Είχε μία διαστροφή

και έπρεπε,  καθώς την μελετούσε και την έκαμε μνήμα του, στα μεγάλα κενά της μνήμης, παρ΄ όλο που ήταν μόλις 30 ετών, δηλαδή πάνω στα άνθη της ηδονής, να την δοκίμαζε ως να ήτανε γλυκό του κουταλιού και έρεε από το μικρό βάζο πάνω στην γλώσσα του. Έπρεπε,  σκεφτόταν, πως το κατακαλόκαιρο, όταν ο ήλιος θα ζύγωνε πάνω στις ξερολιθιές και τα τζιτζίκια θα κλείνονταν μέσα στα ωδεία τους, παρακαλώντας να κοπάσει λίγο τούτη η κάψα του καλοκαιριού, να βάλει το χέρι του ανάμεσα στις δύο πλευρές της χαράδρας, όπου το δασωτό παρακαλούσε στο πρώτο θρόισμα του ανέμου για λίγες σταγόνες νερού και λαχταρούσε για το ελάχιστο του ρίγους, να ερεθίσει την ορχήστρα του έρωτα,  να παίζει στους ρυθμούς που θα επέβαλλε το κορμί του, κυριαρχώντας στο νου, στο μυαλό, στο γύρω του. 

Φιλανθρωπική Οργάνωση των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Λάρνακας: Το Φωνητικό Σύνολο συμμετείχε με 5 τραγούδια για τις γιορτές των Χριστουγέννων την 17η Δεκ 2017

   Tην  17η  Δεκ 2017, από τις 10:30  το πρωί και μέχρι τις 14:30 το μεσημέρι στο Κοινοτικό Κέντρο του Δήμου Λάρνακας όπου στεγάζονται τα μουσικά σύνολα του Δήμου Λάρνακας πραγματοποιήθηκε Φιλανθρωπική εκδήλωση στην οποία συμμετείχαν τα Μουσικά σύνολα του Δήμου Λάρνακας, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν στον Σύνδεσμο Φίλων Παιδικής Στέγης Λάρνακας.  Το Φωνητικό Σύνολο του Δήμου Λάρνακας υπό την Διεύθυνση του Μαέστρου Ανδρέα Γερολέμου, συμμετείχε με 5 τραγούδια με παρουσιαστή τον Κο Δημήτριο Γκόγκα, ο οποίος επιμελήθηκε τα κείμενα που διαβάστηκαν πριν από κάθε τραγούδι

   

Όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας, έχουμε αναρωτηθεί ποια είναι αλήθεια, ποιο το πραγματικό νόημα των εορτών των Χριστουγέννων. Μακριά από τις κοσμοπολίτικες στιγμές, αλλά και αυτές των δώρων, των Αι Βασίληδων, των στολισμένων δένδρων, τα βήματά μας, οι δρόμοι,  μας οδηγούν στην ανακάλυψη όχι μόνο του ιστορικού Χριστού, αλλά του Χριστού της ψυχής και της καρδιάς μας. Του θεανθρώπου που η ζωή του,  μας καθοδηγεί στην ισότητα, στην αγάπη, στη φωτεινότητα, την θεραπεία, στην βοήθεια του κάθε συνανθρώπου, του κάθε κατατρεγμένου, των ανθρώπων που βιώνουν την απόρριψη, τον χλευασμό, την φτώχεια και την δυστυχία, τον πόλεμο, την προσφυγιά, τους ανθρώπους  που μας έχει ανάγκη.

Στην μέγιστη ανάγκη να ανακαλύψουμε όχι μόνο τον καλό εαυτό μας, αλλά κυρίως την έννοια του ανθρώπου.  Αυτό ίσως θα πει Χριστούγεννα. Η γέννηση ενός πνευματικού Χριστού εντός μας!

 1.  Πριν από 201 χρόνια, το 1816, ο νεαρός εφημέριος ενός μικρού χωριού στην περιοχή του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, στο Όμπερντορφ (Oberndorf), ο Γιόζεφ Μορ, εμπνέεται και γράφει τους στίχους ενός τραγουδιού, που ίσως είναι διεθνώς,  το γνωστότερο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Οι συνθέτες(αυστριακοί και αυτοί) Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ (Franz Gruber) και Γιόζεφ Μορ, (Joseph Mohr), συνθέτουν την ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ, που ακούστηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια αργότερα το 1818, στην μικρή εκκλησία του προαναφερόμενου μικρού χωριού. Το χειρόγραφο που φέρει την υπογραφή του εφημέριου, βρέθηκε το 1995 και χρονολογείται από τους μελετητές το 1820. Στην αριστερή πλευρά αναγράφεται η ημερομηνία συγγραφής των στίχων και στην άνω δεξιά γωνία η ένδειξη «Melodie von Fr. Xav. Gruber». Σήμερα φυλάσσεται στο Carolino Augusteum Museum του Σάλτσμπουργκ.

