ΔΥΟ ΞΥΛΑ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ / Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών / Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ / 2015

 

Ήμασταν φίλοι

και τώρα εχθροί

 

δυο ξύλα σ΄ ένα σταυρό

Ισραήλ- Χαμάς ή Ισραήλ - Παλαιστίνη;

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Και ενώ το ενδιαφέρον του κόσμου μετατοπίστηκε από τον πόλεμο Ουκρανίας - Ρωσίας, συνεχίζεται η εκεχυρεία στην πολεμική διαμάχη μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και της στρατιωτικής οργάνωσης της Χαμάς, που είχε μέχρι πρότεινος τον έλεγχο της Γάζας και κυρίως τον έλεγχο της βόρειας Γάζας. Όλα ξεκίνησαν όπως είναι γνωστό στις 7 Οκτ 2023, όταν μέλη της Χαμάς, εισέβαλαν στο κράτος του Ισραήλ και προέβησαν σε ωμότητες κατά την διάρκειας της τρομοκρατικής τους επιχείρησης. Σύμφωνα με τις ειδησιογραφικές πληροφορίες διαπράχτηκαν, σκοτωμοί (περί του 1400 ανθρώπους), βιασμοί, αποκεφαλισμοί και απήχθησαν πάνω από 200 άτομα (διαφόρων εθνικοτήτων) που μέχρι και σήμερα κρατούνται ως όμηροι. Πάνω από 50 άτομα απελευθερώθηκαν, και ύστερα από συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Το Ισραήλ από την πλευρά του ελευθέρωσε και θα ελευθερώσει το τριπλάσιο αριθμό κρατούμενων Παλαιστινίων. 

    Το πρόβλημα είναι τι θα επακολουθήσει. Διότι ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ ξεκαθάρισε πως ενώ δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο για την μετά του πολέμου εποχή για την Γάζα οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν ως να εξολοθρευθεί η τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς. (ο πλήρης έλεγχος της Γάζας, δήλαδή η κατοχή της περιοχής από το Ισραήλ δεν είναι λύση)

Ας δούμε όμως μερικά δεδομένα του πολέμου αυτού ή της πολεμικής επιχείρησης των Ισραηλιτών κατά του βόρειου τμήματος της Γάζας. 

α. 7 Οκτ 2023: Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η Χαμάς προέβει σε τρομοκρατική δράση. Ως οργάνωση η Χαμάς για όλο τον Δυτικό Κόσμο αποτελεί μια τρομοκρατική οργάνωση, ενώ για τις Μουσουλμανικές χώρες και ειδικά για το Ιράν, την Τουρκία, την Υεμένη κ.α είναι μια πολεμική μηχανή που μάχεται για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού Κράτους. 

β. Από την ίδια χρονική στιγμή το Ισραήλ ανέλαβε δράση, της οποίας το αποτέλεσμα από τους συνεχείς βομβαρδισμούς της βόρειας Γάζας και πιο συγκεκριμένα της πόλης της Γάζας, είναι να δημιουργηθεί μια εκατόμβη νεκρών. Πάνω από 15000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην πλειονότητά τους 

γυναικόπαιδα, φέροντες, άρρωστοι, γενικά άμαχοι. Φυσικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παράπλευρες απώλειες καθώς η οργή του Ισραήλ ήταν τέτοια μέχρι αυτή την ώρα που ενώ δήλωναν πως πολεμούσαν την Χαμάς, βομβάρδιζαν σημεία όπου είχαν υπόνειες πως ήταν ορμητήρια της Χαμάς. (Σχολεία, Νοσοκομεία, Καταυλισμοί κτλ) 

γ. Το γεγονός ότι ειδοποίησαν να φύγουν από το βόρειο τμήμα της Γάζας οι Παλαιστίνιοι, δηλαδή να αφήσουν τα πάτρια εδάφη τους προκειμένου να βομβαρδιστούν ως να συμβαίνει η συντέλεια του κόσμου τα τούνελ της Χαμάς δεν αποτελεί δικαιολογία. Ο στρατός του Ισραήλ που κατατάσεται ανάμεσα στους 10 ισχυρότερους στρατούς του κόσμου θα μπορούσε να εκτελέσει άλλου είδους αποστολή προκειμένου να εξολοθρεύσει μονάχα τη Χαμάς. Επίσης είναι άκρως περίεργο πως μια από τις σπουδαιότερες υπηρεσίες κατασκοπίας δεν μπόρεσαν να γνωρίζουν την τρομοκρατική επιχείρηση της Χαμάς. 

