ΜΕΤΡΗΣΑ ΦΙΛΙΑ / ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ - ΒΕΛΛΟΥ & ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ Απόσπασμα από «ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» Συλλογικό Έργο (Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ)

ΜΕΤΡΗΣΑ ΦΙΛΙΑ

Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας 
και δαγκώναμε το φεγγάρι
τα λόγια 
κρίματα ήταν πολλά σαν σύννεφα
μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους 
χωρίς ανάσα, χωρίς να μιλάμε, 
χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων 
που, σαν ουρανού αστέρια
κατέβαιναν στο περίγυρό μας, 
στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και παίζανε τα φιλιά,
παίζανε και τα χάδια στα έγχορδα.
Για μένα ήσουν μονοπάτι
Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,
μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου. 
Τα βήματά μου ισχνά
σαν βεργούλες που σπάζουνε,
μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.
Ξέρω
είσαι το μονοπάτι
που δεν θα ξαναπερπατήσω
είμαι εδώ όμως,
φεγγάρι που δάγκωσα, φεγγάρι που χόρτασα
είμαι εδώ τα λόγια σου
να σου θυμίσω.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ

Κάμπος μιας νιότης: Ποιητική συλλογή του Δημητρίου Γκόγκα (ISBN 978-9925-7392-2-6)

Ήμασταν φτωχοί πάντα

έλεγε ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.

Γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
«τον αγάπησε ο θεός»
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο πέτρινος νεροχύτης άπλυτα ποτήρια.
Φώναζε η μαμά.
Γκρίνιαζε ο παππούς.
Δεν μπορούσε πια,

να δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.

Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
από τον πάτο του πηγαδιού!

**

Όταν  έσβησε ο πατέρας,

                                              έπεσε στο έδαφος,

ένα δένδρο στην αυλή

που γεννήθηκα.

Κοίταζα το ταβάνι,

πατούσα το πάτωμα,

λείψανε τα κλαδιά,

                                    λείψανε

ο κορμός και τα φύλλα,

οι ρίζες μου.

Ήρθαν συγγενείς, φίλοι

ξενιτεμένα αδέλφια,

μοιρολογίστρες,

από τον πέρα μαχαλά,

                                         ήρθαν οι μοίρες.

«Θα γίνεις εσύ ένα δένδρο

θ΄ απλώσεις τις δικές σου ρίζες»

Εγώ όμως το ήξερα,

βαθειά μέσα στην γη μου,

ένα δένδρο έπεσε

                              και χάθηκε το δάσος.

**

η συλλογή επί του συνδέσμου

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/2879

ΕΙΡΗΝΗ: Συμμετοχή του Δημητρίου Γκόγκα στην εκδήλωση : 100.000 χιλιάδες ποιητές για την Αλλαγή στην Κοινότητα Αυγόρου στις 07 Οκτ 2018

Ειρήνη είναι το ποίημα του Ποιητή*

Είναι το πρωινό ξύπνημα της μέρας.

Ο ήλιος που ανατέλλει μαζί μας.

Είναι το μεσημέρι που μας καλεί στο τραπέζι.

Το δείλι που γέρνει ευλαβικά στον ώμο της γης.

Είναι ο μικρός και μεγάλος κύκλος της ζωής.

Είναι η ζωή μας.

Μπροστά ο πόλεμος, η πείνα και η δίψα, μπροστά κι η ερημιά.

Ξωπίσω χρόνος όλοι μας, ξόβεργες που δεν βλαστήσανε

Μοιρασμένοι άνθρωποι, στη χαρά και τη λύπη,

με μια βουκέντρα στο χέρι να χτυπάμε το γέλιο.

Όλοι όμως αντάμα κι η ίδια πεθυμιά,

όλοι αγκαλιασμένοι με το αύριο για το αύριο.  

Αν θες Ειρήνη πρέπει να πολεμήσεις για την Ειρήνη.

Με το ψωμί, με το νερό.

Για το ψωμί και το νερό.

