Σ(Κ)ΑΣΜΟΣ μιλά η Καλλιόπη

 

 

Το τελευταίο διάστημα έχω φρικάρει,
που σ΄ ένα σήριαλ, φονιάς την σκαπουλάρει.
Έχει σκοτώσει ένα ξάδελφο γιατί,
κακοποιούσε κάθε μέρα μια γυνή.
 
Το όνομα αυτής είναι Βασίλω.
Γαλανομάτα και τσαχπινομπιρμπίλω,
που δεν κατάλαβε ποτέ της πως το ταίρι,
μέσα στο κόρφο του κρατούσε ένα μαχαίρι.
 
Το φονικό αυτό, το είδε ένα αγόρι.
Βλαμμένο απ΄ την κούνια κι είχε ζόρι.
Να μην το μάθει ο Μαθιός, ότι το ξέρει
και του πετάξει απ΄την κοιλιά του το τζιέρι.
 
Τη μάνα του Μαθιού, τη λεν Καλλιόπη.
Γριά κοκέτα και ολίγον παρθενόπη.
Είχε και δεύτερο παιδί, κάποιον Αστέρη,
που ήταν στ΄ αλουμίνια ξεφτέρι.
 
Αυτός αγάπησε την Αργυρώ Βρουλάκη.
Της έταξε λαγούς ένα βραδάκι.
Τον αδελφό της, έστειλε κάπως τυχαία
στον άδη να πουλά CD λαθραία.
 
Μόλις το  έμαθε η μάνα η Μαρίνα
Πήγε στον πόλισμαν, την αστυνομικίνα.
«Αντώνη αγάπη μου» του είπε το και το
«Πάει ο Πέτρος μου ντουγρού στον ουρανό»
 
Ο Αντώνη είν΄ ο πιο έξυπνος απ΄ όλους
Στο καφενείο πάντα τρώει καραόλους.
Ο Παντελής, ο καφετζής διαόλου κάλτσα
Στο στόμα του, πιάνει όλη την πιάτσα.
 
Εκεί συχνάζει κι ο παπάς. Τα ξέρει όλα
Κι η παπαδιά, η μέγα κουτσομπόλα
Που πάντα δίαιτα καινούργια ξεκινάει
Μπρος στους κεφτέδες ποτέ δεν σταματάει.
 
Αυτό που ξέρουμε και όλους μας πληγώνει
Είναι που  ο Μαθιός δεύτερο παντελόνι
Δεν έχει αλλάξει, γιατί η Καλλιόπη μόνο
Ξέρει μονάχα να σκορπάει λίγο πόνο.
 
«Άμα Μαθιό μου θέλεις τα ρούχα να (ν) πλυμένα,
Πουκάμισα, βρακιά σιδερωμένα,
Να πας στην τσούλα που από τον φεγγίτη
Σε έμπαζε τις νύχτες μες στο σπίτι.
 
Και μια και δυο γινήκατε ζευγάρι
Αλλά είσαι ο μεγάλος κι έχε χάρη.
Που είν΄ο αδελφός σου; Που γυρίζει;
Ή στο βρακί της Αργυρώς του, σαλιαρίζει;
 
Σας δίνω την ευχή μου μ΄ ένα όρο
Που για τον γάμο σας θα είναι θείο δώρο.
Τους βρουλάκηδες να πάτε να σκοτώστε.
Στη δόλια μάνα σας λίγη χαρά να δώστε.
 
Θέλω να εύρω την γριά τη σιχαμένη,
δίπλα στον σκύλο αιματοβαμμένη.
Τη μη μου άπτου τη Μαρίνα, χτυπημένη.
Την Αργυρώ σε κάδο πεταμένη»
 
«Μάνα τι λες έλα στα συγκαλά σου
Κανείς δεν κάνει τα καλτσούνια τα δικά σου.
Άμα σε κλείσουν φυλακή θα ΄χω μαράζι.
Ποιος πάνες στον ποπό μου θ αλλάζει!»
 
«Είναι κι η Άσπα, δεν ξέρω πως την βγάζει.
Απ΄την καντίνα της οξώ ξεροσταλιάζει!
Αυτή να την φοβάσαι διχως άλλο!»
«Μαθιέ τον θείο της θα πάω να ξεκάνω!»
 
«Μάνα να γίνει σήμερα που έχει σελήνη.
Να εύρει η ψυχούλα σου γαλήνη.
Φορά τη μάσκα όταν τον μαχαιρώσεις
Και μην ξεχάσεις όταν φύγεις να κλειδώσεις»
 
«Μην χολοσκάς έχω και νου και γνώση.
Το πανελλήνιο τους φόνους μου θα νιώσει.
Εγώ είμαι η Καλλιόπη η ρουφιάνα.
Για σας αγία, για όλους μια πουτάνα.»

Δημήτριος Γκόγκας : Πέντε[5]ποιήματα

Πατώντας επί του συνδέσμου 

 https://booksitting.gr/2023/05/25/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%ba%cf%8c%ce%b3%ce%ba%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/

Χαικού * του Δημητρίου Γκόγκα

  

Επί λειψάνων,
κοράκια καραδοκούν.
Αποκάλυψη!

 **
Θάλασσα πλατιά.
Γλάρος τη κουβαλά στην
πλάτη μονάχος.
 
 ***

Στο τζάμι βλέπεις,
χελιδόνια να χτυπούν,
τη λευτεριά μας!