    Σήμερα, 17 Δεκ 2017, στο προαύλιο χώρο του Κτιρίου όπου στεγάζονται τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Λάρνακας, το Φωνητικό του Σύνολο, λαμπρύνει με τις φωνές του, τους σεμνούς, αγνούς στίχους της ΑΓΙΑΣ ΝΥΧΤΑς και μας ταξιδεύει νοερά σε εκείνη, την μοναδική  θεϊκή, πανανθρώπινη άγια νύχτα, όπου ο Κτίστης έλαβε σάρκα και οστά και καθόρισε την μοίρα μας.

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ

Άγια Νύχτα, σε προσμένουν

με χαρά οι Χριστιανοί

και με πίστη ανυμνούμε,

το Θεό δοξολογούμε

μ’ ένα στόμα, μια φωνή,

ναι, με μια φωνή...

Η ψυχή μας φτερουγίζει

πέρα στ’ άγια τα βουνά,

όπου ψάλλουν οι αγγέλοι

απ’ τα ουράνια θεία μέλη,

στο Σωτήρα "Ωσαννά"

ψάλλουν "Ωσαννά"

Στης Βηθλεέμ ελάτε όλοι

τα βουνά τα ιερά

και μ’ ευλάβεια μεγάλη

'κει που Άγιο Φως προβάλλει

προσκυνήστε με χαρά

ναι, με μια χαρά.

**

2. Τα Κάλαντα είναι δημοτικά τραγούδια και ουσιαστικά αποτελούν ευχές και εγκώμια. Ψάλλονται κυρίως από ομάδες μικρών παιδιών, αλλά και από μεγάλους, σύμφωνα με τον εθιμικό τρόπο, την παραμονή μεγάλων θρησκευτικών εορτών όπως των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς (Αγ. Βασιλείου), των Θεοφανίων, ακόμη και των Βαΐων (ή Λαζάρου). Τις μικρές ομάδες των Χριστιανών,  συνοδεύουν συνήθως  παραδοσιακά μουσικά όργανα, όπως το τρίγωνο, το λαούτο, το νταούλι η τσαμπούνα, η φλογέρα κ.ά. Οι ερασιτέχνες τραγουδιστές και οργανοπαίκτες των καλάντων ονομάζονται "καλαντιστές"

Σύγχρονοι και εμείς καλαντιστές, οι χορωδοί του Δημοτικού Συνόλου της Λάρνακας πήραμε τα τρίγωνα από τα σεντούκια της παράδοσης και  με πλημμυρισμένες από αγάπη καρδιές μας, σας τραγουδάμε : Τρίγωνα- Κάλαντα

ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Τρίγωνα, κάλαντα, σκόρπισαν παντού

κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού,

τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά

ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά

Άστρο φωτεινό, θα `βγει γιορτινό

μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό

Τρίγωνα, κάλαντα, στο μικρό χωριό

και χτυπάει χαρούμενα το καμπαναριό

τρίγωνα, κάλαντα σκόρπισαν παντού

κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού

Τρέχουν τα παιδιά μέσα στο χιονιά

ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά

μες στη σιγαλιά, ανοίγει η αγκαλιά

κι έκανε η αγάπη την καρδιά φωλιά

Τρίγωνα, κάλαντα σκόρπισαν παντού

κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού

τρίγωνα, κάλαντα μες στη γειτονιά

ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά..

**

3. 

Στο φιλόξενο Σπήλαιο της Βηθλεέμ 

Γεννιέται ο αμνός του Κόσμου

Μικροί  Άγγελοι 

υμνούνε το Θείο βρέφος,

υμνούνε τον Χριστό,

υμνούνε τον θεάνθρωπο,

τραγουδούν τη δόξα της Άγιας Νύκτας

Ανώνυμος ποιητής περασμένου αιώνα γράφει:

Ανυψούντες την κεφαλήν προς τα άνω αναφωνούμε

δόξα και τιμή αέναος εις τον Ιησού Χριστόν τον Κύριον ημών..

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία

CLORIA

Angels we have heard on high

Sweetly singing o're the plains

And the mountains in reply

Echoing their joyous strains

Gloria in excelsis Deo

Gloria in excelsis Deo

Shepherds why this Jubilee

Why your joyous strains prolong

What the gladsome tidings be

Which inspire your heavenly song

WE wish you a merry Christmas

 **

4.  Αν αναζητήσουμε την αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων αυτή θα την ανακαλύψουμε σε εκφώνηση,  από τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας το έτος 376 μ.Χ. Κάποιες άλλες Ιστορικές πηγές επισημαίνουν πως ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 μ.χ.  Μέσα στα αιώνες που ακολούθησαν ο εορτασμός των Χριστουγέννων κατέστη η σημαντικότερη ακίνητη ημερολογιακά γιορτή της Ορθοδοξίας.

