Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε - Γιάννης Μαρκόπουλος

Κωνσταντίνος Ξενόπουλος ο Συγγραφέας που γεννήθηκε στο Στρυμονικό

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Ο Κωνσταντίνος Ξενόπουλος γεννήθηκε στο Στρυμονικό Σερρών το 1959. Σπούδασε στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία όπου και διετέλεσε καθηγητής αγιογραφίας για τέσσερα χρόνια. Το 1990 ιδρύει και διευθύνει την Καραπιπέρειο Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας στην Κατερίνη. Τον Ιανουάριο του 1991, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Minsk κ.κ. Φιλαρέτου, μεταβαίνει στη Ρωσία. Το Σεπτέμβριο του 1992 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Σχολής Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης, στην οποία και διδάσκει μέχρι το Μάιο του 1997. Ο Μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος του εμπιστεύεται την αγιογράφηση εικόνων που δώρισε στις επίσημες περιοδείες του. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος του αναθέτει την αγιογράφηση ναών στην Φινλανδία, Ουγγαρία και Πολωνία. Στις 19 Ιουνίου 1996 εκδίδεται το βιβλίο του «Κόπος και Σπουδή» που περιέχει μαθήματα κλασσικής αγιογραφίας. Το Δεκέμβριο του 1997 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού της Σχολής «Ο Πανσέληνος». Στις 20 Σεπτεμβρίου 1998 τιμάται με το παράσημο του Μεγάλου Τάγματος του Αγίου Αμνού της Αρχιεπισκοπής Φινλανδίας και στις 17 "Οκτωβρίου 1998 με το παράσημο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Πολωνίας. Από το 1999 διδάσκει στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. την βυζαντινή αγιογραφία καθώς επίσης και στο Μουσικό Γυμνάσιο Πιερίας. Τον Ιανουάριο του 2000 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Η αξιοπρέπεια ενός πινέλου». Από το καλοκαίρι του 2000 έως και σήμερα διδάσκει βυζαντινή αγιογραφία στο Sommer Akademie στο Moosburg της Αυστρίας. Από τον Ιανουάριο του 2001 συνεργάζεται με τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας κύριο Πέτρο. Συνεχίζει την συνεργασία του και με την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο. Έχει ιστορίσει τον Πατριαρχικό ναό στην Αλεξάνδρεια και με ψηφιδωτά το νέο Πατριαρχικό Μέγαρο. Τον Ιούνιο του 2001 τιμάται από τα Μ.Μ.Ε. της Πολωνίας για την προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας με δίπλωμα και μετάλλιο. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 διευθύνει τη νεοϊδρυθείσα Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο με τίτλο: «Ο Άγιος Αντώνιος στη Βυζαντινή τέχνη» (σύντομος βίος και μάθημα αγιογραφίας). Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Είναι παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ζει και εργάζεται στην Κατερίνη.

Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις αγιογραφίας. Ατομικές του εκθέσεις έγιναν:
1. 1985: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
2. 1985: στην αίθουσα του Κέντρου Επικοινωνίας της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
3. 1986: στο ΡΕΥΡΙΝ D' AICUES στη Νότια Γαλλία.
5. 1988: στην Κατερίνη, στο βιβλιοπωλείο «Άθως».
6. 1990: στην Ιερά Μητρόπολη Ελβετίας.
7. 1991: στις Σέρρες υπό την αιγίδα του Δήμου Σερρών.
8. 1992: στην Ξάνθη υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης Αντωνίου.
9. 1992: στην αίθουσα εκδηλώσεων της Νομαρχίας Πιερίας υπό την αιγίδα του Νομάρχη.
10. 1998: στο Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
12. 1999: στην Κατερίνη στην αίθουσα ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους.

ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (...δεν έφτασε στην Κύπρο) του Δημητρίου Γκόγκα

 

 

Στης Αγίας Γραφής,  
φυλλομετρώντας με δισταγμό, το τέλος της άνοιξης
ο Απρίλης τελειώνει στο σίγμα.  
Μένουν αλύτρωτα τα τελευταία γράμματα της φωνής σου Κύριε.  
«Τετέλεσται, Θεέ μου»
Φως
«στα Χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου
πατέρα γιατί με εγκατέλειψες».  
Καθώς η δικαιοσύνη συλλαβίστηκε τεμαχισμένη
από τους Γραμματείς
και οι Φαρισαίοι ζωγράφιζαν την αλήθεια
πάνω στην ακούνητη ταφόπλακα
το περιστέρι της βάπτισης, ελευθέρωνε το πνεύμα και το σώμα.
Πως άντεξε το μαύρο πέπλο, ερώτημα.
Πως βάθυνε στη λύπη το φεγγάρι Σου
και η σεμνή ματιά σου πρόδωσε την πρόθεση στων ελαιών το χώμα.
 
Το σκιερό παραπέτασμα σκίστηκε.  
Ακούστηκε το σύρσιμο του στο πάτωμα του ιερού.
Κι ήταν το πουκάμισό Σου ανελεύθερο
κυμάτιζε μια παντιέρα στους αιθέρες,
μια σημαία πατρίδα θλιμμένη
μικρή πεταλούδα πάνω στα αδρόσιστα νεκρολούλουδα του κάμπου.
Όμοια νεκροπομπή στης Μεσαριάς τα σιταρένια μονοπάτια.
 