*Χαικού του έλαβε το Α΄ βραβείο στον Ε΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Σωματείου ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ της ΛΕΜΕΣΟΥ /2022-2023

16 αριθμοί και 24 γράμματα (μικρό απόσπασμα)

 http://www.monocleread.gr/2023/05/17/16-arithmoi-kai-24-grammata/

Ποίηση της Κύπρου

Πέτρα του Ρωμιού 

 https://whenpoetryspeaks.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85/

Γιατί σκοτωνόμαστε στην Κύπρο... με απλά λόγια

  γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

Όσοι εξ ημών και υμών στο νησί της Αφροδίτης οδηγούμε γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν γίνεται σωστά και σκοτωνόμαστε αδίκως στους δρόμους και τις πλατείες αυτής της χώρας. Από τη στιγμή που κάποιος ξεκινήσει απότο σπίτι του για κάποιον προορισμό κινδυνεύει πολλάκις να εμπλακεί σε ατύχημα, δυστύχημα.  Συνήθως, στηριζόμενοι και στο μικροκαμωμένο εγκέφαλό μας φταίνε μόνο οι άλλοι, ενώ εμείς είμασταν οι σωστοί. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία που τηρεί η Αστυνομία της Κύπρου(και μπορείτε όλοι να τα βρείτε στο διαδίκτυο και να τα διαβάσετε ) οι κυριότερες  αιτίες πρόκλησης των τροχαίων ατυχημάτων είναι οι παρακάτω: 

1. Μέθη (Αλκοόλη) 
2. Αμελής- Απρόσεκτη οδήγηση
3. Υπερβολική ταχύτητα
4. Μη τήρηση της αριστερής πλευράς
5. Άλλη αιτία 
6. Απρόσεκτη διακίνηση των πεζών
7. Μη παροχή προτεραιότητας σε οχήματα
8. Απρόσεκτη στροφή δεξιά
9. Ναρκωτικά
10. Μη τήρηση των τροχαίων σημάτων 

Κατά μέσο όρο (κατά σχετική προσέγγιση)  στην Κύπρο κάθε χρόνο έχουμε :

1. 50 θανατηφόρα δυστυχήματα
2. 500 σοβαρά  δυστυχήματα
3. 650 ελαφρά συχτυχήματα
4. 650 με απλές ζημιές

Ως θύματα θρηνούμε κατά μέσο προσέγγιση κάθε χρόνο 50 συνανθρώπους μας

Ως σοβαρά τραυματίες έχουμε περίπου 550

Ως ελαφρά τραυματίες πάνω από χίλιους

Σε όλα αυτά θα προσθέσω τις παρακάτω παρατηρήσεις:

1. Δεν υπάρχουν πλήρεις δημόσιες συγκοινωνίες με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοι και να αναγκάζονται να πάρουν τα Ι.Χ οχήματά τους.
2. Το κόμιστρο των Δημόσιων συγκοινωνιών είναι υψηλό και ισχύει για μια μόνο διαδρομή
3. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας που έχουν υπερβεί μια (α) ηλικία, έχουν παρουσιάσει προβλήματα υγείας (όρασης,ακοής, κινητικά κτλ) και επιμένουν να οδηγούν με την φτηνή δικαιολογία ότι...μπορούν. 
4. Ο αριθμός των Ι.Χ οχημάτων που κινούνται καθημερινά στους δρόμους των πόλεων της Κύπρου, είναι εξαιρετικά μεγαλύτερος από αυτόν τον αριθμό. ΙΧ. που μπορούν να απορροφηθούν από την έκταση και το μέγεθος των δρόμων. (π.χ. Στην Κύπρο μια 4μελής οικογένεια έχει τουλάχιστον 4 μέσα (Ι.Χ αυτοκίνητα και άλλα μέσα μετακίνησης) 
5. Δεν τηρείται ο κώδικας οδικής κίνησης από το μεγαλύτερο μέρος των οδηγών ( ομιλία με κινητό, άσκοπες εναλλαγές λωρίδων, παιδιά όρθια χωρίς ζώνη στο μπροστινό κάθισμα, σκυλιά - γατιά στην αγκαλιά των οδηγών κτλ) 
6. Παύση της κίνησης των δρόμων από πεζούς ανά πάσα στιγμή (σε συγκεκριμένες διαβάσεις μετη χρήση κομβίου) 
7. Στροφή δεξιά ή αριστερά ( ανάλογα) η οποία επιτρέπεται καθώς η κίνηση από το αντίθετο ρεύμα συνεχίζεται και δίνει την ευκαιρία στους οδηγούς μόλις ελευθερωθεί ο ...δρόμος να κινηθούν είτε αροστερά είτε δεξιά. Μια εντελώς προκλητική διαδικασία που θα προκαλεί συνεχώς ατυχήματα. Ενώ εάν καταργηθεί και δοθούν λίγα δευτερόλεπτα στη ...στροφή δεξιά και αριστερά για την κίνηση των οδηγών λύνουν το πρόβλημα!
8. Αυστηρά πρόστιμα που σημιουργούν αντιδράσεις στους οδηγούς και λειτουργούν αρνητικά!! (Δεν επιφέρουν μείωση στα ατυχήματα) 
9. Κάμερες που δρουν εκφοβιστικά και καταπιεστικά. 
10. Έλλειψη οδηγικής παιδείας από την νηπιακή ηλικία (ότι βλέπει το παιδί αυτό θα κάνει όταν μεγαλώσει) 
11. Ανάπτυξη μεγάλων ταχυτήτων σε μικρές αποστάσεις. (Κανένας έλεγχος σε μη κεντρικούς δρόμους) 
12. Μεγάλος αριθμός τουριστών που καλούνται σε πολλές περιπτώσεις να οδηγήσουν σε ένα σύστημα που δεν το είχαν "ζήσει" ξανά. 
13. Οδήγηση από νεαρούς με την ...ευφάνταση "μαθητική" άδεια οδήγησης. 
14. Ύπαρξη ποδηλατών στους δρόμους που πολλές φορές εμποδίζουν την ομαλή κίνηση των λοιπών αυτοκινήτων
15. Ύπαρξη μεγάλων οχημάτων (βυτία, φορτηγά κτλ) επί καθημερινής βάσεως και σε ακατάλληλες ώρες