Η καλή είδηση των Χριστουγέννων αποτυπώνεται από τον υμνητή του Κόσμου στο απολυτίκιο της γιορτής αυτής,

«Η Γέννησης σου Χριστέ ο Θεός υμών

ανέτειλε τω κόσμῳ το φως το της γνώσεως

εν αυτή γάρ οι τοις άστροις λατρεύοντες

υπό αστέρος εδιδάσκοντο

Σε προσκυνεῖν τον ήλιον της δικαιοσύνης

και Σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν

Κύριε δόξα Σοι.»

WE wish you a merry Christmas

Good tidings we bring

To you and your kin;

Good tidings for Christmas

And a happy New Year!

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

And a happy New Year.

Bring us pudding

Bring us pudding

Bring us pudding

And a cup of good cheer

We won't go 'til we get some

We won't go 'til we get some

We won't go until we get some

So bring it out here!

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

And a happy New Year

And a happy New Year

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

We wish you a Merry Christmas

And a happy New Year.

 **

5. Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μια γιορτή σε όλη την γη, σε όλη την πλάση. Για όλη τη γη, για όλη την πλάση, για όλους τους ανθρώπους. Γιορτή μνήμης του θεανθρώπου, γιορτή της αγάπης των ανθρώπων, ανασύνταξη της σχέσης Ανθρώπου και θεού.  Ο κόσμος μας πλημμυρίζει από ταπεινότητα και δέος μπροστά στο θαύμα των θαυμάτων. Δεν γράφτηκε τυχαία από τον Ποιητή της Ελάδας Κωστή Παλαμά:

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Χαρά λοιπόν σε όλη τη γη, διότι υποδέχτηκε τον Βασιλιά των Βασιλέων, τον «Ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων..»

ΧΑΡΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ( joy to the world)

Joy to the world, the Lord has come!

Let earth receive her King

Let every heart prepare Him room

And Heaven and nature sing

And Heaven and nature sing

And Heaven, and Heaven, and nature sing

Χαρά στον κόσμο, ο Κύριος έχει έρθει!

Αφήστε τη γη να λάβει τον βασιλιά της

Αφήστε κάθε καρδιά να τον προετοιμάσει

Και ο ουρανός και η φύση τραγουδούν

Και ο ουρανός και η φύση τραγουδούν

Και ο Ουρανός, ο Ουρανός και η φύση τραγουδούν

 **

 Τελειώνοντας θέλουμε για μια ακόμα φορά να εκφράσουμε, ο Μαέστρος και το Φωνητικό Σύνολο της Λάρνακας, τις θερμότερες ευχές μας για τις γιορτές του Δωδεκαημέρου, των Χριστουγέννων, του Νέου Έτους και των Θεοφανίων.

Χρόνια Πολλά

Εύγε μας

Ήρθαν λοιπόν και οι λοταρίες με τις αποδείξεις ....εύκολη λύση σε ένα θέμα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζετε τελείως διαφορετικά. Βρε κάμετε μέσω της παιδείας υπεύθυνους πολίτες, επενδύστε στην εκπαίδευση και μάθετε από τα μαθητικά χρόνια τους Έλληνες να έχουν ένα ντόμπρο κράτος που δεν αρέσκεται στο πλιάτσικο και κάμετε μια Δημοκρατία όπου ο πολίτης θα είναι το κύριο ουσιαστικό κύτταρο και όχι μια υπόδουλη πόρνη επί πεζοδρομίου. Όπου οι αριθμοί θα ευημερούν και η πόρνη θα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της σκουπίζοντας την περίοδο σε γνωστά πεζοδρόμια της πόλης. Εκεί και οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι αναποφάσιστοι, οι άνευ άποψης και γνώμης, οι ανυπόληπτοι κτλ και όλοι οι απόστολοι της γειτονιάς και της οικογενείας. Όλοι οι αριθμοί που δεν εντάχθηκαν στα σχέδια κι αν εντάχθηκαν απλώς περιμένουν την αξιολόγηση για να βγούνε και αυτοί στην αγορά εργασίας και στις διεθνείς αγορές. Ένα φιρμάνι για την συνεχή δουλεία! Εύγε μας

Αυλαία και πάμε : Μουσική Παράσταση: Ιδέα Μαέστρος Ανδρέας Γερολέμου / Κείμενα Δημήτριος Γκόγκας

Παράσταση:

Αυλαία

και πάμε

Διεύθυνση: Ανδρέας Γερολέμου/Μαέστρος

ΚΕΙΜΕΝΑ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ/ΠΟΙΗΤΗΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: ΣΤΡΑΤΟΥΛΑ ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΗ/ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Συμμετείχαν: Φωνητικό Σύνολο Δήμου Λάρνακας
Τραγουδιστές/ Ερμηνευτές/ Σολίστες: 
Χρύσω Δημήτρη, Έλενα Κώστα, Άννα Λοίζου, Κυριάκος Σιάλαρος, Χρύσω Μακρή
Σαντούρι: Ραφαηλία Σολωμού
Πιάνο: Έλενα Ιωάννου
Κρουστά: Μύρος Ευαγγελίδης
 Ακορνεόν:  Ιωάννα Γκερπεσιωτη

Τα τραγούδια και βίντεο από την παράσταση μπορείτε να ακούσετε πατώντας επί του συνδέσμου: https://www.facebook.com/groups/horodia/

Εισαγωγικό

    Tα τραγούδια του κόσμου,  

γεννιούνται από τους ανθρώπους,

από την φύση,

από την προσωπική, συλλογική πορεία μας

και ύστερα ξεκινούν το μακρινό του ταξίδι στο χρόνο.