Ποιος θα διώξει κείνες τις μακριές σκιές από τα πεταμένα γράμματα;
Τις αγηρτείες των σοφιστών στους τοίχους
και μακρόσυρτες φωνές των Ιουδαίων;
Εντός τους πλαντάζουν τα ουαί και τα αλίμονο.
Και να σου κακοτεχνίες στα σώματα των ανθρώπων
που ονομάστηκαν έργα τέχνης στο έλεος των Σοδόμων.
Σόδομα στη Μακρόνησο, Γόμορα στο νησί του Πάσχα.
Πες μου ποιος θα σκαλίσει το σαρκίο σου
πάνω στο σκληρόπετσο ξύλο της πατριδοκαπηλίας;
 
Είχαμε μια ελπίδα
μα η ελπίδα πέθαινε.  
Γεννήθηκε μια νέα;
Άγνωστο!
Δροσίσου από τη χούφτα μας, αποταμιεύσαμε νερό για σένα.
Γεύσου την αθανασία της ψυχής μας, καθώς και συ αθάνατος.
Και ως την σέρνεις, τη ποδοπατείς, την ανυψώνεις πότε - πότε
από γενιά σε γενιά ένα κορμί, το κορμί μας κορμί σου,
κι ο κόσμος και η αιωνιότητα ένα κορμί το ίδιο.

Οι Προεδρικές Εκλογές στην Κύπρο και οι 9 υποψήφιοι

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

       

5 και 12 Φεβ 2023 θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μας απομένουν 7 μήνες και ήδη οι υποψήφιοι πυκνώνουν τις συναντήσεις με τα διάφορα κόμματα προσπαθώντας να αντλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη με την υπόσχεση ότι θα τους υποστηρίξουν. Αυτές οι εκλογές γίνονται σε ένα περίεργο για την Κύπρο περιβάλλον.

• η Τουρκία βρίσκεται σε ένα μεθύσι, απειλώντας δεξιά και αριστερά θεούς και δαίμονες, θέτοντας σε αμφισβήτηση το καθεστώς του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.
• Η Τουρκία και ο ηγέτης των Τ/Κ μιλούν πλέον ανοικτά για την λύση των δύο οντοτήτων στο Νησί, των δύο Κρατών και δεν δέχονται άλλου είδους συζητήσεις
• Η Τουρκία καταθέτει τετελεσμένα γεγονότα στο τραπέζι όσον αφορά στο Βαρώσι και στη περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου.
• Τρεις από τους υποψηφίους υπήρξαν ουσιαστικά συνεργάτες και συνοδοιπόροι, ενώ ένας εξ αυτών υπήρξε στην διαπραγματευτική ομάδα του Προέδρου της Δημοκρατίας για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος 
• Η τελευταία έκθεση του ΟΗΕ κρατά όχι μόνο ίσες αποστάσεις από τις δύο κοινότητες αλλά ρίχνει πλέον ανοικτά και ευθύνες για το αδιέξοδο στην Ε/Κ πλευρά.

 

Ποιοι όμως είναι οι υποψήφιοι του Προεδρικού Θρόνου και τι ξέρουμε σε γενικές γραμμές για αυτούς;

 

·        Αβέρωφ Νεοφύτου: Γεννήθηκε στην Αργάκα Πάφου το 1961 (62 ετών). Είναι πρόεδρος του ΔΗΣΥ από τον Μάιο του 2013. Σπούδασε Οικονομικά και Λογιστική και με την πολιτική ασχολείται από τα νεανικά του χρόνια. Το 1991 εξελέγη Δήμαρχος της Πόλης Χρυσοχούς.

·        Νίκος Χρυστοδουλίδης: Γεννήθηκε στη Γεροσκήπου το 1973 (50 ετών).Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Οικονομικά, Βυζαντινές και Νεοελληνικές σπουδές. Η πολιτική του δράση ξεκινά ουσιαστικά το 1999, όταν διορίσθηκε μέλος της Διπλωματικής Υπηρεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου.

·        Μαυρογιάννης Ανδρέας: Γεννήθηκε στον Αγρό το 1956 (67 ετών) Σπούδασε Νομικά και Διεθνές Δίκαιο.  Διετέλεσε πρέσβης της Κύπρου στον ΟΗΕ, στην ΕΕ, στην Ιρλανδία και στη Γαλλία καθώς και Υφυπουργός Προεδρίας για ευρωπαϊκά θέματα. Εντάχθηκε στη διπλωματική υπηρεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1987. Διετέλεσε διευθυντής του γραφείου τριών διαδοχικών Υπουργών Εξωτερικών (1995-97, 2002-2003)

·        Αχιλλέας Δημητριάδης: Ο Αχιλλέας Δημητριάδης γεννήθηκε το 1961 στη Λευκωσία.(62 ετών). Σπούδασε Νομικά και Διεθνές Δίκαιο. Από το 2015-2022 διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου Κύπρου

·        Γεώργιος Κολοκασίδης: Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 11 Αυγούστου 1960 (61 ετών). Σπούδασε Νομικά και Οικονομικά. Ο Γιώργος Κολοκασίδης υπήρξε μέλος του ΔΗΚΟ και υπηρέτησε από τη θέση του Αναπληρωτή Προέδρου του Κόμματος και υπηρξε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου από το 2007 -2011.

·        Χρίστος Χρίστου: Γεννήθηκε το 1980 στ Πολιτικό Λευκωσίας (42 ετών) Είναι πρόεδρος του ΕΛΑΜ από το 2008. Απέκτησε πτυχίο ραδιολογίας-ακτινολογίας στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθηνών. Είναι μέλος διαφόρων επιτροπών της βουλής. Στις προεδρικές εκλογές του 2018 ήταν υποψήφιος πρόεδρος καταλαμβάνοντας ποσοστό 5,65%

·        Κωνσταντίνος Χριστοφίδης: Γεννήθηκε στη Λάπηθο το 1959 (64 ετών) Είναι ιδρυτής του κινήματος "Νέο Κύμα"  είναι Καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου Κύπρου στο οποίο έχει διατελέσει και πρύτανης. Πλούσια η Πανεπιστημιακή του δράση.

·        Μάριος Ηλιάδης: Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1944. (77 ετών). Σπούδασε Νομικά. Στις 9 Μαρτίου 1978 διορίστηκε Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1978, θέση στην οποία παρέμεινε έως τις 9 Σεπτεμβρίου 1980.