Θα μπορούσα να παρατηρήσω ακόμα περισσότερα. Δυστυχώς γύρω από τα τροχαία ατυχήματα / δυστυχήματα έχει αναπτυχθεί μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση που μπορεί να εντάξει μέσα της τα πρόστιμα, τις πωλήσεις αυτοκινήτων, τις σχολές οδήγησης, κτλ. Προσωπικά δεν βλέπω κανέναν δημόσιο φορέα να έχει όχι την δύναμη αλλά την θέληση να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα. Έτσι πορευόμασταν και έτσι πορευόμαστε. 

Αγαπάς την ποίηση, αγαπάς τον άνθρωπο!

 

ΣΜΥΡΝΗ* του Δημητρίου Γκόγκα

 

Δεν παρέλειψε 

να πάρει τη Σμύρνη σε ένα κάδρο.
Χωρούσε, δεν χωρούσε, 

πήρε όση μπόρεσε να πάρει.
Στρίμωξε ουρανό, χώμα, την αυλή της.
 
Μέσα στο δισάκι της η Σμύρνη.
Μέσα στην εικόνα της εξορίας, 

ο ασαβάνωτος άνδρας της
και στην άκρη νεκρή η Σμύρνη
Στο πρώτο τσιγάρο του γιου της η Σμύρνη.
«Η φωτιά μάνα φώναξε δεν ήρθε απ΄ τη κάφτρα! Πάψε!»  
Το άλλο, σε ένα τσουβάλι τυλιγμένο με φίμωτρο μην κλάψει,
να προλάβει να το πετάξει σε μια βάρκα;
Δεν θα προλάβει;
 
Τρέξε, τρέξε εκείνη η φωνή να τη σπρώχνει,
οι καμπάνες, ο κόσμος, στο μπόγο της η Σμύρνη.
Πίσω οι Τσέτες, οι Κούρδοι, έξω από το μπόγο της όλοι οι οχτροί της.
 
Ένας φαντάρος με δεκανίκι την κοιτάει χωρίς μάτια, χωρίς γλώσσα.
Τι να πει;
Χωρίς χέρι, «πως κρατά το δεκανίκι χωρίς χέρι;»
«Παναγιά μου χωρίς μάτια!»
 
Φυσούσε μια πίκρα.
Πόνο ο βοριάς, μπλέχτηκε και η αύρα της θάλασσας
τα δίχτυα ιστοί αράχνης, ψάρευες νεκρούς ανθρώπους,
ξέβραζε η θάλασσα τη Σμύρνη.
Μα περίεργο, μύριζε ακόμα, βασιλικό κι αγιόκλημα!
 
Και κει στη προκυμαία, να ένα γδούπος.
Το τσουβάλι με το παιδί στη βάρκα μέσα.
Λες- λες να αναπνεύσει.
«Ελπίζω» της φωνάζει  φαντάρος, της κλείνει το μάτι.
Μες στο χαμό «πως είδε Παναγιά μου;»
 
*Το ποίημά του «ΣΜΥΡΝΗ» έλαβε 3^ο έπαινο στον 18ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Πεζογραφίας της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδας 

και συμπεριλήφθηκε στην Ανθολογία που προέκυψε από τον εν λόγω Λογοτεχνικό διαγωνισμό με τίτλο : Το δάκρυ της Μικρασίας

Ούγκα : Μια ποιητική συλλογή του Χρίστου Τσιαήλη (που μετρά τους αιώνες!) και είδε το φως της δημοσιότητας το Νοέμβριο του 2022 από τις εκδόσεις Γκοβότση

 

     

Το έτος 2022 που εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Χρίστου Τσιαήλη : Ούγκα τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα ένα αντίγραφο της. "Μούγκα" ο εκλεκτός και φίλος ποιητής. Μια απέραντη σιωπή απλώθηκε επί 495 ημέρες και σκίαζε την διαδρομή μεταξύ Λευκωσίας και Λάρνακας. Μια διαδρομή που τελικά που στο τέλος της είδαμε πως υπάρχει φως στην άκρη του Τούνελ. 

    Σήμερα λοιπόν, ο ταχυδρόμος χτύπησε δυο φορές, μπορεί και τρεις και έφερε στο σπίτι μου την Ποιητική Συλλογή με τον περίεργο τίτλο: Ούγκα. Μια λέξη που μας παραπέμπει σίγουρα στην προιστορία, στην αρχή της ανθρώπινης ζωής πάνω στον πλανήτη, στις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπινου γένους να μιλήσει, στις πρώτες άναρθρες κραυγές. Μου πήρε μια μέρα να διαβάσω την ποιητική συλλογή και το έκανα για να καλύψω πρώτα την ποιητική μου περιέργεια για το τι θέλει να πει ο Χρίστος και αυτό που κατανόησα ήταν πως μέσα από ένα ποιητικό εξωπραγματικό (επιστημονικής φαντασίας;) ταξίδι με αρχή μέση αλλά χωρίς τέλος, γιατί η ζωή συνεχίζεται ακόμα και αν έρθει ο θάνατος, ο άνθρωπος ενώνεται με τους άλλους ανθρώπους για να επέλθει η λήθη του χαμού του! 