δ. Η Ιστορία διδάσκει πως όταν προσπαθείς να σκοτώσεις μια Λερναία Ύδρα φυτρώνουν άλλες δέκα. Μόνο ο Ηρακλής κατόρθωσε να σκοτώσει τη μεγαλύτερη. Εκείνος όμως ήταν ημίθεος. Το Ισραήλ αδυνατεί να κατανοήσει πως δικαίωμα στη δημιουρία κράτους έχουν και οι Παλαιστίνιοι. Ένα κράτος που θα περιλαμβάνει την περιοχή της Γάζας, θα ενώνεται με την δυτική όχθη και θα έχει μέρος της Ιερουσαλήμ. Αλλιώς και στο μέλλον θα υπάρχουν δεκάδες λερναίες στην περιοχή. 

ε. Ο Δυτικός κόσμος σύσσωμος δικαιολόγησε την αντίδραση του Ισραήλ ως αυτοάμυνα. Από ένα σημείο όμως και μετά η αυτοάμυνα πήρε άλλη θανατερή τροπή. Έγινε εκδίκηση και επίθεση κατά αμάχων. Έτσι χάθηκε και το ηθικό πλεονέκτημα που είχαν οι Ισραηλινοί. 

στ. Ο Δυτικός κόσμος πανυγήρισε την απελευθέρωση ορισμένων ομήρων μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σελίδες, αλλά δεν τήρησε την ίδια στάση για την απελευθέρωση των φυλακισμένων παλαιστινίων, των αθώων φυλακισμένων παλαιστινίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απελευθέρωση μια παλαιστίνιας που ήταν φυλασκισμένη από τα 16 της χρόνια και για 6 συναπτά έτη επειδή προσπάθησε να χαστουκίσει στρατιώτη του Ισραήλ! 

ζ. Τα μουσουλμανικά κράτη που κόπτονται για τονΠαλαιστινιακό λαό, αντέδρασαν με ... αμερικάνικη λογική. Δεν έχει σημασία πόσοι θα σκοτωθούν αρκεί να μην επεκταθεί ο πόλεμος. Οι ΗΠΑ κρατούν καλά τα γκέμια. Λίγη φάνηκε η Αίγυπτος, μακράν το Ιράν, γαύγιζε απλώς η Τουρκία. Μέχρι και σήμερα. 

   Ευθύνες έχουν και οι δύο πλευρές. Υπόλογες έναντι των λαών τους και το κράτος του Ισραήλ και η Χαμάς. Ποιος θα νικήσει στον πόλεμο; Είναι ηλίου φαεινότερον το Ισραήλ. Τι θα συμβεί στο μέλλον; Την ευθύνη την έχουν οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, και οι όμορες μουσουλμανικές χώρες. Η μόνη λύση η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και η αποδοχή του Ισραήλ ως κράτους από τον μουσουλμανικό κόσμο. 

Ο Θάνατος του Κωνσταντή / Δημήτριος Γκόγκας

   

 Το πρώτο παιδί της Πανικάβας, ο Κωνσταντής, μεγάλωνε με περίσσεια φροντίδα και αγάπη από την οικογένειά του. Είκοσι χρονών παλικάρι, με τον ήλιο στο πρόσωπο και τον άνεμο να παίρνει τα χαίτη του, έλκυε τα βλέμματα των κοριτσιών του Κρωμνικού, της Γαλάνης, των Τοξοτών. Μήλο της έριδος και φθόνος των υπολοίπων ανδρών. Κανείς δεν τον προσπερνούσε σε τίποτα. Στη δουλειά και το παιχνίδι. Μόνοι του αντίπαλοι, ο χρόνος και η κούραση. Μα και τούτη την νικούσε διαρκώς.