·        Χριστόδουλος Πρωτόπαπας: Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1961 (62 ετών)  Διευθύνων Σύμβουλος της Hellas Sat και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Cyprus Marine & Maritime Institute. Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Ε.Μ.Π.

 

Στοιχεία που θα πρέπει να προσέξουμε:

 

·        Δύο (2) από τους εννέα (9) υποψηφίους είναι αρχηγοί κομμάτων

·        Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι τα 60 χρόνια

·        Όλοι τους έχουν σπουδάσει: οικονομικά, νομικά, πολιτικές επιστήμες κτλ

·        Ένας εξ αυτών έχει πάρει μέρος ξανά σε προεδρικές εκλογές

·        Οι 6 από τους 9 έχουν ή είχαν πολιτική δράση

·        Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται κάτι εξωφρενικό: υποψήφιος πρόεδρος λαμβάνει 0%. Δεν τον ψηφίζει ούτε ο τόπος του δηλαδή!

·        Υποψήφιος πρόεδρος κόμματος δεν λαμβάνει στις δημοσκοπήσεις ούτε το ποσοστό που έλαβε το κόμμα του στις βουλευτικές εκλογές!

.         Δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές συγκεκριμένες απόψεις επί οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών ζητημάτων κανενός 

 Όπως μπορείτε να καταλάβετε έχουμε 9 υποψηφίου, καθ΄ όλα μορφωμένους και επιφανή μέλη της Κυπριακής Κοινωνίας. Εάν εξαιρέσει κανείς τους ελάχιστους θα διαπιστώσει ότι στο σύνολό τους έχουν πείρα της Πολιτικής Ζωής και της Κυπριακής Πραγματικότητας. Το θέμα είναι εάν έχουν και τη δύναμη να γίνουν πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας και να αναλάβουν τις βαρύτατες ευθύνες της θέσης.

Οι εκλογές αυτές είναι περίεργες καθώς σχεδόν όλοι τους κατεβαίνουν με τη σφραγίδα του ανεξάρτητου υποψηφίου κάτι που στην Μεγαλόνησο, δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος ευδοκίμησης μιας τέτοιας επιλογής. 

      Βέβαια η υποψηφιότητα του κ Χριστοδουλίδη που αυτή τη στιγμή θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις, είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Προέρχεται από τις τάξεις του ΔΗΣΥ και έχει ένα προφίλ, κυρίαρχο τεχνοκρατικό. Εκπροσωπεί σίγουρα τις νέες γενιές και σίγουρα είναι αυτό το στοιχείο που ενισχύει την υποψηφιότητά του. Αποστασιοποιήθηκε  από τις θέσεις του ΔΗΣΥ σε τέτοια σημεία ώστε να προβάλλει μια εφικτή και πραγματοποιήσιμη πολιτική. Πολλοί του καταλογίσουν αοριστίες και γενικότητες αλλά υπάρχει χρόνος μέχρι τότε να γίνει πιο συγκεκριμένος.

      Ο κος Αβέρωφ Νεοφύτου βλέπει την κούρσα να χάνεται. Κι προσωπικά, παρά το γεγονός ότι είμαι αντίθετος σε πολλές θέσεις του, θεωρώ ότι χρειαζόταν περισσότερη στήριξη από το ίδιο το Κόμμα. Δεν μπορεί ο επίσημος υποψήφιος του Κόμματος να παρουσιάζει ποσοστά τέτοια που αποδεικνύουν ότι το κόμμα τον αγνοεί και στρέφεται υπέρ άλλου υποψηφίου.

     Ο Κος Μαυρογιάννης με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ κινείται σε στιβαρές βάσεις κάτι που σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση θα τον φέρει στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Πρέπει όμως να υπερνικήσει πολλές καταστάσεις και εμπόδια και κυρίως να πείσει τους αριστερούς ψηφοφόρους ότι είναι ο άξιος εκπρόσωπός τους. Από εκεί και πέρα θα είναι σίγουρα εφικτή μία εξαιρετική παρουσία στις εκλογές, εάν μάλιστα κατορθώσει και αποσπάσει ψήφους από άλλα κόμματα, καταθέτοντας την εμπειρία του και την υψηλή προσωπικότητά του.

    Οι εκλογές στρέφονται γύρω από αυτά τα τρία πρόσωπα και είναι λάθος. Τα ΜΜΕ της Κύπρου προβάλλουν μία αναμέτρηση τριών προσώπων και όχι εννέα. Αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι όλοι τους έχουν τα «τυπικά» προσόντα να αναλάβουν τη θέση του προέδρου. Όμως οι δηλώσεις τους αποδεικνύουν ότι αυτά τα προσόντα δεν είναι αρκετά. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, εφ΄ όσον η μικρή Κύπρος θέλει να παίξει ένα σόλο, να ακουστεί η φωνή της και να δρομολογηθεί επιτέλους μια εφικτή λύση, απαιτείται πρόσωπο με σταθερή πολιτική πορεία, ευθύ λόγο και κυρίως με εγνωσμένη επιρροή. Δεν ξέρω εάν κάποιος από τους τρεις διακρίνεται για τα παραπάνω, ή σε ποιους από τους υπόλοιπους μπορούμε να εντοπίσουμε αυτά τα στοιχεία. Φυσικά και δεν μπορεί να υποβαθμιστεί κανένας.