   Για να κατανοήσει κάποιος την ποιητική του Χρίστου Τσιαήλη, πρέπει να διαβάσει οπωσδήποτε κάτι από τη συγγραφική του διαδρομή. Πρέπει να εμβαθύνει στις ρήσεις, στις σημείες που υψώνει, στις μικρές και μεγάλες επαναστάσεις που ποιεί. Αλλιώς η ποίηση του "Ούγκα" θα είναι μια γέφυρα που απλώς θα την περάσει. Όμως η συλλογή "Ούγκα" δεν είναι γέφυρα, αλλά ποταμός. Ο άνθρωπος είναι η γέφυρα που στήνεται για να περάσουν οι ψυχές και τα κορμιά και βλέποντας τον ποταμό θα πρέπει να αποφασίσουν την αυτοχειρία ή την αιώνιο ζωή. Επιλογή η αιώνια ζωή, διότι ο άνθρωπος ζει αιώνια κι ας πεθαίνει κάθε μέρα: Από το 3.000.000 έτη φωτός μέχρι και τις μέρες μας, μέχρι και το μέλλον. Ζούσε μέσα στο σπήλαιο Ντενισόβα, γεννήθηκε από μια μιτοχονδριακή Εύα, πορεύτηκε με τους δεινόσαυρους  και τώρα  ζει και αναπαύεται 

και η μία γεννιά λέγει στην άλλη:

...να βυζάξεις

να αυνανιστείς 

να γράψεις.

***

18.

για να αλλάξει το φως
πρέπει η Νέμεσις να περάσει
-από πολύ κοντά-

24.

για ν’ αλλάξει το φως
να αισθανθούμε πρέπει
την απώλεια του σκότους
από τις συναλλαγές

28.

η σκέψη μπορετή
το σώμα αδρανές
η ευρετή
το διηνεκές

το άπειρο
μια μικρή έννοια
για την Α’ Δημοτικού
ναι, ακόμη υπάρχουν σχολεία
είναι τα μόνα κτήρια
που οι άνθρωποι ακόμη κτίζουν
για να ελέγχουν την άγνοια
τη σκέψη
τη φαντασία
τον λόγο
την πρόθεση

Ανθολόγιο Ποίησης Όστρια 2020 / Τρία [3] ποιήματα του Δημητρίου Γκόγκα [συμμετοχή]

Αφυδατώσεις
 
1.
 Άπλωσε με θέρμη την αγάπη στο πρόσωπό της.
Εκείνο έλαμψε σαν παρθένο
κάτω από το ηλιοκαμένο σώμα της μέρας.
Δεν πέρασε χρόνος πολύς, ποτέ άλλωστε δεν περνούσε
κι αφέθηκε μεθυστικά στη λήθη.
Όταν ξεχνάς συνειδητά, δεν ξεχνάς ποτέ.
Άνυδρη στέγνωσε  από ενοχές 
κι αφυδατώθηκε η ζωή της.
 
2.
 
«Τι είναι τούτο και πάλι;»
Ο πόνος στο στήθος καθώς ξάπλωνε
ολοένα και μεγάλωνε σαν φάντασμα σε πρωινούς εφιάλτες.
Η αγωνία της παγώνι που φούσκωνε την ουρά του
και τον χειμώνα που πέρασε ζώο σε χειμέρια νάρκη.
Σαν πλησιάζει το αναπόφευκτο
τα ευχολόγια σαπισμένα πέταλα στα πρησμένα χείλη της. 
Στο μεσονύχτι άναψε το καντήλι και πάλι.
 
3.
 
Είχε σκάσει το δέρμα του.
Λίμνη που αποξηράθηκε με συνοπτικά διατάγματα.
Ανυπόγραφα τα μισά, τα πλείστα διαπλεκόμενα και παράτυπα.
Κανείς δεν έδινε σημασία για το κορμί του.
Κούτσουρο πεταμένο.
Πονούσε.
Στο σπίτι, στο καφενείο, στα χωράφια.
Πονούσε
«Ανάθεμά με» μα ο σταυρός μπροστά από το εικόνισμα, κανονικός.
Άνοιγε τη κάνουλα κι έβρεχε τακτικά το εγώ του.
Μούσκεμα κι ούτε που τον ένοιαζε.
«Βλέπεις» φώναζε, «η γη καταπίνει το νερό κι ήλιος το διαλύει»
Ο ίδιος ξεφλούδιζε το δέρμα του,
να μεταλάβει στο αίμα του, να βρει τη πληγή της ξεχασμένης ανάσας. 

*

ΔΙΕΞΟΔΟΣ*
 
Όσο πλησίαζε η επιστροφή,
κοιμόταν σε καμένη ηλιαχτίδα.
Δεν μπορούσε να πλησιάσει την άκρια του ανέμου,
που να πάει σα φύλλο ξεραμένο, λησμονημένο από τα αδέλφια του.
 
Η σκιά του όμοια σκιά ενός δένδρου στην έρημο,
Στεγνή δροσοσταλιά πάνω στο διψασμένο δέρμα του,
μια αλλόκοτη ανησυχία.
 
Δεν υπήρχε Πακτωλός, άφαντος  ο Αχέροντας.
Κερκόπορτα κι αυτή ενός ευαγγελίου.  
Σφραγιστή από οσιομάρτυρες.
«Διέξοδος» ψέλλιζε κι έβλεπε μια όαση,
λουλούδια, γιρλάντες
και νερό να πλημμυρίσει ένα καινό όνειρο.
 