    Κατέχουν το μυστικό της Αθανασίας

και λειτουργούν ως θαυματουργό ίαμα στην πολυκύμαντη ζωή, την ζωή μας.

Δημιουργούν μαζί μας,

χτίζουν μια άρρηκτη σχέση,

σχέση χαιρετισμού και από- χαιρετισμού.

    Μέσα από αυτή τη σχέση,

θα θυμηθούμε,

θα νοσταλγήσουμε,

θα αγκαλιάσουμε παλαιότερες μνήμες

και θα πατήσουμε πάνω σ΄ αυτές για να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Το άρωμά τους μοιράζεται καθημερινές και σχόλες, κόβεται ξανά και ξανά ως ευλογημένος άρτος ενός ευαγγελίου κι ύστερα αργοπεθαίνει γύρω μας, αργοπεθαίνει μέσα μας κι ανασταίνεται. Τούτο το άρωμα περιμένει η ψυχή μας κα ευφρανθεί…

     Κι αν μια παλιά Κινέζικη Παροιμία λέει πως «μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, εμείς θα προσπαθήσουμε να συνθέσουμε μια εικόνα,  αυτή της ζωής μας, προσφέροντας σαν κυριακάτικο γλυκό, νότες και λέξεις.

1.

Οι ήρωές μας, 

γεννήθηκαν, μεγάλωσαν,  

κάπου εδώ κοντά σε όλους μας,

στις νοτισμένες φυλλωσιές  μιας ιδιαίτερης πατρίδας.

Σε μια μικρή γωνιά,  με όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρίσματα

και γνωρίσματα των γειτονιών.

Με τις καλοσυνάτες μανάδες να φωνάζουν τα μικρά παιδιά τους,

αυτά να παίζουν συνεχώς και ακατάπαυστα στους δρόμους

και τις χωμάτινες αυλές,

τους χαμογελαστούς νοικοκυραίους να επιστρέφουν από τον κάματο της ημέρας,

τις άσπρες τριανταφυλλιές να φανερώνουν το χρώμα της ελπίδας και τα ζουμπούλια ανθισμένα  να μας χαμογελούν κάτω από τον ουρανό . Γνώριμες εικόνες στα μικρά μπαλκόνια και κάπου κάπου, γυναικείες φωνές από μικρές παρεξηγήσεις και ασήμαντες σκιές που δίνανε άλλη νότα στις ζωές τους.

      Μέσα λοιπόν, σε ένα σκηνικό ζωής γεννήθηκαν δυο ψυχές.

Μεγάλωσαν, έβγαλαν κλαδιά, καρπούς,

μικροί θεοί που φτερούγισαν και πέταξαν.

Δεν ήταν επιταγή που εξαργύρωναν,

δεν ήταν πικρό γραμμάτιο  του χρόνου,

ήταν και δική τους απόφαση η φυγή.

Μια φυγή που μόνο το άνοιγμα της αυλαίας θα μπορούσε να σας δείξει. Μια φυγή από τον κόσμο τους. Από τον κόσμο μας.

Ανοίξαμε λοιπόν την βουβή αυλαία και πάμε ένα βήμα μπροστά. Να φωνάξουμε.

Ανοίξαμε την αυλαία της ψυχής μας και ταπεινά σας περιμέναμε, όπως η μάνα το παιδί της, όπως η γιαγιά τα εγγόνια της να σας τραγουδήσουμε και να ευφρανθούμε αντάμα.

Αυλαία και… πάμε λοιπόν!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ

2.

     Στάθηκε με σεβασμό στο τέλος της ιστορίας τους.

Δεν ήθελε να ακούει τις λέξεις υπομονή, θα περάσουμε. Δεν ήθελε να λέγεται μετανάστης. Όμως για την αγάπη τους,  δέχτηκε και χρίστηκε  μετανάστης σε άλλη γη, σε άλλο τόπο.

Πληγωμένος πρόσφυγας στην ακοίμητη αγάπη και στον αθάνατο έρωτα.

Άφησε ξωπίσω τις βρεγμένες εικόνες του, τη μορφή της

Πήρε μαζί του ζωντανές τις αναμνήσεις και τις μνήμες.

Τώρα της έπιασε στοργικά το γαριασμένο χέρι της.

Οι  ρυτίδες γιομάτες σκουριά την πρόδιδαν.

Μεγάλωσαν,  κι από μικρά αυλάκια, γίνανε ορμητικοί χείμαρροι και μεγάλα ποτάμια.