       Το μεγάλο πρόβλημα της μικρής Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ότι σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε. Δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς. Αν λειτουργούσαν και οι θεσμοί όπως προβλέπουν οι νόμοι, κανείς δεν θα τολμούσε να πει: ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΚΥΠΡΟΣ. Οι υποψήφιοι θα πρέπει να επιλέξουν τη διαύγεια, τη καθαρότητα και την ειλικρίνεια. Οι πολίτες δεν είναι αμαθείς. Ανεκπαίδευτοι πολιτικά πιθανόν. Έχουν όμως το αισθητήριο εντοπισμού της πολιτικής απάτης, του ψεύτικου λόγου. Δεν χρειάζεται πλέον άλλα να λένε και άλλα να κάνουν. Είναι ανάγκη να χτιστεί ένα κοινωνικό – πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ πολιτικών και λαού, μεταξύ κράτους και πολιτών. Και μόνο  εάν υπάρξει υπέρβαση προσωπικών σκοπιμοτήτων, εξυπηρέτηση συμφερόντων και αποφυγή της διαπλοκής, με πολιτικές που θα γεννούν υπεύθυνους πολίτες και θα στέκονται δίπλα τους αληθινά και όχι ψεύτικα, μπορεί να ανακτηθεί η χαμένη εμπιστοσύνη.

Αλλιώς θα είναι ακόμα μια εκλογική αναμέτρηση όπου θα αναφωνούμε: «…άντε να περάσουμε!»

Δείπνο με ένα νέο άγνωστο στρατιώτη του Δημητρίου Γκόγκα

 

Λεωνίδας Μπαλάφας - Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι (Official Video)

Το τσαγκαράδικο του Κύρ Απόστολου (Γκόγκα)

 

Τον θείο μου τον Αποστόλη, τον θυμάμαι αμυδρά πλέον. Φταίει ο χρόνος; Μας άφησε χτυπημένος από την κακή ασθένεια και εγώ δεν πρόκαμα να τον δώ. Πάντα όμως έρχονται στο νου, τα αστεία του, τα παιχνίδια του και κείνα τα τραγούδια που έλεγε, "του αρχοντο- γιός παντρεύεται και παίρνει προσφυγούλα" και μας κρατούσε συντροφιά με την όμορφη φωνή του. Ήταν αγρότης αλλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έκανε και τον τσαγκάρη. Όχι από χόμπυ, αλλά γιατί είχε σπουδάσει την τέχνη, σε μια σχολή στις Σέρρες, κάποια στιγμή μου είχε αναφέρει για την βασιλική σχολή των τσαγκάρηδων, εννοώντας βέβαια κάποια τεχνική σχολή όπου μάθαιναν όσα παιδιά θέλανε τέχνες και ...γράμματα.

Ο θείος μου ο Τόλης, έτσι τον φωνάζαμε ίσως ήταν ο μοναδικός τσαγκάρης, όχι μόνο του χωριού αλλά και της περιοχής. Το τσαγκαράδικό του, ήταν ένας μικρός χώρος, στην είσοδο κάποιας αποθήκης, στον δρόμο, μετά την ανηφόρα που οδηγούσε στα σπίτι του, απέναντι από το σπίτι του Ιωάννη Γκόγκα (Ο οποίος απεβίωσε μέσα στο 2013)όπου σήμερα στεγάζεται το μαρμαράδικο του γιου του Κωνσταντίνου Γκόγκα. Για τις κρύες ημέρες του χειμώνα πάντα υπήρχε μια ξυλόσομπα, που το καλοκαίρι μετατρεπότανε σε πάγκο για τα παπούτσια. Ένα μικρό τραπεζάκι, ο πάγκος, μια ξύλινη καρέκλα και δεκάδες εργαλεία. Μικρές και μεγάλες βελόνες, τρυπυτήρια, σακοράφες, σουβλιά, καλαπόδια, καρφιά,  φαλτσέτα, σφυράκια, η κλωστή (τζίβα), η τάβλα, Σόλες, τακούνια, δέρμα, φόντια, πέταλα, μπογιές, κόλλα, ψαρόκολλα, πινέλο, γυαλόχαρτο το οποίο χρειάζεται για να μην μείνουν ατέλειες, το γυαλιστικό, το λάδι και τέλος οι λίμες και οι τανάλιες. Και βέβαια η βενζινόκολα με την υπέροχη μυρωδιά της.

Παρ΄ όλο που ήξερε,  δεν τον θυμάμαι να κατασκευάζει παπούτσια. Είχε όλα τα απαραίτητα σύνεργα και καλούπια. Ποιος να τα αγοράσει έλεγε. Όμως ήταν πολύς καλός στην δουλειά του. Μόνος του πήγαινε στις Σέρρες και αγόραζε τα σύνεργα και τα παρελκόμενα που ήθελε. Άστεία ήταν η προσπάθεια να ξεκολλήσει την βενζινόκολα από τα χέρια του, κάτι που μας άρεσε και εμάς, για τον λόγο αυτό πηγαίναμε και αλλείφαμε τα χέρια μας με την κόλλα αυτή, την αφήναμε να ξεραθεί και μετά πασχίζαμε να απαλλαγούμε. Φυσικά ακούγαμε και τις φωνές του.

Στο μικρό μαγαζάκι, αποθήκη, δεν ήθελε βοήθεια. Αν χρειαζότανε κάτι, τον βοηθούσανε τα παιδιά του και κυρίως ο Ιωάννης, ο μεγάλος του γιός.

Από που όμως βγαίνει το τσαγκάρης; Ανοίγοντας ένα λεξικό θα δούμε το μεσαιωνικό λήμμα τσαγγάρις, που προέρχεται και αυτό από το τσάγκα που ήταν ένα είδος μαλακού παπουτσιού. Ο θείος μου ο Τόλης το έφερε με υπερηφάνεια που ήτανε τσαγκάρης. Έβγαζε ένα καλό μεροκάματο, αλλά δεν έφτανε για την οικογένεια οπότε και στράφηκε στην γεωργία. Η φήμη του σαν καλός τεχνίτης είχε διαδοθεί στην περιοχή και δεχότανε πελάτες από το Ζευγολατειό, το Καλόκαστρο, την Τριάδα και τον Χείμαρο. Την δεκαετία του 1990, δυστηχώς δεν είχε κουράγιο, να συνεχίσει την δουλειά του. Η μαζική παραγωγή και το μικρό κόστος των νέων παπουτσιών στην αγορά μείωσαν και την δουλειά του. Μοιραία ήρθε το τέλος. Σήμερα ως χώρος υπάρχει αλλά είναι άγνωστο εάν είναι ακόμα στην θέση τους τα σύνεργα και κείνη η βενζινόκολα που ακόμα την μυρίζω!