Να, λοιπόν μπροστά μας το πανιασμένο ψωμί.

Μ΄ ένα διαρκή θυμό το αποδιώχνουμε.

Να, δίπλα μας το βρώμικο νερό.

Το νερό που δεν πίνεται, δεν δροσίζει ούτε τα πόδια σου!

Με την ακράτητη οργή το ξεμπροστιάζουμε.

Αν θες την Ειρήνη πρέπει να την προσέχεις.

Όταν κρυώνει και κρυώνει συχνά να την ζεσταίνεις με το χνώτο σου.

Όταν πεινά, να της στρώνεις καθημερινά το τραπέζι.

Εκείνο το τραπέζι που σε κάλεσαν να γευματίσεις.

Όταν διψά, ν΄ αποστραγγίζεις το θολό νερό που δεν πίνεται.

Να της σφουγγίζεις ευγενικά με ευλάβεια τα χείλη.

Όταν αρρωσταίνει, να νιώθεις την ασθένεια μέσα σου,

το πόνο και το δάκρυ της.

Με τη φλόγα και το πνεύμα του οίνου να τη θεραπεύεις.

Να κομματιάζεις τη καρδιά σου, να της θυσιάζεσαι.

Αν θες Ειρήνη να λέγεσαι, πρέπει να γίνεις το Ποίημα του Ποιητή.

*Αναφορά στο ποίημα Ειρήνη του Γιάννη Ρίτσου

«100.000 ποιητές για την αλλαγή» απήγγειλαν ποίηση στην Κοινότητα Αυγόρου!!! (7 Οκτ 2018)

Πατήστε επί του συνδέσμου για περισσότερες πληροφορίες

https://apopsilarnaka.blogspot.com/2018/10/100000.html

ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ / Δημήτριος Γκόγκας

Αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να κοινοποιήσω το ποίημά μου: ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ που τιμήθηκε με Α΄έπαινο στον 6ο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωοφιλίας. Ευχαριστώ επίσης την κα Αγλαία Τζιγκουνάκη που με εκπροσώπησε στην τελετή απονομής των βραβείων. 


Συμπεριλήφθηκε στην καλαίσθητη έκδοση με τα διακριθέντα έργα του  6ο Διεθνή Διαγωνισμό Ζωοφιλίας.

ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ

Α

Προσπάθησα, να μάθω τη γλώσσα των ανθρώπων.  
Αλήθεια!
Κάθε που ανοιγόκλειναν ασπρόμαυρα τα χείλη τους,  
κολλούσα τα δικά μου. Ανώφελο! 
Στον ύπνο μου έβλεπα εφιάλτες,  
τους Κύκλωπες στους δρόμους.  

Δεν κατανοούσα, 
πάλευαν να γίνουν καλύτεροι, πιστοί,  
μα όταν ξέπλεκαν το λουρί από το λαιμό μου 
κι έκλειναν την πόρτα του σπιτιού μας
κυριαρχούσε η αντωνυμία του εγώ 
και το ουσιαστικό του εγωισμού!

B

Ο κύριος μου μόνος πια,  
με αναμνήσεις από τεμαχισμένες εποχές. 
Πότε φωτιά, πότε πάγος μέσα στη ψυχή και πάνω στο σώμα.   
Έξυνε το αριστερό πόδι,  τα δύσκολα πρωινά με τις υγρασίες,  
ένα θραύσμα πολέμου.  
Έξυνε και μένα στο κάτω μέρος της κοιλιάς. 
Εγώ του έγλυφα τα χέρια, κουνούσα την ουρά. Σκυλίσιες συνήθειες!  
Αγαπούσε την ειρήνη,  
την ομορφιά των κάμπων και των βουνών. 
Να είχε τη δύναμη να τα δρασκελίσει. Δίπλα του και εγώ. 

