Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ / Δημήτριος Γκόγκας / Ποιητική Συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

 

1η Νοέμβρη

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.

Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.

Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.

Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.

Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.  

Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!

Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!

Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,

κάτω από το φως του ουρανού μας. 

Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!

Πανηγύρι ο θάνατος.

Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του

του κλείνουμε πονηρά το μάτι. 

(η καημένη  Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)

Που ξεκινούν και πάνε; 

Ρωτάνε περίεργα περιπατητές στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,

Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;

Στήνει γάμο και χαρά ο  πόλεμος;

Κι αυτός ο πόλεμος;

Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.

Τι νεκρική σιγή, στο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!

Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.

Αντίο δρόμοι,

Που περπάτησα,

Που έκλαψα,

Που πόνεσα.

Αντίο και πάνω σας ξόδεψα

Τόσες πατούσες υποδημάτων.

7000 νεκροί και το 40% αυτών παιδιά στη περιοχή της Γάζας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα εκγλήματα που σημειώθηκαν στις 7 Οκτ 2023 από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να μην αισθανθεί αποτροπιασμό και να μην δικαιολογήσει την αντίδραση του Ισραήλ. Όμως μέχρι ενός σημείου. Διότι το έχουμε πει ξανά. Δεν μπορεί να επικαλείσαι το δικαίωμα της αυτοάμυνας, περνώντας στην ολοκληρωτική αντεπίθεση/ επίθεση και να εξουδετερώνεις, να σκοτώνεις αμάχους και μάλιστα μικρά παιδιά. Σκεφτείτε ότι από τους 7000 νεκρούς μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι 2800 είναι νεκρά παιδιά. Απλώς σκεφτείτε τον αριθμό και προσπαθείστε να δημιουργήσετε μια εικόνα πολέμου, μια εικόνα χάους και κολάσεως. 

  Ναι θα δώσουμε δίκαιο στο Ισραήλ που θέλει να εκδικηθεί (αν και ως Χριστιανοί μια πράξη εκδίκησης δεν συνάδει με το θρήσκευμα και τις αρχές) αλλά σε βάθος χρόνου ταξιδεύοντας στα γεγονότα θα δούμε το διαρκές δράμα του παλαιστινιακού λαού, που εξοστρακίζετε και δεν έχει, επί της ουσίας, πατρίδα. 

  Μόνη λύση, η εκεχειρία και η έναρξη συζήτησης για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, μη εξαρτώμενου από το Ισραήλ. 

Σχήμα Οξύμωρο (Ισραήλ- Παλασιτίνη- Χαμάς )

 

Το έχουμε γράψει, το έχουμε πει. Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς που αιφνιδιαστικά (και είναι άκρως περίεργο) έπληξε αμάχους στο έδαφος του Ισραήλ πρέπει να πληρώσει το τίμημα. Και όλοι συμφωνούν (κυρίως οι ενδιαφερόμενοι)  (Αμερική, Ευρώπη, κτλ) ότι η Χαμάς δεν αντιπροσωπεύει τον Παλαιστινιακό Λαό και πως ενώ στέκονται στο πλευρό του Ισραήλ, θέλουν να τον προστατεύουν και του παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια. Όμως επιτρέπουν το Ισραήλ να βομβαρδίζει συνεχώς τη λωρίδα της Γάζας με θύματα αθώους αμάχους (γυναικόπαιδα). Αν το Ισραήλ θέλει να πάρει το αίμα του πίσω, το πήρε ήδη και με το παραπάνω. Αν θέλει να εξουδετερώσει μόνο τη Χαμάς, τότε είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Χαμάς δεν κρύβεται, ούτε σε σχολεία, ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε δημόσια κτίρια. Βρίσκεται κάτω από τη γη. Αν το Ισραήλ ήθελε ή θέλει να κατατροπώσει τη Χαμάς, ας έστελνε ή ας στείλει τις επίλεκτες ομάδες και ας κάνει το...παιχνίδι που επιθυμούν. Αλλιώς σχήμα οξύμωρο και υποκρισίες της Δύσης! 