Το περίπτερο του Γιαννίκα

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Έτσι το μάθαμε να το λέμε έτσι το είχαμε συνηθίσει. Δεν ήταν λίγοι που πιστέβανε ότι δεν θα κλείσει ποτέ. Χτισμένο με πρόχειρα υλικά, δίπλα από την κεντρική γέφυρα του ξεροπόταμου, αποτελούσε για πάρα πολλά χρόνια σημείο συνάθροισης και μείζονος κουτσομπολιού στο Στρυμονικό. Σημείο αναφοράς.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο ιδιοκτήτης χάθηκε μαζί με τις αναμνήσεις των περισσοτέρων από εμάς, που μεγαλώσαμε τριγύρω του. Σε κάποια στιγμή του χρόνου, όπως ήταν φυσικό, οι δικαιούχοι το γκρέμισαν. Στη θέση του δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο δυό δένδρα να μας το θυμίζουν μέχρι και κείνο να χαθεί από τη μνήμη μας. 

Δημοτικό Σχολείο Στρυμονικού΄/ Δημήτριος Γκόγκας

 

Το έτος 1930 το ιδρύθηκε Δημοτικό Σχολείο. Χρηματοδότης ήταν ο κ.Δούντας. Κατά μια πληροφορία, ο Κυριος Μιχαήλ Δούντας κατ΄εντολή 25-30 οικογενειών που είχαν έρθει από το χωριό Κωστή της Ανατολικής Ρωμυλίας, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών,  είχε παραλάβει τις αποζημιώσεις τους από τις περιουσίες που άφησαν με την μετακίνηση των πληθυσμών και με εκείνα τα χρήματα χρηματοδοτήθηκε το έργο.

οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κο Χρήστο Ζτάλιο

Ο Αγελαδάρης του Χωριου.....γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

Το επάγγελμα του αγελαδάρη έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια. Οι σύγρονες απαιτήσεις της κτηνοτροφίας αλλά και η αλλαγή στον τρόπο διαβίωσης των οικογενειών στο Στρυμονικό, εκτόπισαν στο περιθώριο αυτό το συμαθέστατο επάγγελμα του παρελθόντος. Συναντάται κατά κόρον στην χρονική περίοδο του Στρυμονικού που όλες σχεδόν οι οικογένειες, εκτός από αυτές που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, αναγκάζονται να έχουν στο σπίτι τους και στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, τους σταύλους, μερικά ζώα, Αγελάδες, βόδια, άλογα και γαιδούρια, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν βασικές καθημερινές διατροφικές και μη ανάγκες ( γάλα, τυρί, κρέας κτλ ) Ο Αγελαδάρης σαν επάγγελμα εμφανίστηκε στην περιοχή του Στρυμονικού, μετά την μικρασιατική καταστροφή, μετά δηλαδή το 1922, όταν άρχισαν να εγκαθίστανται στο χωριό, πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη. Βρίσκεται σε άνθιση το χρονικό διάστημα από το 1940 μέχρι το 1975 και τα ίχνη του χάνονται στις παρυφες του 1980.  

Η διαρκής ενασχόληση των γεωργών με τις αγροτικές δουλειές ( σπορά, θέρος, καπνός, άρωση κτλ) δεν τους επέτρεπαν την περιποίηση των ζώων. ( ταίσμα, πότισμα κτλ) Όλοι αυτοί λοιπόν καθημερινά τα έδιναν σε κάποιον άνθρωπο, ο οποίος τα μάζευε σε συγκεκριμένο σημείο του χωριού, ( στο συγκεκριμένο σημείο τα πήγαιναν οι αγρότες ) τα οδηγούσε στους βοσκοτόπους της περιοχής του κάμπου, του ποταμού Στρυμόνα και τα πρόσεχε μέχρι αργά το βράδυ όσο αφορά το ταίσμα και το πότισμά τους. Μαζί του σχεδόν πάντα είχα και ένα δυο σκυλιά για την φύλαξη των ζώων. Αργά το απόγευμα, λίγο πριν σουρουπώσει τα επέστρεφε στο χωριό και τα ζώα (αυτή  ήταν η ωραιότερη εικόνα ) γύριζαν μόνα τους στο σπιτι γιατί γνώριζαν πολύ καλά την διαδρομή. Αυτός λοιπόν ήταν ο Αγελαδάρης του Χωριού.