Μην φοβάσαι αγαπημένη μου.

Πριν πούμε το ποθητό τραγούδι μας, να φωνάξουμε πως δεν φοβόμαστε.

Αυτοί πρέπει να φοβούνται.  Οι χρόνοι, οι μήνες, οι μέρες.

Όσο υπάρχει ανίερος φόβος υπάρχει και κακός θάνατος.

Ας υψωθούμε στον γαλάζιο ουρανό που αγαπήσαμε

Ας ανοίξουμε την αυλόπορτα, ας γιορτάσουμε

Ας γκρεμίσουμε την υψικάμινο που καίει τα φτερά μας

Ας γεμίσουμε τα ισχνά κορμιά μας, με ήρεμη θάλασσα κι απάνεμη ευλογία

Να το ευλογημένο κυκλάμινο

Κοντά μας  το άσπιλο θυσιαστήριο

Ιδού η ευχή του κόσμου

Η αγάπη μας.

Κοιμήσου αγαπημένη μου, Κοιμήσου Περσεφόνη

Ακούγεται το τραγούδι : ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΕΡΣΕΦΩΝΗ

  3.

   Λίγο πριν , είχε βγει από τα στεγνά του χείλη ένας πικρός αναστεναγμός.

Αχ η μικρή αγαπημένη του!!!

Πώς να την προστατεύσει!

Πώς να υψώσει τείχη στους ανέμους που έρχονται

από τόσο μακριά και σκορπίζουν τους χαμούς τους τόσο κοντά.

Πώς να της γίνει η άρνηση του μη και του όχι,

πώς να είναι το …δεν πρέπει,

πώς να γίνει το απαγορεύεται…

Με τι να κλείσει τις χαραμάδες του σπιτιού τους;

με τον ιδρώτα,

το δάκρυ,

το γάλα,

με τη  βροχή….

Και τη νιφάδα;

    Στο κρυφό τους περιγιάλι,

όπου έσμιγαν τα χείλη τους ο θνητός ποταμός και η θάλασσα, σύχναζαν ανηλεείς φουρτούνες και χρόνιοι αέρηδες,

ασθένειες της ανθρώπινης μνήμης.

Πώς να αποφύγεις τον χρόνο μέλλοντα στη γραμμή του θανάτου;

Γι αυτό:  Μικρή αγαπημένη,

στο πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μη κατεβείς!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΣΤΟ ΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ

4.

Κι ήρθε μια μέρα διαύγεια, η ομορφότερη του κόσμου,

η μέρα της αθανασίας, της μητέρας γέννησης,

η μέρα της μήτρας,

όπου ο ανθρώπινος ανθός εγκυμονώντας,

άνοιξε και σκόρπισε το νέο του άρωμα στη πλάση.

Γέμισαν οι αγκαλιές χαμόγελα,

τα στήθη της φούσκωσαν από αγάπη και ζούληξε μέσα τους το πρόσωπό της.

Κέντησε με τη προσευχή της ένα γαλάζιο φυλακτό,

φίλησε με περίσσιο πάθος και ευγνωμοσύνη τη Μεγαλόχαρη

και της δόθηκε απλόχερα μια ατελείωτη ευτυχία.

Έλα, του είπε αγαπημένε.

Έλα, της είπε καλή μου.

Έλα να γευτούμε τα μελλούμενα,

τα όνειρα που γέννησαν  ξανά και ξανά την ελπίδα.

Έλα!!!

Πάλι να φιλήσουμε τα ρόδινα μάγουλα, της μάνας γης και του κόσμου όλου,

να μυρίσουμε το πρώτο φως της αυγής, το μινόρε της. 

Ακούγεται το τραγούδι : ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

5.

Κι αφού μεγάλωναν χέρι- χέρι,

με το λιγοστό ψωμί πάνω στο ξύλινο τραπέζι,

ήρθε και κείνος ο απρόσκλητος χρόνος που πήρε μακριά το μισό.

Πότε πιο κοντά, μα μακριά,

πότε πιο μακριά,  μακρύτερα από τα συρματοφραγμένα σύνορα,

όπου το φως των ματιών δεν φτάνει ολάκερο και μήτε μια ακτίνα βελόνα κεντά το κορμί κάποιας πλάσης, σε κείνο το όριο στάθηκε κι οι σκέψεις έγιναν θηλιές, επικίνδυνα παιχνίδια στις σχέσεις τους.

Τώρα η βροχή ραντίζει με πίκρα τη ζωή

και τα σώματα αναζητούν ανάμεσα

στην σκληρή καθημερινότητα τις αιτίες.

Ψάχνουν απεγνωσμένα αφορμές

μέσα στους μήνες που πέρασαν, τις τσακισμένες πιέτες,

τους ατσαλάκωτους γιακάδες

και τους υδρατμούς που γιομίζουν τα σκοτεινά δωμάτια.