       «Μην στα πολυλογώ, δεν κάτσαμε και πολύ στο Κρωμνικό. Κατεβήκαμε προς Γαλάνη. Χτίσαμε σπίτι, φτιάξαμε τη ζωή μας καλύτερα. Εκκλησιά, κήπους, περβόλια, είχαμε τα πάντα.» Έφτιαξε το τσεμπέρι της, τη ποδιά, έπιασε λίγο τη μαγκούρα, χτύπησε χάμω το πάτωμα. «Βάλε κανένα κούτσουρο στη φωτιά» μου είπε «θα κρυώσουμε»

        Το 1942 ήρθαν στη περιοχή οι Βούλγαροι. Και εκεί που έλεγαν ότι τελείωσαν τα βάσανα από τους Τούρκους στο Πόντο, να σου και πάλι τραγιάσκα ένας νέος τύραννος. Έκλεισαν οι εκκλησίες στα χωριά του κάμπου και κάπου – κάπου κρυφά κάποιος ιερέας ερχότανε στο Κρωμνικό και τη Γαλάνη να τους αγιάσει κυριακάτικα. Τον πρώτο χρόνο, είχε απαγορευτεί και το σχολείο, δεν μπορούσαν να μιλούνε ελληνικά δημόσια. Μαύρη χρονιά.

        «Δύσκολα, πολύ δύσκολα γιέ μου» μου απάντησε η Πανικάβα.

  

     Μικρές ομάδες στρατιωτών έκαμαν γιουρούσια και ξυλοκοπούσαν όποιον τους έφερνε αντίρρηση σε παράλογες απαιτήσεις. Λιγόστεψαν τα τρόφιμα, αυξήθηκαν οι εισφορές, ο λαός πεινούσε και υπέφερε.

       «Άνοιγαν τις πόρτες, έμπαιναν όποτε ήθελαν και άρπαζαν ότι τους άρεσε, ότι έβρισκαν και τους γυάλιζε το μάτι. Εμείς   είχαμε λίγους από δαύτους μα ήταν αρκετοί να μας κάνουν κακό. Ζούσαμε από φόβο, μέσα στο φόβο. Με τον καιρό εξοικειωθήκαμε, μη φανταστείς τίποτα σπουδαία πράγματα. Μια καλημέρα παραπάνω, ένα χαιρετισμό. Σκέψου ότι μας έδιναν 200 γραμμάρια το άτομο ψωμί από καλαμπόκι κάθε μέρα που να χορτάσει άνθρωπος. Τα παιδιά φώναζαν, ο Κωνσταντής έσφιγγε τα δόντια του, ο Πανίκος του έκανε πάντα νόημα να σωπάσει. Και κείνο έκρυβε την ομορφάδα της νιότης του πίσω από το φεγγάρι και λούφαζε. Πρώτος και στη σιωπή της νύχτας. »

Κοίταξε λίγο έξω από το παράθυρο. Τι να έβλεπε; Τίποτα. Όταν έπεφτε το σούρουπο, δεν έβλεπες τίποτα από τη Γαλάνη.