Αταξία / Δημήτριος Γκόγκας (από την ποιητική συλλογή: ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ μαζί με την Ρούλα τριανταφύλλου και την Χριστίνα Γαλιάνδρα)

ΑΤΑΞΙΑ

Όταν ξεκινά η περίοδος του κυνηγιού
Τα πουλιά κρύβονται στις φτερούγες τους
Οι άνθρωποι καμώνονται τους ήρωες
Οι σκαντζόχοιροι ντύνονται κάκτοι

Στο σπίτι υπάρχει πάντα νερό σε λαγούμια με δηλητήριο
Και τροφή γιομάτη καρφίτσες για τη μάσηση
Ώρες – ώρες ο παρακλητικός φωνάζει τον μέντορα
Κι ο πνευματικός σηκώνει τα χέρια ελέω θεού
Νίπτοντας τα χείρας επί των υδάτων

Τι μέρες και κείνες, οι μέρες του κυνηγιού
Η πατέρας λιοντάρι
Η μάνα αλεπού
Οι γέροντες κόρακες
Τα αδέλφια περιπλανώμενες ύαινες
και η πολιτεία
νεκρωμένος ιστός αράχνης από κανόνες και νόμους.

Οι νεκροί με τους ζωντανούς και τανάπαλι.

τι κι αν θρηνώ / Δημήτριος Γκόγκας

Βάζω το δάκρυ στους αρμούς 
κι η πέτρα του ταιριάζει 
πέφτει θολό και καταγής 
μονάχο του λιμνάζει 

κι είναι σα βόλι που μεθά 
στη κάνη πολυβόλου 
σαν μια πνοή που καίγεται 
σ΄ευθεία φλογοβόλου

τι κι αν θρηνώ, ακούγομαι 
στα έγκατα της γης μου
που ΄τε ανθρώποι δεν πατούν 
κι ούτε ανθούν λουλούδια 

μόνο μια δύσοσμη οργή 
με χρώματα σφαγής 
γίνεται νότες πένθιμες 
σε νεκρικά τραγούδια. 

Η ανέφικτη λύση του Κυπριακού Προβλήματος/ Δημήτριος Γκόγκας

     

Μισός αιώνας πλέον έχει περάσει και ο Ελληνισμός της Κύπρου,με συμπαραστάτη τον Ελληνισμό όλου του Κόσμου, μάχεται για τη δικαίωσή του. Για την επίλυση του προβλήματος που προέκυψε με βίαιο και τραγικό τρόπο, από την Εισβολή της Τουρκίας (Εγγυήτρια Δύναμη) το 1974, μετά το προδοτικό υποκινούμενο (από ξένες δυνάμεις)  πραξικόπημα (που πραγματοποίησε η Χούντα της Ελλάδας - Εγγυήτρια Δύναμη) και την αποχή- απαθή στάση της Αγγλίας (Εγγυήτρια Δύναμη).Μισός αιώνας ιδεών και ποικίλων προτάσεων που έπεσαν στο κενό. Η κάθε πλευρά κατηγορεί την άλλη,ότι μεθοδεύει τις θέσεις κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούνται οι συνομιλίες σε αδιέξοδο. Αν όμως θέλουμε να μιλάμε με αντικειμενικότητα, χωρίς να παραμερίζουμε τις αστοχίες της Ελληνοκυπριακής πλευράς, οι αποτυχίες των συνομιλιών και των διαπραγματεύσεων έχουν διαιρέτη και παρονομαστή την Τουρκία, η οποία πατρονάρει την Τουρκοκυπριακή πλευρά και θέτει συνεχώς νέα αιτήματα κατευθύνοντας τις συνομιλίες σε στενωπούς και νομικές αγκυλώσεις που θυμίζουν λαβύρινθο. 
     Οι πολίτες δε και από τις δύο πλευρές, οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου δείχνουν έντονα σημάδια κόπωσης. Είναι φυσικά και αυτό μέρος του πολιτικού παιχνιδιού και σκηνικού. Η κόπωση, η κούραση, οδηγεί πολλές φορές σε άλογους και άγονους συμβιβασμούς. 
Τα προβλήματα είναι πολλαπλά και άλυτα: Εγγυήτριες Δυνάμεις, Εδαφικό, Σύνταγμα, Σώματα Ασφαλείας, Φυσικό Αέριο κ.ο.κ και συνεχώς θα εμφανίζονται και άλλα στο περίφημο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που αμη τι άλλο μπορούσε να στηθεί πάνω στην πράσινη γραμμή με όλες τις λαμπρότητες. 
    Έτσι λοιπόν θα συνεχίσουμε; Είναι ανέφικτη μια λύση; Είναι πιθανόν να οδηγηθούμε σε κείνο το χρονικό σημείο του μέλλοντος, όπου θα αντικρύσουμε και στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα τη σημαία της Κύπρου; Θα σβήσουν επιτέλους από τον Πενταδάκτυλο οι προκλητκές φωταγωγημένες κατοχικές σημαίες; Με τς υπάρχουσες συνθήκες και με αυτές που φαίνεται να διαμορφώνονται, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όχι. Δεν θα συμβεί ποτέ αυτό!
   Η επιθυμητή λύση της επανένωσης μπαίνει στα κόκκινα προβλήματα και πρέπει να το αναλάβει ένας "φορέας" που γνωρίζει να χειρίζεται ανάλογα προβλήματα στη διεθνή σκηνή, με πολιτική βούληση, διεθνή επιρροή και οπωσδήποτε στρατιωτική και οικονομική υπεροχή. Ο ΟΗΕ δεν μπορεί να αποτελέσει τίποτα άλλο παρά το "καταφύγιο που φθονούμε" Και επειδή δεν υπάρχει τέτιοιος"φορέας" ή  τέτοια δύναμη έτοιμη να συνδράμει, εκείνοι στο βορρά και εμείς στον Νότο. Ίσως απεγκλωβισμένοι από μια ουτοπική ελπίδα επίλυσης και χωμένοι στην αγκαλιά της ρήσης : Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι, απαλλαγούμε και από τους λιβανιστές της λύσης και τους "βρυκόλακες" της πολιτικής, που στοιχειώνουν τα δικά μας όνειρα και των παιδιών μας. 
     Παραμερίζοντας δε τα σεβαστά ήθη και έθιμα και των δύο πλευρών, οι εθνικές και οι εθνολογικές διαφορές είναι πρέπει να πούμε ότι είναι τόσο τεράστιες και βαθειές, που το ρήγμα δεν μπορεί να γεφυρωθεί και ούτε να αγνοείται. Με ελάχιστα λόγια πρέπει να αναλογιστούμε: Μήπως τζάμπα μιλάμε; 