Κουρνιαχτοί κρύβουν τις αγάπες και τους έρωτες

ποδοπατούν τις συνεχείς συγνώμες,

τις σαβανώνουν και ως  ανήμπορες

δεν μπορούν να σώσουν ότι επιτέλους σώνεται, από τη δίνη της ζωής τους.

Το σίδερο μ΄ ατμό, ξεχάστηκε,

αφέθηκε ένα Σαββατιάτικο απόγευμα στη χαλασμένη πρίζα.

Κι έτσι,  αντί ν΄ ανάψουν τα κίτρινα φώτα,

άναψαν κόκκινες δάδες στις καρδιές τους!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΣΙΔΕΡΟ ΜΕ ΑΤΜΟ

6.

Όταν η νύχτα μεγάλωνε και νύχτωνε γρήγορα,

ερχόταν στη θύμηση,

ως άγγελος εξ ουρανού,

του αγνοούμενου αδελφού η χαρακωμένη μορφή.

Πίσω από τις βαριές κουρτίνες κρύβονταν η σιωπή να μην την αγγίξει η ήλιος και βγάλει φωνή.

Κλειδωμένος μέσα στο σαβανωμένο δωμάτιο,

αφουγκραζότανε τους μακρινούς ήχους του πολέμου,

τις ασυγκράτητες ιαχές των πολεμιστών,

τις κλαγγές των όπλων

και η σιωπή έπαιρνε δύναμη από τους χαμούς,

τους ξαφνικούς θανάτους,

τις παράπλευρες απώλειες,

τα χαμένα χαμόγελα,

τα αναφιλητά που βάραιναν τα στήθη των γυναικών

όπου φώλιαζαν χελιδόνια και ένα - ένα πετούσαν ψηλά,

μαζί με τον ποιητή. 

Μαζί του στη πρώτη γραμμή,

στη γραμμή του θανάτου

και της Ανάστασης μαζί!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

7.

Αγκάλιασε την τελευταία της πνοή σαν να είναι η πρώτη.

Έπεσε μέσα στη στέρεα φυλακή που του έφερε ο χαμός της.

Πόση άγρια λευτεριά είναι η ξεκούραση του θανάτου.

Μέσα από το στέρνο του έβγαλε ένα γιασεμί,

το εναπόθεσε στο κρύο στήθος της,

να μοσχοβολά η άλλη γη,

να αρωματίσουν τ΄ άστρα.

Ξέρει πως αύριο θα αρχίσει και πάλι να ζει

την μικρή πικρή του καθημερινότητα.

Γιατί πρέπει να ζήσει

Γι αυτόν, για τη ζωή

Ξέρει πως αύριο θ΄ αρχίσει και πάλι να δυσκολεύεται

προπάντων με τις αγαπημένες απουσίες.

Σήμερα όμως…

Καθώς η βροχή γδέρνει το σαρκίο και λούζει το πόνο του,

θέλει να βηματίσει,

μέχρι το κοιμητήριο,

μέχρι τον τελευταίο σταθμό του ερωτά του.

Η διαδρομή μέχρι την αγαπημένη του,

ένα μικρό κουραστικό ταξίδι μέσα στη βροχή.

Σφιχταγκαλιάζει τις σταγόνες που τον λούζουν και τραγουδά:

Βγαίνω στη βροχή

μόνο αυτή σου μοιάζει

μάνα που αγκαλιάζει

ό,τι όμορφο ξεχνώ…

Ακούγεται το τραγούδι: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

8.

Θυμήθηκε και πάλι…

Μέσα στη πνιγηρή σιγαλιά της νύχτας,

για να μοιράσει την αγάπη του κάθισε αργά,

την ώρα που απ΄τον ουρανό δεκάδες χρώματα

βάφανε τις στέγες των σπιτιών μας

και νυχτολούλουδα ανοίγανε στους δρόμους μας

και της έγραψε τρία ποιήματα.

Γοητευμένος από τη ζωή

και τη θάλασσα,

Νικώντας τους φόβους του.

Μια θάλασσα που λείπει

όπως η παρουσία σου,

είναι μια θάλασσα,

η αυλή που γεννήθηκα.

Οι ευχές μου, νησιά ακατοίκητα.

Ζωή είναι ότι ζύμωσες

και πρόσφερες στους άλλους

θάνατος είναι ότι δεν έδωσες

ενώ μπορούσες,

στο τραπέζι της Κυριακής.

Κι έτσι γλυκιά μου

γύρε το κεφάλι

στο στήθος.

Άκου

την καρδιά που ακουμπά,

στα βράχια των πνευμόνων.

Μην φοβηθείς να πέσεις στις λάμες τους. 

Ο Ποιητής του Κόσμου, ο ήρωας μας ξεχάστηκε

και κούρνιασε στα κλαδιά ενός δένδρου,  

λησμόνησε να της γράψει ένα ποίημα

για τα… πουλιά στα χίλια χρώματα.

Ακούγεται το τραγούδι : Πουλιά στα χίλια χρώματα

9.