   «Μια μέρα ο Κωνσταντής κατέβηκε στο ποτάμι με άλλα παιδιά, της ηλικίας να κολυμπήσουν και να παίξουν στην αμμουδιά του Νέστου. Τρία σάλτα για εκείνον ήταν η απόσταση. Στην όχθη, που τώρα είναι το πέτρινο πεζούλι,  βρήκαν και την ομάδα των Βουλγάρων στρατιωτών να κάθονται γυμνόστηθοι με τα όπλα παράμερα, να πίνουν και να τρώνε. Ψήνανε αυτά που κλέβανε. Ο Κωνσταντής με την παρέα του κολυμπούσαν στ΄ ανοιχτά. Επικίνδυνα τα νερά, ρουφήχτρες, κρύα, πρόκληση για τους τολμηρούς. Έτσι ήταν ο Κωνσταντής μου. Δεν φοβότανε. Οι Βούλγαροι στρατιώτες προκαλέσανε τον Κωνσταντή σε μονομαχία. Εκείνος δίστασε στην αρχή, μη του  λέγανε οι φίλοι του, πάμε να φύγουμε, δεν έχουμε καμιά δουλειά με αυτουνούς. Δεν άκουγε, θόλωσε το μυαλό, χτύπησε δυνατότερα η καρδιά, τι συνέβη στο παιδί μου που δεν το έμαθα ποτέ»

Θόλωσε το πρόσωπο της γιαγιάς, δάκρυα, πήρε ένα λερωμένο μαντήλι και σφουγγίστηκε. Της έπιασα το κεφάλι, της το κόλλησα στο στήθος μου…

«Αχ παιδί μου, γιατί; Βάλανε στοίχημα στο κολύμπι. Ποιος να προσπεράσει τον Κωνσταντή. Δεν τον νικούσε ούτε ψάρι! Ο Βούλγαρος προσβάλθηκε, έτσι είπαν σε μένα τα άλλα παιδιά, που τα απομάκρυναν με τα όπλα. Βάλανε τον Κωνσταντή μου στη μέση, του όρμησαν τέσσερις- πέντε, τον γονάτισαν και τον έπνιξαν στα κρύα νερά. Ένα παλικάρι… το παιδί μου, το παλικάρι μου, τον Κωνσταντή μου»

Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι. 

«Τι να σου πω. Ο πόνος ήταν πιο δυνατός από τότε που φύγαμε από τον Πόντο. Πως ξεριζώνεις τα χόρτα, πως λιώνεις ένα σίδερο πάνω στη φωτιά, έτσι. Πονούσα, πονούσα. Είχα πει αυτό το παιδί δεν θα μου το πάρει ο θεός. Μα ο χάρος παραφύλαγε. Και ενώ ο θεός ήταν μαζί μου και με τ΄ άλλα μου παιδιά, τον Κωνσταντή μου πως τον αφήσαμε έτσι; Απροστάτευτο, σε τούτα τα αγρίμια, τα σκυλιά. Γιατί αγόρι μου, γιατί ακόμα λέω γιατί κι ούτε ο θεός μου απαντά. Μόνο λέω σαν θα φύγω, λες να τον συναντήσω; Να δω στον ήλιο το πρόσωπό του και στον άνεμο τα μαλλάκια του;»

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από τη ιστοσελίδα: https://www.in2life.gr/escape/destinations/article/181427/nestos-odoiporiko-sto-potami-ths-zohs.html

[ Όσο κινείται ο χρόνος ] του Δημητρίου Γκόγκα

 Όσο κινείται ο χρόνος

θυμάμαι και λιγότερα.

Μέχρι να έρθει το πλήρωμά του,

που δεν υπάρχει μνήμη μέσα μου.

Και μαζί με την απουσία

θα λείπει κι η αγάπη μου.

Θα σφαλιστούν τα χείλη μου

Κι οι μόνες λέξεις θα 'ναι της αναζήτησης

Τι δυστυχία να μην ζήσω σε ολα που ονειρευτήκαμε

Και ενώ εγώ θα κολυμπώ στην λήθη

εσύ θα ψιθυρίζεις τι έφταιξε.

[Ήμασταν φτωχοί πάντα] Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Κάμπος μιας Νιότης, του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2019 (ISBN 978-9925-7392-2-6) /(e-book)

 

Ήμασταν φτωχοί πάντα
έλεγε ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.
Γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
«τον αγάπησε ο θεός»
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο πέτρινος νεροχύτης άπλυτα ποτήρια.
Φώναζε η μαμά.
Γκρίνιαζε ο παππούς.
Δεν μπορούσε πια,
να δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.
Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
από τον πάτο του πηγαδιού!

