταξύ των δύο κρατών του Ελληνισμού. Και είναι καλό, σε μια δύσκολη εποχή, να δημιουργούνται εικόνες που θα «ενοχλούν» όλους όσους επιβουλεύονται και επιβουλεύονται συνεχώς κάποιοι, την οντότητα της Κύπρου. Διότι κ. Χριστοδούλου  και κάθε Χριστοδούλου για αυτή την πατρίδα μιλούμε!

ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ: Ποίημα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών του Δημητρίου Γκόγκα / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Σήμερα θα δειπνήσω μ΄ ένα νέο άγνωστο στρατιώτη.
Θα καθίσουμε απέναντι,  σ΄ ένα καλό εστιατόριο,
σαν αυτά που σερβίρουν με ευγένεια τη ακρίβεια,
κι΄  αλλοίμονο  θ΄ ανεχτούμε την υπεροπτική ματιά, 
του τελευταίου τραπεζοκόμου.
 
Θα παραγγείλουμε όλα εκείνα που μας αναγκάζουν
να καθόμαστε αμέριμνοι,  σαν τις καλαμιές
έτοιμες να καούν στους κάμπους της υπαίθρου
και μας καθιστούν ώρες- ώρες δειλινές, 
όμορφα αγάλματα στα σαλόνια των φυλακών μας.
 
Θα πιούμε ένα γλυκύ ηδύποτο,  κοιτάζοντας
ο ένας στα μάτια του άλλου,
μέχρι ότου κουραστεί κάποιος και
κατεβάσει σιγανά τα βλέφαρα.
 
Ο ήλιος θ΄ αρμενίζει στις καρδιές
και θα ξεκουράζεται στις αγκαλιές των νέων
που πέφτουν αμαχητί στα χαρακώματα της ραστώνης
και υποκλίνονται στις συνήθειες των σοφών.
Πατρίς, αγκαλιά με τη  Θρησκεία και λίγη οικογένεια.
Μην ταραχτεί η χρόνια τάξη.
Μην λησμονηθούν και οι άγνωστοι στρατιώτες, 
εκείνων των χρόνων που δεν θέλει να θυμάται κανείς.
Μα είναι τόσο καλά δομημένες οι παρελάσεις, 
της λεβεντιάς και της υπερηφάνειας.
 
Δεν θα τον πιέσω με οχλήσεις του κοινού νου.
Δεν θα σκιάσω αυτή την έξοδο
από τις σκοτεινές πύλες της πολιορκίας.
Έτσι τα βλέφαρα κάποιος θα τα σηκώσει.
Θ΄ αντικρύσουμε και πάλι ο ένας τα μάτια του άλλου
βαθειά για να βρούμε καθαρό νερό στο βυθό της ίριδας.
Και πριν υπογραφή το συμβόλαιο του.
Θα τον ρωτήσω: Γιατί κινήθηκε από την πολυθρόνα του;
Ήρωας θέλει να γίνει;