Ο αγελαδάρης, όταν παραλάμβανε όλα τα ζώα, ξεκινούσε για τον προορισμό του που συνήθως ήταν μια περιοχή που διέθετε βοσκή και νερό, καθώς επίσης και μέρος για να ξεκουράζονται τα ζώα. Έπρεπε όλη τη μέρα να είναι προσεκτικός για να μη χαθεί κανένα ζώο ή πάλι να τα προσέχει να μη μαλώνουν μεταξύ τους. Ακόμη έπρεπε να τα προσέχει από τα τσιμπήματα των δηλητηριωδών φιδιών, όπως ήταν οι οχιές, που σύχναζαν σε μέρη με πέτρες και νερό. Την εποχή εκείνη η πληρωμή του αγελαδάρη γινόταν σε είδος. Δεν είχε τότε ο κόσμος πολλά χρήματα ή δεν είχε καθόλου. Κατά μέσο όρο, λέγεται ότι κάθε οικογένεια έδινε σε αυτόν έναν τενεκέ σιτάρι, καλαμπόκι, σίκαλη ή κάποιο άλλο είδος από την ετήσια παραγωγή του (φασόλια, καρπόυζια, ρεβύθια κτλ)  Βέβαια, ο αγελαδάρης δεν ήταν δυνατό να συντηρεί την οικογένειά του μόνο με αυτήν την αμοιβή. Πάντα είχε και αυτός κάποια ζώα ή χωράφια, από τα οποία συμπλήρωνε το εισόδημά του. Την ευθύνη της  καθημερινή του διατροφής την αναλάμβανε επί εβδομαδιαίας βάσεως συνήθως εκ περιτροπής μια από τις οικογένειες που ο Αγελαδάρης φυλούσε τα ζώα. Κάθε πρωί εμφανιζότανε ο Αγελαδάρης με ένα κατσαρολάκι και το τσορβά ( ταγάρι ) του και η υπεύθυνη οικογένεια του έβαζε το πρωινό, ( σαλάμι, ελιές , τυρί) το μεσημεριανό ( ότι φαγητό είχε μαγειρέψει η νοικοκυρά) και κάτι για το απόγευμα (συνήθως φρούτα) . Παράπονα υπήρχαν πολλές φορές αν το συσσίτιο ήταν φτωχικό, αλλά οι δυνατότητες την εποχή εκείνη ήταν ελάχιστες και η φτώχεια εμφανής.

η βέργα της Δασκάλας, η βίτσα του Δασκάλου .....γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

βέργα:   1. λεπτό και ίσιο κλαδί δέντρου ή θάμνου, καθαρισμένο από τα φύλλα: ~ αμπελιού. Ένα δεμάτι βέργες. Ο δάσκαλος έπαιρνε τη ~ και μας τάραζε στο ξύλο, τη βίτσα.

              2. μακρύ και λεπτό στέλεχος από ξύλο, μέταλλο, πλαστικό: 

βίτσα η [vítsa]  : λεπτή και ευλύγιστη βέργα: Πήρε μια ~ και άρχισε να τον χτυπάει.

             [μσν. βίτσα < σλαβ. vitsa]

Η βεργα ή η βίτσα της Δασκάλας και του Δασκάλου, ήταν το μακρύ χέρι του παιδαγωγικού νόμου, του σωφρονισμού των ατάκτων, των αδιάβαστων μαθητών, των ζωηρών συμμαθητών αλλά πολλές φορές και των παιθαρχιμένων. Εξάλλου η βέργα αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές των Δημοτικών σχολείων και το Δημοτικό του Στρυμονικού δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η βέργα δεν αποτελούσε μόνο ένα πρόσθετο όπλο στα χέρια των Δασκάλων, αλλά επιτάχυνε την σκληρότητά τους και εξαντλούσε πολλές φορές μια αυνήθιστη σκληρότητα πάνω στα σώματα των μαθητών. Οι γονείς την επόχή εκείνη θεωρούσαν επιβεβλημένη αυτή τη σκληρότητα των δασκάλων και δεν αντιδρούσαν, ακόμη κι αν τραυματιζόταν το παιδί τους από το δάσκαλό του. Πολλές φορές εξάλλου είχαν ήδη δώσει εν λευκώ εξουσιοδότηση του δάσκαλου να χτυπά το παιδί τους για να συναιτιστεί . Το αγαπητό αυτό όργανο των δασκάλων, κατασκεύαζονταν από κυδωνιά, ή βατσινιά για να είναι εύκαμπτη και θραυστη. Το κτύπημά της ήταν πολύ οδυνηρό γιατί αγκάλιαζε σαν ένα μαστίγιο την πλάτη, τους μηρούς, τα χέρια. Αυτή η κατασκευή της δεν επέφερε βαρείς τραυματισμούς και το συνηθέστερο ήταν τα μεγάλα κόκκινα σημάδια πάνω στα κορμιά μας. Είχαμε φτάσει σε σημείο να φοβόμαστε την καθημερινή εικόνα του δασκάλου με την βέργα πάνω στο θρανίο παρά τους...Τούρκους. Έτσι αναγκαζόμασταν να διαβάζουμε άχρηστα πράγματα και να μαθαίνουμε πολλές φορές παπαγαλία τα μαθήματά μας. Αυτό ηρεμούσε τον δάσκαλο.....θαρρείς και ήταν το ναρκωτικό του.

Η αγριότητα της βέργας ήταν πολύ μεγάλη. Πολλές φορές οι δαρμένοι μαθητές, ουρούσαν επάνω τους, έκλαιγαν, φωνάζανε ότι δεν θα το ξανακάνουν (να πάνε αδιάβαστοι, ή να κάνουν αταξίες) ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε απαθείς (με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο ξύλινο θρανίο) χωρίς ποτέ να μπορούμε να αντιδράσουμε.....Κολαστήριο και μεσαίωνας. Ευτυχώς έγκαιρα κάποιο κατάλαβαν ότι αυτή η μέθοδος σωφρονισμού δεν ήταν και η κατάλληλη και απομάκρυναν την βέργα από την έδρα. Φυσικά η ρήση " το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" δεν αναφέρετε σε αυτές τις καταστάσεις.