13 χρόνια άστεγη

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Διάβασα την ανάρτηση ενός συνανθρώπου μας σε μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης σχετικά με την κα......(το όνομα δεν δημοσιεύεται για ευνόητους λόγους) η οποία είναι άστεγη επί 13 χρόνια και έχει ως ....σπίτι πλέον μια γωνιά σε κεντρική πλατεία των Αθηνών. Αγαπημένη της συνήθεια το διάβασμα...οπότε και συλλέγει βιβλία από φίλους και γνωστούς και στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς και ανέχειας επιδίδεται στην προσφιλή της συνήθεια. Όπως η ίδια εκμυστηρεύτηκε κάποετε είχε μια βαλίτσα με 20 και πλέον βιβλία που κάποιοι της την έκλεψαν. 
     Δεν θα σταθώ όμως στην ... συνήθεια αυτή, της κυρίας αλλά στο γεγονός ότι είναι άστεγη επί 13 χρόνια.  Σίγουρα θα υπάρχουν σοβαροί λόγοι που την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Ίσως να είναι οικογενειακοί, το πιθανότερο οικονομικοί, ίσως πάλι προσωπικοί. Όποιοι και να είναι μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ότι μπορεί να είναι επιλογή ζωής. 

    Και έρχομαι στην έρμη την πολιτεία, στην κοινωνία, στον Δήμο, στο Κράτος. Όλο και κάποιος λειτουργός των εν λόγω θεσμών που διαρκώς συντηρούνται από τον οβολό του κάθε πολίτη, πασχίζουν για το καλύτερο, θα είδε την κυρία αυτή, όπως και κάθε άλλο άστεγο. Πόσοι θα είναι 1000, 10.000 χιλιάδες. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα τόσες τρύπες σε μια μεγαλούπολη όπως η πολυδύναμη Αθήνα για να χωθούν αυτοί οι άνθρωποι, όχι φυσικά για να μην τους βλέπουμε εμείς οι .... καλώς συντηρούμενοι πολιτισμένοι, αλλά για να ζούνε στοιχειωδώς ανθρώπινα και αξιοπρεπέστατα. Διότι όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει ως άνθρωπος σου την αφαιρεί αυτή η δόλια κατάσταση της μη στέγασης, της μη τροφής σε τακτά χρονικά διαστήματα της μέρας, της μη εργασίας, της μη.....κτλ. 
     Υπάρχουν διάφορα προγράμματα τόσο του φημισμένου ηλεκτρονικού κράτους, τόσο της διαβολόσταλτης ΕΕ, τόσο του τοπικού Δήμου που οι άστεγοι θα έπρεπε να είναι μια μακρινή ανάμνηση. Εν τούτοις αυτξάνονται ελέω οικονομικής ανέχεις και προσωπικών προβλημάτων. Και δεν βρίσκεται ένας μα ένας Ανώτερος άρχοντας να εξαλείψει αυτή την κατάσταση. Δεν βρίσκεται μία μα μία Εκκλησία που αντί να μοιράζει μερίδες φαγητών ( που ορθώς το κάνει) να χτίσει 1000 (τρόπος του λέγειν) δωματιάκια με ένα WC και λουτρό και να χαρίσει διαρκές χαμόγελο. Και ας συνεχίσει να μοιράζει το κεσεδάκι με το θε-ι-κό φαγητό της. 
   Νομίζω πως η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης δεν είναι δύσκολη και ούτε ακατόρθωτη. Θέληση απαιτείται. Νου και γνώση και αποφασιστικότητα. Δεν μπορεί η κα .... να είναι 13 χρόνια άστεγη, να περνάμε από δίπλα της 156 μήνες ως να μην συμβαίνει τίποτα και να της χαρίζουμε βιβλία. (που είναι και τούτο κάτι) Όμως Δήμε, παλιοδήμε κάνε κάτι πιο ουσιαστικό. Χάρισε μια στέγη κι ας είναι σπηλιά. Ένα απάγκιο. 

