Στο εξαίρετο χώρο όλοι κι όλοι 25 νοματαίοι μαζί με τους συντελεστές της παράστασης. Άδεια ουσιαστικά η πλατεία. Αιφνιδιάστηκα, οργίστηκα, εξέφρασα την λύπη μου αλλά θεωρώντας ότι θα πρέπει να βγάλω αυτή την πρικρία και προς τα έξω, επέλεξα και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ώστε να γίνει γνωστό τι; Η αδιαφορία μας; Η υποκρισία μας;
Η παράσταση ήταν εξαιρετική. Το πάθος της κ. Μελέκη, η ερμηνευτική δοτικότητα του Κ. Καλλή, η μουσική, όλο το στήσιμο επί σκηνής φανέρωνε μια συλλογική έντιμη προσπάθεια που α μη τι άλλο θα έπρεπε να τύχει γενικότερης αποδοχής. Κρίμα διότι η παράσταση είναι και μια ευκαιρία για όλα αυτά τα άτομα που αντιμετωπίζουν Κινητικά Προβλήματα να δούν με τα ίδια τους τα μάτια ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Τίποτα.
Δεν υπάρχει δικαιολογία, δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν, ούτε και τον εαυτό μου εάν απουσίαζα.
Ο κος Απόστολος από το Στρυμονικό Σερρών, την είχε υιοθετήσει στις αρχές του 1997. Του την είχε φέρει ένας συγχωριανός, δεν μπορούσε να κρατήσει όλα τα κουτάβια και του την παρέδωσε, σχεδόν με το έτσι θέλω. Δεν δυσανασχέτησε ο κος Απόστολος. Θα μεγάλωνε όπως όλα τα ζωντανά γύρω του. Και έτσι έγινε. Η Λίζα μεγάλωσε κρατώντας συντροφιά όλα τα μέλη της οικογενείας του. Μα πιο πολύ τον ίδιο. Έγιναν αχώριστοι. Η πρώτη έννοια της ημέρας και η τελευταία. Το 2002 ο κος Απόστολος διαγνώστηκε ότι έπασχε από ανίατη αρρώστια. Την πολέμησε περίπου όσο μπορούσε. Η Λίζα στο πλάι του. Δεν απομακρυνόταν από την πόρτα του σπιτιού καθόλου. Έπασχε και η ίδια. Τον Μάιο του 2003, συγκεκριμένα στις 3 Μαΐου ο κος Απόστολος άφηνε την τελευταία του πνοή επί γης. Η καρδιά της Λίζας μετά βίας άντεχε. Στη κηδεία του, οι παρευρισκόμενοι μιλούσαν για το κλαψούρισμα της μικρής σκυλίτσας, στην άκρη της βεράντας. Για τα πραγματικά της δάκρυα. Τρεις μέρες μετά, κάτω από την Ροδιά της αυλής, βρήκανε την Λίζα νεκρή, πάνω σε ένα πουκάμισο του κου Απόστολου. Θάφτηκε στην αυλή του σπιτιού τους.
Η κλημεντίνη δεν βαφτίστηκε τυχαία ...Κλημεντίνη. Για όσους ασχολούνται με τα Video Game, θα γνωρίζουν πολύ καλά το ομώνυμο παιχνίδι, όπου ένα μικρό κορίτσι, 8-9 χρονών, σώζεται από μία παγκόσμια επιδημία (;) και γίνεται μέλος μιας ομάδας που έχει ως σκοπό την επιβίωση. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού η Κλημεντίνη που διακρίνεται για την ευγένειά της, δυναμώνιει και με θάρρος και γεναιότητα αντιμετωπίζει και ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. 