Πήρε δυο χάλκινα άστρα από τις επωμίδες
κι όπως εξοστράκισε τον ουρανό
είδε το φίδι να του χαρίζει το κόκκινο μήλο.

* Γ΄Βραβείο στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού : ΚΕΛΑΙΝΩ έτους 2020

 

*

Έχω υπάρξει και καλύτερα
 
Κάποιες ώρες ο ήλιος ενδύεται το γκρίζο και χάνεται
Κι έτσι το σώμα μου προσαρμόζεται ανήμπορο
Κόβει τις μεταμεσονύκτιες εξόδους στις πλατείες των ονείρων
Και τις στενωπούς των εφιαλτών
Γυροφέρνει στο πέρα και στο εκεί εκτός λόγου
 
Τι θα πει καλημέρα;
Τι θα βγει από το χαίρετε;
Αδυνατώ να αναλύσω τις τοιχογραφίες στην κρυψώνα του γιατί
 
Ανεπίδοτη ανάγκη στης ψυχής μου, ψυχή κι άλλοτε
Επίδοση με πίστωση κατά παραγγελία του ερωτήματος και της μετάφρασης
 
Υπήρξα και καλύτερα
Από εκείνες τις μέρες των λόγων στην τοκισμένη σχιζοφρένεια
Έκτοτε εκλάπησαν οι πρώτες ύλες του «υπήρξα» και του «καλύτερα»
Και καταχωρήθηκαν με την ένδειξη « άγνωστη προέλευσης»
 
Τώρα στην απλουστέρα της δημοτικής των δικαίων ανθρώπων
Λέω «καλημέρα» και βγαίνω αγκαζέ με το «χαίρετε»
Γνέφοντας με συγκατάβαση στην απόσταση. 

 

Όταν ΜΙΛΑΜΕ για ΠΟΙΗΣΗ

 Όταν μιλάμε για ποίηση, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε όχι μόνο την Δημοτική γλώσσα, αλλά την κατανοητή Δημοτική γλώσσα. Η ποίηση θα πρέπει να είναι προσιτή και από τον τελευταίο αναγνώστη της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν ποιήματα δυσνόητα, μη κατανοητά. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άκρως επικοδομητική η προσπάθεια ανάλυσης ώστε το "τι θέλει να πει ο ποιητής" να παρουσιάζεται ως θείο δώρο. 

Ποίηση μπορεί να είναι πολύ απλά ένα πουλί που κελαηδάει σε κλαδάκι δένδρου αλλά και σύνθετα όταν ένα αόρατο μάτι πεταρίζει πίσω από τη σκιά ενός σύννεφου επάνω στη ψυχή μας. 

Περί Κακοποίησης Ζώων και μια προσωπική ιστορία λόγου

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Μέσα στο 2003και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα σχηματίστηκαν 705 δικογραφίες για κακοποίηση ζώων, συνελήφθησαν 138 πολίτες και τα πρόστιμαπου επιβλήθηκαν αγγίζουν τα 3,300.000 εκ.ευρώ. Όλοι οι αριθμοί και τα ποσά εξαιρετικά μεγάλα εάν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες τόσο της Ευρώπης, όσο και γενικότερα της Δύσης. Με αφορμή αυτή την είδηση θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια περιστατικά από την παιδική μου ηλικία στη γενέτειρά μου στο Στρυμονικό Σερρών.

Τη δεκαετία 1965 - 1975 τα μαντριά των προβάτων και των κατσικιών ήταν ακόμα μέσα στο χωριό,μάσα στις γειτονιές, δίπλα από τις αυλές των σπιτιών. Η δυσοσμία αβάστακτη καθ όλη την διάρκεια της ημέρας, το ίδιο και η βρωμιά. Οι δρόμοι όταν έβρεχε λάσπωναν και τα περιττώματα των ζώων γίνονταν ένα μετο χώμα. Δεν υπήρχε τόπος να περάσει κανείς χωρίς να λερωθεί,χωρίς να βρωμίσει. Για την φύλαξη των κοπαδιών οι βοσκοί όπως ήταν φυσικό είχαν τεράστιους σκύλους,τα τσομπανόσκυλα, με σιδερένια περιλαίμια γύρω από τα οποία εξείχαν καρφιά και λάμες για την αντιμετώπιση των επιθέσεων από λύκους. Αυτά τα τσομπανόσκυλα, παρ΄ όλο που σπάνια επιτίθονταν στους ανθρώπους είχαν καταστεί την εποχή εκείνη ο φόβος και ο τρόμος των μικρών παιδιών.

Τέτοια σκυλιά υπήρχαν και στην γειτονιά όπου ήταν το πατρικό μου. Για την καλύτερη φύλαξη των κοπαδιών τα τσομπανόσκυλα κυκλοφορούσαν ελεύθερα,στις αυλές και στους δρόμους. Τα παιδιά τα φοβόμασταν και προσπαθούσαμε να τα αποφεύγουμε. Κανένας δεν έκανε μια προσπάθεια να μας κάνει να τα αισθανθούμε φιλικά. Βέβαια οι τσομπάνηδες φώναζαν ότι δενθα μας πειράξουν και να κάνουμε πως δεν φοβόμαστε, αλλά όταν μας πλησίαζαν με την άγρια μορφή τους ως κέρβεροι, ήταν αδύνατο να σταθούμε δίπλα τους. Τρέχαμε να τα αποφύγουμε και αυτά όπως ήταν φυσικό μας ακολουθούσανε.