Μερικοί δάσκαλοι, όταν η βέργα για κάποιους λόγους έσπαγε ή χανότανε, χρησιμοποιούσαν ως σωφρονιστικό μέσο το χάρακα για να κτυπούν τις ανοικτές μαθητικές παλάμες. Αλλοι τραβούσαν τα αυτιά και μπάτσιζαν τα μάγουλα. Πολύ λίγοι έβαζαν τα παιδιά να περπατούν με τα γόνατα πάνω στα χαλίκια. Τακτικά έπεφταν και ορισμένες κλωτσιές.Ορισμένοι μαζί με το τράβηγμα των αυτιών, χτυπούσαν και το κεφάλι στον τοίχο.  Θυμάμε πολύ καλά την κυρία Ασημίνα Λάγκα, μια εξαίρετη δασκάλα, που την είχα στο Δημοτικό άπό την πρώτη και μέχρι την τρίτη τάξη, αλλά θεωρούσε την βέργα ως το έσχατο μέσο επιβολής της πειθαρχίας μέσα στην αίθουσα. 'Έκανε και συλλογή από βέργες που της έφερναν οι μαθητές όταν οι πατεράδες τους πήγαιναν στο Τσάλτεπε ή το Σιβρί για ξυλεία. Και φυσικά αυτοί που τις έφεραν τις δοκίμαζαν πρώτοι (Διαστροφή; , Συνήθεια;) Φυσικά δεν ισχύει αυτό που ακούγεται πολλές φορές.....τι έγινε πάθαμε τίποτα που φαγαμε ξύλο.....τελικά πάθαμε, ακόμα το κρατάμε μέσα μας...

Ελάχιστοι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν την καλή πλευρά του χαρακτήρα τους για να μεταδώσουν γνώσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποιον νεαρό δάσκαλο από το Δημιτρίτσι στην Πέμπτη Τάξη. Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο με τον αξέχαστο συμμαθητή Ιωάννη Στρουμπίνη (νομίζω τώρα ότι είναι πνευματικός στο Άγιο όρος ) και όταν λέγαμε καλό μάθημα μας έδινε σοκολατάκια, όπως και σε αυτούς που δεν έλεγαν. Γλυκειά μάθηση.

τα ποιήματα του αλφαβηταρίου των παιδικών μας χρόνων /Δημήτριος Γκόγκας

 

Το αλφαβητάριο των παιδικών μας χρόνων, των Ι.Κ. Γιαννέλη και Γ. Σακκά που κυκλοφόρησε το 1956, βρέθηκε μετά από 45 περίπου χρόνια στα χέρια μου, από τις εκδόσεις «ΚΑΛΟΚΑΘΗ» που τύπωσαν το βιβλίο αυτό «για να θυμίζουν στους παλιούς τα πρώτα σχολικά χρόνια και να τα διηγούνται στους νέους», όπως αναφέρουν στο τέλος του.  

Ανάμεσα στις σελίδες του,  υπάρχουν υπέροχα παιδικά ποιήματα δημοτικής προέλευσης αλλά και σπουδαίων ελλήνων ποιητών που αξίζει να αναγνώσουμε ξανά.

Στο Α΄ μέρος του αναγνωστικού υπάρχουν τα παρακάτω ποιήματα

«Χαίρεται ο πεύκος το βουνό

και η ρεματιά τη λεύκα,

με το λευκό της το κορμί

και τα ασημένια φύλλα»

σελ:83

Δημοτικό

ο βασιλικός

«Μάνα, σγουρός βασιλικός,

πλατύφυλλος και δροσερός.

Μάνα, ποιος τον επότιζε

και τον εδροσολόγιζε;

Έβγαλε φύλλα και κλωνιά

κι εσκέπασαν τη γειτονιά.

 Εσκέπασαν κι εμένα,

που με έχει η μάνα ένα…»

σελ:108-109

Δημοτικό

«Φεγγαράκι φωτεινό,

φέγγει από τον ουρανό.

Σαν καντήλι κάθε βράδυ,

φέγγει μέσα στο σκοτάδι.»

σελ: 114-115

Δημοτικό

Άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα.

 Όλα τα βιβλία φέρ΄ τα

και μολύβι και χαρτί

για να γράφω κάθε τι.

Για να γράφω γραμματάκια,

του θεού τα πραγματάκια.

Σελ:131

Δημοτικό

Στο β΄ μέρος του βιβλίου υπάρχουν τα παρακάτω ποιήματα

«Μόλις πρωί ξυπνήσω,

 Εσένα θα υμνήσω.

Θεέ μου και πατέρα

και Σε παρακαλώ,

πάλι να με φωτίσης

 και να με βοηθήσης

και τούτη την ημέρα

να είμαι παιδί καλό.»

σελ: 137

«Νάνι, νάνι το κουκλί μου,

νάνι, νάνι το μωρό μου,

νάνι, νάνι το παιδί μου

νάνι, νάνι το χρυσό μου.

Έλα ύπνε, αγκάλιασέ το

έλα, πάρ΄ το αγάλι- αγάλι

κι ελαφρά να το κοιμήσης

στη ζεστή σου την αγκάλη.

Κοιμήσου και παρήγγειλα

στην πόλη τα προικιά σου.

Στα Γιάννενα τα ρούχα σου

και τα χρυσαφικά σου»

σελ: 140-141

Δημοτικό

Χελιδόνι μου γλυκό

-Χελιδόνι μου γλυκό,

που πετάς στον ουρανό,

που ήσουνα τόσο καιρό;

Σε ζητούσα σαν τρελό.

-Ήμουνα στην ξενιτιά

κι έπαιζα μ΄  άλλα παιδιά.

Τώρα έρχομαι ξανά

στην παλιά μου τη φωλιά.

-Χελιδόνι μου γλυκό,

που πετάς στον ουρανό,

έλα κάτω να σου πω,

πως πολύ σε αγαπώ

σελ: 144

Δημοτικό

«Ήρθε η Άνοιξη παιδιά,

 και μας έφερε κλαδιά,

πεταλούδες και πουλάκια

και ωραία λουλουδάκια.»

σελ: 146

στη σημαία

Της Πατρίδας μας η σημαία

έχει χρώμα γαλανό

και στη μέση χαραγμένο

ένα κάτασπρο σταυρό.

Κυματίζει με καμάρι

Δεν φοβάται τον εχθρό.

Σαν την θάλασσα ειν΄ γαλάζια

Και λευκή σαν τον αφρό.