Ο ανθρωπος με το μπαστουνι / Ποιήματα χωρίς ετικέτα

Καθόμουν στο στασίδι,

αριστερά του ψαλτηρίου.

Υπέμενα τη τιμωρία άνωθεν

ορθοστάτης τίμιος και αβλαβής

της ακρόασης της λειτουργίας.

Είχα την πεποίθηση

πως ή εκκλησία προσφέρει

νέκταρ και αμβροσία ευαγγελίου

ως εκ τούτου έφερα εικόνα

στη πτωχή μου σκέπη ενός συμποσίου.

Να και κει πέρα καθόταν έτρωγε και έπινε

ο Κύριος.

Ήτο ο γάμος στη Κανά.

Ύστερα κατά το τέλος πέρασε από μπρος μου

ο άνθρωπος μέγιστης ηλικίας

κρατώντας ένα μπαστούνι

κι έσκυψα ευγενικά.

Ήμουν ακόμα στο μυστήριο

κι όχι σε φαγοπότι.

Δέκα [10] μικρά ταξίδια του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Μέσα στους νευρώνες του μυαλού σου
αναζητώ την ύπαρξή μου.
Σου υποσχέθηκα λουλούδια
κι ακόμα τα βράδια κλέβω τριαντάφυλλα.
 
**
 
Καθώς νερό κυλά στα μάγουλά μου
η αυγή έχει κουρνιάσει στις ρυτίδες μου.
Για να ξεπλυθώ αναζητώ
ματαίως τις ακτίνες του ήλιου.
 
**
 
Προσπάθησα να σου πω «γαντζώσου στις πλάτες μου»
 Μα τα φτερά είχαν κοπεί από τις ρίζες.
Φυτρώσανε βρύα και λειχήνες.
Νίκησε με ορμή ξεροπόταμος.
 
**
 
Κρατιέμαι από το βλέμμα σου
γι αυτό και σε παρακαλώ μη στρέφεις το κεφάλι
ούτε δεξιά ούτε αριστερά.
Κλυδωνίζεται ο κόσμος μου.
 
**
 
Όταν μου λες «η αγάπη μου θα ζει αιώνια»
Εννοείς στην «άβυσσο» του ποιητή;
 
**
 
Η σιωπή κάνει κρότο.
Σοφιστεία έλεγα.
Μα σαν άκουσα
τη σιωπή μιας μάνας που έχασε το παιδί της.
Τράπηκα σε φυγή.
 
**
 
Ονειρεύεσαι τη πόλη,
αυτή που κατοικούν οι βάρβαροι.
Μέχρι να λαξευτεί το όνειρο
μην αφεθείς στη κατάκτησή τους.
 
**
 
Παράξενο φεγγάρι μας κυνηγά.
Αλλάζει χρώματα κατά βούληση
αψηφώντας τον κανόνα της αγάπης.
Της καρδιάς και του φλόγιστρου.  
 
**
 
Οριοθετώ τη νύχτα.
Από δω ως εκεί.
Ξεκινά με μοναξιά,
καταλήγει στη σιωπή.
 
**
 
Ανακοίνωση θυελλωδών ανέμων.
Κλείνω τα μάτια,
σφαλίζω τα χείλη,
σταυρώνω τα χέρια.
Μια θάλασσα μέσα μου.  

Ζούμε στην εποχή της... / Δημήτριος Γκόγκας

 

«16 αριθμοί και 24 γράμματα» : Ποιητική του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2019 (απόσπασμα)

 η.

 

Φορτώθηκαν τα γέλια

με τόσα περιττά,

που βούλιαξαν

στη θλίψη.

 

Χαμογέλασες λιγότερο

και σηκώθηκες.

 

 

θ.

 

Πόσο πονούν

 οι άνθρωποι,

 που πήρε ο πόνος

 τ΄ όνομά τους;

 

 

ι.