Η κατάσταση στο Στρυμονικό είχε γίνει άκρως επικίνδυνη καθώς υπήρχε τεράστιος αριθμός αδέσποτων σκύλων. Τότε, ενώ τα κυνηγούσαν με πέτρες, ξύλα ή τα ρίχνανε φόλες για να τα δηλητιάσουνε κανείς δεν μιλούσε για κακοποίηση. Ήτανε όμως.

Σιγά- σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Τα κοπάδια και τα μαντριά απομακρύνθηκαν από τις αυλές και οι κάτοικοι άρχισαν να αποκτούν μια φιλική σχέση με τα σκυλιά που διατηρείται μέχρι και τις μέρες μας,αν και ακούω από τα χείλη κάποιων ότι υπάρχουν ανθρωποειδή που κακοποιούν σκύλους και γάτες.

Το πρώτο σκυλί που απέκτησα ήταν στη Ξάνθη, ως στρατιωτικός. Δεν θυμάμαι πως το απέκτησα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τις δυσκολίες μέχρι να το συνηθίσω, να το αγαπήσω και να το ορίσω μέλος της οικογένειας.Το όνομά του: Γκογκίτο, από το επίθετό μου. Ένα υπέροχο σκυλάκι που με περίμενε επτά ολόκληρους μήνες να επιστρέψω από το Αφγανιστάν και όταν έπέστρεφα στο σπίτι μου είπαν ότι δεν είχε φύγει εκείνη τη μέρα στιφμή από την ξώπορτα. Όταν δε απαντηθήκαμε, έπεσε πάνω μου,με έριξε κάτω και δεν σταμάτησε να με φιλά. Αυτό λοιπόν το σκυλάκι,ύστερα από χρόνια και εν απουσία μου, κάποιος τέρας, διότι τώρα μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω αυτούς που κακοποιούν ζώα, το δηλητηρίασε την κοινότητα των Τοξοτών Ξάνθης.

Η συναναστροφή με τον Γκογκίτο με έκανε και εμένα καλύτερο αλλά και την οικογένειά μου.Έτσι όταν ήρθε στο σπίτι και εντάχθηκε ως μέλος η Κλημεντίνη όλα ήταν πιο φυσιολογικά,παρ΄όλο που αναγκαστήκαμε να μάθουμε από την αρχή ότι δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε για του σκύλους. Και ήταν πάρα μα πάρα πολλά. Κυρίως μάθαμε να αγαπάμε περισσότερο και να φροντίζουμε περισσότερο. Και τώρα το μόνο το διαφοροποιεί, είναι το περπάτημά του και το γεγονός ότι γαυγίζει και δεν μιλά. Συννενοούμαστε όμως πολύ καλά και μάλιστα καλύτερα από τους ανθρώπους.

Όταν λοιπόν ακούω για κακοποίηση ζώων αισθάνομαι όχι απλώς αποτροπιασμό, αλλά μια απέραντη σιχασιά για το είδος μας. Για κάθε ζώο, που ανυπεράσπιστο δέχεται την οργή και το μίσος μας πάνω του. Έτσι λοιπόν όχι μόνο επικροτώ τους αυστηρούς νόμους που θεσπίστηκαν και επιβάλλονται αλλά θεωρώ ότι οι ποινές δεν θα πρέπει να έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα.

Και θα πρέπει να υπάρχει οργανωμένη διδαχή σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες γύρω από την προστασία όλων των ζώων και ειδικότερα αυτών που μας κρατούν συντροφιά και μπορούμε να ελέγξουμε.

Σε μια, ίσως υπερβολική εκδήλωση αγάπης προς τα ζώα, είχα προτείνει σε υποψήφιους για την προεδρία της Κύπρου, τη δημιουργία Γενικού Συστήματος Υγείας για τα ζώα συντροφιάς. Φυσικά, και το περίμενα, προκάλεσε γέλιο και απορρίφθηκε άμμεσα. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από εκείνο το στάδιο όπου ως κοινωνία και ως όλον Κράτος θα δεσμευτούμε για την επί της ουσίας προστασία των ζώων.

Πολλές από τις φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και η αστυνομία των ζώων είναι για το θεαθήναι. Αγρόν αγοράζουν και το πουλούν για μεταξωτές κορδέλες. 

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ* / Δημήτριος Γκόγκας

 

 Συνήθιζα να της φέρνω λουλούδια.
Χρόνια τώρα το πουλί του παραδείσου.
Κι αν,  εξέλειψε αυτή η τραγική συνήθεια,
κι αν μερικώς αποσιωπήθηκε από τη βαθύτατη εκτίμηση,
είναι γιατί πλην των θεατρικού τίτλου: «Ο έρωτας που έγινε αγάπη»
ο χρόνος γέμισε και υποχρεώσεις, αποχρώσεις δύσμορφες και αναιμικές.
Κάθε υποχρέωση και ένα λουλούδι, πιθανόν του πουλιού του παραδείσου.

* έπαινος στον Ποιητικό Διαγωνισμό "«Νίκος Καζαντζάκης» των εκδόσεων Ραδάμανθυς  κατά το έτος 2020

Τα μπισκότα

   του Δημητρίου Γκόγκα

Κάθε φορά που βλέπω στο περίπτερο γεμιστά μπισκότα έρχεται στη θύμησή μου ο παπούς του οποίου το όνομα έλαβα και αποτελούσε μέγιστη τιμή για εκείνον. Όσο τον θυμάμαι, δεν επέτρεπε σε κανέναν να απλώσει χέρι πάνω μου. Ήμουν και ο πρωτότοκος μεταξύ των εγγονών του...οπότε...