Στην Κύπρο σαν θα πάμε
στ΄ ωραίο μας νησί. 
Σε θέλουμε να έρθεις 
Ελλάδα μας και συ

έγραφε ο Ε. Παλληκαρίδης 

Εμείς τι γράφουμε και τι λέμε; 

«Η Κύπρος κείται μακράν» Μια στοιχειωμένη φράση

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα αυτές τις μέρες πάνω στο Κυπριακό Πρόβλημα και "αρνούμενος" να δεχτώ την ουσία (και τη σημασία) της φράσης «η Κύπρος κείται μακράν» ως πρόταση διχαστικού χαρακτήρα μεταξύ των δύο ομοεθνών λαών, των Ελλαδιτών και των Κυπρίων, αποφάσισα ως ιστορικά «αδιάβαστος» για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που φέρεται να λέχτηκε, να εξακριβώσω και να παραθέσω τα στοιχεία της έρευνας.

 

    α. Στον διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας «Η σημερινή» της Κύπρου διαβάζουμε σε πολιτική ανάλυση της 25^ης Μαρτίου του 2014 ότι : «Στις 14 Αυγούστου 1974, σε συνεδρία στην πρωθυπουργική κατοικία, οι Βρετανοί πήραν την τελική απόφαση ότι θα άφηναν τους Τούρκους να προχωρήσουν δίχως να κάνουν τίποτα. Ο Χάρολτ Γουίλσον (Βρετ. Πρωθυπουργός) ήταν της άποψης ότι ούτε η βρετανική κυβέρνηση ούτε τα Ηνωμένα Έθνη έπρεπε να εμπλακούν στρατιωτικώς με την Τουρκία. Την ίδια στάση κράτησε και ο Αμερικανός Υπ. Εξωτερικών Δρ Χένρι Κίσιγκερ (ο οποίος ακολουθούσε τη βρετανική πολιτική και όχι αντιστρόφως). Την ίδια μέρα, ο Κ. Καραμανλής ζήτησε από τους Βρετανούς κάλυψη να στείλει αεροπορικώς από την Κρήτη ενίσχυση της Εθνικής Φρουράς μια δύναμη 10.000 ανδρών στην Κύπρο, όμως η απάντηση ήταν αρνητική από τον Τζέιμς Κάλαχαν (Βρετ. Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας).»[1] 

    Στο σημείο αυτό προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν ο Έλληνας Πρωθυπουργός που σκέφτεται πως η Κύπρος είναι μακριά από την Ελλάδα, να προτείνει την αποστολή αεροπορικώς από την Κρήτη δύναμη 10.000 ανδρών με σκοπό να ενισχύσει την άμυνα του νησιού;

   β. Μεσολαβεί κάτι άλλο (;) μέχρι το διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό την ίδια ημέρα, δηλαδή στις 14 Αυγούστου του 2014, όπου ακούγεται καθαρά να λέει ότι: «Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων καθιστατο αδύνατος…και λόγω ...αποστάσεως και λόγω των γνωστών...τετελεσμένων γεγονότων. Και δεν ήταν δυνατόν να επιχειρηθεί χωρίς τον κίνδυνο εξασθένησης της άμυνας της Ελλάδας». [2]

 γ. Στο ίδιο άρθρο [25 Μαρτίου 2014] της εφημερίδας Σημερινή αναγράφεται ότι: «Έτσι φθάσαμε να ακουστεί το περιβόητο του Κ. Καραμανλή «Η Κύπρος κείται μακράν», με τη διαφορά, σύμφωνα με τον Τζέιμς Κάλαχαν, γι’ αυτό συμφωνούσε και ο ίδιος ο Μακάριος!» 

    Βέβαια εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Μακάριος δεν επιθυμούσε την ένωση με την Ελλάδα από την στιγμή που δεν έγινε δεκτή η πρότασή του να χριστεί αντιβασιλέας. [3]

 δ. Ο Ιστότοπος Militaire.gr που ασχολείται και με την ανάλυση ιστορικών γεγονότων σε άρθρο του την 20 Ιουλ 2020, αναφέρει ότι ο Ευάγγελος Αβέρωφ σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την φράση αυτή του Καραμανλή την αποδίδει στην ανεπάρκεια των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων να πολεμήσουν σε ένα νησί που βρίσκεται μακριά από την Ελλάδα αλλά και στην προσπάθεια «φιλοχουντικών» να δικαιολογήσουν την απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας από το νησί το 1968 και που υπήρχαν ακόμα εν έτει 1974 στον ελληνικό στρατό.  Και ενώ το πρώτο σκέλος της δικαιολόγησης μπορεί να έχει αληθοφανή στοιχεία το δεύτερο είναι τελείως ανυπόστατο αφού η φράση πρέπει να λέχτηκε το 1974! [4]

  ε. Σε άρθρο της η εφημερίδα «Φilenews» (18 Σεπ 2021) γράφεται ότι: «Το δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν», το είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τον Αύγουστο του 1974, ανακεφαλαιώνοντας εν πολλοίς τη στάση της Αθήνας έναντι των όσων διαδραματίζονταν στην Κύπρο, με την εισβολή της Τουρκίας και την προέλαση του Αττίλα στο νησί. Η Ελλάδα δεν μπορούσε -όπως αναφέρθηκε- να βοηθήσει την Κύπρο και το «είστε μόνοι σας», εξέφραζε μια πραγματικότητα.» 

    Θεωρώ ότι μια φράση δεν μπορεί ούτε να χαρακτηρισθεί ως δόγμα αλλά ούτε να εκφράσει την εξωτερική πολιτική μιας χώρας. Εξάλλου οι μαρτυρίες των πολεμιστών του 1974, των ανθρώπων που πολέμησαν και αμύνθηκαν στην εισβολή των Τούρκων απέδειξαν περίτρανα το «ομόψυχον» Ελλαδιτών και Κυπρίων. [5]

 στ. Στις 2 Αυγ 2021 ο Στέφανος Κωνσταντινίδης αναφερόμενος στην Αττίλα 2 (ο τίτλος του άρθρου ήταν: Οι ευθύνες των πολιτικών της Αθήνας για τον Αττίλα 2 είναι τεράστιες) γράφει: «…Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική της χώρας και τα εθνικά θέματα, η Μεταπολίτευση ξεκίνησε με την εγκατάλειψη της Κύπρου με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «η Κύπρος κείται μακράν». Ήταν η επιλογή των Αμερικανών για την αποφυγή ενός ελληνοτουρκικού πολέμου και τη διάλυση της νοτιονατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας Καραμανλή ήταν σε θέση να αντιδράσει στον δεύτερο Αττίλα στην Κύπρο. Αν αντιδρούσε, οι Αμερικανοί δεν θα επέτρεπαν στην Τουρκία τη διεύρυνση του θύλακα που δημιούργησε με την απόβαση, σε περίοδο εκεχειρίας, ούτε φυσικά θα επέτρεπαν τον δεύτερο Αττίλα. Ουσιαστικά με τη ρήση του «η Κύπρος κείται μακράν», ο Καραμανλής έδωσε ασυλία στην Τουρκία και επέτρεψε στους Αμερικανούς τη στήριξη της δεύτερης τουρκικής προέλασης…» [6]

   ζ. Σε άρθρο του ο Σάκης Μουμτζής στην Καθημερινή της Ελλάδας (Ο Καραμανλής και ο «Αττίλας 2») ξεκινά με την παρακάτω επισήμανση: «Προσάπτουν την κατηγορία στον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως δεν αντέδρασε δυναμικά στον δεύτερο «Αττίλα». Του καταλογίζουν τη φράση «Η Κύπρος κείται μακράν», στη συμβολική της έννοια. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ευ. Αβέρωφ γνώριζαν πως άμεση και επίσημη εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην απόκρουση του δεύτερου «Αττίλα» θα σήμανε την κήρυξη ελληνοτουρκικού πολέμου, ο οποίος προφανώς δεν θα περιοριζόταν στην Κύπρο…» 

   Ο συντάκτης τη φράση με «συμβολική έννοια» και δικαιολογείται κατά κάποιο τρόπο η αδράνεια της ελληνικής πλευράς. Όμως αυτή η στάση δεν αποτελεί και συγχωροχάρτι. [7]

   η. H σελίδα epilekta.com χαρακτηρίζει σε άρθρο της προδοτική την εν λόγω φράση [8]

 θ. Στην σελίδα: «Μικρομέτοχος» και σε άρθρο του ο Θοδωρής Καρναβάς γράφει:  «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε στις 14 Αυγούστου 1974, κατά τη διάρκεια του Αττίλα ΙΙ, την περίφημη δήλωση: «Η Κύπρος κείται μακράν». Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνόψισε την αδυναμία(;) και απροθυμία της νέας τότε κυβέρνησής του να συνδράμει την Κύπρo έναντι της τουρκικής εισβολής. Έτσι, οι Τούρκοι εισβολείς, σχεδόν ανενόχλητοι, κατέλαβαν το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας, διχοτομώντας το νησί…» [9]

   ι. Στην Ιστοσελίδα: «ΟΛΥΜΠΙΑ» και στις 7 Σεπ 2020 αναγράφεται : Η Κύπρος ουδέποτε έκειτο μακράν για τον Εθνάρχη και πιο συγκεκριμένα: «Όπως αποδεικνύεται τελικώς πίσω από την φράση: «Η Κύπρος κείται μακράν», κρύβονταν χουντικοί και ακροδεξιοί νοσταλγοί του καθεστώτος.
Παρότι κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει μία κυβέρνηση υπηρεσιακή, μόλις 20 ημερών, που ανέλαβε στο μεσοδιάστημα του Αττίλα 1 και Αττίλα 2 και με δεδομένο ότι στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων βρίσκονταν οι συνεργοί εκείνων, που κρατούσαν σε ομηρία την Ελλάδα για 7 χρόνια, κάποιοι δημιούργησαν και φρόντισαν να συντηρείται το μεγάλο ΨΕΜΑ. Πως ο Εθνάρχης, Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν αυτός που αρνήθηκε την αποστολή στρατιωτικής δύναμης βοήθειας και αποτροπής στην Κύπρο, απέναντι στην τουρκική εισβολή…» Το άρθρο υπογράφεται από τον κ. Κώστα Βενιζέλο [10]

   ια. Στη ιστοσελίδα «Γνωμολογικόν» η φράση αποδίδεται στην Κ. Καραμανλή. [11]

 

Συμπεράσματα:

1.     Η φράση αποδίδεται στην Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος την είπε στις 14 Αυγ 1974.

2.     Όμως όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να βρω την καταγραφή της  σε αρχεία ως έχει, δηλαδή ως «Η Κύπρος κείται μακράν» πλην των πολλαπλών (είναι αλήθεια) αναφορών συντακτών, αρθογράφων, δημοσιογράφων, συγγραφέων κτλ σε διάφορες έντυπες και διαδικτυακές εφημερίδες και λοιπούς ιστότοπους. Κάποιος δηλαδή να αναφέρει π.χ ότι την φράση αυτή είναι γραμμένη στα πρακτικά της …τάδε συνεδρίασης.

3.     Στο διάγγελμα της 14^ης Αυγ 2014 προς τον ελληνικό λαό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέφερε ότι: «Η ένοπλος αντιμετώπισης των Τούρκων καθιστατο αδύνατος…και λόγω …αποστάσεως και λόγω των γνωστών..τετελεσμένων γεγονότων. Και δεν ήταν δυνατόν να επιχειρηθεί χωρίς τον κίνδυνο εξασθένησης της άμυνας της Ελλάδας»

4.     Υπήρξαν προσπάθειες αποδόμησης αυτής της φράσης και δικαιολόγησης της σε πολλαπλά επίπεδα (πολιτικό – στρατιωτικό- δημοσιογραφικό κτλ)

5.     Κατόπιν λοιπόν των παραπάνω επισημάνσεων θεωρώ ότι η φράση «Η Κύπρος είναι μακράν» δεν λέχτηκε όπως μας έχει μεταφερθεί μέχρι και τις μέρες μας. Πιθανολογώ ότι αποτελεί σύντομη γραφή μέρους του διαγγέλματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή της 14^ης Αυγ 1974, με το οποίο καθιστά σαφές ότι λόγω απόστασης (μακράν!) η Ελλάδα δεν μπορεί να παρέμβει στην Κύπρο.

6.     Η άποψή μου δεν αναιρεί το γεγονός ότι η φράση «Η Κύπρος είναι μακράν» αντικατοπτρίζει πλήρως την ουσία του διαγγέλματος και δικαιολογείται ως ένα σημείο, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για τα λάθη της Ελλάδας έναντι της Κύπρου την χρονική εκείνη περίοδο.

7.     Ας μείνουμε σήμερα, ως αδελφοί λαοί ενωμένοι και ας προσπαθούμε συνέχεια να μειώνουμε τις όποιες αποστάσεις μας χωρίζουν και προσπαθούν κάποιοι παράγοντες να μας οριοθετούν. Η μοίρα μας είναι κοινή και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.

 

 

Παραπομπές :

[1] https://simerini.sigmalive.com/article/2014/3/25/kai-o-makarios-sumphonouse-me-to-e-kupros-keitai-makran/

[2]              https://www.youtube.com/watch?v=0BjR47bJ46g

[3] « Ο  Μακάριος ζήτησε, αν μπορούσε να γίνει Αντιβασιλέας (σ. 198), ο δε Γαρουφαλιάς απάντησε ότι «το Σύνταγμα της Ελλάδας καθορίζει περιοριστικά τις περιπτώσεις Αντιβασιλείας σε μόνον την ασθένεια του Βασιλέως. Θεσμός, όπως ο αγγλικός θεσμός της Αντιβασιλείας των Ινδιών, δεν υπάρχει σε μας. Υπάρχει μόνον ο θεσμός του Υπουργού - Γενικού Διοικητού». «Αυτό δεν με ενδιαφέρει», απάντησε ο Μακάριος» «Πέτρος Ευαγγ. Γαρουφαλιάς, Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Ελλάς και Κύπρος». (Τραγικά σφάλματα, ευκαιρίες που χάθηκαν 19/2/1964-15/7/1965). Σελ: 198]

[4] https://www.militaire.gr/quot-i-kypros-einai-makria-quot-ti-eiche-pei-o-eyaggelos-averof-gia-na-dikaiologisei-ti-frasi-karamanli/

 [5] https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1294083

[6] Στέφανος Κωνσταντινίδης: Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. https://simerini.sigmalive.com/article/2019/5/18/pos-torpilisteke-to-skhedio-monomerous-enoses/

[7] https://www.kathimerini.gr/opinion/561466456/o-karamanlis-kai-o-attilas-2/

[8] https://www.epilekta.com/2017/08/blog-post_508.html

[9] https://www.mikrometoxos.gr/apo-to-i-kypros-keitai-makran-toy-konstantinoy/

[10] https://www.olympia.gr/1416090/istoria/i-kypros-oudepote-ekeito-makran-gia-ton-ethnarchi/

[11]https://www.gnomikologikon.gr/finder.php?gnom=%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BB%CE%AE%CF%82

Λύση του Κυπριακού Προβλήματος; (άποψη) Δημήτριος Γκόγκας

Όλα δείχνουν, παρά τις υποκριτικές υποστηρικτές δηλώσεις "φίλων" και "συμμάχων" για τα δικαιά μας, ότι το Κυπριακό οδεύει προς την επίλυσή του. Δηλαδή την αναγνώριση των παράνομα κατεχομένων περιοχών ως ανεξάρτητο κράτος, που σημαίνει δύο κράτη στο ίδιο νησί.

Δυστυχώς, ο παραλογισμός και η ανομία, είναι η λογική της διεθνούς συμφεροντολογικής πολιτικής. Η απουσία δε σταθερής εξωτερικής πολιτικής, η αδύναμος θέση της Ελλάδας, ως το μόνο συγγενές κράτος, η πετρώδης στάση της Τουρκίας και η μηδενική επί της ουσίας των Τουρκοκυπρίων, ενισχύουν επικίνδυνα τη θέση της Τουρκία που με βήματα σταθερά και αργά, διαβρώνει το επίπεδο συνεννόησης.

Δεν μπορώ να μαντέψω πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να αποδώσει το "δίκαιο" στην Τουρκία η Διεθνής Κοινότητα. Αυτό που ξέρω είναι πως ο δρόμος γίνεται όλο και πιο φαρδύς και πιο ευκολοδιάβατος.

Η μοίρα του Ποιητή και της Ποιήτριας

 γράφει με σεβασμό ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Από την αρχή του κόσμου οι ποιητές και οι ποιήτριες ασκούσαν ιδιαίτερη γοητεία στους ανθρώπους. Είχαν μέσα τους εκείνη τη δύναμη να κεντούν τη ζωή και τον θάνατο με μαεστρία,  σε μια προσπάθεια να τον αλλάξουν και να τον κάνουν καλύτερο. Σίγουρα τον έκαναν καλύτερο και συνεχίζουν να το κάνουν, αν και δεν κατορθώνουν να τον αλλάξουν ριζικά.  

      Όλοι στην αυλή τους θα θέλουν να έχουν έναν ποιητή, μια ποιήτρια, κάποιον δικό τους που θα αποτυπώνει σε λίγες γραμμές όλα όσα ονειρεύονται, όσα έχουν μέσα στη ψυχή τους και δεν μπορούν οι ίδιοι. Μόνο ο ποιητής, η ποιήτρια,  έχει αυτή την δύναμη, την τεχνική του λόγου. Την τέχνη να υψώνει στον ουρανό το άπτερο πουλί, να ζωγραφίζει στο διάφανο χαρτί, να λειτουργεί με θεϊκή λαλιά.

     Κι όμως, ενώ η παρουσία του ποιητή και της ποιήτριας κρίνεται αναγκαία στο διάβα του χρόνου, αυτοί είναι αναγκασμένοι να εργάζονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν εαυτούς και οικογένειες και στον ελεύθερο χρόνο τους να ασχολιούνται με την ποίηση. Πολλές φορές μάλιστα δεν έχουν την ευτυχία του ελεύθερου χρόνου ως εργαζόμενοι, οπότε αναμένουν να συνταξιοδοτηθούν προκειμένου να βγάλουν τα εσώψυχα τους και τα μελανά σκοτάδια τους. Που δεν είναι άλλα, παρά η πορεία τους και η βάδιση της πλάσης. Φυσικά δεν θα πρέπει να αμελήσουμε την ύπαρξη ποιητών που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, οπότε αφήνονται αμέριμνοι στην τέχνη της ποιήσεως.

     Το όνειρο κάθε ποιητή/τριας και σκοπός, προφανώς είναι η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής ή εφ΄ όσον είναι πολυγραφότατος, η έκδοση πολλών ποιητικών συλλογών. Δεν τον/την προβληματίζει η απουσία αγοράς. Δεν τον/την ενοχλεί σχεδόν καθόλου, έχει συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Τον/την ενδιαφέρει η υστεροφημία. Καλή ή κακή. Δεν είναι μάταιη αυτή η προσπάθεια, όμως το στίγμα του/της πρέπει, επιβάλλεται να μείνει επί της γης.

     Στην προσπάθεια της έκδοσης θα πάρει προσφορές από διάφορους εκδοτικούς οίκους, που θα εκμεταλλευτούν ότι καλό και κακό έχει το πνεύμα του, θα του την χρεώσουν ως χρυσόμαλλο δέρας και στα ψιλά γράμματα που κανείς και κει δεν διαβάζει θα αποποιηθεί και τα πνευματικά του δικαιώματα. Αν, ως ποιητής/τρια είναι τρανός/νη και μεγάλος/λη, μπορεί μετά από χρόνια να δει τις ποιητικές του/της συλλογές να πουλιούνται σε υπαίθριους πάγκους ή παλαιό- βιβλιοπωλεία σε εξευτελιστικές τιμές. Σε τέτοια στέκια αγόρασα πριν από χρόνια συλλογές του Ο. Ελύτη και του Κ. Παλαμά έναντι 1νός ευρώ!

     Ο ίδιος/ η ίδια βέβαια, θα προσπαθήσει να προωθήσει το πόνημα και θα μεριμνήσει την πραγματοποίηση μιας παρουσίασης. Εκεί θα βρεθούν φίλοι και συγγενείς και ελάχιστοι λάτρεις της ποίησης, ίσως κάποια μέλη μιας Πνευματικής – Πολιτιστικής Κίνησης, θα υπάρξουν εδέσματα, πιθανός μια αοιδός ή ένας τροβαδούρος, αν είναι και κοινωνικά δικτυωμένος μέλη της υψηλής κοινωνίας και εκπρόσωποι των δημοτικών αρχών. (Αν δεν υπάρχει μουσική και φαγητό, άρτος και θεάματα , πώς να επιβιώσεις.) Θα υπογράψει περιχαρής και θα πουλήσει ένα πολύ μικρό ποσοστό των αντιτύπων, ίσα που αγγίζει την αξία του μισού χρηματικού ποσού που ξόδεψε. Τα υπόλοιπα με το χαμόγελο στα χείλη τα μοιράζει από εδώ και από εκεί, προκειμένου να αδειάσει και η αποθήκη στο σπίτι, γιατί χρειάζεται για άλλους λόγους.

     Σε μια άλλη τραγική πολλές φορές κατάληξη είναι η συμμετοχή, είτε με συμβολικό ποσό ή όχι σε ποιητικούς διαγωνισμούς που διοργανώνονται από Πολιτιστικούς Ομίλους, Ενώσεις Λογοτεχνών, κτλ . Με το πέρας του διαγωνισμού εκδίδεται ποιητική συλλογή και ο συμμετέχων καλείται να την αγοράσει σε μικρότερη τιμή της αγοράς. Καταβάλλει δηλαδή τέλος για τα δικά του πνευματικά δικαιώματα. Παρ΄ όλα αυτά συνεχίζει διότι η τέχνη θέλει θυσίες και ο πραγματικός ποιητής/τρια δεν πτοείται από αυτές τις ποταπές ανθρώπινες μικρότητες.

     Με όλα αυτά δεν θέλω παρά να επισημάνω το αυτονόητο. Ο ποιητής, η ποιήτρια, που γεννιέται με το χάρισμα αυτής της τέχνης και καλείται να το «πελεκήσει» προκειμένου να τον/την οδηγήσει στη θέωση, ή θα εργαστεί σκληρά επί της τέχνης γιατί πρέπει να βάλλει ένα τέλος στους εφιάλτες που τον/την κατατρέχουν, είναι αναγκασμένος από τη ματαιότητα του κόσμου, να αποτυπώνεται επί της γης για να μπορεί να αναπνέει, να ζει, να πεθαίνει και να ανασταίνεται.