Σελ: 149

Αδαμ. Μαντούδη

Στο δρόμο

Στο δρόμο σαν βαδίζω,

είμαι προσεκτική.

Το βλέμμα δεν γυρίζω

εγώ εδώ κι εκεί.

Μα πιο πολύ ακόμη

προσέχω όταν φτάσω

μπρος σ΄ ένα σταυροδρόμι 

που πάω να περάσω

σελ: 153

 Πασχαλιά

Ήρθε πάλι  η Πασχαλιά

με αγάπη, με φιλιά

με αυγό και με αρνί

Χαίρετε,  Χριστιανοί.

Τι φορέματα καλά,

τι γλυκίσματα πολλά.

Τι τραγούδι και φωνή.

Χαίρετε,  Χριστιανοί.

Σελ: 160

Α. Κατακουζηνού

Οι πεταλούδες

Η Άννα

«Έλα πεταλουδίτσα μου,

στάσου να σε τσακώσω,

δεν θα σου τσαλακώσω

καθόλου τα φτερά. 

Θα σε ταΐζω ζάχαρη,

θα σού χω για σπιτάκι,

μεταξωτό κουτάκι,

θα ζήσης μια χαρά ….»

η πεταλούδα

«Για τη δική σου ζάχαρη

καθόλου δεν με μέλει.

Των λουλουδιών το μέλι,

μ΄ αρέσει πιο πολύ.

 Έχω τον κάμπο τον πλατύ,

την χλόη τη δροσάτη,

βασιλικό παλάτι,

κοπέλα μου καλή.»

σελ: 162-164

Πρωτομαγιά

Ήρθε η Πρωτομαγιά παιδιά,

στους κάμπους σκορπιστείτε,

μες στη δροσούλα κι ευωδιά,

πετάξετε, χαρήτε.

Λουλούδια φέρτε δροσερά,

κάντε όμορφο στεφάνι

και τραγουδήστε με χαρά:

«Ο Μάης, να τος φτάνει!»

Σελ:165

Ι. Συκώκη

Το καλοκαίρι

Ήρθες, ήρθες καλοκαίρι

κι ο θεός πολλά

με το άγιο του το χέρι

σκόρπισε καλά.

Στις μυρτιές κρυμμέν΄ αηδόνια

τραγουδούν γλυκά

και πετούν τα χελιδόνια

μ ΄ ελαφρά φτερά.

Όμορφ΄ άνθη στον αέρα

χύνουν μυρουδιά

 Και λουλούδια στη μητέρα

φέρνουν τα παιδιά.

Σελ: 174

Γ. Βιζυηνού

Η αυγούλα

Πρόβαλε, αυγούλα,

πρόβαλες αυγή,

και στον κόσμο χύνεις

μια γλυκιά πνοή.

Πρόβαλες αυγούλα,

πρόβαλες αυγή

κι άπλωσες το φως σου

σ΄ όλη μας τη γη.

Πρόβαλες αυγούλα,

πρόβαλες αυγή

κι άρχισε να ψέλνει

 πάλι το πουλί.

Σελ: 176

Τα δώρα του ήλιου

-Ήλιε από πού έρχεσαι;

-Από την Ανατολή

-Τι καλά μας έφερες;

-Φέρνω μήλα στις μηλιές,

ρόδα στις τριανταφυλλιές,

φέρνω αηδόνια, χελιδόνια

και τα κρύα λιώνω χιόνια.

-Και σε μένα τι έφερες;

-Δυο δροσάτα μαγουλάκια

και δυο κόκκινα χειλάκια.

Σελ: 177

Δημοτικό

Φεγγαράκι

Φεγγαράκι ταπεινό,

περπατεί στον ουρανό.

Ανεβαίνει στα ψηλά

 και μας βλέπει και γελά.

Έλα κάτω  στρογγυλό

Φεγγαράκι μου καλό.

Έλα μην αργείς πολύ,

το παιδί παρακαλεί.

Σελ: 179

Α. Κατακουζηνού

Η αγελάδα

Η καλή μας η αγελάδα

τρώει κάτω στη λιακάδα

μικρά χόρτα και μεγάλα

 για να κατεβάση γάλα.

 Να το κάνουνε τυράκι,

να το κάνουν βουτυράκι,

να το βάλουνε στο πιάτο,

να μου πουν : ορίστε φά΄ το.

Σελ: 183

Γ. Βιζυηνού

Ο κόκορας

Ένας κόκορας ολάσπρος

με ψηλό λειρί

καμαρώνει και φουσκώνει

και λιλιά φορεί

 και θαρρεί πως το κοτέτσι

μόλις τον χωρεί.

Άμα βρει κανένα σπόρο

μέσα στην αυλή,

το κεφάλι του σηκώνει

και το διαλαλεί,

να το μάθουνε σε Δύση

και σ΄ Ανατολή.

Σελ: 190

Ζ. Παπαντωνίου

«Στου παππού το περιβόλι,

που το αγαπούμε όλοι,

είναι μια κολοκυθιά,

πλάι- πλάι στη ροδιά.

Κάνει πέντε κολοκύθια,

στρογγυλά μα την αλήθεια.

Θα τα δώσει ο παππούς,

 μποναμά της αλεπούς.

Δύο να δέσει στην ουρά της

 κι όλα τ΄ άλλα στα παιδιά της».

«Στου χαμένου την αυλή

άσπρος κόκορας λαλεί.

Και του πήρα τη λαλιά

να τραγουδήσω τη μηλιά».

-Μηλίτσα που΄ σαι στο γκρεμό

με μήλα φορτωμένη,

τα μήλα σου λιμπίζομαι

και τον γκρεμό φοβούμαι.

-Σαν τον φοβάσαι τον γκρεμό,

 έλ΄ απ΄ το μονοπάτι.

Να σου χαρίσω τα γλυκά

 και μυρωδάτα μήλα.

Σελ: 191-195