Κι ένα βράδυ που το φεγγάρι σβόλιασε,

μια μέρα που ο ήλιος θάμπωσε,

φάνηκε από το στενό μονοπάτι ο καβαλάρης με το άσπρο άλογο,

το βασιλόπουλο του κόσμου,

πιο όμορφο από τον ήλιο,

πιο λαμπερό από της νύχτας το φεγγάρι.

Ξωπίσω του,  οι τρεις μάγοι με την σμύρνα, το λίβανο και το χρυσάφι

και οι υποσχέσεις για τα αρραβωνιάσματα,

τα παντρολογήματα για μια ζωή ολάκερη.

Μακριά στα βάθη

Μάνα καλή μου μάνα που έφυγες

Πατέρα αγαπημένε

Μ΄ αυτά τα λίγα και τα ελάχιστα του λόγου αφήστε με να ζήσω

Δώστε την ευχή που μου δωρίσατε για να έχω στη ζωή μου

Μια φλόγα να καίει στην καρδιά μου και να σας αγαπώ

Νερό να ξεδιψούν τα ζώα και οι άνθρωποι στον κόσμο

Ψωμί, λίγο ψωμί να γεμίσει το τραπέζι!!!

Κι εσύ ξένε, αγαπημένε, 

που μου φέρνεις το κόσμο στα πόδια μου,

Ανέκραξε η κόρη : Ποιο είναι τ΄ όνομά σου;

Βλέπεις,

ούτε που ρώτησα!!!

Ακούγεται το τραγούδι : ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ

10.

Επέστρεψε από το μισό του χρόνου κι άπλωσε μπροστά του ότι απόμεινε από τις μάχες που έδωσε.

Ο αιώνιος έρωτας χαμένος σε μια απόμερη, απάγκια σπηλιά.

Το σπήλαιο.

Έτσι την είχαν ονομάσει.

Μια εσοχή σε απόκρημνα βράχια.

Όταν χώνονταν μέσα,

σαν τυφλοπόντικες να ανακαλύψουν τον άλλο κόσμο

και τα κορμιά τους,

από την χαραμάδα της ξερολιθιάς,

έμπαινε κρυφά μια ηλιαχτίδα,

ένας μικρός ήλιος κι έφεγγε όπως το μικρό λυχνάρι τις νύχτες.

Ψηλάφιζαν τους καταπράσινους λόφους και τα βουνά,

τα εφηβικά χαμόγελα και τις μικρές ανησυχίες,

σκάλιζαν τα όνειρα τους, τα ονόματα,

τσιμπούσαν τα γέλια και τα κλάματα,

λειτουργούσαν ως ιερείς και ιέρειες στα κρυφά τους μονοπάτια και στις δικές τους τελετουργίες.

Αυτές  της αγάπης και του έρωτα.!

Και εκεί, κάτω στο ποτάμι, στην κρυφή σπηλιά, 

οι καρδιές τους ιερουργούσαν σαν μία.

Εκεί, Κάτω στο ποτάμι!!!

Ακούγεται το τραγούδι: ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

11.

Ξέρετε οι έρωτες δεν αλλάζουν χαρακτήρα με το χρόνο.

Αλλάζουν οι μεγαλόστομοι χρόνοι.

Ποτέ δεν κάνουν βήματα πίσω.

Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και ανακυκλώνουν τα γεγονότα.

Ανακυκλώνουν τους έρωτες, τις αγάπες, τα όνειρα.

Μάς ανακυκλώνουν!!!

Μια μηχανή ο χρόνος που παράγει ανθρώπους

με τα άσχημα και τα καλά τους.

Αλλιώς ίσως να μην λέγαμε ποτέ:

Αυτό,

εκείνο,  το έχουμε δει ξανά,

το έχουμε ακούσει και πάλι.

Κάπου το έχουμε ξαναζήσει!!!

   Γυρίζοντας χρόνια πίσω,  συναντάμε δυο παιδιά που γίνανε ενήλικες  μέσα στον ίδιο χώρο.

Με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες

να χορεύουν τους πολεμικούς τους χορούς τριγύρω,

παίζοντας με τις φωτιές.

Στο βάθος οι σειρήνες με το μεθυστικό τους τραγούδι.

Οι φήμες περί επικείμενου ξεριζωμού,

οι οπλές των αλόγων στις πέτρες.

Μόλις που πρόλαβαν να βαφτίσουν τον έρωτά τους αιώνια αγάπη.

Ο χώρος και ο χρόνος, λίγο διάφορος.

Και ο νέος μας θα έπρεπε να περιμένει να τελειώσει τις δουλειές  του χωραφιού,

να σταθεί αντάξιος του πατέρα,

των γονιών του.

Να τελειώνει μόνο θέλει και να χωθεί βαθιά μέσα στην αγκαλιά της αγαπημένης του

και να ησυχάσει, να «πνάσει»

Δεν περνά λεπτό που να μην σκέφτεται,

να μην ονειρεύεται αυτή τη στιγμή.