    Σηκωνόταν από τα άγρια χαρμάματα, για να ετοιμάσει όπως αυτός ήξερε το πρωινό για τα παιδιά των παιδιών του. Ειδικά τις άγριες νύχτες του Χειμώνα, άναβε τη σόμπα, ετοίμαζε τσάι ή γάλα πάνω στη ξυλόσομπα, ενώ το μικρό σπίτι μύριζε από την μεθυστική μυρωδιά των ντόπιων λουκάνικων που ψήνονταν πάνω στα κάρβουνα. Η γιαγιά η Πασχαλίνα δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Εξάλλου δεν είχε όρεξη να εισπράξει κάποια παρατήρηση. Τα έβρισκε όλα έτοιμα, τουλάχιστον μέχρι να φύγουμε για το σχολείο. Ο παπούς ο Δημητρός υπήρξε μάγειρας στο στράτευμα, υπηρέτησε στα β΄κλιμάκια του στρατού, στο πεζικό στον ελληνοιταλικό πόλεμο. Δεν μας διηγήθηκε ποτέ του καμία ιστορία. Και δεν μάθαμε ποτέ το γιατί. 

   Άστρωνε με επιμέλεια πάνω στο σοφρά, μικρές πετσέτες, ένα για κάθε του εγγόνι, στη μέση τα λουκάνικα, τυρί οπωσδήποτε, τσάι και ξεροψημένο ψωμί πάνω στην μασιά. Δεν μπορούσε κανένα μας να αρνηθεί αυτή την πρωινή ιεροτελεστία. Εξάλλου ο παπούς είχε αναλάβει μεγάλη υποχρέωση απέναντι στο μεγάλο του γυιό. Το κοίταγμα των παιδιών του, όσο εκείνος με την γυναίκα του δούλευαν στην ξενιτιά για ένα καλύτερο μέλλον. Το χωριό ξεστόμιζε καλές κουβέντες και κείνος φούσκωνε από καμάρι. 

  Όταν τελείωνε το πρωινό, έπερνε τα εγγόνια του από το χέρι και κατηφόριζε προς το γήπεδο. Εκεί υπήρχε το περίπτερο της γειτονιάς. Αγόραζε μια μικρή συσκευασία γεμιστά μπισκότα, τους τα έδινε στο χέρι και τα ξεπροβόδιζε με την ευχή του. Να έχουμε κολατσό γα το διάλειμμα. Και τα μπισκότα κάτω από το βλέμμα του παπού, έπαιρναν κι άλλη ζάχαρη και γίνονταν πεντανόστιμη λιχουδιά. Όπως και όλη η ζωή μαζί του. 

ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΟΡΘΙΟ* του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Είναι κάτι βράδια, που σκέφτομαι πως θέλω να ταφώ όρθιος.
Αρκετά ξάπλωσα στη ζωή μου, όχι ιδιαίτερα από ανάγκη ξεκούρασης.
Και τώρα που θα μου δοθεί η ευκαιρία να είμαι αιωνίως όρθιος
τουλάχιστον το ανάστημά μου, κάτω από τα κλινοσκεπάσματα της γης,
είναι κάτι και τούτο.
Μη νομίζετε πως δεν το όρθωσα όσο ζω, όσο ζούσα.
Ε ΄ καλά τώρα δεν κάνει να μιλώ ως πεθαμένος, όντας πεθαμένος.
Μα πεθαμένο δεν με θέλουν όλοι αυτοί;
 
Θα ΄μαι λοιπόν ένας όμορφα όρθιος πεθαμένος
Κι όλα τα ασπόνδυλα των υπόγειων στοών και οι έρποντες υπό της γης
που περιμένουν νυχθημερόν, θα απορούν, με τούτο το θέαμα.  
Δεν το είδαμε ποτέ, θα μονολογούν.
 
Και ευτυχώς για μένα θα είμαι απόλυτα μόνος,
καθώς τους λοιπούς συνταξιδιώτες, θα τους θωρείτε ξαπλωμένους
να μιλούν με τις ρίζες των δένδρων, να προσπαθούν να ξεδιψάσουν
όταν σταγόνες βροχής θα ξεγλιστρούν ανάμεσα από πέτρες και χώματα.
Και θα ακούω καλύτερα τα βήματα και τα συμπονετικά λόγια των επισκεπτών,
θ΄ ακούω το κλάμα και τα δάκρυα που θα σβήνουν πριν ακουστεί ο ήχος τους, πάνω στο λασπωμένο χώμα. Και δεν θα μου λύνεται καμιά απολύτως απορία.
 
Κι άλλοι που δεν πρόλαβαν το τραίνο, να χάνονται στο βάθος,
στις ακροποταμιές, στα αναχώματα, μέσα στα σκεπάσματα των ερώτων,
στους λογαριασμούς που φράζουν τα  γραμματοκιβώτια,
στις απελπισμένες εξόδους των σαββατοκύριακων
και δεν ξέρουν το γιατί, δεν απαντούν στα γιατί, αφήνοντας μόνο
ένα μικρό μπουκέτο λουλούδια, ζουμπούλια τα προτιμώ ή και χρυσάνθεμα,
όμορφα μυρίζουν, πάνω από την μικρή ταφόπλακα, άσπρη κατά βάση.
 
Και γω θα είμαι όρθιος, νεκρός μα όρθιος, όχι όπως τώρα όρθιος νεκρός,  
ανάμεσα στους άλλους όρθιους νεκροζώντανους, που αναδύουν σήψη
ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, στον καναπέ, πάνω στο δείλι και την αυγή, πάνω στο αργυρό μελάνωμα.  
Κι όχι, πρώτη φορά νεκρός από τους ώμους των τεσσάρων,
στους κουρασμένους ώμους της γης.
 