 

Πόσο πονούν,

που ο Ιούδας

κρεμάστηκε

κι άλλοι φορέσανε

το  φωτοστέφανο;

 

Είναι πρακτικό το πρόβλημα.

Αν κρεμαστείς,

τα πόδια δεν φτάνουνε στο έδαφος.

Και πώς θα περπατήσεις;

κ.

 

Το αίμα φουσκώνει

 και η φλέβα σπάει.

Η λύπη γίνεται χαρά

και η χαρά αγκάθι.

 

Κι αναρωτιόμαστε:

τι είναι παράπλευρες απώλειες;

Να κλαις εσύ

και να γελώ εγώ;

Ο νέος αιώνας / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Άλλαξε ο ήλιος φορεσιά

και ήρθε ο χειμώνας.
 Έπιασε ο ψεύτης τα στερνά,
όμοιος ο αιώνας.
Γκρίζωσε ο ήλιος μάννα μου
και μάτωσε η φύση.
Πριν ανταμώσει την αυγή,
τον χαιρετά η δύση!
 
Μέσα στο άσπρο νυφικό,
η μνήμη περιμένει.
Η μοίρα της τελεσφορεί,
με δόρυ είναι γραμμένη.
Με το κρασί του αμπελιού
βγαίνει της γης το άχτι.
Τους χρόνους βάνει στη θηλιά,
τους μήνες της στ΄ αδράχτι.
 
Πέρα στους πέρα ποταμούς,
πέρα στ΄ αρχαία όρη.
Με μια λεπίδα μας φρουρούν,
ελπίδες μυροφόροι.
Σαν ο Ιπποτάδης μαίνεται  
στις μέρες αλκυόνας,
βάφεται η γη ανήμπορη
με χρώμα ανεμώνας.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΑΔΡΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας από την ποιητική συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

                                                                                                                    Ξεκινά ο Δεκέμβριος

Στις γρανιτένιες πλαγιές, είδα,

τις τσαλακωμένες ανηφοριές

που κλείδωναν τα βήματα των ανδρών, είδα.

Κάτω από το δίχτυ της μπούρκας,

τις ρυτίδες ανέγγιχτων γυναικών, είδα.

Στις διαρκείς ερωτήσεις κωπηλάτησα, κ είδα

στο βαθύ χρώμα του μαύρου,

κορίτσια με πολύχρωμες φορεσιές.

Πριν αρρωστήσουν από κείνη την φυσική ασθένεια

που την λέγανε ειρήνη και πεθάνουν

από τα χέρια μισογύνη επαναστάτη, είδα

το σκεπάρνι καρφωμένο στον αφίλητο σβέρκο.

Φτάνει πια.

Να λυσσομανούν οι αδέσποτοι σκύλοι για την σάρκα αθώων, είδα.

Έχουν μικρά αυλάκια στο πρόσωπο, οι σαβανωμένες γυναίκες.

Δεν πρόλαβαν να γίνουν 

γυναίκες.

Αρυτίδωτες μικρές ανεμώνες.

Μέσα από την μπούρκα, η ταραχή και η ανημποριά, γλιστράνε

να δραπετεύσουν από την τσάκιση του υφάσματος.

Εκεί, φτηνές γυναίκες της αιώνιας Καμπούλ

πίσω απ΄ το σταχτί τ΄ ανέμου που ερωτευτήκατε

τη φευγάτη λευτεριά

Μέσα στις σπηλιές που δώσατε φιλί στις ζωγραφιές

να πεταρίσουν με τα γράμματα του αλφαβήτου

στα αμμοχάλικα που σκόρπισαν για να ξεφύγετε

απ΄ το κακό βλέμμα της Δύσης

στέκετε μια λύπηση σαν μαύρη μεσίστια σημαία

με το σχοινί της θηλιάς στον ιστό ενός αγέρωχου δένδρου.

Θα πρέπει να έχουν χαράδρες στα πρόσωπα και όχι απλώς ρυτίδες!