Γρήγορα- γρήγορα «ασιερομπάζει»,

μεταφέρει τα άχυρα από το αλώνι στον αχυρώνα και τρέχει να δει τα μαύρα μάτια της και να ακούσει τη φωνή της.

Μια ανάμνηση άλλοτε πικρή και άλλοτε γλυκιά.

Όπως και η δική μας ζωή και η ζωή των άλλων.

Ακούγεται το τραγούδι:  ΑΣΣΙΕΡΟΜΠΑΣΜΑ

12.

Περνούσαν τα χρόνια  γρήγορα κι ο μικρός καρπός ωρίμαζε,

έσταζαν μέλι τα λόγια της,

μικρή ευγενική κυρία.

Η αγαπημένη του.

Η ομορφιά της μαθεύτηκε,

για  τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια παίχτηκαν ζάρια στους καφενέδες.  

Για χάρη της,

παλικάρια χάθηκαν σε παράφορα κύματα,

σκοτώθηκαν καβαλάρηδες

και πολεμιστές στη μέση μιας Ανατολής.

 Γράφτηκαν οι ωραιότερες ιστορίες λόγου και αθάνατα παραμύθια,

Γράφτηκαν, είπανε,

με το φτερό ενός πνιγμένου γλάρου στο καθρέφτη του ουρανού.

Περήφανοι και ευτυχισμένοι  

αγκαλιάζανε τη μονάκριβη κόρη,

ζούσανε μέσα από αυτή, γι αυτή!!!

Γυναίκα, αγαπημένη κόρη,  

με το ακριβό σου κόκκινο φόρεμα,

όμοιο με το αίμα των ανθρώπων που χάθηκαν

κάτω από τη σπάθη του κατακτητή,

πόσο σου πάει να φοράς την θεά Αφροδίτη στα μαλλιά σου.

Ευχή να χαίρεσαι το πρωινά,

στήνοντας με όνειρα κάποιον νέο δρόμο.  

Κι  ακόμα μια μικρή ευχή τα βράδια σου ο ύπνος να είναι γαλήνιος.

Κανείς δεν είχε ακούσει το όνομά της.

Πειραχτικά κι ανέγγιχτα στο χρόνο,

Περιμπανού την ονομάσανε.

Περιμπανού την έλεγε κι εκείνος.

Ακούγεται το τραγούδι : ΠΕΡΙΜΠΑΝΟΥ

13.

Όμως η όμορφη ζωή δεν είναι ατελείωτη.

Κι αν φαντάζει έτσι ατελείωτη, έτσι δεν είναι.

Ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι νωρίς.

Στο μέτρο κι όλα στην ώρα τους.

Ύστερα από την μοιραία Άνοιξη ήρθε και η δεύτερη ευκαιρία.

Δεύτερη άνοιξη,

δεύτερο καλοκαίρι,

μέχρι και ο χειμώνας είχε τη δεύτερη του ευκαιρία.

Δυο φορές τα πάντα.

Πήγε και αγόρασε δυο παλτά!!!

Τον χειμώνα ζέσταιναν τις καρδιές τους.

Το καλοκαίρι τα αποτίναζε.

Τα ξεσκόνιζε.

Κι όταν η δεύτερη ευκαιρία πήρε τη θέση που της άρμοζε,

έδωσε το ένα του παλτό.

Χώρισε τους χρόνους του στα δύο.

Έξι μήνες στη ζωή και έξι στον θάνατο.

Δυο παλτά η ζωή του!

Ακούγεται το τραγούδι: ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΛΤΑ

Επίλογος

 Τα τραγούδια ήταν ο δρόμος.

Ευχόταν να μπει μέσα στη καρδιά της, να μάθει πρώτος,

πιο μπροστά και από αυτή, τι σκέφτεται,

τι λογαριάζει για το μέλλον της, το μέλλον τους.

Καθόταν συχνά στην άκρη του μικρού κρεβατιού,

με τα μάτια ορθάνοιχτα,

κάποιες φορές βουρκωμένα

και τη θωρούσε σαν ένα αγαπημένο του τραγούδι που κάποτε, ποιητάρηδες και λαϊκοί τραγουδιστές το έγραψαν σε φυλλάδες, 

το μοίραζαν ακόμα και στις πιο απόμακρες γειτονιές της μεγαλονήσου,

το τραγούδησαν σε πανηγύρια και σε προσκυνήματα κατακλυσμών.

Καταλάβαινε, τότε,

πως η αγάπη θέλει υπομονή

και η υπομονή θέλει πολλή δουλειά για να αποκτηθεί

να γίνει προτέρημα και αρετή.

Και έπιανε τον εαυτό του,

ψηλά στον ουρανό,

γυμνό έρωτα,

ξεροκλάδι στους ανέμους να κυνηγά,

απτά όνειρα και ουτοπίες.

Τα πάντα για χάρη της,

για την αγάπη του.

Την αγάπη τους!

Την αγάπη μας!