*Το ποίημα: "Να με θάψετε όρθιο" έλαβε το Γ΄βραβείο στον Γ΄ Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού 2019 – 2020 από τους Πνευματικούς Ορίζοντες Λεμεσού (Κατηγορία Ποίηση ενηλίκων στον ελεύθερο στίχο)

Λαλιά /Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Εγώ γεννήθηκα γυμνός σε μια ξερολιθιά
και με σπαργάνωσαν γριές με μια λερή ποδιά.
Μη βύζαξαν αετόπουλα, την ώρα που ο θεός,
έστελνε τον Αρχάγγελο με το λαμπρό του φως.
 
Με σήκωσε στα χέρια της η μάννα και μπροστά
στο εικονοστάσι στάθηκε κι είπε στην Παναγιά:
-Μαρία, αειπάρθενε, αυτό μου το παιδί
μην το σταυρώσετε ποτέ και καν΄ το ποιητή!
 
-Μα αν είναι θέλημα Θεού, της μοίρας του γραφτό
και φύγει για την έρημο, μαζί του ας χαθώ.
Θα γίνω αγέρι να φιλώ τα μαύρα του μαλλιά.
Θα γίνω κτύπος της καρδιάς που σπάει τα σωθικά.
 
Μα οι χάρες,  οι τρις - Χάριτες που αγιάζουν το νερό,
μου έδωσαν του Αι Γιαννιού να πιώ απ΄ τον αγιασμό.
Κι αμέσως έβγαλα φτερά και γίνηκα πουλί
και πέταξα ολομόναχο να βρω μια ξένη γη.

Είχα μια πήλινη αυλή* / Δημήτριος Γκόγκας

 

 
Είχα μια πήλινη αυλή
και το ποτάμι δίπλα.
Πουλί στο δένδρο η πνοή
και τ΄  όνειρο μια φυλακή
που έσβηνε τη νύχτα.
 
Από την άκρια της γης
τρεις μάγοι με ρομφαίες.
Πάνω στα βήματα θεών,
κεριά ανάβαν των νεκρών
άστρα πάνω στα κάστρα.
 
Αποσπερίτης μυστικά,
μέσα στη σκοτεινή αυλή,
κρυβότανε στους θάμνους.

Γιατί κι εγώ ήμουν παιδί
και δεν μεγάλωνα γιατί,
 χτένιζα τα φεγγάρια.
Κι ήμασταν όλοι μας εκεί.
Το γέλιο μι΄ ανοικτή πληγή.

Κάποτε- κάποτε χαράμι,
μες στην αυλή και το ποτάμι!

*@ κατοχυρωμένα πνευματικά δικαιώματα

* Φωτογραφία από τον ιστότοπο: https://puzzlefactory.com/el/%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%BB-%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1/502391-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%BB#16x13
 

Κλειδωμένη Ελευθερία* του Δημητρίου Γκόγκα

 

 

Τι να ΄ναι αυτή, η παλιό-ελευθερία;
Έκλεισε τα μάτια, κοίταξε τον ήλιο,
ύψωσε τα χέρια, έσφιξε τις γροθιές, ξέχασε τους αγώνες.
Ένας δύσμοιρος πόνος αναρίγησε τα εύθραυστα κόκκαλα του. 
Πόσο μπορεί να ασθενήσει η λευτεριά;
Πόσο ακόμα η θνητότητα του ανθρώπου;
 
Χρόνια καιροφυλακτούσε μια αδιόρατη ασχήμια
πίσω από τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα.
Κλείδωσαν, όπως – όπως με πρόχειρα άνοα διατάγματα,
τις ξώπορτες των σπιτιών, των αυλών, τα παραθύρια
κι άνοιξαν τις κερκόπορτες του ουρανού βράδυ.
Άρεσε το φεγγάρι να κλαίει παρήγορα, το νυχτολούλουδο στο βάζο.
Αδελφικός χαιρετισμός στην πρόωρη εξόδιο.
Η απτή σιωπή μετέδιδε τη σιωπή της ψυχής.
Το αόρατο του εντός της, γίνηκε ορατό στον άνεμο.
Μια ορατή αέρινη θνησιγενής σιωπή. 
 
Έβαλε με επιμέλεια τη μάσκα στο γερασμένο πρόσωπο.
Πήρε το πρώτο λεωφορείο της μέρας από μια ξεχασμένη στάση.
Άδειο, κενό, μια ανάσα στον αέρα, έκλεισε τις κουρτίνες!
Μυρωδιά μούχλας.
Κρατώντας ένα μπουκέτο κόκκινο τριαντάφυλλα,
ήλπιζε ότι θα άλλαζε την εικόνα του.
Η λευτεριά που ποθούσε, ως δάσκαλος του έμαθε να ζει στα χρώματα.
Απίθωσε τα, στον άσπρο τάφο και ράγισε ο θρήνος από τον ανασασμό.
 
Ξερίζωσε τη μάσκα, μάτωσαν τα μάγουλα, γέμισε αίμα το χείλος, δάκρυσαν τα μάτια.
 
Τούτο θα πει ελευθερία.
Να αντέξεις τον πόνο σα βγάζεις τη μάσκα.
Πάνω από αυτούς που δεν πρόκαμες να φροντίσεις.
Τη μια έκαμε το σταυρό του, την άλλη γονάτιζε ευλαβικά με τα χέρια προς τον θεό.
Αιτήθηκε το απέραντο έλεός του και χάθηκε στη λευτεριά.

*Έπαινος στον 4ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμοό 2021 – 2022 των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού