Το άλλο μου μισό μου έδωσε μια σοφή συμβουλή. Όχι ότι δεν την ήξερα αλλά δεν την ακολουθούσα : Να πηγαίνεις εκεί που σε εκτιμούν... Έτσι και γω, στην παγκόσμια ημέρα ποίησης δέχτηκα την πρόσκληση του ΕΠΟΚ Αμμοχώστου να συμμετάσχω στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στην Πολιτιστική Αίθουσα του Δήμου Σωτήρα. Εξαιρετική εκδήλωση και κυρίως σημαντικότατη η παρουσία των Ποιητάρηδων της Κύπρου.
Η ποίηση λοιπόν ποιεί Ειρήνη. Έτσι και εγώ επέλεξα ένα ... ποίημα που έγραψα 20 χρόνια πριν9(14 Δεκ 2003) στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Είναι από τα λίγα ποιήματα σε έμμετρο στίχο.
ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ
Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,
Σαν άγγελοι ωραίοι
Μοιάζουν πολύ σαν πόρνες του θανάτου.
Μικρές και ασήμαντες, σκορπούν χολή,
Σαν καρφιά στο σταυρό του αθανάτου.
Γερνούν νωρίς, κι αλλάζουν χρώματα.
Βογκούν από τον πόνο.
Κόκκινες, κίτρινες, ξανθές φωτοβολίδες.
Είναι οι ανάσες του εχθρού που μέσα τους τρυπώνω.
Πίσω απ΄ της νύχτας τις χρυσές πυγολαμπίδες.
Δεν τις μπορώ τις νύχτες στην Καμπούλ.
Στο θάλαμο λαξεύουνε τις λέξεις,
Σπάνε τα τσέρκια με θυμό. Βοούν νεκρά πουλιά.
Στρατιώτη ονειρεύεσαι μια μάχη για να παίξεις;
Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,
Ως άνθρωποι ωραίοι.
Ως έκπτωτοι που χάσανε τα άσπρα τους φτερά.
Είδα τις νάρκες μες τα μάτια της ψυχής,
σ΄ ένα λυχνάρι που ο καπνός ποτέ δεν σταματά.
Κι ύστερα λένε οι σύντροφοι,
τις νύχτες μαζεμένοι:
«Πλησιάζουμε την Κόλαση. Το φέγγος για λυχνάρι»
Ωχρά τα πρόσωπα κοιτούν κι οι τοίχοι των θαλάμων
σαν μέταλλο στεγνοί. Στον διάδρομο ανάβει ένα φανάρι.
Σφαλίστε! Είν΄ επιταγή. Μην τολμήσουνε,
Στις νύχτες μας και ζούνε,
Εφιάλτες πια, δεν τους θωρώ. Ξέρω μόνο πετάνε!
Στις κάνες στρατιωτών αηδόνια τραγουδούνε.
Σαν τις σειρήνες μας καλούν και κάπου αλλού τους πάνε!