Μια μέρα δεν άντεξε. 
Ακούστηκαν οι σειρήνες, άρπαξε το τουφέκι του, 
πήρε τα φυσίγγια του, κίνησε για τα σύνορα. 
Το γαύγισμά μου απλώς αντήχησε στα βουνά και στους κάμπους του.  
Είχα ακούσει βέβαια εκείνη τη ρήση:
Αν αγαπάς την ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο  
Κουλουριάστηκα κάτω από τις σκάλες. 
Δεν γρύλλισα. Κοιτούσα τα βήματα του στη λάσπη.

Γ.

Μυρίζω τη ζωή και το θάνατο 
Του κυρίου μου αρνούμαι  το πένθος!


το Α΄ μέρος μεταφράστηκε και στα ιταλικά από την ποιήτρια Αλεξάνδρα Ζαμπά

GRIDA DI UN CANE di Dimitrios Gogas
μτρφ Alexandra Zambà
A
Ho cercato di imparare la lingua degli uomini
Veramente!
Ogni volta che aprivano e chiudevano in bianco e nero le loro labbra
mi impegnavo con le mie. Inutile!
I miei sogni erano pieni di incubi,
Ciclopi per le strade.

Non capivo,
lottavano per diventare migliori, fedeli,
ma come slegavano la corda dal mio collo
e chiudevano la porta della nostra casa
dominava l'antinomia dell'Io
e l'essenziale dell'egoismo!

I cani di Elliott Erwitt

πηγή: https://www.facebook.com/alexandra.zamba?fref=mentions

Όπου φτωχός κι η μοίρα του...

Όπου φτωχός κι η μοίρα του ....ακόμα και στο λόγο Πριν από καιρό, βρισκόμουν προσκεκλημένος σε μια δεξίωση, ξέρετε από εκείνες τις συναθροίσεις πλουσίων (τι τα ήθελα και εγώ) όπου ανταλλάσσονται ιδέες υψηλού επιπέδου για ....επενδύσεις, συν...αδελφικό χτίσιμο ονείρων και σχεδιασμούς κοινών δράσεων με κονδύλια δημοσίου. Σε ένα από τα πηγαδάκια με το ποτήρι γεμάτο σαμπάνια, (ει δυνατόν να κρατείται από τη βάση και όχι από τον κορμό) (εγώ παρεμπιπτόντως έπινα χυμό ο άθλιος και συζητήθηκε) όπου αναπτύσσονταν οι παραπάνω δράσεις βρέθηκε και η αφεντιά μου. Η συζήτηση αφού κύλησε ομαλά με νούμερα και άλλα επιχειρηματικά στοιχεία, έφτασε και στην εκμετάλλευση των φτωχών κοινωνιών αλλά και στην μοίρα των προσφύγων λόγω πολέμου. Και αφού αναλωθήκαμε σε παράθεση σχετικών ειδήσεων, την ώρα της κριτικής πανεπιστημιακής μόρφωσης στο ίδιο πηγαδάκι πέταξε την άποψη που προφανώς έκρυβε με επιμέλεια στα σωθικά του. " Αγαπητοί μου, χτίσανε την μοίρα τους, εμάς ε μας κόφτει. Καλά να είμαστε και να περνάμε καλά. Και να συνεχίζουμε να ζούμε έτσι. Ας λύσουν τα προβλήματα μόνοι τους" Σφίχτηκε το στομάχι μου και αναρωτήθηκα τι γύρευα εκεί πέρα. Για λόγους όμως κοινωνικής αβρότητας παρ όλο που ευγενικά διαφώνησα, συνέχισα να πίνω μαζί τους το χυμό. Έτσι λοιπόν φίλοι μου, οι πλούσιοι άνθρωποι που έχουν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα, έχουν την δυνατότητα να λένε και μια βλακεία παραπάνω. Κανείς δεν τους πειράζει. Οι στατιστικές λένε ότι οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι είναι σοφότεροι. Όμως αλήθεια τι αξία έχει η σοφία όταν περνά από πάνω σου μια σφαίρα, ένας όλμος, η το κεφάλι σου θερίζει η έννοια της επιβίωσης;